บทที่ 11 อยากได้คืน

กระจกบานใหญ่สะท้อนร่างของเด็กสาวรูปร่างผอมบางซ่อนรูป ที่กำลังปาดน้ำตาที่เปรอะพวงแก้มอิ่มออกไป ดวงตากลมโตที่เคยหมองหม่นของเจ้าของร่างเดิมนั้นทอประกายอย่างมีความหวัง จากผู้เป็นเจ้าของร่างคนใหม่ ฉินเจินเจินมองตัวเองในกระจกด้วยความพินิจตัวเองให้เต็มตาอีกครั้ง

ณ ที่แห่งนี้แม้จะเป็นสถานที่ที่มอบชีวิตใหม่ให้กับเธอ แต่ชีวิตก็ยังคงเป็นชีวิต ไม่มีทางที่ทุกอย่างจะเป็นไปได้อย่างราบรื่นโดยไร้ซึ่งอุปสรรค หากเธอเป็นคนเดิมที่จิตใจดีและมุ่งสร้างเพียงอนาคต ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ต้องถูกรังแกอยู่ดี

“เจินเจิน การได้เกิดใหม่นั้นไม่ง่าย เพราะฉะนั้นเธอจะใช้ชีวิตดั่งคนอ่อนแอไม่ได้อีกต่อไป รู้หรือไม่” เธอเอ่ยปากให้กำลังใจตัวเองภายในกระจกพร้อมกับการยิ้มกว้าง

เธอจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าและแต่งหน้าเบา ๆ เพื่อปกปิดดวงตาที่บวมช้ำของตัวเอง ก่อนจะรีบลงไปนั่งรับประทานอาหารร่วมโต๊ะกับตระกูลหวังและอดีตสะใภ้คนโตของตระกูล

บรรยากาศการทานอาหารเป็นไปด้วยความอึดอัดตามคำบอกของหวังซานเย่ เพราะทุกคนต่างพากันเอาอกเอาใจจ้าวจินหม่าย แม้เธอจะหย่าร้างไปนานแต่ดูเหมือนว่าคุณนายหวังยังคงต้องการที่จะพึ่งพิงอำนาจบารมีในการทำธุรกิจจากผู้เป็นพ่อบุญธรรมของนักร้องสาว

ข้างกายของเธอจึงมีเพียงเขาที่คอยคีบอาหารใส่จานของเธอจนพูนล้น แต่เธอก็กินมันจนหมดเพื่อไม่เป็นการเสียน้ำใจที่เขาคอยดูแลเอาใจใส่

“ขอบคุณค่ะ”

เธอยิ้มให้กับเขาพร้อมกับเอ่ยคำขอบคุณ โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าบางจังหวะเวลามีหลายสายตาจ้องมองเธอด้วยความรู้สึกหลากหลาย

“ขออนุญาตครับท่านผู้บัญชาการ”

นายทหารในเครื่องแบบทหารสีเขียวอมน้ำตาลในวัยไล่เลี่ยกับเขาเดินเข้ามาหาผู้เป็นนายด้วยความรีบร้อน เดิมทีเขาไม่คิดจะเสียมารยาทด้วยการเข้ามาถึงในห้องอาหาร แต่ทว่ามีบุคคลเรืองอำนาจและเป็นนายใหญ่ของพวกเขานั่งรออยู่ภายในรถ เพื่อรอคอยที่จะสนทนาเรื่องสำคัญกับผู้บัญชาการหวัง

“รองเวิน มีอะไรหรือถึงได้รีบร้อนเข้ามาหาผม” เขาถามออกไปในทันทีที่เห็นการปรากฏตัวของนายทหารคนสนิท

“ผู้บัญชาการสูงสุดรอคุยกับคุณอยู่ภายในรถครับ” เขากระซิบบอกเพียงเท่านั้น แต่ก็ดังพอที่จะให้ฉินเจินเจินได้ยิน

“อืม เดี๋ยวผมออกไปครับ”

ผู้บัญชาหารหวังบอกกับรองเวิน ก่อนจะหันมาสนใจเธอที่กำลังวางตะเกียบลง

“คุณรอผมที่นี่ก่อนนะครับ เดี๋ยวผมมา”

“ตามสบายค่ะ ฉันอยู่ได้” เจินเจินบอกให้เขาสบายใจ หวังหานเย่จึงเดินออกจากห้องอาหารไป

เมื่อห้องอาหารไร้ร่างของเจ้าของคฤหาสน์ เธอก็ตกเป็นเป้าหมายอีกครั้ง เมื่อคุณนายหวังเอ่ยคำแขวะเธอออกมาด้วยเสียงดัง

“เฮ้อ สงสัยอากาศในห้องนี้ไม่ค่อยจะดี เหม็นคาวคนชั้นต่ำ ทานอาหารไม่อร่อยเลย พวกเราออกไปนั่งจิบไวน์ด้านนอกกันจะดีกว่า” คุณนายหวังส่งค้อนวงใหญ่ให้กับเธอ ก่อนจะสะบัดก้นเดินออกไป พร้อมกับคนอื่น ๆ

เธอไม่ได้สนใจอะไร ดีเสียอีกที่จะได้นั่งรับประทานอาหารแบบสบาย ๆ เพียงคนเดียว แต่หลังจากที่ทุกคนออกไปจนหมด ป้าหวังก็เดินเข้ามาหาเธอ

“คุณคะ รับไวน์สักแก้วดีไหมคะ เดี๋ยวป้าไปเอามาให้”

นอกจากเขาที่ดีกับเธอ ก็คงมีป้าหวังและสาวใช้อีกสองคนกระมังที่ดีกับเธอ โดยไม่ได้มีท่าทีรังเกียจเธอแต่อย่างใด

“ก็ดีนะคะ ขอบคุณมากค่ะป้าหวัง”

“รอสักครู่นะคะ”

หลังจากนั้นไม่นานไวน์สีสวยกับแก้วไวน์ทรงหรูก็ถูกเสริฟ์ตรงหน้าเธอ ก่อนที่ป้าหวังและคนอื่น ๆ จะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง

ฝ่ามือเรียวบางจึงตวัดแก้วไวน์สไตล์ยุโรปขึ้นมาถือเอาไว้ด้วยความชำนาญ ดวงตาคู่สวยปรือลงเมื่อเธอกระดกไวน์ลงคอ รสชาติหวานละมุนติดขมปลายลิ้นนิดหน่อยทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย แต่ทว่า

“เป็นเด็กแก่แดดเหมือนกันนะหล่อน อายุแค่ยี่สิบ แต่ถือแก้วไวน์ได้คล่องเชียว แม่...เล้าของเธอสอนมาอย่างนั้นรึ”

นี่คือเสียงของผู้หญิงที่เธอเคยเอ่ยปากชมว่าไพเราะ แม่นักร้องสาวที่ทำตัวเป็นคนดีต่อหน้าคนอื่น ที่แม้เบื้องหลังก็สรรหาคำพูดดี ๆ ออกจากปากไม่ได้

จะว่าไปแม่นักร้องสาวคนนี้อายุน้อยกว่าเธอในโลกก่อนเสียอีก แต่กลับแสดงกิริยาสุดต่ำตมใส่เธอ ที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

“แล้วคุณล่ะคะ อายุอานามมากกว่าฉันตั้งหลายปี ที่บ้านไม่สั่งสอนบ้างหรือคะว่าไม่สมควรพูดเช่นนั้นกับคนที่ไม่ได้สนิท” ฉินเจินเจินยังคงกลิ้งไวน์ที่อยู่ภายในแก้วด้วยท่าทางคล่องแคล่ว ริมฝีปากบางยังลิ้มรสไวน์ด้วยความสบายอกสบายใจ

“นี่เธอ! มันจะมากไปแล้วนะ กล้าดีอย่างไรถึงได้มาต่อปากต่อคำกับฉัน” แม่นักร้องสาวที่เผยสันดานที่แท้จริงเริ่มจะดีดดิ้นเมื่อถูกเธอตอบคืน

“ถ้าคุณไม่เป็นฝ่ายเดินมาฉันก่อน คุณก็ไม่ต้องดีดดิ้นเช่นนี้หรอกจริงไหม” ฉินเจินเจินวางแก้วลง ก่อนจะหันไปยิ้มมุมปากให้กับจ้าวจินหม่าย

“เธออย่านึกนะ ว่าซานเย่จะเข้าข้างเธอ เขารักฉันขนาดไหน เธอคงไม่รู้” กลีบปากสีชมพูเข้มขยับขึ้นลงด้วยความมั่นอกมั่นใจ

“อืม เมื่อก่อนซานเย่คงจะรักคุณมากก็จริงอยู่ แต่ฉันคิดว่าตอนนี้คงจะไม่ ผู้ชายดี ๆ ที่ไหนกันจะรักผู้หญิงที่ทรยศเขาด้วยการมีผู้ชายคนอื่น!” แอลกอฮอล์ฤทธิ์ร้อนแรงสร้างความกล้าและบ้าบิ่นให้กับเธอไม่น้อย เธอจึงได้ตอกกลับผู้หญิงที่มั่นใจตัวเองอย่างแม่นักร้องสาว

“กรี๊ด เขารักฉัน ต่อให้เขาจะหย่ากับฉัน แต่ถ้าฉันกลับมา เขาก็ต้องรักฉันอยู่ดี ส่วนเธอก็แค่นางบำเรอที่เขาใช้เงินซื้อมา ไม่มีทางที่เขาจะรักเธอไปมากกว่าฉัน!”

เสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นจนแสบแก้วหูทำให้ฉินเจินเจินต้องยกมือขึ้นปิดใบหูของตัวเอง การที่เธอตอกกลับแม่นักร้องสาวเช่นนั้นกลับไม่ทำให้เธอลดความมั่นลงเลยแม้แต่น้อย

“ผู้ชายคนที่คุณยอมทิ้งซานเย่ไป เขาไม่เอาคุณแล้วหรือ คุณถึงได้ซมซานกลับมาหาเขาหน้าด้าน ๆ แบบนี้” ฉินเจินเจินลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับอดีตภรรยาของผู้บัญชาการหวัง

“กรี๊ด นังชั้นต่ำ!”

ซ่า

แก้วไวน์ถูกจ้าวจินหม่ายสาดใส่หน้าของเธอ ก่อนที่แม่นักร้องสาวจะสาวเท้าเข้ามาเพื่อง้างมือใส่เธอ ฉินเจินเจินจึงคว้าข้อมือเล็กนั้นเอาไว้ก่อนที่ฝ่ามือนั้นจะตวัดลงบนหน้าของเธอ และเธอจะไม่ยอมให้ใครรังแกอีกเป็นอันขาด

“ฉันไม่คิดจะยุ่งกับคุณ เพราะฉะนั้นต่างคนต่างอยู่จะดีกว่า”

ฉินเจินเจินกำข้อมือของจ้าวจินหม่ายเอาไว้แน่น ก่อนที่เธอจะกดเสียงต่ำบอกกับคนหน้าไม่อายให้รู้ตัว

“เขาเป็นของฉัน! และฉันจะทวงเขาคืนมา เพราะฉะนั้นหล่อนอย่าหวังที่จะได้เป็นภรรยาของเขา”

จ้าวจินหม่ายสะบัดมือออกอย่างแรง เธอจึงคลายมือที่จับนักร้องสาวเอาไว้ ร่างระหงจึงหงายหลังล้มลงบนพื้นอย่างแรง สร้างความโมโหให้กับเธอไม่น้อย เธอจึงกรีดร้องออกมาจนสุดเสียงเพื่อให้ทุกคนเข้ามาเห็นว่าถูกฉินเจินเจินทำร้าย

ฉินเจินเจินมองการแสดงของแม่นักร้องสาวพราวเสน่ห์ด้วยสายตาเรียบเฉย ก่อนจะฉีกยิ้มด้วยท่าทางของปีศาจร้าย ฝ่ามือบางหยิบแก้วไวน์สาดใส่หน้าของตัวเอง ก่อนจะนั่งลงแล้วจับมือของจ้าวจินหม่ายเอาไว้ ในขณะที่ทุกคนวิ่งเข้ามาตามเสียงพอดี ‘เธอแสดงละครได้ ฉันก็แสดงได้เช่นเดียวกัน’

“เจินเจิน!”

หวังซานเย่วิ่งเข้ามาประคองร่างของฉินเจินเจินเอาไว้ ภาพที่ทุกคนเห็นในตอนนี้ก็คือเจินเจินถูกนักร้องสาวทำร้าย

“ซานเย่ ฉันไม่ได้ทำร้ายนัง...เธอเสียหน่อย” จ้าวจินหม่ายที่กำลังตกตะลึงในฝีมือการแสดงละครของฉินเจินเจิน รีบเอ่ยปากปฏิเสธกับผู้บัญชาการด้วยความตกใจ

“จินหม่าย คุณกลับไปก่อนเถอะ”

หวังซานเย่บอกอดีตภรรยาด้วยถ้อยคำห้วนสั้น ก่อนจะช้อนร่างเล็กของฉินเจินเจินเข้าสู่อ้อมอกของตัวเอง เธอจึงไม่รอช้าที่จะโอบรอบคอของเขาเพื่อยึดเหนี่ยวเป็นที่พึ่ง ก่อนจะหันไปสบตากับนักร้องสาวด้วยท่าทางของผู้ชนะ

ริมฝีปากบางได้รูปแสยะยิ้มกว้าง ก่อนจะขยับริมฝีปากแบบไร้เสียงให้กับจ้าวจินหม่ายได้อ่าน ‘เขาเป็นของฉันต่างหาก’