บทที่ 13 เรื่องที่ไม่คาดคิด

ผู้บัญชาการหวังเดินออกไปจากร้านของเธอด้วยสายตาอ้อยอิ่ง ราวกับไม่ต้องการห่างกายของเธอเลยแม้แต่เสี้ยววินาที ส่วนเธอนั้นได้แต่ส่งรอยยิ้มให้กับเขาพร้อมกับโบกมือไปมา เพื่อบอกว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงก็ได้เจอกันอยู่ดี

วันนี้เป็นวันจัดงานเลี้ยงของกองทัพ เขาในฐานะผู้บัญชาการจะไม่เข้าร่วมได้อย่างไรกัน หวังซานเย่จึงล่วงหน้าไปก่อนเพราะต้องจัดการดูแลคนในกองทัพตามหน้าที่ ส่วนเธอในฐานะว่าที่ภรรยาของเขาก็ต้องเข้าร่วมด้วยเช่นเดียวกัน

ฉินเจินเจินรู้สึกว่างานเลี้ยงในวันนี้นั้นเปรียบเสมือนการเปิดตัวของเธอ ให้สามารถยืนข้างกายของนายทหารยศสูงได้อย่างภาคภูมิและเหมาะสมไม่ว่าจะด้วยฐานะและหน้าตา

ร่างระหงที่เริ่มมีน้ำมีนวลไม่ได้เหลือแต่หนังหุ้มกระดูกเหมือนหกเดือนก่อน ด้วยเพราะเธอนั้นไม่ต้องอดอยากและไม่ต้องตรากตรำทำงานหนักเพื่อเลี้ยงปากท้องหรือสนองความต้องการของมารดาอีกต่อไป

เธอนั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะเครื่องแป้งที่มีเครื่องประทินโฉมวางอยู่เรียงราย กระจกเงาสะท้อนใบหน้าของเด็กสาวที่เปี่ยมไปด้วยความสุขจนเอ่อล้นทะลักผ่านดวงตาคู่สวยจนเปล่งประกาย ฉินเจินเจินเริ่มลงมือแต่งหน้าด้วยความชำนาญ ใบหน้าที่ขาวซีดเริ่มมีสีสันแต่ไม่จัดจ้าน ก่อนที่เธอจะวาดพู่กันลงบนกลีบปากอ่อนนุ่มจนกลายเป็นสีแดงสด

ส่วนเส้นผมที่เป็นเกลียวคลื่นคล้ายกับระลอกน้ำถูกมวยต่ำดูเรียบหรู ก่อนที่เธอจะหยิบปิ่นปักผมรูปดอกโบตั๋นสีฟ้าครามขึ้นมาปักเอาไว้ แล้วลุกไปสวมใส่เสื้อผ้าที่เขาสั่งตัดให้เธอเป็นพิเศษ

กี่เพ้าราคาแพงที่ทำจากผ้าไหมชั้นดีสีเขียวมรกต บนผืนผ้าปักด้วยเส้นไหมฝีมือประณีตรูปดอกโบตั๋นสีฟ้าครามดอกใหญ่ และดอกเล็กผสมกันไปอย่างลงตัว อีกทั้งยังเข้ากับรูปร่างของเธอได้เป็นอย่างดี

ดวงตากลมโตกวาดมองไปเห็นกล่องเครื่องประดับที่ดูไม่คุ้นตาวางอยู่ทางด้านซ้ายมือ เธอจึงหยิบขึ้นมาและพบว่ามีการ์ดใบเล็กเขียนเอาไว้ ข้อความบนนั้นทำให้เธอยิ้มออกมาประหนึ่งคนบ้า

‘เครื่องประดับสำหรับคุณภรรยาของผม’ ที่แท้ก็เป็นฝีมือของว่าที่สามีนั่นเอง เขาเป็นคนที่ใจรายละเอียดในทุก ๆ เรื่องของเธอ และมักจะมีเรื่องให้เธอต้องทึ่งกับเขาตลอด ผู้ชายที่เพอร์เฟกต์ทั้งหน้าตาและนิสัยเช่นเขา เธอจะปล่อยให้หลุดมือไปได้เช่นไรกัน

“ซานเย่ คุณทำให้ฉันรู้สึกประทับใจในทุกช่วงเวลาจริง ๆ”

เธอพึมพำ ก่อนจะเปิดกล่องเครื่องประดับออกจนพบกับสร้อยไข่มุกและต่างหูเข้าชุดกัน ช่างเป็นไข่มุกที่เรืองรองถูกใจเธอเหลือเกิน

ฉินเจินเจินสวมใส่มันในทันที และยิ่งส่งให้เธองดงามไร้ที่ติ

เธอหมุนตัวหน้ากระจกอยู่นาน ฉินเจินเจินในวันนี้สวยงามเป็นพิเศษ แต่เมื่อรู้สึกว่าใกล้เวลาที่ห่าวอู๋จะมารับ เธอก็รีบสวมรองเท้าคัทชูส้นสูงสีขาวที่คนยุโรปกำลังนิยม พร้อมกับหยิบพัดลายดอกไม้ขึ้นมาถือเอาไว้ โดยไม่ลืมเพิ่มความหอมด้วยน้ำหอมนำเข้าที่เขาเป็นคนจัดเตรียมเอาไว้ให้ จนร่างกายของเธอนั้นหอมฟุ้งไปทั่วทั้งห้อง

และที่เธอจะลืมไม่ได้อีกหนึ่งสิ่งก็คือ ผ้าคลุมขนเฟอร์สีขาว ที่แม้ไม่ใช่ฤดูหนาวก็สามารถใช้ได้ ทำให้เธอในตอนนี้อยู่ในมาดของคุณนายผู้บัญชาการไปโดยปริยาย

“เชิญครับ คุณนาย”

ห่าวอู๋ส่งยิ้มให้กับเธอในทันทีที่เจอหน้า พร้อมกับเปิดประตูรถให้เธอ ทำให้เธอรู้สึกประหม่าขึ้นมาไม่น้อย

“ชมเกินไปแล้วห่าวอู๋”

เธอพูดคุยกับเขาด้วยท่าทางอารมณ์ดี ก่อนจะนั่งอยู่ในรถเงียบ ๆ แล้วมองออกไปนอกบานหน้าต่างด้วยใจจดจ่อ เธอรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อยที่จะได้ไปยืนอยู่ข้างเขาต่อหน้าผู้คนมากมาย

สถานที่ตั้งของกองทัพนั้นอยู่ไกลออกไปจากเมืองไม่น้อย การเดินทางจึงต้องใช้เวลา จากบรรยากาศที่เต็มไปด้วยที่อยู่อาศัยและผู้คน ค่อย ๆ เงียบสงบ จนเข้าสู่แนวเขตป่าที่เขียวชอุ่มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่สะอาดตา

แต่ทว่าท้องฟ้าที่มีสีสันสดใส จู่ ๆ ก็มืดครึ้มขึ้นมาโดยไม่มีสัญญาณใดมาก่อน ตอนนี้ท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยเมฆสีเทาทะมึน แสงแดดถูกบดบังจนแทบไม่เหลือความสว่าง ฟ้าร้องครืนครั่นในระยะไกล จนฝนพรำละอองบาง ๆ ตกลงมาไม่ขาดสาย ก่อนที่สายฝนจะเทกระหน่ำลงมาแบบไม่ลืมหูลืมตา

“ฝนตกหนักมากเลยครับคุณนาย” เขาบอกกับเธอ

“ห่าวอู๋ เธอยังมองเห็นทางอยู่ใช่ไหม ค่อย ๆ ขับไปนะ ไม่ต้องรีบร้อน”

สายฝนที่กระหน่ำเท ทำให้เธอทำได้เพียงบอกกับห่าวอู๋ให้มีสติและไม่ต้องรีบร้อนที่จะเดินทางเพียงเท่านั้น ดวงตาคู่สวยที่มองออกจากบานหน้าต่างของรถรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาไม่น้อย เดิมทีเธอก็ไม่ชอบเสียงฟ้าร้องอยู่แล้ว

เอี๊ยด

เสียงเสียดสีของล้อยางดังขึ้นแข่งกับสายฝน เหมือนมีอะไรบางอย่างตัดหน้ารถของเธอ ห่าวอู๋จึงเบรกกะทันหัน เธอจึงหลับตาแน่นด้วยความหวาดกลัว

ปึก ปึก

เสียงเคาะกระจกรถดังขึ้นทั้งสี่ด้าน ฉินเจินเจินมองเห็นกลุ่มคนที่มีรูปร่างใหญ่โตห้อมล้อมรถของเธอพร้อมกับอาวุธครบมือ 'นี่มันอะไรกัน'

“คุณนาย ระวังตัวด้วยนะครับ ดูเหมือนว่าเรากำลังถูกโจมตี คุณนายอย่าลงจากรถเด็ดขาด” ห่าวอู๋หยิบปืนของตัวเองขึ้นมาและทำท่าจะออกจากรถไป

“ห่าวอู๋ นั่นเธอจะไปไหน อย่าลงไป มันอันตรายมากนะ” เธอร้องห้ามเขาเอาไว้ ด้วยเพราะกลัวว่าเขาจะมีอันตรายเช่นเดียวกัน

“คุณนาย คุณขับรถเป็นหรือไม่” เขาหันมาถามเธอด้วยสายตาที่จริงจัง จนเธอรู้สึกหวั่นวิตกไม่น้อย

“อืม ฉันขับได้”

“หากมีอะไรเกิดขึ้นกับผม คุณนายขับรถหนีไปได้เลยนะครับ”

ปัง ปัง

กรี๊ด

เธอส่งเสียงร้องขึ้นเมื่อชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นสาดกระสุนใส่ล้อรถของเธออย่างบ้าคลั่งราวกับต้องการชีวิต ก่อนจะมีอีกหลายคนเริ่มทุบกระจกรถของเธอ หัวใจของเธอในตอนนี้เต้นระส่ำไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ห่าวอู๋ย้ายตัวเองมาอยู่ข้างกายของเธอ เขาลดกระจกลงและสาดกระสุนใส่คนเหล่านั้นจนหงายหลังเลือดอาบไปหลายนาย ก่อนที่เขาจะคว้าข้อมือเล็กของเธอแล้วลงจากรถไป หากยังรั้งอยู่ภายในรถก็เปรียบเสมือนเป็นเป้านิ่งให้ถูกโจมตีอยู่ฝ่ายเดียว

ซ่า

สายฝนยังคงโปรยปรายลงมาจนเธอเปียกปอน รองเท้าที่เคยสวมใส่ถูกถอดออกเพื่อให้คล่องแคล่วในการหนี โดยมีห่าวอู๋ยิงคุ้มกันอยู่เป็นระยะ

“ห่าวอู๋บอกฉันทีว่านี่มันอะไรกัน”

“ผมก็ไม่รู้เช่นกันครับ คุณนาย เราถูกโจมตี”

เขาตอบเพียงเท่านั้น ก่อนจะพาเธอวิ่งหนีเข้าไปในป่าที่อยู่ข้างทาง ส่วนเธอนั้นวิ่งตามเขาไปโดยไม่รีรอ ก่อนที่เธอจะหันไปดูก็ยังพบว่าคนพวกนั้นวิ่งไล่ล่าเธออย่างเอาเป็นเอาตาย

ปัง!

อั่ก

ร่างสูงใหญ่ของห่าวอู๋ทรุดลงไปกองกับพื้น ก่อนที่เธอจะเห็นเลือดสีแดงสดไหลซึมออกมาจากเครื่องแบบทหารของเขา

“ห่าวอู๋!” เธอตกใจจนตัวสั่น ไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่าเธอจะต้องมาพบเจอเหตุการณ์เขย่าขวัญถึงเพียงนี้

“คะ...คุณนาย คุณวิ่งตรงไปให้สุดทางจนกว่าจะเจอป้อมเฝ้าระวังของกองทัพ คุณบอกชื่อของผู้บัญชาการไป นายทหารพวกนั้นจะช่วยคุณ ไป!” ห่าวอู๋ผลักเธอให้หนีไป

“แต่เธอถูกยิง หะ...ห่าวอู๋” เธอบอกเขาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา และไร้สติ

“ผมยังไหว คุณรีบหนีไป ผมจะสกัดพวกมันให้คุณเอง ไป!”

เธอเริ่มออกวิ่งไปข้างหน้าตามที่ห่าวอู๋บอก โดยที่เสียงปืนยังคงดังขึ้นเป็นระยะ น้ำตาของเธอไหลออกมาเป็นสายแข่งกับสายฝนที่โปรยปราย เสื้อผ้าและใบหน้าที่สวยงามนั้นเลอะเปรอะเปื้อนไปหมดแล้ว

ในใจของเธอรู้สึกห่วงห่าวอู๋ไม่น้อย แต่เธอไม่รู้จะทำเช่นไรจริง ๆ

“ตามนังนั่นไป ใครจับได้ก่อน ก็ได้นังนั่นเป็นเมียก่อน ฮ่า สวยชะมัดเลยว่ะ”

เสียงที่ฟังดูน่าขยะแขยงของคนพวกนั้น ทำให้เธอออกแรงวิ่งอย่างสุดกำลัง สายฝนที่เทลงมาทำให้เธอมองไม่เห็นทางข้างหน้า แต่ในใจก็หวังว่าเธอจะมาถูกทางตามที่ห่าวอู๋บอกเอาไว้

‘ซานเย่ ฉันกลัวเหลือเกิน’ ฉินเจินเจินคิดถึงเขาขึ้นมาจนใจเจ็บ แม้เธอจะเข้มแข็ง แต่กับชายฉกรรจ์หลายคนเช่นนี้ เธอจะหนีรอดได้อย่างไรกัน ฝ่ามือบางปาดน้ำตาออกไปทั้งที่ใจยังสั่นไหว ก่อนจะหลับหูหลับตาวิ่งหนีไปอย่างสุดกำลัง