ตอนที่13 เรื่องดีเรื่องร้าย

“คุณไทม์ทานข้าวเช้ามาหรือยังคะแม่บ้านกำลังจะเตรียมข้าวเช้ามาพอดีเดี๋ยวบุษจะให้แม่บ้านจัดโต๊ะเพิ่ม”

“ขอบคุณครับ”

บุษบารีบเดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่พึ่งลงจากรถทันทีจากสีหน้าบึ้งตึงเมื่อครู่ก็รีบเปลี่ยนเป็นสีหน้าอันเบิกบานทันทีเมื่อเข้าไปคุยกับชายหนุ่มพร้อมเดินพาเขาเข้ามาในบ้าน

“ช่วงนี้อาการคุณพ่อเป็นยังไงบ้างครับ”

ทิวาเองรู้สึกเป็นห่วงอาการของพิพัฒน์อยู่ไม่น้อยเพราะช่วงนี้พ่อของเขานั้นยังไม่มีวี่แววที่จะฟื้นขึ้นมาเสียทีอีกอย่างเขารู้ว่าบุษบานั้นติดต่อกับหมอเจ้าของไข้อยู่ตลอดจึงถามอาการจากบุษบา

“หมอนภดลบอกว่าช่วงนี้อาการคุณลุงยังทรงๆอยู่ค่ะไม่มีอะไรดีขึ้นหรือแย่ลง”

บุษบาพูดด้วยสีหน้าเศร้าลงนิดๆเธอคิดว่าเป็นการดีหากเธอจะจดการอะไรๆให้มันเสร็จสิ้นไปโดยเร็วเพราะว่ากลัวชายหนุ่มนั้นจะสงสัยในสิ่งที่ไม่ควรสงสัย

“ผมคิดว่าจะพาคุณพ่อไปรักษาที่อังกฤษ”

ทิวาคิดว่าถ้าอาการพ่อของเขายังไม่ดีขึ้นแบบนี้เขาก็ควรที่จะพาพ่อของเขาไปรักษากับทางการแพทย์ที่มีเครื่องมือที่ทันสมัยกว่านี้ถึงเขาจะไม่มีความรู้เรื่องการแพทย์แต่เขาก็คิดว่าการรักษามันอาจจะดูล่าช้าไปเกินควร

“เอ่อ...ไม่ดีค่ะ...บุษหมายความว่าหมอที่บุษเลือกมาก็เก่งมากอีกอย่างหากเคลื่อนย้ายคุณลุงตอนที่อาการยังป่วยหนักอยู่อาการอาจจะทรุดลงและบุษก็คิดว่าคุณลุงเองถ้าพูดได้ก็อยากจะอยู่รักษาที่นี่มากกว่า”

“อืม...ลองดูอีกสักพักก็ได้ถ้าอาการไม่ดีขึ้นค่อยว่ากันอีกที”

“ดีค่ะ...ทานข้าวกันเถอะค่ะ”

บุษบาเองถึงกับหน้าเสียยังดีที่เธอนั้นสามารถหาเหตุผลชักแม่น้ำทั้งห้ามาหว่านล้อมชายหนุ่มให้คล้อยตามเธอได้ไม่อย่างนั้นก็เสียแผนที่เธอวางเอาไว้เป็นแน่

หนึ่งเดือนต่อมา

“เห็นชัดไหมคะ”

หมอสาวที่ทำการผ่าตัดให้แพรวาตอนนี้ก็ถึงเวลาแล้วที่ต้องเปิดผ้าพันปิดตาออกพันปิดผ้าพันปิดตาของแพรวาออกพร้อมถามหญิงสาวว่าตอนนี้หญิงสาวนั้นเห็นชัดหรือไม่เพราะอยากรู้ว่าผลการผ่าตัดครั้งนี้ผ่านไปได้ด้วยดีมากน้อยแค่ไหน

แพรวาค่อยๆขยับเปลือกตาขึ้นครั้งแรกเธอเห็นภาพตรงหน้าเบลอๆไปบ้างแต่เมื่อปรับสายตาได้เธอก็สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

“เห็นชัดค่ะหมอ...ชัดมากขอบคุณนะคะ”

เหมือนแพรวาได้ชีวิตใหม่เลยทุกคนในห้องต่างยิ้มออกกันเพราะว่าการผ่าตัดผ่านไปด้วยดีทิวาเองยิ้มออกเมื่อเห็นน้องสาวยิ้มได้แต่เขาก็ต้องมีอีกเรื่องที่ทำให้ต้องคิดหนักอยู่ในใจ

2 ชั่วโมงผ่านไป

“ทำไมเรายังไม่กลับกันเสียทีล่ะคะ”

แพรวาที่นั่งรอทิวาอยู่ในโรงพยาบาลนานสองนานเธอไม่รู้ว่าเขาไปคุยกับหมอเรื่องอะไรเมื่อเห็นพี่ชายของเธอออกมาแล้วเธอจึงถามว่าเมื่อไหร่จะกลับบ้านเพราะตอนนี้เธออยากจะกลับไปนอนพักแล้ว

“น้องแพรคะ...พี่มีอะไรอยากให้น้องแพรดู”

ทิวาไปทำใจพักใหญ่ก่อนที่จะคิดว่าจะพาน้องสาวไปเยี่ยมพ่อของเขาได้แล้วเพราะว่าตอนนี้สภาพจิตใจของน้องสาวเขานั้นดีขึ้นเยอะมากคงจะพร้อมรับอะไรที่ทำให้บีบหัวใจได้บ้างแล้ว

“คุณพ่อ!!!”

ทิวาพาแพรวาเดินมาดูที่หน้าห้องกระจกภาพตรงหน้าทำให้แพรวานิ่งไปครู่หนึ่งพร้อมมีน้ำตาใสๆไหลลงมาเธอมีอาการช็อกอยู่นิดหน่อย

“ทำไมทุกคนไม่บอกเรื่องนี้กับแพรวาคะแล้วคุณพ่อเป็นอะไร”

แพรวาหันไปถามพี่ชายของเธอที่กำลังยืนก้มหน้าเธอยิงคำถามถามพี่ชายของเธออย่างอยากรู้เธออยากรู้ว่าพ่อเธอป่วยมานานแค่ไหนทำไมถึงไม่มีใครบอกเธอ

“คือว่า...”

ทิวาพยายามเล่าเรื่องทุกอย่างให้น้องสาวของเขาได้ฟังว่าพ่อของพวกเขานั้นป่วยเป็นอะไรและเป็นมานานแค่ไหนและบอกถึงเหตุผลที่ไม่สามารถบอกกับน้องสาวของเขาได้ให้เธอได้ฟังครั้งแรกเธอมีอาการน้อยใจอยู่นิดหน่อยแต่เมื่อเห็นว่าเหตุผลของพี่ชายนั้นเป็นการหวังดีกับตัวเธอหญิงสาวจึงทำใจสงบสติอารมณ์ได้และรู้ว่าตอนนี้พ่อเธอกำลังอาการกำลังจะดีขึ้นเรื่อยๆเรื่องนี้เธอจึงเบาใจและไม่เครียดอะไรมาก

“เดี๋ยววันนี้เรากลับกันก่อนเถอะน้องแพรวเหนื่อยมามากแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยมาเยี่ยมคุณพ่อกันใหม่นะ”

“ค่ะพี่ไทม์”

หลังจากกลับจากโรงพยาบาลทิวาก็ไปส่งแพรวาที่บ้านและกลับไปที่เพนท์เฮ้าส์ของเขาทันที

“น้องแพรอาการเป็นยังไงบ้างคะ”

ทอฝันที่นั่งรอยืนรอฟังข่าวจากชายหนุ่มทั้งวันว่าผลการผ่าตัดของแพรวานั้นเป็นอย่างไรบ้างเพราะเธอหมดหน้าที่เป็นพยาบาลของแพรวาแล้วแต่ก็ยังเป็นห่วงแพรวาที่เป็นเหมือนน้องสาวคนนึงของเธออยู่ดี

“น้องแพรมองเห็นได้ปกติแล้ว”

ทิวาตอบคำถามหญิงสาวด้วยสีหน้าเหนื่อยๆและดูเป็นกังวลพร้อมเข้าห้องของเขาไปทันที

“เป็นอะไรของเค้านะ”

ทอฝันมีอาการแปลกใจเล็กน้อยเห็นว่าเรื่องทุกอย่างมันก็น่าจะดีขึ้นแต่ไม่เข้าใจว่าเขาว่าชายหนุ่มนั้นทำไมต้องมีอาการเหมือนมีอะไรคิดอยู่ในหัวตลอดเวลาแบบนั้นด้วย

20.00 น.

Rrrrrrr

“ลงมือได้แล้ว”

“โอเค”

บุษบาเห็นว่าเรื่องทุกอย่างมันเป็นไปตามที่เธอคาดตอนนี้ก็ถึงเวลาแล้วที่จะกัดจัดการทุกอย่างให้มันเรียบร้อยเสียทีโดยการโทรสั่งงานให้นภดลนั้นลงมือตามแผนที่เธอวางเอาไว้ได้

เช้าวันต่อมา

08.00 น.

Rrrrrrrr

ทิวาเห็นว่าเป็นเบอร์ของบุษบาโทรมาแต่เช้าเขาจึงกดรับทันทีเพราะถ้าหากไม่มีเรื่องด่วนเขารู้ว่าหญิงสาวคงไม่โทรมารบกวนเขาแต่เช้าแบบนี้แน่

“ว่ายังไงนะ”

ทิวาตกใจกับเรื่องที่เพิ่งได้ยินอยู่ไม่น้อยตอนนี้เขาถึงกับช็อกมือไม้สั่นน้ำตาไหลทิ้งตัวลงอยู่กับเตียงพร้อมใช้สองมือกุมหัว ใช้ความคิดอยู่ว่ามันเกิดเรื่องนี้ได้อย่างไรเพราะเมื่อวานที่ไปดูอาการของพ่อเขานั้นหมอยังบอกว่าอาการดีขึ้นเรื่อยๆแต่มาวันนี้เขาเพิ่งได้รับข่าวร้ายคือพ่อของเขาและหัวใจวายเฉียบพลันตั้งแต่เมื่อคืนมันเร็วเกินไปกว่าที่เขาจะทำใจแล้วเรื่องนี้เขาจะบอกกับแพรวาอย่างไรเรื่องนี้เขาคิดไม่ตกเลย

“คุณไทม์จะออกไปไหนแต่เช้าคะ”

ทอฝันเห็นว่าวันนี้เป็นวันหยุดของชายหนุ่มเธอกลับเห็นเขานั้นรีบร้อนที่จะออกไปจากห้องทั้งที่ยังไม่ได้ทานอะไรในตอนเช้าเธอที่กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่จึงถามชายหนุ่มว่าเขานั้นกำลังจะไปไหนด้วยสีหน้าสงสัย