บทที่ 15 อย่าคิดร้ายกับคนของฉัน

ท่ามกลางผืนป่าที่รกชัฏและมืดครึ้ม อีกทั้งยังมีสายฝนที่โปรยกระหน่ำลงมาไม่ขาดสายกับเสียงฟาดฟันของสายฟ้าที่สาดลงมาจนบรรยากาศที่มืดมิดรอบกายสว่างวาบอย่างน่ากลัว

ด้านหลังของฉินเจินเจินยังคงมีชายฉกรรจ์ร่างกายใหญ่โตวิ่งตามเธอมาด้วยความบ้าคลั่งราวกับซอมบี้ในซีรีส์ที่เธอเคยดู พวกมันไม่แม้แต่จะลั่นไกปืนเพราะกลัวว่าเธอจะไร้ลมหายใจ ดูเหมือนว่ารางวัลจากการไล่ล่าของพวกมันคือร่างกายของเธอ

‘ใครกันที่โหดเหี้ยมกับฉันได้อย่างเลือดเย็นเช่นนี้’ เธอคิดไม่ตกว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเธอเป็นฝีมือของผู้ใดกัน ชีวิตใหม่ของฉินเจินเจินคือการได้อยู่อย่างสงบสุขกับผู้ชายดี ๆ สักคน แต่เหตุใดทุกอย่างถึงได้ดูยากเย็นไปเสียหมด

อุตส่าห์ก่อตั้งธุรกิจให้เติบโตเพื่อหวังว่าสักวันจะได้ยืนเคียงข้างเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบ แต่เหตุไฉนถึงได้กลับตาลปัตรมากถึงเพียงนี้

“แม่สาวน้อย เธอวิ่งนานเกินไปแล้วกระมัง เหนื่อยเปล่า ๆ น่า ไม่สู้มานอนรอรับความสนุกจากพวกเราจะดีกว่านะ” หนึ่งในคนร้ายพวกนั้นตะโกนบอกเธอด้วยน้ำเสียงป่าเถื่อน

“หยุดให้โง่น่ะสิ ไอ้พวกเวร! ฉันไปทำอะไรให้แก”

ฉินเจินเจินยังคงออกแรงวิ่งอย่างไม่เหน็ดเหนื่อยและโชคดีที่ร่างใหม่ของเธอนั้นผอมบางจึงปราดเปรียว หากเป็นร่างเดิมล่ะก็ไม่อยากจะคิดเลยว่าตอนนี้เธอจะมีสภาพเป็นเช่นไร

“ปากดีเสียด้วย นังตัวดี อย่าให้พวกฉันจับได้นะ รับรองว่าจากสวรรค์จะกลายเป็นนรกที่มอดไหม้ทันตา ฮ่า”

“พวกแกไม่รู้เหรอว่าว่าที่สามีฉันเป็นใคร” เธอพูดจาข่มขู่ออกไป เพื่อหวังว่าพวกมันจะหวาดกลัวบารมีของผู้บัญชาการเสียบ้าง

“ผู้บัญชาการหวังน่ะหรือ ฮ่า รู้แล้วอย่างไร กว่าว่าที่สามีของเธอจะมา เธอคงได้ผัวไปห้าคนแล้วกระมัง”

ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยถ้อยคำที่ไม่น่าฟัง จากที่เธอหันไปมองแววตาของพวกมันช่างน่าเกลียดและน่ากลัวเกินจะทนไหว สายตาเหล่านั้นมองเธอตาเป็นมัน ประหนึ่งไฮยีน่าเจอกับกวางน้อยก็ไม่ปาน

เป็นเวลากว่าชั่วโมงที่เธอวิ่งหนีคนร้ายอยู่ภายในป่า ป้อมที่ห่าวอู๋บอกกล่าวก็ไร้วี่แววที่จะมองเห็น ดูเหมือนว่าเธอจะวิ่งมาผิดทางเสียแล้ว เท้าอันเปลือยเปล่ายังคงอดทนไปกับเธอได้เป็นอย่างดี แม้จะรู้สึกเจ็บปวดอยู่ไม่น้อยเพราะพื้นที่เธอวิ่งเหยียบหาใช่พื้นเรียบธรรมดา

แต่เต็มไปด้วยกิ่งไม้และกิ่งหนามมากมาย

ชุดกี่เพ้าที่สวยงามขาดวิ่นจนเห็นเรียวขาอ่อนของเธอ เส้นผมที่ถูกม้วนเป็นเกลียวขึ้นถูกปล่อยสยายอย่างรุงรังและเปียกลู่ไปกับใบหน้า และต่อให้ร่างกายของเธอจะปราดเปรียวเพียงใด แต่หากวิ่งด้วยความเร็วติดต่อกันเป็นเวลานานก็ย่อมมีอ่อนล้า

เรียวขาเล็กของเธอในตอนนี้นั้นรวดร้าวระบม ความเร็วก็ค่อยลดระดับเมื่อรู้สึกว่าก้าวเท้าไม่ออก 'ทำไมไอ้บ้าพวกนี้ถึงได้อึดจังนะ

ไม่เหนื่อยกันบ้างหรืออย่างไร' เธอก่นด่าพวกมันอยู่ในใจ

ปัง!

กรี๊ด

เธอยกฝ่ามือขึ้นปิดใบหู เมื่อหนึ่งในพวกมันยิงปืนขึ้นฟ้าเป็นการข่มขู่ ราวกับหวังว่าให้เธอหยุดนิ่งอยู่กับที่

“เวรเอ้ย! ใครบอกให้มึงยิง ประเดี๋ยวพ่อมึงก็แห่กันมาหรอก” ชายฉกรรจ์สบถขึ้น ก่อนจะก่นด่าหนึ่งในลูกน้องของตัวเองด้วยความไม่พอใจ

“ลูกพี่ไม่เหนื่อยหรือไง ยิง ๆ ไปเดี๋ยวนังนั่นก็หยุดวิ่งเอง”

ผลัวะ

“แล้วนังนั่นมันหยุดเหรอ!” ฝ่ามือหยาบเอื้อมตบกบาลลูกน้องด้วยความเอือมระอา

ในระหว่างที่พวกมันถกเถียงกันเอง ฉินเจินเจินก็รู้สึกหน้ามืดขึ้นมา ทั้งตากฝน ทั้งวิ่งมาราธอน ร่างเล็ก ๆ ของเธอจะรับไหวได้อย่างไรกัน แต่เธอก็ยังคงกัดฟันวิ่งต่อไป แต่ทว่าขาทั้งสองข้างไม่สู้ไปกับเธออีกต่อไปแล้ว ร่างเล็กทรุดลงกับพื้นด้วยอาการเหนื่อยหอบแทบขาดใจ

อั่ก

เธอยกฝ่ามือขึ้นกอบกุมหัวใจที่สั่นระรัวราวกับจะขาดใจ ทรวงอกอิ่มกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ ดวงตากลมโตนั้นเหนื่อยล้าจนแทบจะฝืนลืมตาต่อไปไม่ไหว

“สิ้นฤทธิ์แล้วหรือแม่ตัวดี คราวนี้ก็มาสนุกกันต่อดีกว่า”

ร่างบางไม่อาจมีเรี่ยวแรงหลบหนีได้อีกต่อไป ฉินเจินเจินนอนนิ่งอยู่บนพื้นไม่ไหวติง จนกระทั่งพวกมันตามมาทัน คนชั่วช้ายืนห้อมล้อมมองดูร่างกายที่ขาวผ่องของเธอตาเป็นมัน บางคนถึงขั้นแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตัวเองด้วยความกลัดมัน

“ฉันไม่เคยทำอะไรให้พวกแก เหตุใด...พวกแกต้องทำร้ายฉันด้วย” เธอเอ่ยถามออกไปด้วยลมหายใจที่ขาดช่วง

“ฮ่า ถ้ามีชีวิตรอดไปได้ล่ะก็ ลองไปถามว่าที่แม่ผัวของเธอดูนะแม่สาวน้อย ว่าเธอไปทำอะไรให้คุณนายใหญ่ไม่พอใจ” พวกมันหัวเราะใส่เธอด้วยสายตาสมเพช

ฉินเจินเจินกัดริมฝีปากแน่น ไม่อาจทำใจเชื่อว่าผู้ที่บงการอยู่เบื้องหลังคือว่าที่แม่สามีของตัวเธอเอง และเธอก็ไม่คิดมาก่อนว่าคุณนายหวังจะมีจิตใจโหดเหี้ยมจนถึงขั้นเอาชีวิตกันเลย

“ปะ...ปล่อยฉันไปเถอะ” เธอเอ่ยปากขอร้องด้วยน้ำตา เมื่อเธอไร้หนทางที่จะหลีกหนีอีกต่อไป

“พวกเราปล่อยเธอไปก็ได้ แต่เธอต้องให้พวกเราได้ลิ้มลองความหวาน ความสดจากตัวเธอก่อน”

ชายฉกรรจ์คนหนึ่งเข้ามานั่งคร่อมร่างของเธอเอาไว้ ก่อนที่มันจะตรึงข้อมือของเธอเอาไว้แน่น ก่อนจะยื่นใบหน้าอันแสนโสโครกเข้ามาซุกไซ้ลำคอระหงของเธอ โดยมีคนที่เหลือเร่งเร้า

“ลูกพี่เร็ว ๆ หน่อยครับ พวกเราทนไม่ไหวแล้วนที่เหลือเร่งเร้า

ธอเอาไว้ ก่อนที่มันจะตรึงข้อมือของเธอเอาไว้แน่น ก่อนจะยื่นใบหน้าอันแสนโสโครกเข้ามาซุกไซร้”

“ไอ้พวกเวรนี่! รอได้ก็รอ รอไม่ได้มึงก็เข้ามาจับ ๆ คลำ ๆ ไปก่อน” พวกมันถกเถียงกันเสียยกใหญ่

“อยู่นิ่ง ๆ นะสาวน้อย...อั่ก เฮือก”

ในจังหวะที่มันคลายฝ่ามือออก ฉินเจินเจินใช้แรงเฮือกสุดท้ายดึงปิ่นปักผมออกมา แล้วหลับตาจ้วงปิ่นเข้าที่ลำคอของมัน ของเหลวสีแดงสดพุ่งทะยานออกมาเป็นสายท่ามกลางความตกใจของชายฉกรรจ์คนที่เหลือ

ร่างสูงใหญ่ของหัวหน้าล้มลงไปต่อหน้าต่อตาของพวกมัน ฉินเจินเจินลืมตาขึ้นมองภาพสยดสยองเบื้องหน้า แม้ในใจจะนึกกลัวแต่เธอก็จำเป็นต้องทำเพื่อหาหนทางรอดให้กับตัวเอง เลือดของมันกระเด็นใส่ใบหน้าของเธอจนได้กลิ่นคาวคลุ้ง เธอพะอืดพะอมจนอยากจะอ้วกออกมา แต่ทว่า

เพียะ

“ร้ายนักนะมึง ฆ่าลูกพี่กูตายหรือ ถ้าอย่างนั้นมึงก็เป็นเมียพวกกูเสียเดี๋ยวนี้”

ชายอีกคนผลักร่างของหัวหน้าพวกมันให้ออกไปจากร่างของเธอก่อนที่มันจะตวัดฝ่ามือลงบนใบหน้าเล็กจนสะบัดหันไปตามแรง ฝ่ามือหนาถูกส่งมาบีบคอเธอเอาไว้แน่นจนแทบจะหายใจไม่ออก ส่วนมืออีกข้างของมันลูบไล้ไปตามร่างกายของเธอ

ฉินเจินเจินพยายามที่จะดีดดิ้นแต่ทว่าคราวนี้มันไม่มีจังหวะให้เธอเล่นงานมันเลยแม้แต่น้อย ความรับรู้ของเธอนั้นเริ่มจะเลือนรางเพราะแรงกำรอบคอ ดวงตาคู่สวยหลับลงอย่างอ่อนแรง ‘นี่ฉันจะตายรอบสองอย่างนั้นหรือ’

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงปืนดังขึ้นราวสี่นัดแม่นราวกับจับวาง ไม่มีใครได้เอ่ยปากร้องขอชีวิต พวกมันก็ถูกส่งลงนรกไปพร้อมกัน ก่อนที่ทุกอย่างจะเข้าสู่ความสงบ แรงที่กดลงบนลำคอของเธอก็คลายออกเช่นเดียวกัน ฉินเจินเจินหงายหลังลงไปนอนแผ่กับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง จนกระทั่งเสียงของคนที่เธอเรียกหาก็ดังขึ้น

“เจินเจิน!”

ร่างของเธอถูกใครบางคนช้อนขึ้นมาแล้วโอบกอดเอาไว้แน่น แม้เพียงหลับตาแต่ทว่ากลิ่นกายที่หอมอ่อน ๆ ทำให้เธอยิ้มออกมาอย่างโล่งออก ก่อนจะฝืนดวงตาให้มองคนตรงหน้าอีกครั้ง

“ซานเย่ นั่นคุณหรือคะ” เสียงของเธอนั้นแหบแห้งจนฟังไม่ได้ศัพท์ ฝ่ามือเล็กสั่นเครือพยายามจะยกขึ้นประคองใบหน้าของเขาเอาไว้

“ผมเอง เจินเจิน ผมเอง!”

เมื่อรู้ว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป แต่เป็นเขาตัวจริงเสียงจริง เธอก็เหมือนยกภูเขาออกไปจากอก ก่อนที่ดวงตาจะปรือลงอีกครั้ง เมื่ออยู่ในอ้อมอกของเขาอย่างปลอดภัย