“หนะ หนูไม่มี อึ่ก~” ขณะที่เด็กสาวนั่งหมดหวังอยู่ที่พื้นถนน.. และกำลังคิดว่าจะทำด้วยวิธีไหนดีถึงจะสามารถเอายาที่ขโมยมา เอาไปให้พ่อได้ เธอเป็นแค่เด็กสาว เด็กน้อยผมเปียตัวเล็กๆเองนะ เป็นแค่เด็กที่ใช้ชีวิตอยู่กับพ่อแค่สองคน เป็นแค่เด็กที่หาวิธีจะช่วยพ่อ.. ทำไม ผู้ใหญ่ถึงใจร้ายแบบนี้ “ทั้งหมดเท่าไหร่” แต่จู่ๆก็มีเสียงปริศนา เสียงเด็กชายคนนึง.. เขาถามออกไปก่อนจะยืนขวางและคั่นกลางระหว่างคนใจร้ายกับเด็กสาวผู้น่าสงสาร “..จะจ่ายให้หรือไง?” “ถามว่าเท่าไหร่” __________ “หนูเจอเขาแล้วนะพ่อ” ธิชาหยิบจดหมายในกระเป๋าขึ้นมา จดหมายที่เขียนด้วยลายมือของคนเป็นพ่อ.. ที่ฝากฝังไว้ในนาทีสุดท้ายของชีวิต ว่าถ้าฉันเจอเขาอีกครั้ง จดหมายนี้จะต้องถึงมือเขาให้ได้ในสักวัน ใช่ค่ะ.. ตอนนี้ฉันไม่เหลือใครแล้ว แต่ไม่เป็นไรค่ะ เพราะถุงยาและข้าวกล่องในวันนั้น ยื้อชีวิตพ่อฉันได้ยาวนานเป็นสิบๆปี
View More“คุณยังจะให้ผมตามคุณเตอร์กับเธอคนนั้นต่ออีกไหมครับ”“..คงไม่จำเป็น” คนถูกจ้างโค้งคำนับให้กับคนเป็นนาย ก่อนจะรับเงินสดแทนที่จะเป็นเช็ค“แค่นี้ก็พอจะดูออกแล้วละ”“..คุณจะเอาไงต่อครับ ผมหมายถึงเรื่องเธอคนนั้น ผมว่าคุณต้องระวังความคิดสักหน่อย เธอเอาตัวรอดได้ดีพอตัว ไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่คุณเคยเจอ”“ก็บอกแล้วว่าพอจะดูออก แต่ฉันยังไม่พอใจ”“ยังไม่พอใจ? คุณยังจะต้องการลูกสะใภ้ที่ฉลาดกว่าเธอ เก่งกว่าเธอ แล้วก็ใช้ชีวิตอยู่ได้โดยไม่ต้องเพิ่งเงินในกระเป๋าพวกคุณเนี่ยนะ? ที่เจออยู่นี่ยังเจ๋งไม่พออีกเหรอครับ?”“ฉันจ้าง เท่ากับแกต้องอยู่ข้างฉัน ไม่ใช่ไปสรรเสริญอีกฝ่ายแบบนี้” แม้คนถูกจ้างจะก้มหัวรับ แต่คนเป็นนายว่าจ้างกลับถอนหายใจ เป็นการถอนหายใจที่อาจจะมีก็แค่เพียงตนเองที่รับรู้“..ช่างเถอะ ลูกเป็นไงบ้าง”“..ก็สบายดีครับ”“ฉันโอนพิเศษเพิ่มไป ซื้อของดีๆให้ลูกกินด้วยละ”“อะ.. เอ่ออ”“?” ครั้นคนเป็นนายแค่นเสียงสงสัยกับท่าทางของคนถูกจ้าง“มะ ไม่มีอะไรครับ! ขอบคุณครับ” คุณแม่ของผู้ชายที่อาจจะพูดได้ว่าเพรียบพร้อมเป็นระดับต้นๆของประเทศ แค่นหน้ารับและยกมือรับไหว้กลับ “..ไปเถอะ” ก่อนจะพูดด้วยเสียอ่อยเบา และมอง
•CARTERแม้คาร์เตอร์จะรอกอล์ฟอยู่นานแต่ก็เหมือนว่ากอล์ฟ ไม่ได้จะคิดผิดคำสัญญา.. ก็ไม่ใช่คำสัญญาขนาดนั้นหรอก แต่ในนาทีนั้นการบอกให้รอแต่กลับไม่มา.. แบบนั้นจะบอกว่าผิดสัญญาก็คงไม่แปลกร่างสูงๆของมันไม่ได้ต่างจากผมเท่าไหร่นัก ก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าผม“ถ้าจะมาขอให้หลีกทาง ก็หลีกให้แล้วไง” กอล์ฟเอ่ยทันทีที่ยืนประชันหน้า พนักงานโรงหนังมิได้มีท่าทีเกรงกลัวต่อเจ้าของมหาวิทยาลัยตรงหน้า“มึงจะเอาอะไรอีก?” ครั้นถามย้ำไปอีกครั้ง“มาเอาคำตอบจากปากมึง”“?”“เรื่องมันยืดยาวเกินไปแล้ว”“แล้ว?”“แค่จะมากระชับให้มันสั้นลง”“ถ้าจะบอกว่าธิชาเป็นของมึง กูก็พอจะเข้าใจ”“….”“ก็ถ้าธิชาเองก็มีใจ กูก็ไม่โง่เข้าไปขวาง”“….”“แต่ถ้าจะให้กูเลือกยุ่งกับธิชาคงไม่ได้” คาร์เตอร์ยังคงเก็บอารมณ์ได้ดี สายตาคมมองผ่านกรอบแว่นบางๆยังคงจดจ้องที่หน้าของอีกฝ่ายที่ให้ความชัดเจนกับเขาโดยไม้ต้องไล่บี้“สักวันมึงจะเข้าใจ ถ้ามึงเคยรักใครมากพอ”“….”“จบนะ” กอล์ฟไม่ยืดความ เหมือนคำตอบที่เขามีให้มันน่าจะจี้จุดคาร์เตอร์ได้หมด อาจจะเป็นเพราะ วันนี้อาจจะมาถึงในสักวัน กอล์ฟอาจจะรู้อยู่แล้วตั้งแต่วันที่คาร์เตอร์บุกไปถึงบ้านของตน เพื่อที่แ
•CARTER“ถ้ายูมั่นใจแล้ว ยูก็แค่พูดออกไป”“….”“เตอร์ ขนาดยูไม่ได้ชอบขวัญ ยูยังแสดงออกได้เลย”“มันไม่เหมือนกันนี่ขวัญ”“ไม่เหมือนยังไง? มันก็เรื่องหัวใจเหมือนกัน”“….”“ถ้าไม่กล้า แฟนเก่าของ.. เธอชื่ออะไรนะ?”“..ธิชา”“นั่นแหละ ถ้ายูไม่กล้า แฟนเก่าของธิชารอเสียบยูแน่ เท่าที่ฟังจากยูเล่ามา.. ธิชาเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์มาก”“….”“เฉยเมยต่อไป ได้เสียเธอแน่นอน”“ฉันมาถึงนี่เพื่อขอคำปรึกษา” ขวัญถอนหายใจก่อนจะยิ้มเพียงนิด แล้วเขยิบตัวเพื่อนั่งเท้าคางมองหน้าคาร์เตอร์“ก็ทำหน้าที่ให้คำปรึกษาอยู่นี่ไง”“….”“ยูคิดไม่ได้ เพราะยูกลัวเสียอะไรหรือเปล่าเตอร์?”“….”“แต่ธิชาดูไม่กลัวที่จะเสียอะไรไปเลยนะ”“….”“นอกจากยู” ขวัญเหมือนดึงสติผมไว้ ไม่อายนะถ้าจะบอกว่าผมมาที่นี่เพื่อของคำปรึกษาจากขวัญ ใช่ ผมอาจจะกลัวเสียหลายๆอย่างไป.. แต่สิ่งหนึ่งที่ผมลืม..ธิชาไม่เคยจะกลัวเสียอะไรไปเลย“ทำตามใจเถอะ ขวัญเข้าใจนะถ้าเตอร์จะกังวลทุกอย่าง ก็เตอร์มีทุกอย่าง การที่ไม่สนอะไรเลยแล้วทิ้งทุกอย่างไปหาผู้หญิงเนี่ย.. ลูกอกตัญญูคนนึงเลยนะ”“….”“ถ้ามันหนักก็วางซะ อย่าลืมว่าความจริง ไม่เคยทำร้ายใคร ถึงมันจะเจ็บปวดก็ตาม”ขว
ทำไมติดต่อพี่เตอร์ไม่ได้นะ.. ธิชายืนนิ่งอยู่หน้าห้องทำงาน เธอเลือกจะแง้มๆประตูตรงหน้าแล้วแทรกตัวเข้าไปในห้องทำงานของคาร์เตอร์ ในนี้ไม่มีใครอยู่ ก่อนจะเหลือบไปเห็นซองจดหมายคุ้นตาวางอยู่บนโต๊ะ มันยังไม่เคยถูกแกะ พลันนึกถึงเรื่องวันวาน เราได้กลับมาเจอกันเพราะซองจดหมายของพ่อ..แกร๊ก! เสียงประตูจากด้านหลังทำธิชาสะดุ้งจนเกือบเซเพราะความเจ็บ“..พี่ริว?”“มาหาไอ้เตอร์?”“อื้ม แล้วพี่ละ?”“ลืมของ”“….”“สงสัยออกไปข้างนอก เมื่อกี้มันยังอยู่” ฉันพยักหน้านิ่งๆก่อนจะเอ่ยถามออกไปด้วยความอยากรู้“พี่จัดการพิชชี่ยังไงเหรอ”“อยากรู้?”“ยังไม่ตายใช่ไหม?”“ฉันจะฆ่าผู้หญิงพรรคนั้นทำไม?”“ก็วันนั้นที่เห็นในวิดิโอคอล.. พวกพี่เหมือนมาเฟียเลยอะ ทั้งพี่อัลฟ่าที่.. เออ! พี่เขาไม่ได้แบบ ข่มขืนอะไรแบบนั้นใช่ไหม?” ธิชาถามออกไปด้วยความแค่นรู้“..เอาอะไรคิด==^”“ก็คิดไปเรื่อยแหละ อ่านนิยายหนักไปมั้งคะ เลยคิดอะไรออกมาแบบนั้น”“นิยาย? อีกแล้ว?”“ทำไมเหรอ? อ๋อ.. จริงสิ ว่ากันว่านิยายที่เป็นกระแสอยู่ตอนนี้ เขียนมาจากเรื่องจริงของพี่นี่นา”“ถ้าเธอปากหอยปากปูอีก จะตัดลิ้นเธอเดี๋ยวนี้”ธิชารีบเม้มปากเก็บลิ้นทันที“ไม่มีอ
มหาวิทยาลัย เอแบค“..หนูไปแล้วนะ”“อืม”“..บายยย” ธิชายืนโบกมือ แต่ก็เหมือนไม่อยากจะก้าวขาออกไปจากตรงนี้เท่าไหร่ แต่สุดท้ายก็ต้องแยกย้าย.. สัญญากับตัวเองไว้แล้วว่า ไม่ว่าชีวิตในรั้วมหาลัยมันจะออกมาในรูปแบบไหน ฉันก็จะต้องไปต่อจนจบ จะไม่ยอมให้อุปสรรคที่เข้ามามันขัดขาจนฉันไปถึงฝั่งไม่สำเร็จ ฉันสัญญากับตัวเอง และต่อหน้ารูปของพ่อไปแล้ว จะเหลวไหลไม่ได้ไม่อยากจะเชื่อว่ามีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายในช่วงเวลาเพียงไม่นาน ธิชาเดินคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยก่อนจะเห็นว่าทุกคณะเริ่มจัดงานบางอย่าง.. งานอะไรนะ ฉันลืมหรือตกข่าวอะไรไปหรือเปล่าก่อนจะเดินมาถึงคณะของตัวเอง ฉันก็เห็นว่าบุ๊คกำลังยืนฟังอาจารย์พูดอะไรสักอย่างก่อนจะรับกองเอกสารมา แล้วหันมาเจอฉันพอดี“ธิชาาา”“อื้ม”“ได้เรื่องแล้วนะ!”“ได้เรื่อง? ได้เรื่องอะไร?” “จำเรื่องงานประกวดคนดังประจำมอได้ไหม ที่เคยเล่าให้ฟัง”“..อ๋อ อ่าๆจำได้ มีอะไรเหรอ” ธิชาวางกระเป๋าสะพายลงกับเก้าอี้“ตอนแรกก็คือเลื่อนงานใช่ไหมละ แต่ว่างานนี่กลับมาแล้วนะ อีกสองวัน”“สองวัน?”“มีคนเสนอชื่อแกเพียบเลย”“อ๋อ.. ห๊าาา!! ชื่อฉัน!!”“เยสสส เป็นคนดังแล้วนะเรา^^” บุ๊คส่งยิ้มหวานๆให้ก
“ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลยนิ” ฉันหน้าแดงมาก เน้นว่ามากๆ พี่เตอร์จับฉันเช็ดตัวทุกซอกทุกมุม ก่อนจะมองกันด้วยสายตาที่อันตรายมากแต่ทว่า.. พี่เขายังคงกดอารมณ์ของตัวเองลงได้ เป็นบุญของธิชายิ่งนัก กราบงามๆแบบเบญจางคประดิษฐ์ตอนนี้ฉันรีบสวมเสื้อผ้า แม้จะเป็นเสื้อผ้าของพี่เตอร์ก็ตาม สายโทรเข้าก็มีแต่ชื่อของพี่กอล์ฟ ไม่กล้ารับเลยแฮะ ไม่ได้กลัวว่าพี่เตอร์จะคิดมากนะ.. กลัวเพราะไม่มีคำพูดดีๆที่จะบอกให้พี่กอล์ฟหยุดรอฉันนะสิ กลัวทำร้ายจิตใจพี่เขา แต่สำหรับพี่เตอร์ ถ้าทุกคนถามว่าฉันไม่เป็นห่วงความรู้สึกของพี่เตอร์บ้างเหรอ ฉันก็จะตอบตรงๆแบบไม่อ้อมค้อม.. ไม่ค่ะพี่เตอร์นะ เนื้อหอมจนผู้หญิงรุมตอม ฉันทำความเข้าใจกับสิ่งนี้ได้ แต่ที่มีปัญหามากที่สุดคงจะมีแต่พิชชี่ ส่วนคู่หมั้นที่ชื่อขวัญก็... ฉันมีเรื่องพี่กอล์ฟแค่คนเดียว ส่วนพี่เตอร์.. เยอะแยะบานตะไท“แล้วคู่หมั้นพี่ละ เขา.. ไม่โทรตามพี่บ้างเหรอ”“ถ้าบอกว่าโทรตาม จะให้ฉันไปอยู่กับขวัญไหมละ”“…แล้วแต่~”“ไม่คิดจะหวงกันจริงดิ?”“…ไม่”“เรื่องบนเตียง ไม่ขาดตกบกพร่องอย่างฉันเนี่ย หาที่ไหนไม่ได้แล้วนะ?” ขายตัวเองสุดๆอะ ฉันหยักไหล่ให้แค่นั้น ยังคงทำนิสัยน่าหมั่น
แกร๊บ~ แกร๊บ~เสียงเหมือนใครขยำถุง.. ฉันตื่นเพราะเสียงนั้นก่อนจะรับรู้ถึงความเจ็บปวดตามร่างกาย ความตึงของแผลที่พอจะจำความได้.. แล้วก็รู้สึก ตัวร้อนๆ“กินยาหน่อย ฉันเตรียมโจ๊กไว้ให้แล้วด้วย” เสียงของพี่เตอร์ด้งขึ้นมา แต่ฉันยังมองไม่เห็นตัวพี่เขาจนกระทั่งพี่เขาเป็นฝ่ายเดินเข้ามาข้างเตียง“..หนูไม่อยากกิน~” ธิชาพูดเอ่ยด้วยเสียงเบาแค่น แม้จะขยับตัวก็เหมือนจะลำบาก แต่สายตาก็ดันได้มองเห็นร่างกายตัวเองที่ห่อหุ่มด้วยเสื้อเชิ้ตตัวโคร่ง เข่า ข้อพับแขน.. ถูกเปลี่ยนผ้าพันแผลให้ใหม่ พี่คาร์เตอร์ยืนมองฉันนิ่งๆ ในมือถือถุงยาให้กันด้วยสีหน้านิ่งๆ“กินโจ๊ก เธอมียาต้องกิน”“ถ้าหนูไม่กินพี่จะทำอะไร? พี่จะทำโทษหนูแบบที่พี่เพิ่งทำไปอีกงั้นเหรอ?”“….”“..เก็บไว้กินเองเถอะ” ธิชาปัดมือที่ยื่นถุงยาให้เธอ ก่อนจะพยายามดันตัวเองให้ลุก แต่ก็ไม่ไหว คาร์เตอร์เองก็รู้ทั้งรู้อยู่แก่ใจว่าสภาพธิชา ต่อให้เเค่ก้าวขาเดินลงจากเตียงก็ยังลำบาก เธอหนีเขาไปได้ไม่ถึงประตูห้องแน่ ร่างสูงถอนหายใจกับความดื้อด้าน ก่อนจะปล่อยให้ธิชาพยายามหาวิธีหนีเขาให้สำเร็จ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้มุมห้อง จ้องมองการเคลื่อนไหวที่ไร้เรี่ยวแรงท
•CARTERผมลบคลิบที่อัดไว้ไปทันที ไม่ได้มีเจตนาจะขมขู่หรือแบล็คเมลอะไรธิชา แค่หัวร้อนที่เธอชอบดื้อและหัวรั้นใส่ผม เธอคงจะขาดใจตายทันทีถ้าเธอไม่ได้ลองทำในสิ่งที่มันขวางทางผมไปซะทุกเรื่องผู้หญิงบ้าอะไร แม่งไม่เคยกลัวเหี้ยอะไรเลย ก่อนจะสบถบ่นกับตัวเอง พลันหันมองร่างบางที่แก้มเห่อแดง ขนาดเขาจับข้อมือของเธอ ธิชายังคงไร้สติ รอยแผลถลอกที่ทั้งตื้นและลึกตอกย้ำว่าเธอเจ็บตัวเพราะเขา มิหนำซ้ำยังโดนเขากระซวกจ้วงอารมณ์ด้วยความโมโห เธอไม่เคยผ่อนอารมณ์ให้เขา มีแต่จะยืดอกและมั่นใจในความคิดและการตัดสินใจของเธอเสมอ.. แตกต่างจากผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยเจออย่างสิ้นเชิง ทั้งพิชชี่ หรือแม้กระทั่งขวัญ ยังรวมไปถึงเวล.. ผู้หญิงที่เขาเคยชอบในความนุ่มนิ่ม แต่ตอนนี้สำหรับเวลเขามีเพียงความรู้สึกรักในแบบพี่น้องจะมากกว่าคาร์เตอร์ขยับขึ้นไปนั่งบนเตียง ตัวของธิชาร้อนเป็นไฟ ใบหน้าเห่อเเดง เหงื่อออกจากจุดยุทศาสตร์.. หรทออาจจะทั้งตัว ริมฝีปากพึมพำอย่างจับใจความไม่ได้ คาร์เตอร์พยายามจะตั้งใจฟัง พร้อมจับสอดมือเพื่อออกแรงบีบมือที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อเบาๆ“คน~”“….”“ใจร้าย~ ใจดำ~”“เหอะ…”“งืม~” ครั้นจังหวะที่ธิชาพลิกตัวเข้าหาเข
หัวใจเต้นถี่รัว มันแรงซะจนเหมือนจะทะลุออกมาจากอก เสียงเนื้อกระทบกัน ทำให้ฉันไม่แม้แต่จะหันกลับไปดูตัวเองผ่านหน้าจอมือถือที่ถูกตั้งถ่าย ธิชาหันหน้าหนีกล้อง แม้จะถูกตรึงด้วยเน็กไทที่ผูกข้อมือไว้กับเสาหัวเตียง เข่าคุกในท่าคุกเข่าเสื้อผ้าที่สวมเริ่มขาดเวิ่นไปทีละชิ้น พร้อมๆกับเเรงอัดสะโพกหนักๆจนตัวโยน “อือออ!”คอบางก้มลงอย่างหมดแรง ริมฝีปากเม้มงับกันจนเลือดไม่ไหลเวียน ก่อนจะถูกรั้งคอให้แหงนมองฝ้าเพดานด้านมือหนาที่บีบเข้าที่ต้นคออย่างไม่ทันเตรียมใจ ด้วยมือข้างเดียว ก่อนจะถูกจับให้หันหน้ามองกล้องที่ถูกตั้งถ่าย มันถ่ายที่ช่วงคอของฉันและที่คอของพี่เตอร์และต่ำลงมาจนเห็นอะไรต่อมิอะไร “อื่อออ!!” ฉันเห็นว่าตัวเองถูกกระทำอะไรไปบ้างแม้ไม่มีใบหน้าของเราสองติดอยู่ในคลิป“เธอคิดว่ามันจะจำร่างกายเธอได้ไหม~”“อ๊ะ! ไอ้คนใจร้าย!”“จริงสิ.. มันไม่เคยได้เธอแบบฉัน” ธิชาพยายามจะดึงแขนออกจากเน็กไทที่รัดตรึง แต่ไม่เป็นผลเลย ยิ่งดึงยิ่งถูกมัดแน่นมากขึ้นไปอีก คาร์เตอร์กลับลำเล้าโล้ม หลังจากร่อนสะโพกใส่ร่างบางไม่ยั้งจนแก้มก้นเนียนๆแดงราวกับถูฝูงผึ้งรุมต่อย มันแดงไปทั่วทั้งก้น เพราะแรงบีบจากน้ำมือของเขาเพี้ยะ!
TIE LOVE | พันธะสวาท SM+ คาร์เตอร์ x ธิชา _อีโรติกโรมานซ์_ ••••• ‘ช่วยพี่.. เดี๋ยวนี้’ ‘เรื่องแบบนี้ใครเขาขอให้ช่วยกันละ’ ‘อย่าให้พี่ต้องใช้กำลังนะ’ ••••• W a r n i n g นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาความรุนแรง เพศ และการใช้ภาษาค่อนข้างรุนแรง เหมาะสำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 20 ปีขึ้นไป หากมีการคัดลอกหรือนำไปดัดแปลง หากพบเจอจะ ดำเนินคดีตามกฎหมาย! ทันที หาก‼️พบเจอการคัดลอกนิยาย สามารถแจ้งได้ที่ 👉🏻FACEBOOK อะพอลโล่ พลูโตไม่มีไดโนเสาร์ 👈🏻 ฝากกด ถูกใจ🤍 คอมเมนต์ 💬 กันเยอะๆนะคะ ทุกหัวใจ ทุกคอมเมนต์ คือกำลังของคนเขียนค่ะ เป็นเเรงขับเคลื่อนให้ไรท์มีแรงสรรสร้างนิยายเรื่องต่อๆไปอย่างเต็มที่เลยค่ะ💗💗💗 ================== From the past เรื่องเล่าจากอดีต “ไอ้เด็กเหลือขอ! บ้านจนไม่พอ ริขโมยของคนอื่นเขาอีก! หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้เด็กเลว!!” เด็กหญิงผมเปียน้ำตาไหลรินเปื้อนใบหน้า แต่ต้องทนกัดปากตัวเองแล้วหอบของที่หยิบติดมือมาไว้ให้แน่น แล้วรีบวิ่งไปให้ไกลที่สุด หากเธอหนีได้สำเร็จพ่อของเธออาจจะรอด แต่ถ้าไม่สำเร็จ.. พ่อของเธออาจจะ.. ขวับ! “อะ โอ้ยย!” รองเท้าแตะลอยตามแรงขว้างกระทบใบหน้...
Comments