บทที่ 6 จับตามอง

ในทันทีที่รถของผู้บัญชาการหวังจอดเทียบเหลา หรือร้านอาหารที่ใหญ่ที่สุดของเมืองลั่วหยาง ก็มีผู้หญิงในวัยสามสิบต้น ๆ แต่งกายด้วยกี่เพ้าสีจัดจ้านเข้ามาให้การต้อนรับเขาในทันที

“ผู้บัญชาการหวัง มี่เถียนดีใจจริง ๆ ที่คุณมาทานอาหารที่นี่”

ทันทีที่เขาก้าวเท้าลงจากรถ ผู้หญิงจัดจ้านคนนั้นก็เข้ามาคล้องแขนเขาในทันที แต่ทว่าหวังซานเย่นั้นไร้คำว่าปรานี เพียงแค่เขาปรายดวงตาด้วยความดุดัน ผู้หญิงคนนั้นก็ปล่อยมือที่คล้องแขนเขาในทันที

“รบกวนจัดโต๊ะให้ผมด้วย” เขาบอกกับเธอด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ ก่อนจะเดินนำเข้าไปในร้านโดยไม่สนใจสิ่งใด

“มี่เถียนต้องขออภัยผู้บัญชาการหวัง วันนี้ด้านในร้านอาหารคนเยอะนัก เพราะรองผู้บัญชาการหลิวจองเอาไว้ตั้งแต่สามวันที่แล้ว ถ้าคุณไม่สะดวก...”

“ผมขอที่นั่งแค่สองที่ ตรงไหนก็ได้ หวังว่าคุณจะมีวิธีการจัดการ” ผู้บัญชาการหวังยังคงมีท่าทีที่นิ่งเฉย เขาเอ่ยบอกกับผู้หญิงที่ชื่อมี่เถียนเพียงสั้น ๆ เท่านั้น

“ค่ะ ผู้บัญชาการหวังเชิญด้านในค่ะ”

มี่เถียนผายมือเชื้อเชิญเขาเพียงเท่านั้น แต่สำหรับฉินเจินเจินนั้นได้รับเพียงสายตาจิกกัดตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เธอจึงรีบเดินเข้าไปเพื่อเดินข้างกายของผู้บัญชาการ ก่อนจะส่งสายตาเป็นการเอาคืนให้กับมี่เถียนคนนั้น โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าหวังซานเย่กระตุกยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจกับการกระทำของเธอ

ร้านอาหารร้านนี้สมกับเป็นที่หนึ่งในลั่วหยาง เป็นร้านอาหารจีนที่มีการผสมผสานการตกแต่งร้านด้วยวัสดุสไตล์ยุโรปเอาไว้ ทั้งหรูหราและลงตัว วันนี้ด้านในร้านคนแน่นขนัดตามคำบอกของมี่เถียน ด้วยเพราะมีคนจองเอาไว้ก่อนล่วงหน้า และคนส่วนใหญ่ก็เป็นนายทหารต่างยศกันทั้งสิ้น นายทหารที่มียศต่ำกว่าผู้บัญชาการหวังต่างพากันลุกขึ้นทำความเคารพด้วยท่าทางที่ดูขัดใจ เมื่อการมาเยือนโดยไม่ได้ตั้งใจของเขาเป็นการรบกวนเวลารับประทานอาหาร

เขาโบกมือให้เพียงเท่านั้น เพื่อบอกให้ทุกคนทำตัวตามสบาย แต่ทว่าเมื่อทุกสายตามองเห็นฉินเจินเจินในชุดกี่เพ้าที่งดงามสะดุดตา เธอก็กลายเป็นจุดสนใจของผู้คนทุกคนภายในร้านทันที ไม่เว้นแม้แต่ผู้หญิงด้วยกันเองที่ส่งสายตามองมาด้วยความอิจฉาริษยา

หวังซานเย่รับรู้ได้ถึงสายตาทุกคู่ที่ถูกส่งไปยังด้านหลังของเขาเป็นสายตาเดียว เขาจึงเดินให้ช้าลงเพื่อที่จะให้เธอได้มายืนอยู่ข้างกายของเขา แต่ยังไม่ทันที่เธอจะเดินมาถึงตัวเขา รองผู้บัญชาการหลิว หรือ หลิวเจียอีก็เดินเข้ามาดักหน้าของเธอเอาไว้ ราวกับไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร

“สาวน้อย มีที่นั่งหรือยังครับ ถ้ายัง คุณสนใจจะร่วมโต๊ะด้วยกันไหม” หลิวเจียอีแลบลิ้นเลียริมฝีปากด้วยท่าทางกักขฬะ สายตาของเขาไล่มองไปตามเนื้อตัวของเธอด้วยความคุกคาม อย่างไม่เกรงใจชุดทหารที่สวมใส่เลยแม่แต่น้อย

“ฉัน...” เธอกำลังจะเอ่ยปากบอกให้พวกเขาได้รู้ แต่ผู้บัญชาการหวังกลับเดินเข้ามาคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ ก่อนจะตอบหลิวเจียอีคนนั้นด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น

“เธอมากับผม รบกวนรองผู้บัญชาการหลิวหลีกทางให้ด้วย อ่อ ไม่ว่าอย่างไรเธอก็เป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ผมคิดว่าคุณใช้ถ้อยคำและกิริยาท่าทางเช่นนั้นกับเธอคงไม่เหมาะเท่าไร” เขาตอกกลับรองผู้บัญชาการคนนั้นด้วยสายตาที่ดุดัน

“แหม นาน ๆ ที เพิ่งจะได้เห็นผู้บัญชาการหวังพาผู้หญิงเข้าร้านอาหาร เธออายุน้อยขนาดนี้ ไม่ทราบว่าเธอเป็นเมียหรือนางบำเรอของคุณกันแน่ ฮ่า”

เธอที่ได้ฟังยังขบกรามแน่นด้วยความไม่พอใจ ผู้ชายคนนี้ช่างน่าไม่อายและมีนิสัยถ่อยยิ่งนัก

“คุณไม่ได้อยู่ในฐานะที่ผมจะต้องมาตอบคำถามที่ไร้ซึ่งความคิดของคุณ รองผู้บัญชาการหลิว หากคุณยังไม่หลีกทางผมจะลงโทษทางวินัยของคุณ” น้ำเสียงของเขาเริ่มแข็งกร้าวและดุดันขึ้น แม้ใบหน้าจะยังคงเก็บซ่อนอารมณ์เอาไว้ด้านใน

“จริงจังเกินไปแล้วผู้บัญชาการ หากเธอเป็นเมียของคุณผมก็ต้องขออภัย แต่ถ้าเธอเป็นแค่นางบำเรอ ก็แบ่งปันให้ผมบ้าง สวย ๆ แบบนี้ผมก็พร้อมจ่าย” หลิวเจียอียังคงส่งสายตาโลมเล้าเธอไม่ยอมเลิกรา

“ตอนนี้เธอยังไม่ใช่เมียของผม แต่ในอนาคตนี้เธอจะเป็นเมียของผมอย่างถูกต้องแน่นอน รบกวนหลีกทางด้วย”

เขาตอบหลิวเจียอีด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ก่อนจะคว้ามือเธอออกไปจากตรงนั้นด้วยใบหน้ายับย่น ดูก็รู้ว่าเขาอยากจะใส่หมัดกับรองผู้บัญชาการคนนั้นเต็มแก่ แต่ก็จำต้องข่มอารมณ์เอาไว้

ทางด้านฉินเจินเจินยังคงชะงักค้างไปกับคำพูดของเขา โดยปล่อยให้เขาจับมือเธอไปอย่างง่ายดาย จนมาถึงห้องส่วนตัวห้องหนึ่งเขาจึงคลายฝ่ามือที่จับเธอเอาไว้ออก

“ที่คุณพูดเมื่อครู่เป็นสิ่งที่คุณคิดจริง ๆ หรือ”

หลังจากที่เขาเลื่อนเก้าอี้ออกพร้อมกับพยักหน้าให้เธอนั่ง เธอก็โพล่งถามออกไปอย่างไม่รีรอ แต่สิ่งที่เธอได้รับเป็นคำถามกลับมา ซึ่งทำให้ใบหน้าของเธอนั้นร้อนผ่าวราวกับถูกไฟสุม

“เมื่อคืนคุณบอกคุณอยากจีบผม แต่ตอนนี้ผมเลื่อนสถานะให้คุณเป็นเมียผม...ในอนาคตไม่ดีหรอกหรือ”

ผู้บัญชาการหวังคนนี้ร้ายนัก หากเขาไม่ได้มีความรู้สึกกับคนคนนั้นเขาย่อมไม่แสดงกิริยาใด ๆ ออกมาอย่างฉาบฉวย แต่ตอนนี้เขากลับหยอดคำพูดกับเธอราวกับคนละคนกับเมื่อคืน ‘เพียงแค่ชั่วข้ามคืน คุณก็เปลี่ยนใจแล้วหรือหวังซานเย่’

“ตอนนี้เลยไม่ได้หรือคะ ทำไมต้องรออนาคตด้วย” เธอยกสองฝ่ามือประคองใบหน้าของตัวเองเอาไว้ ก่อนจะส่งสายตาหวานหยดให้กับเขาโดยไม่มีการกักเก็บอารมณ์แต่อย่างใด

เพียะ

“โอ๊ย!” เธอร้องออกมาด้วยเสียงที่ดังลั่น พร้อมกับลูบไล้ฝ่ามือลงบนหน้าผากของตัวเองเพื่อลดอาการเจ็บ

“แก่แดดเกินไปแล้ว คุณอายุแค่ยี่สิบเองนะ รู้จักสงวนตัวเอาไว้บ้าง” เขาดีดนิ้วมือลงบนหน้าผากกลมมนของเธอจนเกิดเสียงดัง พร้อมกับนิ่วใบหน้าเป็นการตักเตือน ด้วยท่าทางราวกับว่าเขาเป็นพ่อก็ไม่ปาน

“อย่าทำหน้าราวกับเป็นคุณพ่อของฉันสิคะ ฉันอยากได้คุณมาเป็นสามี ไม่อยากได้คุณพ่อเสียหน่อย” เธอบุ้ยปากใส่เขาด้วยความไม่พอใจ

“นี่คุณ!” เขากัดฟันกรอดพร้อมกับชี้นิ้วใส่เธอ

“สั่งอาหารเถอะค่ะ ฉันหิวแล้ว”

เธอเอ่ยปากห้ามศึกเอาไว้ ด้วยเพราะกระเพาะน้อย ๆ ของเธอได้เวลาทำงานขึ้นมาแล้ว ผู้บัญชาการหนุ่มจึงยอมเธออย่างว่าง่าย ก่อนจะเรียกพนักงานของร้านเข้ามารับรายการอาหาร

ใช้เวลาไม่นานอาหารมากมายก็วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ ซึ่งมันเยอะมากเกินกว่าที่สองคนจะรับประทานหมด

“กินเยอะ ๆ นะเจินเจิน คุณดูผอมมากเกินไป”

เขาบอกกับเธอด้วยสีหน้าที่แดงระเรื่อ เมื่อนึกถึงรูปร่างที่อยู่ภายใต้กี่เพ้าตัวนั้น แม้เธอจะดูผ่ายผอม ทว่าทรวงอกของเธอกลับอวบอิ่มเสียยิ่งนัก

“คุณจะขุนฉันให้เป็นหมูหรือคะ ถึงเวลานั้นคุณคงไม่เอาฉันเป็นเมียแล้วกระมัง เอ๊ะ หรือนี่คือแผนการของคุณ!” เธอเอ่ยขึ้นดักคอของเขา

“ต่อให้คุณจะเป็นหมู แต่ถ้าผมรักคุณ คุณก็จะเป็นของผมอยู่ดี”

ตั้งแต่เขาหย่าร้างมานานนับสิบปี นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยอะไรแบบนี้ออกมาต่อหน้าของเธออย่างไร้ความเขินอาย โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นอะไร ทั้งที่เมื่อคืนเขายังบอกให้เธอพยายามทำให้เขารัก แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาเป็นฝ่ายรุกเธอไปเสียแล้ว

“นี่คุณสนใจฉันแล้วหรือคะ”

เธอยิ้มกว้างขึ้นบนใบหน้า หัวใจสูบฉีดด้วยความร้อนแรง ผู้ชายวัยสี่สิบตรงหน้าช่างมีเสน่ห์อันเหลือล้นเสียจริง ๆ

“...” เขาไม่ได้ตอบอะไรเธอ แต่ก้มหน้าก้มตารับประทานอาหารของตัวเองด้วยความเขินอาย ดูได้จากรอยแดงจาง ๆ บนใบหน้าของเขา

ด้านหน้าห้องส่วนตัวของผู้บัญชาการหวัง มีกลุ่มสตรีที่เพิ่งจะรับประทานอาหารเสร็จเดินออกมาเพื่อแยกย้ายกันเดินทางกลับบ้านของตัวเอง ทว่ากลับมีสายตาของคนหนึ่งในกลุ่มนั้น มองผ่านกระจกเข้ามายังห้องรับประทานอาหารของหวังซานเย่

“นั่นผู้บัญชาการหวังไม่ใช่หรือ แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน”

“ยังดูเป็นเด็กสาวอยู่เลย”

“จ้าวจินหม่ายจะรู้ไหมนะ ว่าสามีเก่าของตัวเองมีผู้หญิงใหม่แล้ว ฮ่า”

เสียงซุบซิบนินทาดังขึ้นระงม ราวกับเรื่องสนุกสนาน ก่อนที่กลุ่มคนพวกนั้นจะพากันเดินออกจากร้านไป เพื่อแจ้งข่าวให้ใครบางคนได้ทราบ