บทที่ 27 หนี

เสียงของสายลมที่พัดผ่านต้นไม้ใหญ่ ท่ามกลางความเงียบสงัดแต่ทว่าบรรยากาศของคฤหาสน์ผู้บัญชาการในตอนนี้กลับเปรียบเสมือนเสียงคำรามของสัตว์ร้ายที่ดังขึ้นภายในเงามืด เงาทึมของพระจันทร์เสี้ยวทอแสงลงมากระทบบนพื้นดินด้วยความเยือกเย็น ความมืดมิดปกคลุมทุกอย่าง ราวกับว่าทุกสิ่งในคฤหาสน์นี้กำลังหลบซ่อนตัวเองจากความน่ากลัว

ภายในมุมหนึ่งที่มืดสนิท ฉินเจินเจินยืนหอบหายใจอย่างหนักหน่วง เมื่อเสียงฝีเท้าของ หวังไห่เถิง ดังกระหึ่มมาจากทางเดิน และนั่นยิ่งทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นเป็นเท่าทวี เธอหันกลับไปมองบานประตูไม้ทึบที่เปิดอ้าออกไว้เล็กน้อย ใจหนึ่งก็อยากจะหนีไปเสียเดี๋ยวนี้ แต่เธอก็รู้ดีว่าไม่อาจหนีออกจากคฤหาสน์หลังนี้ไปได้ง่าย ๆ อย่างแน่นอน

"เจินเจิน คุณอยู่ไหนกัน ผมหวังว่าคุณคงไม่อยากทำให้ผมโกรธหรอกกระมัง"

เสียงของหวังไห่เถิงดังแทรกขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ ดวงตาคู่สวยของเธอกลับมองเห็นว่าในมือของเขาถือดาบรูปทรงโบราณ ส่องสะท้อนแสงจันทร์ ทำให้เงานั้นช่างดูดุดันและน่าสะพรึงกลัว

‘บ้าชิบ นี่มันคนวิปริตชัด ๆ ถึงกับจะฆ่าจะแกงกันเลยหรืออย่างไร’

เธอคิดในใจ ก่อนจะกัดฟันแน่น เธอรู้ดีว่าไม่สามารถเอาชนะเขาได้ด้วยการต่อสู้ แต่การหลบหนีคือสิ่งเดียวที่เธอพอจะทำได้ ก่อนจะหลับตาลงเพื่อเรียกสติ

เธอหันหลังวิ่งไปยังห้องมืดด้านข้างของคฤหาสน์ในทันทีที่เขาเผลอไผล แต่ทว่าหวังไห่เถิงกลับดูไม่รีบร้อนที่จะไล่ตามเธอ ราวกับรู้ดีว่าเธอเลือกที่จะหลบซ่อนมากกว่าเผชิญหน้ากับเขา เขาจึงค่อย ๆ ก้าวเดินตามเสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นจากด้านในของคฤหาสน์ เสียงของเขาแผ่วเบาจนเธอแทบจะไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวเหล่านั้น

ฉินเจินเจินรู้ดีว่าเธอมีเวลาอีกไม่นาน เพราะหวังไห่เถิงรับบทเป็นนักล่าผู้เชี่ยวชาญในการตามล่าคนหลบหนี และเธอก็รู้ว่าในคฤหาสน์หลังนี้มีซอกหลืบมากมายที่อาจช่วยชีวิตเธอได้

เธอผลักบานประตูหนึ่งเข้าไปในห้องหนึ่งที่มืดสลัว เมื่อปรับสายตาจึงรู้ว่าเธอเข้ามาให้ห้องหนังสือเก่า ที่ไม่ได้ใช้งานมาอย่างยาวนาน เธอใช้มือข้างหนึ่งจับขอบโต๊ะไม้สักของห้อง แล้วค่อย ๆ คลานเข้าไปในความมืด จนมาหยุดอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง เธอนั่งลงใต้โต๊ะและสังเกตเห็นว่ามีประตูเล็ก ๆ เป็นช่องลับและสามารถจะเป็นที่ซ่อนตัวได้

ในขณะที่ฉินเจินเจินจะก้มตัวลงเพื่อจะเปิดประตูช่องลับนั้น เสียงฝีเท้าของหวังไห่เถิงก็ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ สายตาของเธอเอาแต่จับจ้องไปยังบานประตูที่เปิดอยู่ด้วยใจลุ้นระทึก

"คุณหนีไปไม่พ้นหรอก เจินเจิน..." เสียงของหวังไห่เถิงแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความมั่นใจ ว่าไม่ว่าอย่างไรเขาก็หาเธอเจออย่างแน่นอน

มือของฉินเจินเจินสั่นขึ้นเล็กน้อย แต่ก็รีบเปิดช่องใต้โต๊ะออกด้วยความรวดเร็ว แต่ภายในช่องนั้นมืดมาก ทำให้เธอกลืนน้ำลายอย่างยากเย็นแล้วตัดสินใจเข้าไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

เธอคลานเข้าไปในช่องนั้น หัวใจของเธอก็เริ่มเต้นรัวขึ้นมา การหลบซ่อนอยู่ภายในนี้ไม่ได้หมายความว่าเธอจะปลอดภัย เพราะเธอรู้ดีว่าในคฤหาสน์นี้มีการเฝ้าระวังอย่างแน่นหนา และหวังไห่เถิงก็ไม่ใช่คนที่ปล่อยให้ใครหนีไปได้ง่าย ๆ

หวังไห่เถิงเดินตามเสียงฝีเท้ามาถึงห้องหนังสือเก่าและหยุดอยู่ด้านหน้าประตู ฉินเจินเจินได้ยินเสียงลมหายใจของเขาที่เข้าใกล้มากขึ้นทุกที แม้จะอยู่ในที่มืดและเงียบสงบ แต่เธอก็สัมผัสได้ถึงอันตรายที่แผ่กระจายอยู่รอบ ๆ ตัว

"ถ้าคืนนี้คุณหนีผมไปได้ คุณคงโชคดี...แต่ถ้าไม่ หลังจากที่ผมได้ตัวของคุณ คุณจะเหลือแค่ร่างที่ไร้วิญญาณ" หวังไห่เถิงพูดพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไป

ในขณะที่เขาหันหลังกลับไป เธอก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ แต่ไม่ทันจะได้รู้สึกโล่งใจ เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก็ดังขึ้นจากทางเดินอีกครั้ง

ฉินเจินเจินรู้สึกถึงความหวาดกลัวในใจ ดูเหมือนว่าหวังไห่เถิงจะไม่ใช่คนที่จะหยุดไล่ล่าเธอง่าย ๆ เขาจะทำทุกอย่างเพื่อจับตัวของเธอ เพื่อเชยชมทุกสิ่งบนร่างกายของเธอ

แต่กระนั้นฉินเจินเจินก็ยังไม่ยอมแพ้ เธอจะต้องหาทางหนีต่อไป และรอคอยความช่วยเหลือจาก หวังซานเย่ ด้วยความหวัง

‘หากเขากลับมาไม่ทัน เธอจะทำอย่างไร’

เธอจะต้องทำทุกวิถีทาง เพื่อเอาตัวรอดจากการไล่ล่าครั้งนี้ให้ได้ เธอจะไม่ยอมตกเป็นของคนจิตใจชั่วร้ายอย่างหวังไห่เถิงเป็นแน่

ฉินเจินเจินก้มตัวลงเดินในช่องลับที่แสนจะคับแคบ ความมืดมิดกำลังจะกลืนกินทุกสิ่งรอบตัวของเธอ เธอใช้มือปัดฝุ่นและเศษไม้ที่ร่วงหล่นลงมา ดวงตาเบิกกว้างจนสุด เมื่อแสงสว่างจากภายนอกเริ่มจางลงไปทุกที

เธอรู้ดีว่าหวังไห่เถิงยังคงไม่ยอมไปไหน เขาคงจะกลับมาที่ห้องนี้ในอีกไม่ช้า และคอยจับตามองทุกการเคลื่อนไหวของเธอ

ช่องลับที่เธอหลบเข้าไปนั้นเป็นทางเดินเล็ก ๆ ที่ถูกซ่อนเอาไว้ใต้พื้นของห้องหนังสือ ใช้เวลาไม่นานเธอก็รู้สึกถึงความอับชื้นและความคับแคบของที่หลบนี้ ยิ่งเวลาผ่านไปเท่าไร หัวใจก็ยิ่งเต้นเร็วขึ้น ความหวังในใจของเธอก็เริ่มลดน้อยลงเรื่อย ๆ

‘หวังซานเย่ ครั้งนี้คุณจะกลับมาช่วยฉันได้ทันหรือไม่’

เธอคิดในใจ ขณะที่มือข้างหนึ่งก็ค่อย ๆ ลูบไปตามผนังห้องเพื่อหาทางออกไปจากช่องลับนี้

เธอพยายามที่จะตั้งสติและคิดทบทวน ถ้าเกิดว่าหวังไห่เถิงไล่ตามเธอมาจนถึงที่ซ่อนนี้แล้ว เขาคงจะไม่ยอมให้เธอหลบหนีไปได้ง่าย ๆ และเธอคิดว่าเขาคงจะไม่ยอมเสียเวลาค้นหาจนทั่วอย่างแน่นอน เธอจึงต้องหาทางออกที่ปลอดภัยโดยเร็วที่สุด ก่อนที่เขาจะเจอเธอ

ไม่นานนักเสียงฝีเท้าของหวังไห่เถิงก็ดังขึ้นอีกครั้ง เสียงนั้นมาจากประตูทางเข้าของห้องที่เธอเพิ่งจะออกมา เขากำลังเดินตามหาตัวเธอภายในห้องนั้น เสียงลากปลายดาบที่กระทบบนพื้นยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ฉินเจินเจินกัดฟันแน่น ความเงียบในช่องลับยิ่งทำให้ความกลัวก่อตัวขึ้นมา เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ราวกับว่าเธอกำลังตกอยู่ในกับดักที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

แต่แล้ว... หัวใจของเธอก็เต้นรัวขึ้น เมื่อเสียงฝีเท้าของหวังไห่เถิงห่างออกไป เสียงของเขาดูเหมือนจะบอกว่าเขากำลังเดินไปในทิศทางอื่น เธอเงี่ยหูฟังเสียงนั้นในความมืด ‘เขาไม่ได้หาในห้องนี้แล้วหรือ’

ฉินเจินเจินขยับตัวเงียบ ๆ และเลื่อนมือไปตามผนัง จนสุดท้ายเธอก็พบกับทางออกที่สามารถพาเธอออกไปจากทางเดินนี้ได้ และพบว่าทางเดินแคบ ๆ นี้มีทางออกที่เชื่อมกับสวนด้านหลังของคฤหาสน์ ซึ่งถ้าเธอไปถึงที่นั่นได้ ก็อาจมีโอกาสหนีรอดไปได้

เธอรีบคลานออกจากช่องลับและก้าวเท้าไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง เสียงฝีเท้าของเธอดังเบามากจนแทบไม่ได้ยิน มีเพียงเสียงของลมหายใจของตัวเองที่ดังก้องอยู่ภายในหู ขณะที่ประตูทางออกก็ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนเธอใจชื้น

แต่ทว่า เสียงของฝีเท้าที่คุ้นเคยกลับดังขึ้นข้างหลังเธอ...

"เจินเจิน ผมบอกคุณแล้วไง ว่าคุณหนีผมไม่ได้หรอก"

เสียงนั้นดังลั่นจนทำให้ฉินเจินเจินสะดุ้ง ร่างใหญ่ของหวังไห่เถิงปรากฏอยู่ที่ปลายทางเดิน พร้อมกับดาบที่ส่องประกายเย็นเยียบในแสงจันทร์ เขายิ้มให้เธอด้วยความเย็นชา แต่ในแววตานั้นกลับเต็มไปด้วยอันตรายที่ทอประกายออกมา

"หนีไปก็ไร้ประโยชน์ ฉินเจินเจิน...คุณไม่สามารถหนีผมได้หรอก" เขาก้าวเดินเข้ามาใกล้ ร่างของเขาฉายเงาทะมึนไปทั่วพื้นที่

ฉินเจินเจินพยายามตั้งสติ แม้รู้ว่าไม่สามารถต่อกรกับเขาได้ เธอก็ไม่คิดจะยอมแพ้

"หวังไห่เถิง...คุณไม่สามารถทำอะไรฉันได้ สามีของฉันจะไม่ปล่อยคุณไปแน่" เธอเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเบา แต่กลับเต็มไปด้วยความแน่วแน่และความมั่นใจ

หวังไห่เถิงหยุดก้าวและมองไปที่ฉินเจินเจิน หัวคิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย

"หวังซานเย่ ฮ่า คุณคิดว่าเขาจะทิ้งหน้าที่มาเพื่อช่วยคุณอย่างนั้นหรือ" เขาหัวเราะออกมาอย่างเยาะเย้ย

คำพูดนั้นทำให้ฉินเจินเจินรู้สึกเจ็บปวด เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะมาช่วยเธอทันหรือไม่

"และผมจะไม่มีทางปล่อยคุณ เจินเจิน ผมขอเชยชมคุณสักครั้ง จะเป็นอะไรไป" หวังไห่เถิงพูดเสียงหนัก ดวงตาของเขาเปล่งประกายเมื่อจ้องมองเรือนร่างของเธอ

"ฝันไปเถอะ ผู้ชายความคิดสกปรกอย่างคุณ จะไม่มีวันได้แตะต้องฉัน!" เธอบอกด้วยความเดือดดาล ฝ่ามือเล็กกำมีดสั้นภายในมือแน่น พร้อมจะเผชิญหน้า

เคร้ง

หวังไห่เถิงทิ้งดาบโบราณลงกับพื้น ก่อนจะเดินอาดเข้ามาหาเธอด้วยสีหน้าหื่นกระหาย

ฟึ่บ

เธอตวัดปลายมีดออกไป ก่อนที่เขาจะเข้ามาถึงตัว ด้วยความประมาท ทำให้หวังไห่เถิงได้รับบาดเจ็บที่หัวไหล่

"หึหึ คุณทำแบบนี้ นั่นหมายถึงว่าคุณคิดดีแล้ว เจินเจิน! ผมจะไม่ปรานีคุณอีกต่อไป" เขาแค่นหัวเราะ ก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความเหี้ยมโหด

"ถ้าอยากตายก็เข้ามา!"

เธอก็พร้อมจะสู้ตายเช่นกัน ฝ่ามือเล็กตวัดออกไปเมื่อเขาค่อย ๆ ขยับฝีเท้าเข้ามา

ฉินเจินเจิน เห็นว่าเขาเตรียมตัวจะโจมตีเธออีกครั้ง แต่เขากลับไม่รีบร้อน ราวกับอยากจะเล่นเกมนี้ให้ยืดเยื้ออีกนิด...

ทันใดนั้น เสียงบางอย่างดังขึ้นจากทิศทางด้านหลังของหวังไห่เถิง เป็นเสียงของฝีเท้าหนัก ๆ ดังเข้ามาใกล้ ก่อนจะตามด้วยเสียงที่ดังสนั่น จนเธอต้องหลับตาแน่น

ปัง!

หวังไห่เถิงหันไปมองอย่างตกใจ ขณะนั้นเองร่างของผู้ชายที่เธอรอคอยอย่างมีความหวังก็ปรากฏขึ้น

"ซานเย่..."