All Chapters of บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น: Chapter 31 - Chapter 40

ตะวันขึ้นสามคันฉาย ผู้คนยังคงหลับใหล ไม่อาจแยกจากกันได้ ความฝันอันง่วงงุนมิอาจปลุกให้ตื่น"โครม"ประตูไม้มะฮอกกานีสีเข้มถูกผลักเปิดออกด้วยแรง ฮองเฮาในชุดหงส์ สง่างามและหรูหรา แต่ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธที่ไม่อาจควบคุมได้ ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง จ้องมองไปที่ภาพอันน่าอดสูบนเตียง...หลินว่านหนิงโกรธจัด ดวงตาเต็มไปด้วยความผิดหวังนางทำสิ่งใดผิดพลาดไปหรือ? ในฐานะมารดา นางวางแผนให้เขามาหลายปี แต่กลับทำให้เขากลายเป็นคนโง่เขลาหลงตัวเอง ประมาท โลภมาก...ตอนนี้โอรสของนางคงไม่ต่างจากคนพิการ"ใจเย็น ๆ ก่อนพระนาง อย่างน้อยก็รอให้องค์ชายตื่นก่อน"แม่นมฉินติดตามหลินว่านหนิงมานานหลายปี รู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ นางเดินไปที่ข้างเตียง ลากเจียงม่านลงจากเตียงอย่างแรง...เสียงร้อง เสียงขอความเมตตา เสียงร้องไห้... ดังระงมไปทั่วเรือนฝั่งตะวันตกของจวนอ๋องจิ้งเซียน บ่าวไพร่ที่ยืนอยู่หน้าประตูต่างก็ก้มหน้า ไม่แม้แต่จะกล้าหายใจฮั่วซู่แต่งตัวเสร็จ คุกเข่าลงต่อหน้าฮองเฮาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย "เป็นความผิดของลูกเอง ไม่เกี่ยวกับนาง ขออย่าทำร้ายนาง

ครั้นย่างก้าวเข้าสู่ประตูคุกเซี่ยเฟยไถ เล่อจื่อเงยหน้าทอดมองท้องฟ้าอันมืดมัวแม้เป็นเวลากลางวัน แต่ท้องฟ้ากลับหม่นเทา บ่งบอกว่าฝนห่าใหญ่กำลังก่อตัวหยางเหิงนั่งตัวตรงอยู่กลางโถงคุกเซี่ยเฟยไถ ใบหน้าบึ้งตึง ดวงตาขุ่นมัว ริมฝีปากแห้งผากซีดขาว เห็นได้ชัดว่าพลังชีวิตถูกทำลายไปมาก เขากวาดสายตามองเหล่าผู้คุมที่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้า อย่างพินิจพิเคราะห์ว่ามีผู้ใดแอบเยาะเย้ยเขาอยู่หรือไม่หากพบเห็นแม้เพียงน้อยนิด เขาจะฆ่าล้างโคตรให้หมดสิ้น!หลังจากสูญเสียความเป็นชาย นิสัยของหยางเหิงก็ยิ่งโหดเหี้ยมขึ้นทหารยามคนหนึ่งเข้ามารายงานว่า พระชายาเสด็จมาถึงแล้วหยางเหิงมิได้ประหลาดใจ เขารู้ดีว่าฮั่วซู่มอบสิทธิ์ให้เล่อจื่อเข้าเยี่ยม หากนางมาในวันนี้ ก็คงเป็นโอกาสสุดท้ายของเดือนนี้ช่างไร้ประโยชน์!ระหว่างพักฟื้น หยางเหิงส่งสายลับฝีมือดีที่สุดออกไปสืบหาตัวผู้ที่ทำร้ายเขา แต่ก็ไร้วี่แวว ในฐานะรองแม่ทัพหน่วยปีกเทพ เขามีศัตรูมากมาย แต่เขาก็รู้ดีว่าคนเหล่านั้นมิกล้าทำอันใดเขาครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว คนที่แค้นเขาลึกที่สุดในช่วงนี้ คงหนีไม่พ้นสอง

วันนี้เล่อจื่อสวมชุดกระโปรงสีเหลืองอมชมพู นางยิ้มน้อย ๆ อย่างรู้สึกผิด แก้มแดงระเรื่อ ดวงตาสดใสฮั่วตู้หยิบไม้เท้าข้างกาย ลุกขึ้นยืน เล่อจื่อรีบเข้าไปประคอง พลางเปลี่ยนเรื่อง“เหตุใดพระองค์จึงให้พวกนางย้ายไปที่อื่นเพคะ”“เจ้าว่าอย่างไรเล่า”เล่อจื่อเม้มริมฝีปาก นางจะไปรู้ได้อย่างไร!“แค่ขว้างถ้วยชา ยังไม่พอ” ฮั่วตู้มองตรงไปข้างหน้า เอ่ยด้วยรอยยิ้ม“รื้อเรือนนี้เป็นอย่างไร”น้ำเสียงของเขาเรียบเฉย ราวกับกำลังพูดเรื่องธรรมดาสามัญทว่า เล่อจื่อกลับไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ คิ้วขมวดมุ่น ริมฝีปากแดงอิ่มเผยอเล็กน้อยด้วยความตกใจรื้อเรือน... ไม่จำเป็น!ฮั่วตู้ถามต่อ “เจ้าอยากลงมือเอง หรือดูคนอื่นรื้อ”นางเลือกไม่ทำได้หรือไม่?“แน่นอน ยังมีตัวเลือกที่สาม”เล่อจื่อถอนหายใจด้วยความโล่งอก คิดว่าคนบ้าผู้นี้คงแค่พูดเล่น ทว่า ชั่วพริบตาต่อมา“หรือจะรื้อสาวใช้ของเจ้า”“…”ไม่มีทางเลือกใดป

บ่อน้ำพุร้อนในตำหนักหลังนี้ช่างมีรูปแบบแปลกตา บ่อกว้างขวางยิ่งนัก แต่กลับถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนด้วยม่านไหมเนื้อบางเบา มองลอดผ่านไปได้เลือนรางเล่อจื่อปลดอาภรณ์ที่เปียกชื้นออกจนหมด ก้าวลงสู่บ่อน้ำพุร้อน ก่อนจะแช่กายลงไปครึ่งตัว ชั่วครู่หนึ่งสติสัมปชัญญะของนางก็ค่อยๆ กลับคืนมานางนึกถึงคำถามของฮั่วตู้เมื่อครู่ น้ำเสียงนั้นราวกับต้องมนตร์ นางเกือบจะเผลอตอบออกไปโดยไม่รู้ตัวว่า"ทางลัด"แล้วฮั่วตู้ก็พานางมายังที่แห่งนี้เนื่องจากอ้อมกอดแน่นเมื่อครู่ อาภรณ์ของฮั่วตู้จึงเปียกชื้นไปด้วย เล่อจื่อเห็นว่าพระองค์เดินไม่สะดวก จึงคิดจะช่วยถอดอาภรณ์ให้ แต่เมื่อปลายนิ้วแตะต้องสายคาดเอว ก็ถูกมือของพระองค์รั้งไว้ฮั่วตู้ใช้มือที่วางอยู่บนบ่านาง ดันร่างนางเบาๆ เข้าไปในบ่อครึ่งหนึ่งที่อยู่ด้านใน...เล่อจื่อได้ยินเสียงจากอีกฟากของม่านไหม ดังช้าๆ และชัดเจน นางนึกขึ้นได้ว่า ดูเหมือนฮั่วตู้จะไม่เคยให้ผู้ใดถอดอาภรณ์ให้เหตุใดเล่า?ครู่หนึ่ง ผิวน้ำกระเพื่อมขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่นานก็กลับสงบนิ่ง ทั้งสองฝ่ายต่างมิได้เอ่ยวาจาใดๆ ผ่านม่านไหมกั้นกลาง

ตำหนักจิ้งเซียน“อะไรนะ!”หลินอวี้เซียนตบโต๊ะพลางลุกขึ้นยืนด้วยความตกตะลึงเสิ่นชิงเหยียนรีบคว้าข้อมือของนางไว้ด้วยความรวดเร็ว เกรงว่าหลินอวี้เซียนจะทำสิ่งใดที่รุนแรงเกินไปหลินอวี้เซียนขมวดคิ้ว นางได้ยินว่าชิงเหยียนป่วย จึงมาเยี่ยมเยียนในวันนี้ แต่กลับได้ยินเรื่องราวอันน่าเศร้าของสหายรักแม้ว่าก่อนหน้านี้จะมีข่าวลือว่าฮั่วซู่รับอนุเข้าตำหนัก แต่นางก็ไม่ได้ใส่ใจ คิดว่าเป็นเพียงข่าวลอยลมแต่ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องจริง!“น่าโมโห! พวกเจ้าแต่งงานกันได้ไม่นาน เหตุใดฝ่าบาทถึงได้หลงใหลได้ปลื้มสตรีอื่นได้ง่ายเช่นนี้!” หลินอวี้เซียนกัดริมฝีปาก ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วเอ่ยถาม“ท่านป้าว่าอย่างไรบ้าง? ท่านไม่สนใจบ้างหรือไร?”เสิ่นชิงเหยียนได้ยินดังนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ใบหน้าซีดเซียวราวกับกระดาษ ไร้ซึ่งเลือดฝาดหลังจากคืนนั้น เสิ่นชิงเหยียนคิดว่าฮั่วซู่มีใจให้นางจริง แต่เขากลับไม่ยอมปล่อยอนุคนนั้นไป แถมยังเก็บนางไว้ในตำหนัก...ยิ่งนานวัน นางก็ยิ่งหดหู่ใจ แต่ฮั่