All Chapters of บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น: Chapter 21 - Chapter 30

หลินเยว่ยกสำรับอาหารเข้ามาในห้องนอน เห็นเล่อจื่อนั่งตัวตรง จึงเอ่ยถาม"คุณหนูเป็นอะไรไปเพคะ ไม่สบายหรือเพคะ"เล่อจื่อส่ายหน้า "ไม่เป็นไร เรื่องที่ข้าบอกเจ้าเมื่อวาน เจ้าทำเสร็จแล้วหรือยัง"หลินเยว่พยักหน้า แต่สีหน้าดูไม่เป็นธรรมชาตินางหันซ้ายหันขวา มองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใคร ก็หยิบขวดกระเบื้องใบเล็กออกจากแขนเสื้อ พูดเบาๆ"หมอที่ร้านหย่งชุนถังบอกว่า ยานี้ได้ผลดีที่สุด...""แต่คุณหนู..." แก้มของหลินเยว่แดงก่ำ มือเล็กๆ ไม่รู้จะวางไว้ที่ไหน"ถ้า ถ้าฝ่าบาท...ท่านจะให้หมอมาดูอาการให้ดีหรือไม่เพคะ""ไม่ต้อง รักษาหน้าฝ่าบาท"หลินเยว่กระพริบตา คิดตาม ถอนหายใจในใจ ในจวนอ๋องมีกฎมากมาย แต่ก่อน พวกสาวใช้มักจะสงสัย เวลาพูดคุยกันบุรุษในราชวงศ์ต้าฉี ใครบ้างไม่มีอนุหลายคน เหตุใดฝ่าบาทจึงอยู่เพียงลำพังที่แท้...ก็เป็นเช่นนี้เองไม่นึกเลยว่า ฝ่าบาทจะลำบาก ขาพิการอยู่แล้ว ยังมีปัญหาสุขภาพอีกโชคดีที่มีพระชายา พระชายางดงามราวกับนางฟ้า ใจดี ยังคำนึงถึงศักดิ์ศรีของฝ่าบาท ให้นางไปซื้อยาอย่างลับ

เล่อจื่อรู้สึกถึงไออุ่นที่โอบล้อมรอบตัว นางจึงค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมอง ก็พบว่ามีเตาผิงสองเตาตั้งอยู่ไม่ไกลนี่มันเรื่องอะไรกัน?นางจำได้ว่าในห้องปรุงยาไม่มีเตาผิงนี่นา!แต่ในเวลานี้ เล่อจื่อไม่ต้องการคิดถึงเรื่องพวกนี้แล้ว ความกล้าหาญที่จะทุบหม้อข้าวตัวเองเมื่อคืนหายไปนานแล้ว ในเมื่อนางไม่ตาย นางก็ไม่สามารถไปรบกวนฮั่วตู้ได้อีก...เล่อจื่อสูดหายใจลึก ยืดคอขึ้นอย่างระมัดระวัง มองฮั่วตู้ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ พบว่าใบหน้าของเขาเรียบเฉย ไม่อาจคาดเดาอารมณ์ได้ เล่อจื่อครุ่นคิดอย่างน้อยควรขอโทษก่อน?ท้ายที่สุด นางก็ตบเขาไปเล่อจื่อพูดเบา ๆ ว่า "ขออภัยเพคะ..."น้ำเสียงอ่อนโยน คำพูดจริงใจฮั่วตู้ลืมตาขึ้น จ้องมองเล่อจื่อที่แตกต่างจากเมื่อคืนโดยสิ้นเชิง และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขบขันหญิงสาวผู้นี้มีกี่ใบหน้ากันแน่ หรือพูดอีกอย่างก็คือ นางสวมหน้ากากกี่อัน? ฮั่วตู้รู้สึกฉงนใจ นางเป็นคนแบบไหนกันแน่?ความอบอุ่นในห้องทำให้ฮั่วตู้รู้สึกไม่สบายตัว เขาขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด หยิบไม้เท้าข้างรถเข็นขึ้นมา เดินไปอย่างช้า ๆ และทรุดตัวลงนั่งบ

ในงานเลี้ยงฉลองสมรส เสียงแสดงความยินดียังคงดังต่อเนื่อง ขุนนางคนสำคัญทุกคนที่มาร่วมงานต่างก็มีแต่รอยยิ้มและความยินดี ตรงกันข้ามกับโต๊ะเสวยของเชื้อพระวงศ์ที่ฮั่วตู้และเล่อจื่อ ประทับอยู่นั้นกลับดูเงียบเหงาเล่อจื่อใช้เวลาพักฟื้นในช่วงหลายวันที่ผ่านมาทำความรู้จักกับเชื้อพระวงศ์ของต้าฉี นอกจากเหล่าขุนนางและสตรีสูงศักดิ์ที่ได้พบกับฮองเฮาในวันที่เข้าเฝ้าแล้ว นางยังสืบถามถึงเรื่องราวขององค์ชายและองค์หญิงพระองค์อื่น ๆ อีกด้วยครั้งที่แล้วในงานเลี้ยงในวัง นางไม่มีเวลาสังเกตพวกเขา ทีละคน แต่วันนี้มีโอกาสได้พิจารณาดูอย่างใกล้ชิดนอกจากฮั่วตู้และฮั่วซู่แล้ว ยังมีองค์ชายอีกสองพระองค์และองค์หญิงวัยไล่เลี่ยกัน ส่วนที่เหลือนั้นส่วนใหญ่อายุต่ำกว่าสิบขวบและไม่ได้นั่งร่วมโต๊ะกับพวกเขาต่างจากความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งระหว่างเล่อจื่อกับพี่ชายน้องสาวของฮองเฮา พี่น้องที่โต๊ะนี้ต่างก็เงียบขรึม...อย่างไรก็ตาม ฮั่วชิงหยู องค์หญิงสี่ที่สวมชุดคลุมสีฟ้าและกระโปรงยาว นั่งอยู่ข้าง ๆ ฮั่วตู้ มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้า เล่อจื่อเงยหน้าขึ้นมองหลายครั้ง ก็เห็นนางแอบชำเลืองมองมาทา

"เมี้ยว~"จู่ ๆ ก็ถูกอุ้มขึ้น เท้าลอยขึ้นจากพื้น ตกลงในอ้อมแขนของฮั่วตู้ ฮั่วเสี่ยวหลีรีบยื่นหัวออกมา มองเล่อจื่อที่นอนด้วยดวงตากลมโตไม่นานมันก็ถูกวางลงบนพื้น ก้อนหิมะกลมป้อมรู้สึกกังวลและไม่ยอมแพ้ ลากขาที่เจ็บกระโดดขึ้นเตียงอีกครั้ง แต่ก็ถูกมือที่แข็งแรงกดหน้าผากสีขาวนุ่มเอาไว้"ช่วงนี้เจ้าห้ามขึ้นเตียง"น้ำเสียงเด็ดขาดก้อนหิมะน้อยร้อง "เมี้ยว" สองครั้งอย่างไม่มีความสุข แต่ก็ยังคงนอนลงข้างเตียงอย่างเชื่อฟังเมื่อฮั่วตู้หยิบกล่องยาออกมา แก้มที่ซีดเซียวของเล่อจื่อก็มีสีแดงระเรื่อ เขานั่งลงแล้วเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของนางเป็นไข้จริง ๆเตาผิงในห้องนอนลุกโชน ถ่านเงินที่กำลังลุกไหม้ส่งเสียงเบา ๆ เป็นครั้งคราว ตั้งแต่เล่อจื่อได้รับบาดเจ็บ เตาในจวนก็ไม่เคยดับฮั่วตู้ยกผ้าห่มขึ้น จับข้อมือของเล่อจื่อทันใดนั้น สีหน้าของเขาก็มืดลง เขาเลิกแขนเสื้อของเล่อจื่อขึ้น เช่นเดียวกับแขนของนาง... ดูเหมือนนางเพิ่งออกมาจากห้องเก็บน้ำแข็ง แต่หน้าผากกลับร้อน ราวกับน้ำแข็งและไฟไหลเข้าสู่ร่างกายของนางพร้อมกันบาดแผลที่ไหล่เปิดออก

แสงเทียนในห้องนอนสว่างไสว ทำให้การเขียนหนังสือไม่ทำให้ปวดตา แต่ในเวลานี้ ใบหน้าของเล่อจื่ออยู่ใกล้กับซอกคอของฮั่วตู้ มุมตาของนางสามารถมองเห็นเงาของคนสองคนที่กอดกันอยู่บนพื้นได้อย่างชัดเจน...ไส้เทียนแกว่งไหวเบา ๆ เงาบนพื้นก็แกว่งตาม แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลงคือท่าทางของคนทั้งสอง  ใกล้ชิดและแยกจากกันไม่ได้รอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเล่อจื่อจืดลงเล็กน้อย ดวงตาเบิกกว้างอย่างตกใจ ราวกับตกอยู่ในภวังค์ชั่วขณะฝ่ามือที่โอบรอบเอวของเขาคลายออก ฮั่วตู้โอบไหล่ของเล่อจื่อไว้รักษาระยะห่างจากนาง"ตอนนี้เจ้าเขียนอย่างอื่นได้หรือยัง?"เล่อจื่อจ้องมองดวงตาสีพีชคู่นั้นอย่างตั้งใจ พยายามหาอารมณ์ที่แตกต่างจากก้นบึ้งของดวงตาไม่มี ยังคงมีเพียงความเฉยเมยและเหินห่าง ไม่ต่างจากในอดีตเล่อจื่อถอนหายใจออกมาแล้วยิ้มโชคดีที่ความคิดฟุ้งซ่านเมื่อครู่น่าจะเป็นเพียงภาพลวงตาของนาง บางครั้งเล่อจื่อก็ขัดแย้งในตัวเองมากในแง่หนึ่ง นางหวังว่าฮั่วตู้จะชอบนาง เพื่อที่นางจะได้ไม่ต้องรู้สึกอึดอัดมากเกินไปในการทำสิ่งต่าง ๆ ในทางกลับกัน นางกลัวว่าฮั่วตู้จะชอบน