Semua Bab TIE LOVE | พันธะสวาท SM+: Bab 51 - Bab 60

วันต่อมา…มหาวิทยาลัย เอแบคเป็นครั้งแรกที่การก้าวขาเข้ามหาลัยเริ่มรู้สึกจะมีปัญหา.. มีปัญหากับตัวฉันเองนี่แหละ เมื่อคืนแทบจะนอนไม่ได้ นี่ไม่อยากจะยอมรับเลยนะว่าเมื่อคืนทั้งคืน ฉันส่องเฟสบุ๊ค ตามกรุ๊ปไลน์มหาลัย แล้วก็ส่องไอจีพี่เตอร์ หรือแม้แต่รอไลน์จากเขา และสายโทรเข้าจากเขา.. เผื่อเขาจะคลายเรื่องราวออกมาในพื้นที่ส่วนตัว ฉันแค่คิดแบบนั่นแต่ก็เงียบกริบ ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ก็แอบคิดนะว่าถ้าฉันโดนอุ้มฆ่าไปเนี่ย ตายสิบชาติเขายังไม่สนใจเลยมั้งวันปกติดูยากขึ้นเป็นกอง.. ฉันพอจะเข้าใจพวกที่รวบรวมความกล้าไปสารภาพรักกับรุ่นพี่ผู้สูงส่งแล้วสิธิชาพาตัวเองเดินเข้ามหาลัยแบบทุกทีหลังจากจอดรถโทรศัพท์ยังเงียบกริบไร้การติดต่อจากคนบางคนที่รอคอย รถเก๋งคันเก่าก็จอดในจุดที่เคยจอด ไม่เห็นรถหรูคันที่เคยนั่งทั้งๆที่.. รถของเพื่อนพี่เขาทุกคนก็อยู่กันครบนี่นา จังหวะนี้แหละที่ฉุดคิด จนต้องหยิบมือถือขึ้นมา และต้องตัดสินใจเป็นฝ่ายโทรออกไป‘หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้….’“ปิดเครื่องเหรอ?” ธิชาเม้มปาก การสารภาพความในใจคงตัองถูกเลื่อนออกไปเพราะดูเหมือนทุกๆอย่างจะไม่เป็นใจกับเธอจริงๆ หรือจะรอไปก

เมื่ออาการไม่ได้ย่ำแย่อะไรมาก คุณหมอก็อนุญาตให้ฉันสามารถกลับไปพักฟื้นที่บ้านได้ แต่พี่กอล์ฟกลับไม่ยอมแบบนั้น เขาดึงดันจะพาฉันไปที่บ้านของพี่เขาให้ได้ลูกเดียว แล้วฉันก็.. ปฎิเสธไม่ได้“ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย”“กลับบ้านไปใครจะดูแล? เกิดเดินเหินแล้วเป็นลมขึ้นมาทำไง?”“..หนูไม่ปวกเปียกขนาดนั้นหรอกน่า”“นี่ข้าว พี่ซื้อไว้ อยากกินอะไรก็กินเลย นมขนมผลไม้ครบ” พี่กอล์ฟจัดการเรียงของเข้าตู้เย็น เขาทำคนเดียวจริงๆแถมยังกำชับให้ฉันนั่งเฉยๆ นั่งหายใจเอาอากาศเข้าปอดแล้วก็ทิ้งอย่างเดียวพอ นั่นคือคำสั่งของเขา“..ขอบคุณนะ”“..เล็กน้อย” ฉันนั่งกินแรงพี่กอล์ฟอยู่นาน ขนมที่พี่เขาซื้อมายังคงมีแต่ของโปรดของฉันสมัยก่อน แม้บางอย่างเลิกชอบไปแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่อยากปฎิเสธน้ำใจจากพี่เขาจริงๆ “..ขนมเนี่ย หนูเลิกชอบไปแล้วนะ” แต่ปากฉันก็ไม่วายพูดออกไป เพราะรสชาติที่ได้ลิ้มชิมในตอนนี้คือมันแย่กว่าสมัยก่อน“แล้วกินทำไม ไม่ชอบก็ไม่ต้องกิน”“กินได้.. กินแล้วนึกถึงตอนที่เราคบกันดี”“..เธอดับถ่านไฟเก่าฉันมอดกับมือ อย่ากระตุ้นมันขอร้อง”“กระตุ้นอะไรอะ เปล่าซะหน่อย”“หึ~” พี่กอล์ฟแค่แค่นเสียงในลำคอ ก่อนจะเดินมาดูยูกยาให้ฉ

หัวใจเต้นถี่รัว มันแรงซะจนเหมือนจะทะลุออกมาจากอก เสียงเนื้อกระทบกัน ทำให้ฉันไม่แม้แต่จะหันกลับไปดูตัวเองผ่านหน้าจอมือถือที่ถูกตั้งถ่าย ธิชาหันหน้าหนีกล้อง แม้จะถูกตรึงด้วยเน็กไทที่ผูกข้อมือไว้กับเสาหัวเตียง เข่าคุกในท่าคุกเข่าเสื้อผ้าที่สวมเริ่มขาดเวิ่นไปทีละชิ้น พร้อมๆกับเเรงอัดสะโพกหนักๆจนตัวโยน “อือออ!”คอบางก้มลงอย่างหมดแรง ริมฝีปากเม้มงับกันจนเลือดไม่ไหลเวียน ก่อนจะถูกรั้งคอให้แหงนมองฝ้าเพดานด้านมือหนาที่บีบเข้าที่ต้นคออย่างไม่ทันเตรียมใจ ด้วยมือข้างเดียว ก่อนจะถูกจับให้หันหน้ามองกล้องที่ถูกตั้งถ่าย มันถ่ายที่ช่วงคอของฉันและที่คอของพี่เตอร์และต่ำลงมาจนเห็นอะไรต่อมิอะไร “อื่อออ!!” ฉันเห็นว่าตัวเองถูกกระทำอะไรไปบ้างแม้ไม่มีใบหน้าของเราสองติดอยู่ในคลิป“เธอคิดว่ามันจะจำร่างกายเธอได้ไหม~”“อ๊ะ! ไอ้คนใจร้าย!”“จริงสิ.. มันไม่เคยได้เธอแบบฉัน” ธิชาพยายามจะดึงแขนออกจากเน็กไทที่รัดตรึง แต่ไม่เป็นผลเลย ยิ่งดึงยิ่งถูกมัดแน่นมากขึ้นไปอีก คาร์เตอร์กลับลำเล้าโล้ม หลังจากร่อนสะโพกใส่ร่างบางไม่ยั้งจนแก้มก้นเนียนๆแดงราวกับถูฝูงผึ้งรุมต่อย มันแดงไปทั่วทั้งก้น เพราะแรงบีบจากน้ำมือของเขาเพี้ยะ!

แกร๊บ~ แกร๊บ~เสียงเหมือนใครขยำถุง.. ฉันตื่นเพราะเสียงนั้นก่อนจะรับรู้ถึงความเจ็บปวดตามร่างกาย ความตึงของแผลที่พอจะจำความได้.. แล้วก็รู้สึก ตัวร้อนๆ“กินยาหน่อย ฉันเตรียมโจ๊กไว้ให้แล้วด้วย” เสียงของพี่เตอร์ด้งขึ้นมา แต่ฉันยังมองไม่เห็นตัวพี่เขาจนกระทั่งพี่เขาเป็นฝ่ายเดินเข้ามาข้างเตียง“..หนูไม่อยากกิน~” ธิชาพูดเอ่ยด้วยเสียงเบาแค่น แม้จะขยับตัวก็เหมือนจะลำบาก แต่สายตาก็ดันได้มองเห็นร่างกายตัวเองที่ห่อหุ่มด้วยเสื้อเชิ้ตตัวโคร่ง เข่า ข้อพับแขน.. ถูกเปลี่ยนผ้าพันแผลให้ใหม่ พี่คาร์เตอร์ยืนมองฉันนิ่งๆ ในมือถือถุงยาให้กันด้วยสีหน้านิ่งๆ“กินโจ๊ก เธอมียาต้องกิน”“ถ้าหนูไม่กินพี่จะทำอะไร? พี่จะทำโทษหนูแบบที่พี่เพิ่งทำไปอีกงั้นเหรอ?”“….”“..เก็บไว้กินเองเถอะ” ธิชาปัดมือที่ยื่นถุงยาให้เธอ ก่อนจะพยายามดันตัวเองให้ลุก แต่ก็ไม่ไหว คาร์เตอร์เองก็รู้ทั้งรู้อยู่แก่ใจว่าสภาพธิชา ต่อให้เเค่ก้าวขาเดินลงจากเตียงก็ยังลำบาก เธอหนีเขาไปได้ไม่ถึงประตูห้องแน่ ร่างสูงถอนหายใจกับความดื้อด้าน ก่อนจะปล่อยให้ธิชาพยายามหาวิธีหนีเขาให้สำเร็จ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้มุมห้อง จ้องมองการเคลื่อนไหวที่ไร้เรี่ยวแรงท

มหาวิทยาลัย เอแบค“..หนูไปแล้วนะ”“อืม”“..บายยย” ธิชายืนโบกมือ แต่ก็เหมือนไม่อยากจะก้าวขาออกไปจากตรงนี้เท่าไหร่ แต่สุดท้ายก็ต้องแยกย้าย.. สัญญากับตัวเองไว้แล้วว่า ไม่ว่าชีวิตในรั้วมหาลัยมันจะออกมาในรูปแบบไหน ฉันก็จะต้องไปต่อจนจบ จะไม่ยอมให้อุปสรรคที่เข้ามามันขัดขาจนฉันไปถึงฝั่งไม่สำเร็จ ฉันสัญญากับตัวเอง และต่อหน้ารูปของพ่อไปแล้ว จะเหลวไหลไม่ได้ไม่อยากจะเชื่อว่ามีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายในช่วงเวลาเพียงไม่นาน ธิชาเดินคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยก่อนจะเห็นว่าทุกคณะเริ่มจัดงานบางอย่าง.. งานอะไรนะ ฉันลืมหรือตกข่าวอะไรไปหรือเปล่าก่อนจะเดินมาถึงคณะของตัวเอง ฉันก็เห็นว่าบุ๊คกำลังยืนฟังอาจารย์พูดอะไรสักอย่างก่อนจะรับกองเอกสารมา แล้วหันมาเจอฉันพอดี“ธิชาาา”“อื้ม”“ได้เรื่องแล้วนะ!”“ได้เรื่อง? ได้เรื่องอะไร?” “จำเรื่องงานประกวดคนดังประจำมอได้ไหม ที่เคยเล่าให้ฟัง”“..อ๋อ อ่าๆจำได้ มีอะไรเหรอ” ธิชาวางกระเป๋าสะพายลงกับเก้าอี้“ตอนแรกก็คือเลื่อนงานใช่ไหมละ แต่ว่างานนี่กลับมาแล้วนะ อีกสองวัน”“สองวัน?”“มีคนเสนอชื่อแกเพียบเลย”“อ๋อ.. ห๊าาา!! ชื่อฉัน!!”“เยสสส เป็นคนดังแล้วนะเรา^^” บุ๊คส่งยิ้มหวานๆให้ก