ตอนที่14 ช่วงเวลาปลอบใจ

“คุณไทม์เป็นอะไรคะ”

อยู่ดีๆชายหนุ่มก็หันมากอดเธออย่างไม่มีสาเหตุเธอไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรแต่ตอนนี้รู้ว่าเขาอ่อนแอมากตัวที่กำลังสั่นเท่าของเขาทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่าเขานั้นกำลังร้องไห้อยู่หญิงสาวทำได้แค่ใช้มือลูบหลังปลอบเขาเท่านั้นเพราะเธอไม่รู้ว่าตอนนี้เขามีเรื่องทุกข์ใจอะไร

“คุณพ่อผมเสียแล้ว”

ทิวาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆเล็กน้อยเขายืนกอดหญิงสาวอยู่พักใหญ่ทอฝันเองได้ยินเรื่องเช่นนั้นเธอก็ถึงกับอึ้งไปครู่หนึ่งเรื่องนี้เธอเป็นคนนอกได้ยินเธอยังตกใจขนาดนี้แล้วชายหนุ่มตอนนี้ในใจเขาคงพังยับเยินตอนนี้หญิงสาวสงสารหัวใจของชายหนุ่มเหลือเกินเธอเข้าใจดีว่าการสูญเสียความรู้สึกอย่างไรตอนนี้เธอทำได้ก็แค่ปลอบใจชายหนุ่มไปก่อนเท่านั้นเพราะเรื่องการรักษาสภาพจิตใจเธอรู้ว่ามันคงต้องใช้เวลา

อีกใจหนึ่งของเธอรู้สึกเป็นห่วงแพรวาเพราะแพรวานั้นพึ่งจะพ้นเรื่องไม่สบายใจในสุขภาพกายแต่ก็จะต้องมาทุกข์ใจกับเรื่องที่พึ่งเกิดอีก

“ผมขอตัวไปจัดการเรื่องก่อนนะวันนี้ผมอาจจะไม่กลับ”

เมื่อกอดหญิงสาวได้พักใหญ่ทิวาก็จำต้องปล่อยตัวของเธอเพราะตอนนี้เขานั้นต้องไปทำธุระติดต่อกับอีกหลายที่เพื่อนำร่างที่วิญญาณของพ่อบุญธรรมของเขากลับมาทำพิธีตามศาสนาและตอนนี้เขาก็คิดว่าควรที่จะไปดูแพรวาด้วยเพราะน้องสาวของเขาคงสภาพจิตใจย่ำแย่ไม่ต่างจากเขาเช่นกัน

“ค่ะ...คุณไทม์ดูแลตัวเองด้วยนะคะ”

ตอนนี้ทอฝันนั้นไม่มีทิฐิอยู่ในใจกับชายหนุ่มทั้งนั้นตอนนี้เธอมีแต่ความห่วงใยให้เขาเพราะดูท่าทางแล้วชายหนุ่มนั้นอาการไม่ค่อยดีเอาเสียเลยเมื่อเขาจะออกไปเธอจึงต้องบอกให้เขานั้นดูแลตัวเองดีๆเพราะจะให้เธอตามไปดูแลก็คงจะไม่ได้หญิงสาวคิดว่าเธออาจจะต้องไปให้กำลังใจแพรวาบ้างแต่คงต้องรออีกสักวันสองวันเพราะถ้าหากเธอเข้าไปตอนนี้เลยอาจจะมีคนสงสัยว่าเธอนั้นรู้ข่าวเร็วเกินไปทั้งที่ไม่ใช่คนในครอบครัวและก็ออกจากงานเป็นพยาบาลดูแลแพรวาตั้งแต่ก่อนแพรวาผ่าตัดดวงตาแล้วด้วย

3 วันต่อมา

“ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีชะตาชีวิตที่ต้องพบกับจุดจบอยู่ที่ว่าใครจะไปช้าไปเร็วแค่นั้นเองพี่คงบอกให้แพรเลิกเศร้าไม่ได้แต่พี่ก็ขอให้น้องแพรทำใจได้ในเร็ววนนี้ก็แล้วกันนะคะ”

วันนี้เป็นวันเผาศพของพิพัฒน์แพรวาที่ทำใจอยู่ร่วมงานไม่ได้เธอเลยขออยู่ที่บ้านจะดีกว่าโดยมีทอฝันนั้นมาอยู่เป็นเพื่อนเพราะทุกคนในบ้านต่างก็ยุ่งอยู่ที่งานกันหมดตอนนี้ทอฝันก็ได้แต่นั่งอยู่เป็นเพื่อนกับแพรวาเพื่อให้เธอรู้สึกไม่โดดเดี่ยวพร้อมปลอบเธอเท่าที่จะปลอบได้เท่านั้นเป็นเรื่องปกติที่ทุกคนจะต้องใช้เวลาในการเยียวยาเรื่องในหัวใจเพราะเธอก็เคยผ่านเรื่องแบบนี้มาก่อนเธอรู้ดีเป็นที่สุด

เพนท์เฮ้าส์

22.00 น.

ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องทิวาก็ไม่ได้กลับมาที่เพนท์เฮ้าส์อีกเลยทอฝันเองก็ไม่ได้อยากกวนอะไรชายหนุ่มมากจึงไม่อยากจะถามว่าเขานั้นจะกลับมาตอนไหนได้แต่ทำอาหารรอชายหนุ่มทุกวันเผื่อว่าเขาจะกลับมาวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เธอคิดว่าชายหนุ่มน่าจะไม่กลับเพราะอาจจะยุ่งกับธุระที่ต้องเคลียร์หญิงสาวทิ้งตัวนอนลงอย่างอย่างเป็นห่วงชายหนุ่มอีกเช่นเคยเธออยากถามว่าตอนนี้เขารู้สึกอย่างไรบ้างทานข้าวตรงเวลาหรือไม่แต่ก็ทำได้แค่คิดเพราะกลัวว่าเขาจะเห็นว่าเธอนั้นก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเขาเกินๆไปทั้งๆที่ไม่ใช่หน้าที่

“คุณไทม์”

เมื่อทอฝันทิ้งตัวลงนอนกำลังเคลิ้มหลับเธอก็รู้สึกว่าเตียงของเธอนั้นยุบลงจนทำให้เธอตกใจสะดุ้งตื่นเด้งตัวขึ้นมานั่งเมื่อเห็นเงาลางๆว่าเป็นชายหนุ่มเธอก็ถึงกับเอามือทาบอกถอนหายใจที่ไม่ใช่โจรผู้ร้ายอย่างที่เธอคิดแอบตำหนิเขาในใจที่กลับมาแบบไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียงแต่ก็ดีใจไม่น้อยที่เห็นเขากลับมาเสียที

“นอนเถอะ...ผมเหนื่อย...”

ทิวาโน้มตัวหญิงสาวนอนลงพร้อมกอดเธอจากด้านหลังและปิดเปลือกตาลงตอนนี้เขารู้สึกเหนื่อยหัวใจเพียงแค่อยากนอนซบลงที่เขารู้สึกว่าเป็นพื้นที่ที่มันทำให้เขาสบายใจขึ้นก็เท่านั้น

ทอฝันเองก็ได้แต่กุมมือให้กำลังใจชายหนุ่มที่นอนกอดเธออยู่คืนนี้เป็นคืนแรกที่ทำให้เธอยิ้มออกตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เพราะเธอรู้สึกพอใจอยู่ไม่น้อยที่ชายหนุ่มนั้นอยู่กับเธอแล้วทำให้เขาสบายใจขึ้นอย่างน้อยความสัมพันธ์ของเธอกับเขาพักหลังมานี้ก็ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดตอนนี้หญิงสาวขอหลับตาและลืมความคิดที่ว่าเธอนั้นมาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไรไปก่อนก็แล้วกันเธอขอเก็บความสุขนี้ไว้ให้หัวใจของเธอดูกระชุ่มกระชวยขึ้นบ้าง

5วันต่อมา

ไร่ภูตะวัน

ภูดิษฐ์พ่อเลี้ยงแห่งไร่ภูตะวันเป็นหนุ่มใหญ่ที่ดูหล่อเหลามาดนายแบบเคร่งขรึมเข้าถึงยากสาวๆในไร่ต่างก็ต้องแอบมองเขาตาเป็นมันแต่ไม่กล้าเอื้อมถึงเพราะพ่อเลี้ยงนั้นดุยิ่งกว่าเสือและไม่ทำตัวเป็นสมภารกินไก่วัดแม้จะมีสาวๆคอยหว่านเสน่ห์ไม่เว้นแต่ละวันก็ตามเขายังครองตัวเป็นโสดมาจนถึงทุกวันนี้เพราะผู้หญิงที่เขารักได้จากไปพร้อมกับลูกในท้องที่ยังไมมีโอกาสจะลืมตาดูโลกเพราะความประมาทของผู้หญิงคนนั้นคนเดียว

“พ่อเลี้ยงครับของที่ให้เตรียมสำหรับคืนนี้พร้อมแล้วครับ”

“ดี...แล้วคืนนี้ก็มาเจอฉันตามเวลานัดด้วยล่ะ”

ภูดิษฐ์นั่งอยู่ในห้องทำงานของเขาอย่างเหม่อลอยเมื่อลูกน้องคนสนิทเข้ามารายงานว่าคืนนี้ของทุกอย่างที่เขาให้จัดเตรียมนั้นเสร็จเรียบร้อยแล้วเขาจึงกลับมามีสีหน้าที่เคร่งขรึมครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในคืนนี้อีกครั้ง

สองวันก่อนเขาได้รับการติดต่อจากผู้หวังดีว่าต้องการช่วยเขาแก้แค้นแต่เขาเองก็ไม่รู้ว่าเป็นใครและเขาก็ไม่ได้ใส่ใจจะรู้ด้วยแค่มีคนยื่นมือมาช่วยเรื่องนี้ก็ดีต่อตัวของเขาชายหนุ่มแค้นที่คิดว่าแพรวานั้นใช้อำนาจของเงินให้หลุดพ้นความผิดเรื่องการขับรถประมาทจนทำให้ผู้อื่นเสียชีวิตและคนที่เสียชีวิตก็เป็นผู้หญิงที่เขารักแบะกำลังจะแต่งงานด้วยอีกต่างหากที่ทำให้เขาเสียใจไปมากกว่านั้นก็คือเขาต้องสูญเสียลูกในท้องที่ยังไม่มีโอกาสลืมตามมาดูโลกด้วยซ้ำถึงแม้กฎหมายจะทำอะไรหญิงสาวไม่ได้เขานี่แหละจะเป็นคนทำให้คนผิดได้รับโทษเอง