All Chapters of บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น: Chapter 51 - Chapter 60

ฮั่วตู้รู้สึกถึงความอบอุ่นที่หน้าผาก จ้องมองใบหน้าที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม นางหลับตาอยู่ ขนตายาวงอนงาม ทำให้มุมปากของเขาอดไม่ได้ที่จะยกยิ้มตามเสียงพึมพำแผ่วเบาของเล่อจื่อดังข้างหูเขา เบาเหมือนเสียงยุง แต่ฮั่วตู้ก็ยังได้ยินชัดเจน นางกำลังพูดเรื่องไร้สาระ นางเชื่อเรื่องนั้นจริงๆ ฮั่วตู้หัวเราะเยาะความโง่เขลาของนางในใจ แต่เมื่อมองดูสีหน้าจริงจังของนาง เขาก็รู้สึกยินดีดูเหมือนว่าเขาจะได้รับความสุขที่นางส่งมาจริงๆไม่นานนัก มือที่โอบเอวของเขาก็คลายออก เล่อจื่อผละออก ก่อนที่นางจะลืมตาขึ้น ฮั่วตู้ก็รีบเอามือประคองท้ายทอยของเล่อจื่อเข้ามาใกล้ จุมพิตเบาๆกลิ่นหอมอ่อนๆ ติดอยู่บนริมฝีปากอบอุ่น สัมผัสได้ง่ายดาย...เล่อจื่อลืมตาขึ้นด้วยความตกใจ รอยแดงจากแก้มขาวผ่องแผ่ไปถึงใบหู นางมองดวงตาคมดุจเหล็กของฮั่วตู้ หัวใจสั่นไหวเพราะแววตาที่ร้อนแรง นางหลบสายตาอย่างเขินอาย ยกมือขึ้นผลักแขนของเขา"รีบไปอาบน้ำเถิดเพคะ..."ฮั่วตู้หัวเราะ แกล้งแหย่นาง "กอดเสร็จแล้วก็ไม่รู้จักคน?"เล่อจื่ออับอายและขัดเขิน นางผลักเขาอย่างแรง แล้วพลิกตัวลงบนเตียง ซุกตัวอยู่ใ

แสงตะวันอบอุ่นสาดส่อง เล่อจื่อเปล่งประกายระยิบระยับฮั่วตู้จ้องมองสีหน้าของนางอย่างตั้งใจ เขาชอบนางที่สดใสร่าเริงเช่นนี้ แต่เมื่อคิดว่าความมีชีวิตชีวาของนางเกิดจากความเกลียดชัง หัวใจของเขาก็พลันหม่นหมองลง"มีแผนแล้วหรือ" เขาถามอย่างไม่ใส่ใจเล่อจื่อพยักหน้า ดวงตาเป็นประกาย "หากพี่ฟู่เซียนก่อเรื่องใหญ่โตตอนปล้นรถม้า ฮั่วซู่ไม่น่าจะไม่รู้เรื่อง เขาจงใจให้ท่านทำผิด!"นางหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมองฮั่วตู้ ถามอย่างมั่นใจ "ฝ่าบาทไม่ได้รายงานเรื่องที่จับตัวฟู่เซียนใช่หรือไม่เพคะ"ฮั่วตู้ครางรับในลำคอเล่อจื่อยิ้มมุมปากหากเป็นเพียงโจรธรรมดาๆ ด้วยฐานะของฮั่วตู้ ใครจะกล้ายุ่ง แต่ฟู่เซียนแตกต่างออกไปเขาเป็นขุนนางของแคว้นหลี่ที่ถูกจับกุมการที่แคว้นฉีทำลายล้างแคว้นหลี่นั้นเป็นเรื่องใหญ่ ฮ่องเต้แคว้นฉีระมัดระวังเรื่องเชื้อพระวงศ์และขุนนางที่เหลืออยู่ของแคว้นหลี่มาก พระองค์มีรับสั่งตั้งแต่เดือนก่อนว่าหากจับตัวคนของแคว้นหลี่ได้ ต้องนำตัวมาเข้าเฝ้า พระองค์จะทรงสอบสวนด้วยตัวเองหนึ่งคือต้องการเอาใจคนของแคว้นหลี่ เพื่อระงับความโกรธ

ถึงแม้จะไม่พอใจ แต่ฮั่วตู้ก็ไม่ได้ใส่ใจ จนกระทั่งถึงเวลาอาหารเย็นไม่กี่วันต่อมา...บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารมากมาย แตกต่างจากปกติโดยสิ้นเชิง มองดูใกล้ๆ แต่ละจานล้วนซ่อนความลับปลาหมึกผัดสามเส้น กระเจี๊ยบเขียวผัดหัวใจไก่ เนื้อแกะย่าง... แม้แต่ซุปไก่ก็ใส่พุทราจีนและโสมจำนวนมากฮั่วตู้กวาดตามองแต่ละจานด้วยสีหน้าเรียบเฉย เขาเข้าใจดี จากนั้นก็หันไปมองเล่อจื่อที่กำลังตักซุป เห็นแก้มของนางแดงก่ำ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความร้อนจากซุปไก่ หรือเป็นเพราะอย่างอื่น"ฝ่าบาทรีบชิมเถิดเพคะ" เล่อจื่อยิ้ม วางชามซุปไว้ตรงหน้าฮั่วตู้น้ำซุปไก่เคี่ยวอย่างดี ไม่มีไขมัน แต่ฮั่วตู้ไม่ชอบกินเนื้อสัตว์และอาหารทะเล เขาจึงวางช้อนเงินลงหลังจากจิบไปสองสามคำ จากนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย มองอาหารบนโต๊ะ ไม่สนใจที่จะหยิบตะเกียบเงินเล่อจื่อแอบมองเขา เห็นสีหน้าเรียบเฉยของเขา นางก็อดรู้สึกหงุดหงิดไม่ได้ ดูเหมือนว่านางกำลังสิ้นหวังและยึดติดกับหมอ เห็นได้ชัดว่ารู้จักนิสัยการกินของเขา แต่กลับเตรียมอาหารจำพวกเนื้อสัตว์เหล่านี้...ในขณะที่นางกำลังคิดว่าจะให้คนยกอาหารเหล่านี้ออกไปแล้วเปลี

แสงแดดส่องกระทบดวงตาของฮั่วตู้ แม้แต่ดวงตาคมดุจเหล็กที่ไร้อารมณ์ก็ดูอบอุ่นเล่อจื่อตกตะลึง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำพูดของเขา หรือเพราะความอ่อนโยนที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา"เช่นนั้นหม่อมฉันจะไป ทานอาหารกับฝ่าบาท ดีหรือไม่เพคะ" เล่อจื่อเม้มริมฝีปาก รู้สึกผิดเล็กน้อยตั้งแต่พี่สาวออกมาจากเซี่ยเฟยไท่ นางก็ใส่ใจพี่สาวเป็นส่วนใหญ่ ส่วนที่เหลือก็เป็นเรื่องธุรกิจของร้านค้าและการตามหาพี่สะใภ้กับหยูเอ๋อร์นอกจากมื้อเย็นและเวลานอนแล้ว นางกับฮั่วตู้แทบไม่มีเวลาคุยกัน...ฮั่วตู้ครางรับเบาๆ เห็นด้วยกับข้อเสนอของนางเล่อจื่อเงยหน้าขึ้นมองแสงแดด ไม่ได้เข็นเขาไปที่ห้องอาหาร แต่เรียกหลี่เหยา ให้นางนำอาหารมาที่สวนพลาดแสงแดดอบอุ่นในฤดูหนาวไม่ได้ระหว่างมื้ออาหาร คนทั้งสองไม่ได้พูดคุยอะไรมากมาย แค่กินอย่างเงียบๆ หลี่เหยาถือซุปหวานๆ เห็นภาพที่สงบสุขและงดงามนี้จากระยะไกล นางก็หยุดอยู่กับที่ ไม่ต้องการเข้าไปรบกวนพวกเขาในเวลานี้ หลินเยว่เดินผ่านมาเห็นหลี่เหยา นางก็เดินไปหานาง มองดูภาพตรงกลางสวนด้วยกันใครเห็นภาพเช่นนี้ก็อดไม่ได้ที่จะหยุดมอ

ฮั่วตู้ยอมรับว่าข้อเสนอของตาแก่หยินนั้นเย้ายวนใจมากจริงๆเล่อจื่อภายใต้แสงแดด อบอุ่นและสดใส เขาตกตะลึงครู่หนึ่ง ถึงกับเริ่มพิจารณาข้อเสนอนี้อย่างจริงจังแต่เพียงชั่วครู่เท่านั้นคนสองคนที่เอาชีวิตรอดด้วยความเกลียดชัง จะปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับจินตนาการได้อย่างไรฮั่วตู้หัวเราะ ไม่ตอบคำถามของหยินฉางซั่วความเงียบและสีหน้าของเขาก็เป็นคำตอบสำหรับหยินฉางซั่วแล้วเขาหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปข้างๆ เล่อจื่อ มองตามสายตาของนางไปยังภาพวาดดอกบัวหิมะในตำราแพทย์ เงาของเขาทาบทับ ดอกบัวหิมะที่สดใสบนหน้ากระดาษพลันมืดมัวลง...สายลมพัดพากลิ่นหอมของดอกมิ้นท์ เล่อจื่อจึงปิดตำราแพทย์ลง ลุกขึ้นยืน มองฮั่วตู้ เพราะคำพูดของลุงหยิน ทำให้นางพิจารณาใบหน้าของเขาอย่างละเอียดโดยไม่รู้ตัว นางวาดภาพน้องสาวฝาแฝดของเขาในใจเล่อจื่อไม่มีวันลืมรอยเลือดบนร่างของพี่ชาย ทุกครั้งที่นึกถึง นางก็เจ็บปวด... พี่น้องเชื่อมต่อกันด้วยสายเลือด สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดของกันและกันจริงๆ หรือเช่นนั้น สายสัมพันธ์ระหว่างฝาแฝดก็ยิ่งลึกซึ้งมากขึ้นไปอีก?"ไปกันเถอะ"