Lahat ng Kabanata ng TIE LOVE | พันธะสวาท SM+: Kabanata 21 - Kabanata 30

ครึ่งชั่วโมงเป็นอะไรที่ยาวนานมาก… ธิชาที่นั่งอยู่ข้างซ้ายของโซฟาคอยเหลือบมองคาร์เตอร์ที่นั่งอยู่ข้างขวาของโซฟา ระยะทางไม่ได้ห่างกันมากนัก แต่เหลือที่ตรงกลางมากพอสมควร คาร์เตอร์นั่งไขว้ห้าง ฉันเห็นเขานั่งนิ่งๆ มือคีบบุหรี่ที่ไม่ได้ถูกจุดคาอยู่ที่มือ จังหวะที่ธิชาแอบมองคาร์เตอร์ เจ้าตัวก็หันกลับมามองเธอ ธิชาแทบสะดุ้งแต่ก็รีบหันหน้าหนีทันที เธอแค่ทำตัวไม่ถูกกับเรื่องที่เกิดขึ้น“..เลิกเป็นแบบนี้สักที”“….”“..ไม่เคยผ่านเรื่องแบบนี้จริงดิ?”“มันตลกหรือไงละ”“ไม่ได้บอกว่าตลก แต่ไม่คิดว่าเธอจะกลัวขนาดนี้”“..ก็คนมันไม่เคย มันผิดมากนักหรือไง” ธิชาก้มหน้าและพูดด้วยเสียงอ่อย “..ขอโทษ ฉันเครียดไปหน่อย”“….”“ฉันแค่อยากเป็นตัวของตัวเอง เป็นตัวเองที่ไม่ต้องสนใจว่าใครจะมองยังไง จะพูดแบบไหน.. ฉันไม่ชอบ การถูกบังคับ และต้องเป็นในสิ่งที่ทุกคนคาดหวัง ฉันไม่ได้แสนดีขนาดนั้น”“….”“ฉันก็แค่เป็นฉัน.. แต่ดูเหมือนแม่จะไม่เข้าใจเท่าไหร่”“มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนหรือเปล่า.. หนูก็พอเข้าใจในมุมของแม่พี่นะ”“….”“ลองมีลูกที่เพรียบพร้อมไปซะทุกอย่าง คนที่เข้าหาลูกจะเข้ามาด้วยความจริงใจ หรือเพราะสิ่งของที่ลูกม

ไม่ใช่แค่ฉันสิ.. เขาเองก็…ธิชาก้มลงเหลือบมองที่อกด้านซ้าย นิ้วเรียวของคาร์เตอร์กำลังครอบครองเนินอกที่เธอไม่เคยมั่นใจในขนาดไซส์ของตัวเอง แต่ครั้นจะยกมือห้าม.. หัวจิตหัวใจก็คล้อยตามเขาไปอย่างง่ายดาย.. สัมผัสแบบนี้ที่ไม่เคยเจอ ทำเอาสาวน้อยตัวเล็ก ดูไม่ต่างจากเหยื่ออันโอชะของสิงโตเจ้าป่า ฝ่ามือหนาเปรียบดั่งขยุ้มเท้าเสือที่กำลังนวดเค้นเนินส่วนที่นุ่มนิ่มที่สุด เสียงถอนหายใจราวกับเสียงคำราม แม้ทุกอย่างไม่ได้เกิดขึ้นในโหมดที่ใช้ความรุนแรง แต่ไอ้ความเนิบนาบอย่างอ่อนโยนนี่.. ไม่ต่างจากการเริ่มขย้ำเหยื่ออย่างช้าๆ“หยะ หยุดนะ~”“..ฉันว่าเธอไม่ได้รู้สึกแบบนั้น”พูดจบ คาร์เตอร์ก็ทิ้งตัวคร่อมร่างสวย ร่างขาวๆสะอาดตาแม้เห็นเนื้อหนังร่างกายเพียงส่วนไหล่ ร่างกายของธิชานุ่มนิ่มผิดกับนิสัยที่ไม่ได้อ่อนโอนตามแม้จะตกอยู่ในสภาพจำยอมด้วยมวนอารมณ์ ธิชาก็ไม่ได้สร้างแรงต้านไปมากกว่าเดิม อาจมีขัดขืนซึ่งคาร์เตอร์เองก็เข้าใจ.. ความรู้สึกของคนที่ไม่เคยผ่านมือชายใดของธิชา มันเป็นของจริง.. แล้วมันยิ่งทำให้เขา..อยากที่จะครอบครอง…กระดุมเม็ดที่เหลือถูกปลดออกในเวลาต่อมา ธิชาจำยอมกับความรู้สึกและสัมผัสที่ได้รับ แต่เธ

ธิชานั่งกำมือจิกกับประโปรงนักศึกษา เป็นมื้ออาหารที่ไม่อร่อยแทบจะที่สุดในชีวิต.. จะจัดการกับความรู้สึกที่คั่งค้างอยู่ยังไง.. ความรู้สึกที่.. นึกถึงเรื่องเมื่อกี้ นึกถึงสายตาที่พี่เตอร์มองฉัน แล้วก็..“..ถามงี้คือ? นอนกับพี่เตอร์แล้วเหรอ?”“บะ บ้า! บ้าเลย! นอนอะไร ยังไม่ได้นอน!”“..แล้วแกจะขึ้นเสียงทำไมเนี่ย-_-““ก็.. ก็แบบว่า”“ทำใจไว้ได้เลย ว่าถ้าโดนขอเป็นแฟนแล้วเนี่ย.. แกไม่รอดแน่”“อย่าพูดแบบนั้นได้ไหม”“ฉันพูดความจริง แล้วถึงพี่เตอร์จะดูเป็นคนดีนะ ไอ้การนอนจับมือไปทั้งคืนแบบนั้นนะ ไม่มีทาง”“…..”“ดูคลิปโป๊บ้างก็ดีนะ จะได้รับมือถูก พวกนิ่งๆเนี่ย เรื่องบนเตียงน่ากลัวจะตาย”“ฉันกลัวแล้วนะ” เออ กลัวจริงๆแล้วนะ.. แค่เรื่องที่ห้องพยาบาลอะ.. ก็แบบ อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว ถ้ามากกว่านี้ละก็…สีหน้าของธิชาในสายตาของบุ๊ค คือเหวอขั้นสุด ก่อนจะตามด้วยท่าทีที่แบบเขินอายเกินจะฉุดรั้ง“..ยังไม่ได้แน่นะ?”“ก็ยังไม่ได้นะสิ.. ฉันไม่นอนกับคนที่เพิ่งรู้จักได้ไม่นานหรอกนะ”“15ปีก็นานอยู่นาาา” “บุ๊คคคคค”“อ่า~ ไม่แกล้งก็ได้” บุ๊ครู้เรื่องทั้งหมดระหว่างฉันกับพี่เตอร์แล้ว ฉันจำไม่ได้ว่าเคยบอก

ให้ตายสิ.. เผลอหลับไปตอนไหนนะ…ธิชาหรี่ตาเพราะไฟที่เปิดค้างไว้ทำให้แสบลูกตา ก่อนจะค่อยคว้าหาผ้าที่เหน็บติดมา บังที่ตาเพื่อช่วยให้ปรับสายตาได้เร็วขึ้นไลน์~ ก่อนจะได้รับข้อความจากไลน์Carter มาเจอกันที่ร้านไอ้ริว ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ“เรื่องอะไร..” ก่อนจะมองเวลาที่มือถือ“เย็ดแม๋มึง! ตายแล้วววว!!! ทำงานนี่หว่าาาา!!” ธิชากระโตกกระตากเพราะมันใกล้จะถึงเวลาทำงานของเธอเต็มที จะคุยเรื่องอะไรก็เอาไว้ทีหลังแล้วกัน!! ธิชารีบวิ่ง คว้านั่นคว้านี่เพื่อที่จะเตรียมตัวไปทำงาน เธอจะลาอีกไม่ได้เพราะไม่อย่างนั้น.. ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่านี่นั่นนู่นฉันช็อตตูดระเบิดแน่!!!ฉันทำงานที่โรงหนัง เป็นคนคอยฉีกตั๋วก่อนที่จะให้คนเข้าโรง.. แต่ด้วยนวัตกรรมใหม่ ตอนนี้เริ่มมีตู้กดบัตรให้คนที่จะมาดูหนังกดกันเองได้เลย แต่ก็ยังมีพนักงานยืนประจำแต่ละตู้ สำหรับคนที่ไม่กล้ากดเอง ก็จะมีพนักงานในส่วนนี้คอยบริการให้ด้วยความที่ฉันทำงานที่นี่มานาน ทุกแผนกที่นี่ ฉันทำได้หมด ยกเว้นก็แต่กดฉายหนังนี่แหละที่ยังไม่เคยทำ ถึงจะไม่ใช่งานหรูหราอะไรมาก แต่งานนี้ก็ช่วยส่งเสียชีวิตฉันและพ่อได้มาอย่างยาวนาน เพราะฉะนั้นฉันเลยผูกพันธ์กับงานนี้ เพร

เส้นผมสีน้ำเงินรับแสงไฟสลัวได้ดี กรอบแว่นนั่น.. โอ้ยยย!! หยุดคิดสักที!!“เป็นอะไร?”“..หนูเกลียดผมสีน้ำเงินของพี่”“….”“เกลียดกรอบแว่นนั่นด้วย” ธิชาปากบู้ แก้มของเธอแดงฝาด“….”“..เกลียดทุกอย่างเลย”“ทำไม?”“..เพราะมันทำให้หนูใจเต้นแรง” ธิชาเม้มปากก่อนจะตักอาหารตรงหน้าเข้าปากน้อยๆของเธอ คาร์เตอร์ไม่ได้พูดอะไรให้มากความ แต่กลับหยิบแก้วไวน์ขึ้นดื่ม แล้ววางซ้อนส้อมไว้ที่จานอย่างสุภาพ“ฉันจะทำให้เธอชอบมันสักวัน”“….”“เพราะนั่น คือฉัน”อารมณ์เขินค่ะที่เป็นอยู่เนี่ย ฉันโดนเขาจูบครั้งแล้วครั้งเล่า แม้จะอยากปฎิเสธแค่ไหนแต่ร่างกายไม่เชื่อฟังเอาซะเลย ก็ไม่เถียง ว่ามันดีมากซะจน.. เคลิ้มอยู่ทุกครั้งไป “หนูอิ่มแล้ว”“งั้นก็ไม่ต้องฝืน” ฉันนั่งมองพี่เขาดื่มไวน์อยู่อีกสักพัก สักพักในที่นี้คือดื่มไปแค่สองแก้ว แต่ใช้เวลาเหมือนดื่มไปเป็นโหลๆ“สองแก้วแล้วนะ พี่ขับรถไหวเหรอ”“ไหว”“..หนูไม่เชื่อใจยังไงก็ไม่รู้ หนูว่าหนูขับเอง แล้วพี่เองก็อย่าห้ามกัน ของแบบนี้มันอันตราย”“เธอไหว?”“หนูกินไปสองแก้วในห้านาที ไม่ใช่หลักชั่วโมงแบบพี่ ขับรถได้สบาย”ถึงแม้จะไม่เห็นแววตาหรือสีหน้าที่เอียงไปทางเมา แต่พี่เตอร์ก็