Chapter 23: GET LOST

VIER'S POV

Nagpahuli na ako sa pag-uwi dahil hindi ko alam kung paano ko masisikmurang harapin ang lahat ng kasamahan ko habang alam ko na ang dahilan ng pagkatalo namin ay ang matinding galit sakin ni Cloud. Bagay na wala naman silang kinalaman pero pangarap nila ang naging kabayaran.

Passed two na rin ng madaling araw nang makauwi ako. At dinig kong patuloy pa ring nagdidiskusyon sina Alvin at Francis sa may kusina patungkol sa naging resulta ng kompetisyon at sa kinasapitan ng aming grupo.

"Hindi kaya nilaglag tayo nung ha**p na Cloud na 'yon?," nanggigigil na saad ni Francis. At tama siya. Nilaglag nga kami ni Cloud. At ang rason ay walang iba kundi ako at ang mga ka**ngahang ginawa ko sa kanya.

Hindi ko na pinakinggan ang buo nilang pag-uusap. Sobra na kasi ang guilt na nararamdaman ko na pinabibigat pa ng naging pagtatalo namin kanina ni Cloud. Ni hindi ko pa rin maisip kung paano ko siya makakausap ng matino patungko kay George at kung bakit kinailangan niyang i-deny ang pagiging ama niya rito.

Umakyat na lang ako para sana makapagpahinga na pero lalo pang bumigat ang guilt na bumabalot sa akin nang misming ang mga iyak na ng mga dancers ang marinig ko sa kani-kanilang mga kwarto.

Kinabukasan ay maaga akong lumabas ng bahay. Kahit pa kasi pagod na pagod ang katawan at isip ko sa nangyari ay hindi man lang ako nakaramdam ng kahit konting antok.

Inabala ko na lang ang sarili ko sa pag-eempake ng mga gamit ko hanggang sa abutin na nga ako ng pagsikat ng araw.

Sa garden area ako dinala ng mga paa ko para sana makalanghap ng sariwang hangin. Pero imbis na makahinga ng maayos ay lalo lang bumigat ang pakiramdam ko. Nakaharap kasi ang nag-iisang bench dito sa malawak na space rito na nagsilbing practice area namin.

Saksi ang garden na 'to sa matinding determinasyon at pagod ng bawat isa sa bawat araw at mahahabang oras ng practice para sana manalo at tuluyan kaming makagawa ng pangalan sa mundo ng pagsasayaw. Isang karangalan na ipinagkait sa amin ng matinding galit na ako mismo ang nagpaliyab.

Muli ko na namang naramdaman ang mainit na likidong naglandas sa pisngi ko. Nakakarma na 'yata ako sa mga maling desisyon ko noon na hindi ko rin naman pinagsisisihan dahil para naman sa pamilya ko ang lahat ng iyon.

Nasa ganoong sitwasyon ako nang bumusina ang isang puting ferrari sa may gate at iniluwa ng magarang sasakyang iyon si Tiffany at nakangiting kumaway sa akin.

Bahagya akong nagbaba ng mukha at mabilisang pinunasan ang pisngi ko at ang mamasa-masa ko pang mga mata bago ko siya nilapitan.

"Hi," bati ko sa kanya nang makalapit na ako.

"Mukhang pagod na pagod ka ah," aniya at kagyat na tumawa pagkatapos. "Oh, I mean, of course, stressful talaga 'yung naging stay n'yo dito," dagdag niya nang hindi ako mag-komento sa una niyang sinabi.

Tumango lang ako bilang pagtugon. Para kasing may nasesense ako sa paraan ng pakikipag-usap niya sakin ngayon. Parang may something o baka sadyang corrupted na ang utak ko ngayon sa dami ng nangyari.

"I heard ngayon daw ang alis n'yo. So, I thought of treating everyone for lunch. How was that?"

"Ah, pa'no mo nalamang ngayon ang alis namin?," takang-tanong ko sa kanya. And treat us? Bakit naman kaya?

"Well, nabanggit kasi sakin ni LOVE, oh! I mean si Cloud. Nabanggit niya kagabi na aalis na raw kayo," aniya habang naka-display ang pagkalawak-lawak na ngiti na sa tingin ko ay hindi na totoo. Halata rin na sinadya niyang ipagdiinan ang pagkabanggit sa term of endearment nilang dalawa ni Cloud.

"Ah. Eh kasi tulog pa 'yung mga kasama ko. Saka pagod din kasi sila kaya 'di ko–"

"What about coffee?," agad niyang putol sa sinasabi ko.

"Ha?"

"Let's have some coffee. Tayong dalawa," aniya na mas pinalawak pa ang pagngiti sa akin to convince me.

Hindi ko alam pero kinakabahan ako sa inaakto niya. Isa pa, nasa event din siya kagabi na sobrang late na natapos at kung magkasama pala sila ni Cloud pagkatapos ng event. Malamang na mas wala siyang naging pahinga at mas matinding pagod pa nga.

Pero heto siya ngayon ng ganito kaaga para lang ayain akong magkape?

Out of curiosity ay sumama na rin ako sa kanya. Sa isang mamahaling coffee shop kami dumiretso. Pero 'di gaya ng ibang customer ay hindi na namin kinailangan pang pumila para umorder at mismong manager pa nga nitong shop ang mismong lumapit sa amin.

"Pleasure to have you here Miss Tiffany," magiliw na bati ng lalaking manager.

"Just the usual for me," nakangiting saad niya sa manager nang iaabot sana nito ang menu at kapagkuwa'y bumaling sa akin. "And you?"

"Anything would do," sagot ko na lang.

"Then just make it two," saad niya sa manager at agad din na pumaling sa akin. "Since I think pareho naman tayo ng taste," aniya patungkol sa inorder pero sa tono ng pananalita niya ay parang may iba siyang pinatutungkulan sa mga sinabi.

May alam kaya siya?

"Ok. Two caffe misto ready to serve," saad ng lalaki at mabilis ding umalis sa table namin.

"Ah Tiffany hindi rin ako magtatagal ha. Hindi kasi ako–"

"Don't worry Vier wala rin naman akong planong makipag-bonding sa katulad mo," nakangiti pero may talim ang mga tingin at pananalitang putol niya sa sinasabi ko.

"A-anong ibig mong sabihin Tiffany?"

Masyado nang marami ang bumabagabag sa utak ko para isipin pa siya o kung anumang tila pagpapasaring niya sa akin.

Agad naman niyang binitawan ang cellphone na kanina pa niya hawak at humarap sakin ng maayos. Wala na ang pekeng ngiti na kanina pa nakapinta sa mukha niya. "Layuan mo si Cloud," maiksi

niyang tugon with that blank and scary reaction.

Mahigpit tuloy akong napakapit sa pantalon ko habang nakatingin sa kanya para alisin ang takot na nararamdaman ko. "Pero, paalis naman na talaga kami–"

"That's not what I mean," seryoso pa rin niyang saad. "You know what, I didn't actually mind you the first time we met 'coz look at you. Hindi ikaw 'yung tipong kailangan ko pang pag-aksayahan ng panahon ko Vier," taas-kilay at harap-harapan niyang panlalait sa akin. "But on second thought, sa mga kagaya mo pala ako mas dapat na mag-ingat."

"Teka, ano bang sinasabi mo Tiffany? M-may nagawa ba ako?"

"You're simple, innocent…. A Maria Clara as they always say, pero nasa loob ang kulo. And that's who you are, Vier Kristine Sandoval!"