All Chapters of TIE LOVE | พันธะสวาท SM+: Chapter 1 - Chapter 10

และเพราะฉันมัวแต่ยืนนึกถึงวันคืนสมัยเป็นเด็ก เลยทำให้ฉันสายไปหลายนาที นี่เป็นวันแรกของการเปิดเรียนและสำหรับนักศึกษาชิงทุนปีสามอย่างฉัน.. ตึก ตึก ตึกกก.. ขอให้ทันเถอะ! ธิชา รีบกดลิฟต์ด้วยความร้อนลน หากเธอเข้ารายงานตัวช้า คงเป็นเรื่องที่ไม่ดีแน่ๆติ้ง~ ทันทีที่ลิฟต์เปิด ฉันก็รีบแทรกตัวเข้าไปทันที ห้องประชุมอยู่ชั้นสาม เพราะงั้น..เลยรีบตะแคงข้างใช้ศอกจิ้มเลขสามที่แป้นเพราะกำลังใช้มือควานหามือถือในกระเป๋า แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อกลายเป็นว่า ฉันไม่ใช่คนเดียวที่อยู่ในลิฟต์…แต่เหมือนอีกฝ่ายจะยังไม่รู้สึกตัวว่าฉันมองเขาด้วยสีหน้าตกใจแต่ไหน เพราะเขายืนกอดอกพิงลิฟต์และสวมหูฟังอยู่ ยืนหลับตาฟังเพลง.. ในที่แบบนี้เนี่ยนะธิชายกมือวาดไปมาตรงใบหน้าคม ก่อนสตั้นกับกรอบแว่นสีเข้มตรงขอบที่ขับผิวหน้าขาวสว่างราวลูกรักพระเจ้า ก่อนจะเรียกสติกลับมาและสตั้นเป็นรอบที่สองด้วยความตื่นเต้นชนิดที่ไม่ได้เตรียมใจมาก่อนว่าจะเจอกันในที่แบบนี้ เมื่อกี้ฉันยืนมองเขาในรูปที่บอร์ด ตอนนี้ฉันยืนดูตัวจริงของเขา ตัวเป็นๆที่ยืนหายใจอยู่ตรงหน้าจังหวะที่เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมาราวกับถูกสะกดด้วยใบหน้าที่ครบเครื่องเกินมนุษย์“…เธอไปชั

โชคดีของชีวิตเด็กบ้านๆอย่างฉันที่สามารถเป็นเด็กทุนของมหาวิทยาลัยชื่อดังระดับประเทศ เพราะถ้าพูดให้เห็นภาพเลยก็คือ สถานะการเงินของฉันไม่สามารถที่จะซื้อข้าวกลางวันในราคาห้าร้อยบาทเป็นอย่างต่ำ ย้ำนะคะอย่างต่ำ.. โชคดีที่เด็กทุนไม่ต้องเสียค่าอาหารใดๆแม้แต่น้ำแก้วนึงก็ไม่เสีย เพราะพวกเราต้องแลกมากับการสอบให้ได้เกณฑ์ที่สูงเกินกว่ามาตราฐานของระบบการศึกษาเอแบค เป็นมหาวิทยาลัย ที่เด็กสอบชิงทุนจะต้องทำเกณฑ์ให้สูงเกินเกณฑ์ระบบศึกษา และแต่ละภาคเรียนจะรับเด็กทุนแค่5คนเท่านั้น เพราะสวัสดิการที่นี่แพงมาก นี่แหละค่ะชีวิต ไม่มีอะไรที่พวกคนรวยจะให้ฟรีๆโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน การที่จะเข้าเรียนที่นี่ได้ สมองคุณต้องกะทิเลยทีเดียว นี่อาจจะเป็นเรื่องเดียวที่ฉันทำได้ดีก็ได้ เพราะจะให้นิยามมหาวิทยาลัยแห่งนี้ให้อข้าใจได้ง่ายๆสั้นๆ คืิถ้าไม่ใช่คนรวยสมองของคุณก็ต้องเก่งเกินเกณฑ์ เรียกว่ารวมทั้งคนที่มีชาติตระกูลและมากความสามารถไว้ในที่เดียวจริงๆ"นี่ กินแค่นี้จริงๆเหรอ แกเป็นเด็กทุนนะธิชา เรื่องการกินเนี่ยเด็กทุนไม่เสียอะไรอยู่แล้ว พวกฉันต่างหากที่ต้องเสีย""ไม่เอาอะ แค่นี้ก็พอแล้ว""พอเพียงดีจริงๆ อยากสมองดีเท่าแกจ

เหมือนฉัน.. กำลังเริ่มปฎิบัติการแย่งผัวใครสักคน ไม่คิดว่าชีวิตจะต้องมาอยู่ในจุดที่แค่อยากจะขอบคุณผู้มีพระคุณ ก็ต้องหลบๆซ่อนๆเหมือนเมียน้อยเขาก็ไม่ปาน“..ยังไม่ถึงอีกเหรอ”“จะถึงแล้ว” ไอ้การลัดเลาะเข้าตามซอกตามมุมตามหลืบตามช่องแบบนี้.. เหมือนฉันเป็นเมียน้อยพี่เขาจริงๆนะ“อะ ถึงแล้ว”“ไหนอะ?”“ห้องที่ประตูใหญ่ที่สุด นั่นแหละห้องทำงานของพี่เขา”เหมือนสวรรค์เป็นใจ พี่คาร์เตอร์เดินเข้าไปในห้องพอดี แถมคนเป็นเพื่อนที่เดินตามๆกันมาก็แยกย้ายกันไปซะหมด“ตอนนี้แหละ รีบเข้าไปบอกซะ”“อ้าว! แล้วแกอะ?”“จะให้ฉันเข้าไปทำอะไรเล่า แกต้องเข้าไปบอกเรื่องจดหมายและความหลังอะไรของแก ฉันเข้าไปก็เป็นส่วนเกิน ขอรออยู่ตรงนี้ดีกว่า”“เอางั้นเหรอ?”“อื้ม รีบไปเถอะจะได้สบายใจ”ฉันพยักหน้า ยังไงซะวันนี้ก็ต้องเป็นวันที่ฉันได้บอกความจริงหลังจากที่..อีดออดเพราะตื่นเต้นอยู่นาน ความรู้สึกเหมือนกำลังจะบุกเข้าห้องพี่เขาเพื่อบอกรักมากกว่าบอกเหตุผลหลักอย่างเรื่องจดหมาย พอถึงตอนนี้ ก็ไม่รู้ว่าถอนหายใจไปกี่รอบแล้วธิชามองซ้ายมองขวาเพื่อความแน่ใจว่าไม่มีชะนีบ่างข้างเก้งที่ไหนวนเวียนอยู่แถวนี้ เพราะเท่าที่ฟังจากที่บุ๊คพูดๆมา คน

ตึก ตึก ตึก.. เสียงส้นรองเท้าตันๆลอยตามหลัง หลังจากกินกระเพราสมใจอยากของบุ๊คแล้ว พี่คาร์เตอร์ที่เสนอตัวมากินข้าวด้วยก็ไม่เห็นพูดเรื่องอะไรกับฉันสักคำ แถมยังเดินตามหลังแบบนี้อีก..ธิชากับบุ๊คมองหน้ากัน เมื่อมีร่างสูงเดินตามหลัง ความรู้สึกอึดอัดจึงก่อตัวขึ้นกึก… ก่อนจะเป็นธิชาที่หยุดเดินและหันหลังกลับไป“ไหนบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วยไง จนถึงตอนนี้ก็ไม่เห็นพูดอะไรสักคำ แล้วไอ้ที่พี่จ่ายค่าข้าวให้ในตอนที่หนูมีเงินจ่ายแล้วแบบนี้.. ไม่ขอเรียกว่าติดบุญคุณนะ”“ก็ไม่ได้จ่ายเพื่อหวังอะไรจากเธออยู่แล้ว”“งั้นก็ไปทำงานสิ ระดับเจ้าของมหาลัยเนี่ย คงไม่มีเวลาว่างมาเดินตามนักศึกษาหรอกนะ?”“พูดงี้เลยอ่อ?” บุ๊คกระซิบถาม“ก็ต้องพูดแบบนี้แหละ ก็สิ่งที่พี่เขาทำอยู่มันจะทำให้เราเดือดร้อน”“นี่ ฉันไม่ใช่อาชญากรข้ามชาติ หรือนักโทษแหกคุก ไม่มีอะไรให้ต้องกลัวขนาดนั้น”“ใช่ค่ะจริงๆก็ไม่มีอะไรให้น่ากลัวหรอก แต่หนูเป็นเด็กทุน เด็กทุนที่ใช้สมองเข้ามาเรียนที่นี่ ไม่ได้ใช้เงิน”“….”“สำหรับสังคมที่ใช้เงินตัดสินทุกอย่าง แม้แต่คุณค่าความเป็นคนเนี่ย มันก็เป็นเรื่องที่น่ากลัวสำหรับคนที่ไม่มีเงินมากพอนะคะ”“….”“เชิญค่ะ ถึ

ธิชาที่ค้างอึ้งอยู่นาน สมองแบลงค์ราวกับถูกทุบหัว.. นี่ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?เพี๊ยะ! ก่อนจะตบหน้าตัวเองเบาๆเพื่อเรียกสติ ก็ไม่ได้ฝันนี่นา..พลันประตูรั้วที่สูงตระหง่า สีทองอะหร่ามตรงหน้า ให้ความรู้สึกว่าฉันกำลังเห็นกรงสวรรค์ก็ไม่ปาน ยิ่งตัวรถขับแล้นเข้าหลังประตูรั้วมา บ้านหลังใหญ่มันอภิมหาอลังการเท่าที่ชีวิตนี้เคยพบเคยเห็นมาเลย“ชะ ช่วยบอกหนูทีว่าที่นี่คือสวรรค์ ไม่ใช่บ้านพี่”“บ้านพี่ครับ” “….” น้ำตาจะไหล ไม่มีวัน ไม่มีทางที่ชีวิตฉันหลังจากนี้จะใช้ชีวิตได้อย่างสงบสุขอยู่ในรั้วมหาลัยแน่ๆ เปิดเรียนวันแรก หลังจากตามหาพี่เขามา15ปี ฉันในตอนนี้กำลังจะหลายเป็นเมียเขา.. ถึงจะแค่ในนามก็เถอะกึก เมื่อรถหรูจอดนิ่ง ยังไม่ทันได้เปิดประตูรถก็มีคนวิ่งมาต้อนรับแถมยังก้มคำนับไปอีก แล้วพี่เขาก็เปิดประตูรถออกทั้งที่ฉันนั่งทับตักเขาอยู่แบบนี้“….” ดูสีหน้าของผู้ชายที่มองเข้ามาสิ ตาโตอย่างกับไข่ห่าน>“แม่ฉันอยู่ไหน”“..อยะ อยู่ในครัวครับ” คาร์เตอร์ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป“จะลงเองหรือให้พี่อุ้มลง”“อ๊ะ! ลง ลงเองได้ค่ะ!”ธิชาพุ่งพรวดลงจากรถทันควัน ก่อนจะยืนเก้ๆกังๆกับชายชุดดำที่ก้มคำนับฉันเหมือนพี่เตอร์ไม่มีผิด