บทที่ 28 ต่อสู้

"หวังไห่เถิง....ถอยไป" เสียงนั้นหนักแน่นและทรงพลังดังขึ้น ผู้บัญชาการยิงปืนขึ้นฟ้าเป็นการข่มขู่

หวังซานเย่ เดินมาจากทางเดินที่ห่างออกไปเพียงไม่กี่เมตร ด้านหลังของเขาคือที่ที่แสงจันทร์สาดส่อง จึงทำให้เขาดูเหมือนกับผู้ที่ออกมาจากเงามืด เขาส่งสายตามองไปยังฉินเจินเจินแล้วยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเธอปลอดภัยดี ก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับหวังไห่เถิงอีกครั้ง

"ซานเย่ในที่สุดคุณก็มาทันเวลา" ฉินเจินเจินพึมพำออกมาในใจ ก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความโล่งอก

แต่ทว่าคำพูดของหวังไห่เถิงก็ดังขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มเยาะเย้ย

"รู้ตัวเร็วกว่าที่คิดนะ...พี่ชาย ฮ่า"

หวังซานเย่ยืนอยู่ตรงกลางลานกว้างของสวนด้านหลังคฤหาสน์ ใบหน้าคมเข้มของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวที่พยายามกดไว้ในส่วนลึกของจิตใจ ร่างสูงใหญ่นั้นเปี่ยมไปด้วยอำนาจดูน่ากลัวกว่าที่เคยเป็น ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เขาพยายามรักษาความสัมพันธ์ของครอบครัวเอาไว้ แต่ทว่าในตอนนี้น้องชายกลับทำในสิ่งที่เขายอมรับไม่ได้อีกต่อไป

"ไห่เถิง!" เสียงทุ้มต่ำของหวังซานเย่ดังก้องขึ้น

"..." เจ้าของชื่อหาได้มีความหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย

"หวังไห่เถิง นายกล้าดีอย่างไรถึงได้ทำเรื่องต่ำทรามเช่นนี้ นายไม่มีเกียรติของลูกผู้ชายหลงเหลืออยู่แล้วหรือ" เขาเอ่ยตำหนิด้วยสีหน้าแห่งความดุดัน

หวังไห่เถิงยืนนิ่งอย่างไม่สะทกสะท้าน ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มบาง ๆ ที่ดูเหมือนเย้ยหยันเสียมากกว่า ร่างผอมเพรียวของเขาดูเหมือนจะเล็กลงเมื่ออยู่ต่อหน้าของหวังซานเย่ แต่ทว่าแววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง

"พี่ชาย ผมก็แค่พูดคุยกับพี่สะใภ้ของผมเอง ทำไมพี่จะต้องทำเป็นเรื่องใหญ่โตด้วยเล่า หรือว่าพี่เองก็ไม่มั่นใจในตัวภรรยาของพี่"

หวังไห่เถิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา ท่าทางของเขาเหมือนไม่ได้สำนึกในสิ่งที่ทำเลยสักนิด

คำพูดนั้นเปรียบเสมือนเป็นการจุดชนวนให้หวังซานเย่เดือดดาล เขาก้าวเข้าไปใกล้น้องชาย ดวงตาแดงก่ำราวกับเปลวเพลิง

"นายคิดว่าฉันไม่รู้หรือว่านายใช้วิธีสกปรกอะไรกับเธอ นายคิดว่าฉันจะปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปง่าย ๆ อย่างนั้นหรือไห่เถิง" เขาคว้าคอเสื้อของน้องชาย แล้วส่งเสียงลอดไรฟัน ดวงตาคู่คมว่างเปล่าราวกับหมดความอดทนในตัวของน้องชายคนนี้ไปเสียแล้ว

"ผมก็แค่ลองใจเธอ ไม่เห็นจะมีอะไรน่าตกใจ ถ้าเธอรักพี่จริง เธอก็คงจะไม่หวั่นไหวกับสิ่งที่ผมทำ พี่กำลังกลัวอะไรกันแน่" หวังไห่เถิงยังคงแถไถไปเรื่อย และยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ

"เลิกแสดงได้แล้วหวังไห่เถิง! ฉันเห็นหมดแล้วว่านายทำร้ายเมียของฉัน" หวังซานเย่จ้องหน้าน้องชายด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง

"ฮ่า ฉันต้องการเธอ ฉันก็แค่อยากจะเชยชมเธอบ้างก็เท่านั้น" หวังไห่เถิงแค่นยิ้มอย่างร้ายกาจและยังคงจ้องมองเธอด้วยความเสียดาย ก่อนจะเปลี่ยนคำเรียกราวกับเป็นคนอื่น

ผลัวะ

หวังซานเย่ซัดหมัดเข้าไปที่ใบหน้าของหวังไห่เถิงอย่างหมดความอดทน

"ฉันไม่เคยคิดว่านายจะเลวทรามแบบนี้!"

"แต่ไหนแต่ไรมา นายก็ได้แต่ของดี ๆ ไปตลอดและฉันไม่จำเป็นต้องเดินตามหลังนายไปตลอด!"

หวังไห่เถิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ความเย่อหยิ่งของเขายิ่งแสดงออกมาอย่างชัดเจน ก่อนจะเช็ดเลือดบริเวณมุมปากด้วยความชอบใจ

ซานเย่สูดลมหายใจลึกและพยายามควบคุมอารมณ์ ก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้จนแทบจะยืนประชิดหวังไห่เถิงอีกครั้ง

"นายฟังให้ดีนะไห่เถิง ฉันจะบอกเป็นครั้งสุดท้าย ถ้านายกล้าทำอะไรที่ล้ำเส้นอีกแม้แต่นิดเดียว ฉันจะไม่ปล่อยนายไปแน่!"

"ฉันก็อยากเห็นนักว่าพี่ใหญ่ผู้รักเกียรติยศอย่างนายจะทำอะไรได้!" หวังไห่เถิงมองผู้เป็นพี่ชายด้วยสายตาแข็งกร้าว และสีหน้าที่ยั่วยุอารมณ์

บรรยากาศรอบตัวของทั้งสองนั้นเต็มไปด้วยแรงกดดันอันหนักอึ้ง ความเงียบที่ตามมาไม่ได้บ่งบอกถึงการสงบศึก หากแต่เป็นการสะสมพลังราวกับพายุที่รอจะปะทุออกมา

หวังซานเย่ยืนนิ่ง เหมือนจะพยายามควบคุมตัวเองจากการระเบิดอารมณ์ เขาก้มมองมือของตัวเองที่กำหมัดแน่นจนเกือบจะมีเลือดออกจากฝ่ามือ กระทั่งกระดูกข้อมือดังกร๊อบ ก่อนจะค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจเข้าออกอย่างช้า ๆ เขาไม่อยากให้ความโกรธทำให้สิ่งต่าง ๆ แย่ลงไปมากกว่านี้ แต่ความรู้สึกผิดหวังในตัวของหวังไห่เถิงกลับทำให้เขายากจะสงบ

"ไห่เถิง...ฉันเห็นแก่คำว่าพี่น้องมาโดยตลอด แม้จะเรื่องจอมปลอมก็ตามที แต่นายกลับทำลายทุกอย่างที่ฉันให้นาย" เสียงหวังซานเย่แผ่วเบา ท่ามกลางความเงียบสงัด

ฉินเจินเจินที่ยืนด้านหลังของเขา กลับมองเห็นไหล่กว้างของผู้เป็นสามีสั่นไหวเล็ก ๆ ราวกับความรู้สึกที่มีได้พังทลายลงไปหมดแล้ว มันเหลือเพียงความว่างเปล่าที่พร้อมจะปะทุออกมา

"ใครอยากเป็นพี่น้องกับนายกัน...ของของนายฉันอยากได้มันทุกอย่าง โดยเฉพาะตัวของเธอ" หวังไห่เถิงยิ้มเหยียดอีกครั้ง ก่อนที่จะยักไหล่

คำพูดของหวังไห่เถิงดูเหมือนจะยิ่งเติมไฟให้กับหวังซานเย่มากยิ่งขึ้น ขณะที่ฉินเจินเจินยืนอยู่ท่ามกลางความรู้สึกขัดแย้ง เธอไม่สามารถหาทางออกที่ดีกว่าได้ในตอนนี้

หวังซานเย่พยายามจะสื่อสารอย่างสงบ แต่เมื่อเห็นท่าทีของหวังไห่เถิงนั้นไร้ความสำนึก เขาจึงไม่จำเป็นที่จะพูดดีอีกต่อไป

"ฉันเตือนนายแล้วว่าอย่าได้ข้ามเส้นนี้ ไห่เถิง ถ้านายคิดว่านายจะทำเรื่องนี้ต่อไปโดยไร้เหตุผล ฉันจะทำให้นายรู้ว่าความผิดของนาย ในครั้งนี้มันจะไม่จบง่าย ๆ"

ไห่เถิงยิ้มจนเห็นฟัน

"ฉันไม่เคยกลัวนายหรอกนะซานเย่ ฉันแค่อยากลิ้มลองเธอบ้างก็เท่านั้น" หวังไห่เถิงในตอนนี้เหมือนกับคนจิตไม่ปกติอีกต่อไป

"พอได้แล้ว!"

หวังซานเย่คำรามด้วยเสียงที่ดังจนเกือบระเบิดออกมาจากอก ความตึงเครียดในอากาศเริ่มหนาแน่นขึ้น ทั้งสองยืนห่างกันไม่ถึงสองเมตรแต่ท่าทีเหมือนจะปะทุขึ้นตลอดเวลา หวังไห่เถิงขยับตัวออกไปเล็กน้อย สายตาของเขาจับจ้องไปที่คนตรงหน้าอย่างไม่มีความหวาดหวั่น

"ถ้านายคิดจะขัดขวางฉัน ก็ขอให้นายเตรียมตัวรับผลของการกระทำของตัวเองไว้ให้ดี และฉันไม่หวั่นไหวกับคำขู่ของนาย" หวังไห่เถิงพูดจบแล้วก็ยิ้มกว้าง ก่อนจะเอื้อมหยิบมีดสั้นที่เหน็บเอาไว้ข้างเอวแล้วตวัดใส่หวังซานเย่ด้วยความรวดเร็ว

ชายชาติทหารอย่างเขามีสัญชาตญาณที่รวดเร็วว่องไว เขาจึงหลบปลายมีดได้ด้วยความรวดเร็ว ท่ามกลางสีหน้าที่ตื่นตระหนกของฉินเจินเจิน

"ซานเย่..." เธอเรียกเขาด้วยสีหน้าที่ซีดเผือด

"ผมไม่เป็นอะไร" เขาบอกกับเธอ ก่อนจะดันร่างของเธอให้อยู่ด้านหลังของเขา

ฟึ่บ

หวังไห่เถิงรุกเข้าหาเขาด้วยความกราดเกรี้ยว ความบ้าคลั่งทำให้เขาพุ่งทะยานตัวเข้าหาหวังซานเย่ด้วยความว่องไว แต่ทว่า เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีการป้องกันที่ดี จึงได้อาศัยจังหวะเผลอ พุ่งตัวเข้าหาฉินเจินเจินแทน

กรี๊ด

ฉินเจินเจินหลับตาแน่น เมื่อปลายมีดพุ่งเข้ามาหาตัวเธอ แม้เธอจะเข้มแข็งแต่ถ้าอันตรายมาจ่อหน้าขนาดนี้เธอก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน

ฟึ่บ

ฉึก

หวังซานเย่พุ่งเข้ามารับมีดแทนเธอ ปลายมีดสั้นจึงเฉือนเข้าที่หัวไหล่ของเขา จนเลือดสีแดงสดไหลซึมออกมาจากเครื่องแบบทหาร ห่าวอู๋ที่ซุ่มรอฟังคำสั่งรีบปรากฏตัวในทันที

"ผู้บัญชาการ!" ทว่าห่าวอู๋กลับถูกเขาโบกมือห้ามเอาไว้

"ซานเย่..." เธอลืมตาขึ้นมาด้วยความตกใจ

"ห่าวอู๋ คุ้มกันคุณนายให้ดี" เขาสั่งการกับห่าวอู๋ ก่อนจะจับหัวไหล่กลมมน พร้อมกับพยักหน้าให้เธอได้รู้ว่าเขาไม่เป็นอะไร

หวังซานเย่เดินเข้าหาหวังไห่เถิงด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย แต่ทว่าดวงตากลับแข็งกร้าวและดุดันราวกับพญามัจจุราช จนอีกฝ่ายได้แต่ถอยกรูดราวกับรู้ชะตาของตัวเอง

ฟึ่บ

เพียงแค่ชั่วพริบตา หวังซานเย่ก็กำราบหวังไห่เถิงให้อยู่หมัด เขาจับมือของอีกฝ่ายไพล่หลัง ก่อนจะคว้าของแข็งขึ้นมาจ่อที่ศีรษะของน้องชายตัวดี

แกรก

"ซานเย่....อย่าทำเขา!"