บทที่ 4 รุก เพื่ออนาคตที่ดี

หวังซานเย่เดินขึ้นบันได้มาหยุดยังบานประตูไม้เรียบหรู วันนี้เป็นวันที่เขารู้สึกเหน็ดเหนื่อยเป็นอย่างมาก ไหนจะต้องสะสางงานในกองทัพ ไหนจะต้องไปเจรจากับหยางตงฉวน มิหนำซ้ำยังต้องมาอธิบายให้คุณแม่เข้าใจเรื่องที่เขาซื้อฉินเจินเจินมาอีก ตอนนี้เขาแทบจะหมดแรงจนอยากจะอาบน้ำและพักผ่อนเต็มที ร่างสูงผลักฝ่ามือลงบนบานประตูเข้ามายังห้องนอนของตัวเองดังเช่นทุกวัน

ดวงตาคู่คมที่พร่ามัวสะลึมสะลือด้วยอาการง่วงนอน กวาดมองไปยังเตียงนอนของตัวเองดังเช่นเคย แต่ทว่าเขากลับต้องเบิกตากว้างขึ้นเมื่อภาพเบื้องหน้าปรากฏหญิงสาวในชุดกี่เพ้าสีชมพูบางเบานั่งไขว่ห้างโชว์เรียวขาพร้อมกับส่งสายตาสุดเย้ายวนมาให้

เห็นทีคุณป้าหวังและฉินเจินเจินคงเข้าใจผิดไปกับคำพูดของเขาอยู่ไม่น้อย การที่เขาเอ่ยปากออกไปเช่นนั้นไม่ได้สื่อความหมายว่าตัวเองต้องการให้เธอมาเป็นนางบำเรอในค่ำคืนนี้ แต่เขาต้องการให้เธอเข้ามามารอที่ห้องนอนของตัวเอง นั่นก็เพื่อที่จะหลบหลีกสายตาของคุณแม่และคนอื่นที่ภายในคฤหาสน์ต่างหาก

ดวงตาของเขาทอประกายขึ้นอย่างวาบหวาม เมื่อเผลอไผลจ้องมองไปตามร่างกายสาวของสาวน้อยวัยแย้มยิ้ม เธอช่างดูงดงามอย่างไร้ซึ่งที่ติ ผิวพรรณนั้นขาวผ่องเป็นยองใย แม้จะมีรอยเขียวช้ำในบางจุดจากการถูกครอบครัวข่มเหงรังแก ทรวงอกอิ่มกลมกลึงคู่นั้นก็ช่างเด่นหราทะลุออกมาจากกี่เพ้าตัวบางจนต้องลอบกลืนน้ำลายด้วยความกระหาย

เขาเองก็ห่างเหินจากผู้หญิงมานานหลายปี แม้ว่าจะอายุมากขึ้นเข้าไปทุกทีแต่ความเป็นชายไม่ได้พร่องลงไปเลยแม้แต่น้อย เมื่อได้พบเจอกับเธอ มิหนำซ้ำใจเจ้ากรรมกลับเต้นตึกตักขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง ความอัดแน่นกลางกายดุนดันกางเกงเครื่องแบบทหารขึ้นมาจนรู้สึกรวดร้าว

ผู้บัญชาการถึงกับยกมือฝ่ามือขึ้นมาทาบบนหน้าผากและพยายามตั้งสติ ก่อนจะส่งเสียงตวาดเธอออกไปเบา ๆ ทั้งที่ภายในใจนั้นทั้งรู้สึกสงสารและเลือดลมสูบฉีดขึ้นบนใบหน้าและอวัยวะส่วนอื่นจนอยากจะกระโจนเข้าหาเธอราวกับเสือร้ายที่พร้อมจะขย้ำกระต่ายตรงหน้าใจแทบขาด แต่เขาไม่คิดจะล่วงเกินเธอ จึงได้แต่บอกเธอออกไปว่าสิ่งที่เขาต้องการคือ ซื้อเธอมาเพื่อเป็นสาวรับใช้เพียงเท่านั้น

หวังซานเย่หมุนตัวหันหลังให้กับเธอ เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องเห็นภาพที่แสนจะยั่วเย้าอารมณ์เหล่านั้น แต่ทว่ารอบเอวของเขาตอนนี้กลับมีท่อนเเขนเล็กยื่นเข้ามาโอบกอดเขาเอาไว้อย่างแน่นเหนียวราวกับฝ่ามือของตุ๊กแกก็ไม่ปาน

“เจินเจิน คะ...คุณทำอะไรของคุณ”

เสียงทุ้มเข้มแข็งแกร่งของชายชาตรีเอ่ยออกไป มันตะกุกตะกักจนแทบจะไม่เหลือมาดของนายทหารยศสูงเลยแม้แต่น้อย

“ท่านคะ ฉันไม่อยากเป็นคนใช้นี่คะ”

ฉินเจินเจินฝังใบหน้าได้รูปลงบนแผ่นหลังกว้างของเขาจนได้กลิ่นกายอ่อน ๆ ที่หอมสะอาดบนตัวของเขา โดยที่เธอยังคงกระชับท่อนแขนโอบรอบเอวของเขาเอาไว้แน่น น้ำเสียงของเธอนั้นออดอ้อนและฟังดูกระเส่าเพื่อหวังให้นายทหารคนนี้รับเธอไว้ในฐานะอื่นที่ไม่ใช่ฐานะคนใช้

“เป็นคนใช้ที่นี่ คุณไม่ได้ลำบากเหมือนอยู่กับหยางตงฉวนและคุณแม่ของคุณหรอกนะเจินเจิน คุณยังมีอิสระ”

เขาสูดลมหายใจด้วยความยากลำบาก มันช่างติดขัดไปเสียหมด เมื่อก้อนเนื้อกลมกลึงของเธอบดเบียดอยู่บนแผ่นหลังของเขาจนแทบจะอดใจไม่ไหวอีกต่อไป

ฉินเจินเจินที่ได้ฟังเช่นนั้นถึงกับหน้าเสียไม่น้อย ‘ฉันไม่เคยลำบาก ไม่ว่าอย่างไรชีวิตใหม่ฉันก็จะต้องไม่ลำบาก’ เธอยังคงฮึดสู้สุดใจ ถึงอย่างไรอยู่ที่นี่เธอก็ตัวคนเดียว อย่างน้อยได้เป็นคนใกล้ชิดของเขาในฐานะคนร่วมเตียงก็ยังคงดีเสียกว่าเป็นคนใช้ที่แก่งแย่งชิงดีกัน

เธอเดินหน้ายั่วยวนเขาเต็มที่ ฝ่ามือเล็กลูบไล้ลงบนแผงอกแผงใหญ่ของเขาจากทางด้านหลังไปพร้อมกับการคลึงเต้าถูไถลงบนแผ่นหลังไปด้วยพร้อมกัน ถึงอย่างไรเขาก็เป็นผู้ชายอกสามศอกมีหรือจะไม่หวั่นไหว

มะ...หมับ

“อ่ะ”

ในขณะที่เธอไม่ทันได้ระวังตัว หวังซานเย่ก็พลิกตัวกลับมาพร้อมกับรวบข้อมือเล็กของเธอเอาไว้ด้วยแรงมหาศาล พร้อมกับดันร่างบางของเธอเข้าประชิดกับกำแพง ความเจ็บแปลบที่ข้อมือน้อยทำให้เธอต้องเบ้หน้าด้วยความเจ็บที่น้ำตาเริ่มคลอ

“นี่คุณจะพลีกายให้กับผู้ชายทุกคนที่ซื้อคุณมาอย่างนั้นหรือ !”

หวังซานเย่กดเสียงต่ำลอดไรฟัน จนเผลอกดแรงลงบนข้อมือเล็กอย่างลืมตัว จู่ ๆ เขาก็รู้สึกฉุนเฉียวขึ้นมา เมื่อเธอรุกเขามากจนเกินไป หรือเธอคิดจะทำแบบนี้กับผู้ชายทุกคนที่ซื้อเธอมา เพื่อหวังจะบำเรอกามแลกความสบายในชีวิต

“ปะ...เปล่าค่ะ คุณปล่อยฉันก่อนจะได้ไหม ฉันเจ็บ”

ฉินเจินเจินสะดุ้งเฮือกไปกับน้ำเสียงและสีหน้าของเขา โดยเฉพาะแววตาที่เจือความผิดหวังเล็ก ๆ ในนั้น หยาดน้ำตาเม็ดโตไหลอาบพวงแก้มด้วยความเจ็บสะท้านบริเวณข้อมือที่ถูกบีบเอาไว้

เธอไม่ได้มีความคิดอย่างที่เขากล่าวหา เพียงแต่ที่เธอกล้าทำเช่นนี้ นั่นก็เพราะว่าเขาดูเป็นผู้ชายที่ดีและไว้ใจได้ อยู่ในโลกใบนี้เธอจะได้มีที่พึ่งพึงโดยไม่ต้องหวาดระแวงสิ่งใด

หวังซานเย่เห็นน้ำตาไหลอาบแก้มของเธอ เขาจึงได้สติและคลายแรงบีบที่ฝ่ามือออก ก่อนจะย้ายฝ่ามือหยาบใหญ่เข้าไปปาดน้ำตาให้กับเธอด้วยความรู้สึกผิด

“ผะ...ผมขอโทษ...” น้ำเสียงที่ดุดันในตอนแรก อ่อนโยนลงในทันทีที่เห็นน้ำตาของเธอ

“อยู่ที่นี่ฉันมีแค่คุณเพียงคนเดียว แล้วคุณก็เป็นผู้ชายที่ฉันสามารถฝากชีวิตเอาไว้ได้ การที่ฉันจะพลีกายให้กับคุณเพื่อให้คุณเป็นร่มไม้ใหญ่ให้ฉันได้พักพิงมันผิดด้วยหรือคะ”

เธอเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา แพขนตางอนงามเปียกชื้น ดวงตาแดงก่ำฉ่ำไปด้วยคราบน้ำตา ในขณะที่เขายังคงยันฝ่ามือเอาไว้กับกำแพงจนเธอไม่สามารถออกไปจากอ้อมแขนของเขาได้

หวังซานเย่จ้องมองเข้าไปในดวงตาของหญิงสาวราวกับต้องการค้นหาตัวตนที่แท้จริงของเธอ แม้อายุของเธอจะน้อยกว่าเขาเกือบเท่าตัว ทว่าการแสดงออกผ่านทางดวงตาและถ้อยคำที่ออกมาจากปากของเธอนั้น เหมือนกับผู้ใหญ่ในวัยเดียวกันกับเขาไม่มีผิด

“การที่คุณจะพักพิงผม คุณไม่จำเป็นต้องเอาตัวเข้าแลกหรอกนะเจินเจิน ผมไม่สามารถมีความสัมพันธ์ชั่วคราวกับคนที่ผมเพิ่งจะรู้จักไม่ทันข้ามคืนได้หรอกนะ” เขาบอกกับเธอด้วยสายตาที่แสนอบอุ่นและอ่อนโยน ก่อนที่เขาจะปัดปอยผมที่ปรกหน้าให้กับเธอ

“แต่ฉัน...” เธอยังคงคิดจะโต้แย้งกับเขา แต่เขากลับวางนิ้วมือลงบนริมฝีปากของเธอ เพื่อเป็นการปรามให้เธอไม่ต้องเอ่ยสิ่งใดออกมาอีก

“คุณรับใช้ผมเพียงแค่คนเดียว ที่นี่จะไม่มีใครรังแกคุณได้ สิ่งนั้นมีค่ากับผู้หญิงเช่นคุณ เก็บเอาไว้ให้ผู้ชายที่รักคุณและคุณรักเถอะครับ”

สิ่งที่เธอได้ยินจากปากของเขา ทำให้เธอตัวเกร็งไปแทบจะทุกส่วนของร่างกาย เขาช่างเป็นผู้ชายที่ดีเหลือเกิน ไม่คิดจะหวังผลจากร่างกายของสตรีเลยแม้แต่น้อย ช่างเป็นผู้ชายที่น่าเคารพเหลือเกิน และเป็นผู้ชายที่เธอไม่เคยได้พบเจอมาก่อน

“จะเป็นอะไรไหม หากฉันจะเริ่มจากการหลงรักคุณ”

ฉินเจินเจินฉีกยิ้มกว้างส่งให้กับเขา ดวงตาของเธอเป็นประกายและมีความหวังขึ้นมาในชีวิตใหม่ ‘นี่สินะสิ่งที่เธอควรค่า ผู้ชายที่ดีอย่างเขา ในโลกใบนี้เธอจะต้องคว้าเอาไว้ให้ได้’

“นั่นก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของคุณ ว่าคุณจะทำให้ผมหลงรักคุณได้หรือไม่” เขาขยิบตาส่งให้กับเธอ พร้อมกับรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์อันเหลือล้น

เขาไม่ได้ปิดกั้นเธอแต่อย่างใด หากเธอเข้าหาเขาอย่างถูกวิธี เพราะตัวเขาเองก็รู้สึกหวั่นไหวกับเธอที่อายุน้อยกว่าอยู่ไม่น้อย เพียงแต่เขาไม่อยากเอาเปรียบ หรือข่มเหงรังแกใครก็เท่านั้น หากเธอไม่ได้รักหรือมีใจให้กับเขา เขาก็จะไม่มีวันฝืนใจเธอเพราะเรื่องบนเตียงโดยเด็ดขาด

“ค่ะ ฉันจะพยายามทำให้คุณรักให้ได้นะคะ”

“เอาล่ะ หน้าที่แรกที่คุณต้องทำตอนนี้ก็คือไปนอน อ่อ นี่ชุดคลุมของคุณ คลุมเอาไว้เสีย แล้วพรุ่งนี้ผมจะคุณไปซื้อชุดใหม่” เขาเบี่ยงหน้าหนี พร้อมกับก้มลงหยิบชุดคลุมที่บางเบาไม่ต่างจากกี่เพ้า ก่อนจะโยนให้กับเธอ แล้วโบกมือไล่ให้เธอออกไป

“ค่ะ…”

เธอรับชุดคลุมมาจากมือของเขาด้วยความเขินอาย ก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยรอยยิ้มที่หุบไม่ลง โดยที่เธอไม่ได้ตอบคำถามใครเลยสักคน ในขณะที่ทุกคนก็ได้แต่แสดงสีหน้างุนงงไปตามกัน และพากันคิดไปต่าง ๆ นานาว่าคืนนี้คุณหนูคนนี้คงปฏิบัติหน้าที่บนเตียงให้กับคุณชายของพวกเธอเป็นอย่างดี

ฉินเจินเจินทิ้งตัวลงบนเตียงกว้างด้วยความอิ่มเอม สิ่งที่เธอได้สัมผัสถึงตัวตนของเขาในวันนี้ ทำให้เธอปลาบปลื้มใจเหลือเกิน ในที่สุดเธอก็ได้เจอผู้ชายที่แสนดีกับเขาเสียที