ตอนที่17 เจ้ากรรมนายเวร

วันต่อมา

ไร่ภูตะวัน

“ที่นี่ที่ไหน...แล้วเรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง...เมื่อคืน!!”

แพรวาลุกขึ้นมาบนเตียงนุ่มที่แสนแปลกตาในตอนเช้าตรู่เธอเดินสำรวจรอบๆห้องเปิดผ้าม่านดูด้านนอกเป็นทิวเขาสวยงามแต่เธอไม่รู้ว่าเธอมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่ตอนไหนหญิงสาวเดินกลับมานั่งที่เตียงเช่นเดิมเพราะรู้สึกมึนหัวเธอพยายามนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนว่ามันเกิดอะไรขึ้นเธอจำได้ว่าเธอกำลังเดินออกจากห้องน้ำเพื่อเดินกลับไปหาทอฝันแต่จู่ๆสติเธอก็ดับวูบลงไปแล้วต่อจากนั้นเธอก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย

แกร๊กกก

แพรวาหันหน้าขวับไปยังเสียงตรงที่เปิดประตูอย่างตกใจ

“ตื่นแล้วก็ดี”

ภูดิษฐ์เดินถือถาดอาหารเช้ามาให้หญิงสาวพร้อมวางทีโต๊ะวางของในห้องแล้วเดินเข้ามาหาหญิงสาวที่มองเขาด้วยสีหน้าที่แปลกใจอยู่เล็กน้อย

“คุณเป็นใคร”

แพรวามีอาการใจเสียอยู่บ้างเมื่อเห็นสายตาที่อำมหิตของชายหนุ่มพร้อมทำใจดีสู้เสือถามว่าเขานั้นเป็นใคร

“เจ้ากรรมนายเวรเธอไง”

ภูดิษฐ์เดินเข้ามาประชิดตัวหญิงสาวพร้อมใช้มือหนาของเขาจับใบหน้าน้อยๆของเธอสะบัดจนหญิงสาวฟาดลงไปบนเตียงนอนพร้อมบอกว่าเขานี่แหละคือเจ้ากรรมนายเวรของเธอเพราะเขาจะทำให้เธอได้รับผลกรรมอย่างสาสม

“โอ้ยย..เมื่อคืนที่ฉันสลบไปเป็นฝีมือคุณใช่ไหม...คุณจับฉันมาทำไมเราไม่รู้จักกัน”

แพรวารีบถดตัวหนีไปที่หัวเตียงอย่างตัวสั่นระริกเพราะความกลัวของเธอมันคืบคลานมาครอบคลุมอยู่เต็มหัวใจตอนนี้เธอน้ำตาไหลพรากก้มหน้าก้มตาไม่ยอมมองหน้าของเขาแต่ก็ต้องเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจว่าเธอโดนเขาจับตัวมาเมื่อคืนใช่หรือไม่หากเป็นเช่นนั้นเธอก็อยากรู้ว่ามันเป็นเพราะอะไรในเมื่อเธอไม่เคยมีปัญหากับเขาแล้วเขานั้นจะจับตัวของเธอมาเพื่ออะไร

“ไม่รู้จักเหรอ...งั้นก็รู้จักซะว่าผมชื่อภูดิษฐ์เป็นแฟนของพริมาเพื่อนของคุณแล้วก็เป็นพ่อที่ต้องเสียลูกไปตั้งแต่ที่เค้ายังไม่ได้ลืมตาดูโลกด้วยซ้ำ”

ภูดิษฐ์แผดเสียงใส่แพรวาที่นั่งตัวสั่นเป็นลูกนกให้เธอได้รู้จักว่าเขานั้นเป็นใครเธอจะได้เตรียมใจเอาไว้ว่าจะต้องชดใช้ให้เขาอย่างไรบ้างและสาดเหตุมันมาจากอะไร

“แฟนเหรอ”

แพรวาทำหน้าครุ่นคิดอยู่เล็กน้อยเธอจำได้ว่าวันนั้นพริมาให้เธอพาไปหาเมฆินเพื่อที่จะบอกว่าเธอนั้นท้องกับเมฆินแต่ทำไมผู้ชายคนนี้มาบอกว่าเขานั้นเป็นแฟนและมีลูกกับพริมาเพื่อนของเธอล่ะอีกอย่างพริมมาก็ไม่เคยบอกกับเธอด้วยว่ามีแฟนอีกคน

“ใช่เรากำลังจะแต่งงานกันแต่คุณก็มาพรากพวกเค้าไปจากผม...คุณมันฆาตกร”

ภูดิษฐ์เห็นหญิงสาวนิ่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่งและทำหน้าครุ่นคิดเขาเห็นว่าเธอนั้นไม่เห็นจะมีสีหน้าที่สำนึกผิดเลยสักนิดเลยแผดเสียงตอกย้ำให้เธอฟังให้ชัดว่าเธอมันเป็นฆาตกร

“ฉันไม่ใช่ฆาตกร...หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ”

คำพูดของชายหนุ่มทำให้ภาพเก่าๆแล่นเข้ามาในหัวภาพความน่ากลัววันนั้นที่มีแต่เลือดเต็มตัวเธอและเพื่อนเธอเต็มไปหมดวันที่เธอพยายามออกมาจากรถพร้อมดึงเพื่อนสาวของเธอลงมาด้วยตอนนี้ตัวเธอสั่นเทามากขึ้นกว่าเดิมพร้อมใช้ทั้งสองมือปิดหูร้องให้สะอื้นบอกให้ชายหนุ่มหยุดพูดเพราะหัวใจเธอตอนนี้จะรับมันไม่ไหว

“ไม่หยุด...และคุณก็อย่ามาห้ามผมเพราะคุณไม่มีสิทธิ์ห้ามอะไรทั้งนั้น”

เมื่อเห็นหญิงสาวมีท่าทางที่ตื่นกลัวภูดิษฐ์ยิ่งได้ใจเขาเข้าไปนั่งใกล้ๆกับเธอพร้อมจ้องหน้าบอกให้เธอรู้ว่าตอนนี้เขาเป็นคนที่สั่งเธอได้อย่างเดียวและเธอก็ไม่มีสิทธิ์มาสั่งห้ามอะไรเขาทั้งนั้น

“ทุกอย่างมันเป็นอุบัติเหตุแล้วเรื่องมันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด”

แพรวาหันมาพูดกับคนตรงหน้าทั้งน้ำตาว่าทุกอย่างมันไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดเธอไม่รู้ว่าทำไมเรื่องมันเป็นแบบนี้ไปได้ตอนนี้เธอสับสนไปหมด

“จะเป็นอุบัติเหตุหรือไม่เป็นลูกกับเมียผมก็ตายไปแล้วมันเป็นเพราะคุณเข้าใจไหมมันเป็นเพราะคุณ”

“ฉันเจ็บนะปล่อย”

ท่าทีที่ปฏิเสธท่าเดียวของหญิงสาวมันทำให้ชายหนุ่มเริ่มจะควบคุมอารมณ์โกรธของตัวเองไม่ไหวเขาใช้มือหนาทั้งสองบีบที่ไหล่ของเธอและเขย่าอย่างรุนแรงด้วยความโกรธถึงเรื่องนี้มันจะเป็นอุบัติเหตุแต่มันก็เกิดจากความประมาทของหญิงสาวเขาต้องสูญเสียของรักไปอย่างเรียกร้องอะไรกลับไม่ได้ก็เพราะเธอถึงตอนนี้เธอจะเจ็บจนตายในมือเขาชายหนุ่มก็ไม่สนเพราะตอนนี้สติเขาโดนครอบงำโดยความโกรธไปแล้ว

“ลูกของพิมไม่ใช่ลูกคุณ...แล้วคุณก็ไม่ใช่คนรักของพิมด้วย”

แพรวาพยายามจะบอกชายหนุ่มรู้ว่าเขาแก้แค้นเธอมันก็ไม่มีประโยชน์แล้วเธอก็อยากให้เขานั้นเข้าใจเสียใหม่ด้วยว่าสิ่งที่เขาคิดมันผิดทั้งหมด

“พูดอะไรของคุณ…หุบปากเน่าๆของคุณไปเลยทำเค้าตายแล้วยังจะมาใส่ร้ายเค้าอีกเหรอคุณนี่มันถูกเลี้ยงมาแบบไหนกันมีสำนึกบ้างหรือเปล่า”

ภูดิษฐ์ถึงกับฟิวส์ขาดที่หญิงสาวพูดทิ่มแทงใจดำของเขาชายหนุ่มไม่เชื่ออย่างที่เธอพูดสักนิดเขาเป็นแฟนคนเดียวของพริมาแถมยังส่งเสียให้เธอเรียนมหาลัยดีๆอีกอย่างพริมาก็เป็นคนบอกเขาเองว่าจะกลับมาแต่งงานกับเขาหลังจากเรียนจบเขาเชื่อแบบนี้มาโดยตลอดและเขาก็เชื่ออีกด้วยว่าที่หญิงสาวพูดไปทั้งหมดก็เพื่อเอาตัวรอดเขาจะไม่ยอมปล่อยให้คนที่สำนึกผิดไม่เป็นได้อยู่อย่างมีความสุข

“ฉันพูดเรื่องจริง”

ถึงแพรวาจะรู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าโมโหจนควบคุมอารมณ์ไม่ได้เธอก็จะพูดต่อให้เขาได้เข้าใจว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นเป็นเรื่องจริงเพราะเธอเชื่อว่าความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย

“อยากตายนักใช่ไหมฮะ”

“อ๊ายย..”

ภูดิษฐ์ผลักหญิงสาวอย่างแรงหนึ่งครั้งพร้อมเดินออกมาจากห้องของเธอและล็อคอย่างแน่นหนาที่เขาต้องรีบออกมาจากห้องของหญิงสาวก็เพราะว่ากลัวจะพลั้งมือฆ่าเธอตายเสียก่อนคนอย่างหญิงสาวมันต้องได้รับความทรมานมากกว่านี้หลายล้านเท่า

บริษัทXXX

“ได้เรื่องแล้วครับคุณไทม์”

ชัชวาลจัดการตามเรื่องที่ทิวาสั่งให้เขาทำเมื่อคืนเขาใช้เวลาไม่นานมากก็ได้ข้อมูลมาอย่างเพียงพอที่จะรู้ว่าใครเป็นคนทำ