All Chapters of บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น: Chapter 11 - Chapter 20

สายลมหนาวแห่งราตรีพัดผ่านบานหน้าต่างที่เปิดกว้างเข้ามา เล่อจื่อรู้สึกถึงไอเย็นยะเยือกที่แผ่ซ่านไปทั่วกาย ใบหน้าซีดเผือดของนางอยู่ใกล้ชิดกับฮั่วตู้เพียงลมหายใจกั้นแม้กระทั่งเสียงหัวใจของนางที่เต้นระรัว เขาก็ยังได้ยิน ริมฝีปากแดงระเรื่อของนางเริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วงคล้ำ เขาไม่อาจหยั่งรู้ได้ว่าเป็นเพราะความกังวลใจ หรือเพราะถูกลมหนาวพัดผ่านลมหนาวพัดปอยผมที่ร่วงหล่นลงมาปรกใบหน้าของเล่อจื่อจนยุ่งเหยิง ฮั่วตู้โน้มตัวลง เอื้อมมือไปสางปอยผมให้อยู่หลังใบหูของนางอย่างแผ่วเบา ก่อนเอ่ยว่า"ในเมื่อองค์ชายสามเชิญเจ้าไป จะไปหรือไม่ไป ย่อมขึ้นอยู่กับเจ้า"เล่อจื่อชะงักไปครู่หนึ่ง นี่เขากำลังโยนคำถามกลับมาให้นางอีกแล้วหรือครู่ใหญ่ นางพยักหน้า สบตากับฮั่วตู้ "ฝ่าบาทจะรอหม่อมฉันกลับมาได้หรือไม่เพคะ หม่อมฉัน...มีเรื่องอยากจะบอกฝ่าบาทฮั่วตู้เพียงยิ้ม แต่ไม่ได้ตอบคำถามเมื่อเป็นเช่นนั้น เล่อจื่อก็ถือว่าเขาตอบตกลง นางลุกขึ้นยืน ปิดหน้าต่างเพื่อกันลมหนาว "ลมหนาวเช่นนี้ เป็นอันตรายต่อร่างกาย ฝ่าบาทควรดูแลพระองค์เองด้วยเพคะ"หลังจากเล่อจื่อจากไป ห้องหนังสือก็ค่อยๆ อบอุ่นขึ้นเพราะหน้าต่างถูกปิด เมื่อไม่มีลมหนา

ลมหนาวพัดพากลิ่นหอมของดอกเหมยในป่าเหมยหายไป แต่กลิ่นหอมนี้ก็ไม่อาจกลบกลิ่นเหล้าบ๊วยจากร่างกายของนางได้"เอ่อ..." เล่อจื่อก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย ใบหน้ายิ่งแดงก่ำ กระซิบ"เพียงสามถ้วย ไม่ได้ดื่มมากเกินไปเพคะ"มือข้างหนึ่งถูกนางจับไว้ แต่ฮั่วตู้ก็ไม่ได้สะบัดออก เขาเอื้อมมืออีกข้าง วางฝ่ามือลงบนต้นคอของนาง ดึงนางเข้ามาใกล้ความเย็นที่ต้นคอทำให้เล่อจื่อตัวสั่น นางเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ ดวงตาของฮั่วตู้ใกล้แค่เอื้อม นางเห็นความหวาดกลัวของตัวเองสะท้อนอยู่ในดวงตาคมดุจน้ำหมึกของเขาเห็นดังนั้น ฮั่วตู้ก็เผยรอยยิ้ม แต่ในดวงตายังคงไร้อารมณ์ เขามองดวงตาของนาง เอ่ยถาม"ระหว่างองค์ชายสามกับข้า เจ้าเลือกข้า?"เขาถามตรงๆ แต่กลับทำให้เล่อจื่อรู้สึกโล่งใจ นางพยักหน้าหนักแน่น ตอบอย่างมั่นคง"ใช่เพคะ"ฮั่วตู้จ้องมองดวงตาของนางอย่างพิจารณา ราวกับต้องการแยกแยะว่าคำพูดของนางจริงใจเพียงใด ครู่ใหญ่ เขาก็เอามือออก เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ เย้ยหยัน"ฮั่วซู่สัญญาอะไรกับเจ้า ให้เจ้าทำอะไรเพื่อเขา"เล่อจื่อหยิบถุงยาในแขนเสื้อออกมาวางบนโต๊ะหิน"เขาให้ตำแหน่งฮองเฮาเป็นรางวัล ให้หม่อมฉันรอโอกาสอยู่ข้างกายฝ่าบาท จนกว่าจ

เล่อจื่อตกใจ "หม่อมฉัน...หม่อมฉันถอดเองก็ได้เพคะ""อย่าคิดมาก ข้าแค่ไม่ชอบติดค้างใคร"เขาไม่ได้ลุกขึ้น แต่ถอดรองเท้าและถุงเท้าของเล่อจื่ออย่างตั้งใจ ยกขาของนางขึ้นวางบนเตียง จากนั้นก็เข็นรถเข็นออกไป"ฝ่าบาท!" เล่อจื่อเรียกเขา"มีอะไร""ตอนนี้หม่อมฉันจริงใจต่อฝ่าบาทแล้ว ไม่ว่าฝ่าบาทจะเชื่อหรือไม่ หม่อมฉันก็ถือว่าฝ่าบาทเป็นสหาย" เว้นวรรคไปครู่หนึ่ง เล่อจื่อขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดอย่างระมัดระวัง"เหมือนเมื่อคืนนี้ หม่อมฉันลองพิษด้วยตัวเอง ฝ่าบาทอย่าทำแบบนี้อีกได้หรือไม่เพคะ มีวิธีทดสอบพิษตั้งมากมาย..."น้ำเสียงของหญิงสาวน้อยแฝงความน้อยใจ ราวกับตกใจกับเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ฮั่วตู้ยิ้ม แต่ไม่ได้พูดอะไรสิ่งที่เขาทำไม่ได้ เขาก็จะไม่ทำ"นอนลง พักผ่อนเสีย"เห็นเขาไม่ตอบ เล่อจื่อก็ไม่ถามอะไรอีก ถอนหายใจ นอนลง"ห่มผ้าด้วย"เล่อจื่อชะงักไปครู่หนึ่ง คงเป็นเพราะกังวลจนลืมห่มผ้า รีบดึงผ้าห่มมาห่มตัว หลับตาลงฮั่วตู้หยิบยานอนหลับใส่ในเตาเผาเครื่องหอมข้างเตียง จากนั้นก็ออกจากห้องนอน…จวนเสนาบดีประดับประดาด้วยโคมไฟหลากสีสัน ดูครึกครื้น สาวใช้ในจวนต่างวุ่นวาย ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแจ่มใสบุตรสาวคนเดียวของเสน

ในตรอกมืดแคบ มีเสียงเบาๆ ดังขึ้น"...นายท่าน ไม่มีอะไรผิดปกติ"เป็นเสียงของหลี่เหยา"หลี่เหยา เจ้าจำให้ดี" บุรุษที่แต่งกายเป็นบ่าวหัวเราะเยาะ"ใครคือนายของเจ้า เจ้าควรจงรักภักดีต่อใคร"หลี่เหยากัดริมฝีปาก พยักหน้า เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นบนหน้าผาก ใบหน้าซีดเผือด คิ้วขมวดเข้าหากัน ราวกับกำลังทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดบ่าวหนุ่มถ่มน้ำลาย หยิบขวดกระเบื้องสีฟ้าขาวจากแขนเสื้อ โยนให้นาง"องค์ชายสามไม่เลี้ยงคนไร้ประโยชน์ หากไม่มีข้อมูลที่เป็นประโยชน์อีก ยาแก้พิษเม็ดต่อไปก็จะไม่มี"พูดจบ บ่าวหนุ่มก็ยกเท้าจากไปหลี่เหยาใช้มือที่สั่นเทา ดื่มยาแก้พิษจากขวด ครู่ใหญ่ ใบหน้าซีดเซียวก็กลับมาเป็นปกติในตรอกกลางฤดูหนาว หนาวเหน็บราวกับห้องเก็บน้ำแข็ง หลี่เหยาทรุดตัวลงข้างกำแพง ราวกับไร้เรี่ยวแรง น้ำตาเอ่อคลอ หลับตาลงรสขมรุนแรงในปาก เทียบไม่ได้กับความขมขื่นในใจเช้าตรู่วันรุ่งขึ้น สาวใช้สองคนยืนอยู่ในห้องโถงของจวนอ๋อง ทั้งสองไม่รู้จักกัน จึงไม่มีใครพูดอะไรเล่อจื่อสวมเสื้อคลุมขนจิ้งจอกสีขาวราวหิมะ เดินเข้ามาในห้องโถง นั่งลงบนเก้าอี้จิงซินและหลินเยว่รีบโค้งคำนับ กล่าวพร้อมกัน "ถวายบังคมพระชายา""ไม่ต้อง

ภายในตำหนักสมบัติมีกลิ่นไม้จันทน์หอมอบอวล ถึงแม้จะไม่มีเตาผิง แต่ก็ทำให้รู้สึกอบอุ่นเล่อจื่อเห็นฮั่วตู้ยืนพิงไม้เท้าหยกขาว อยู่หน้าชั้นวางของโบราณ ไม่รู้ว่ากำลังดูอะไรอยู่ นางเดินไปข้างๆ เขาอย่างช้าๆ มองตามสายตาของเขา ไปยังชั้นที่ห้าของชั้นวางมีกล่องไม้มะฮอกกานี ภายในมีไข่มุกเรืองแสงสองเม็ดสีหน้าของเล่อจื่อเปลี่ยนไปไข่มุกเรืองแสงเป็นของสะสมที่ฮั่วซู่ชอบมากฮั่วตู้หยิบกล่องไม้มะฮอกกานีลงมา พูดอย่างไม่ใส่ใจ"องค์ชายสามจะแต่งงาน ของขวัญชิ้นนี้ดีหรือไม่"แสงของไข่มุกเรืองแสงนุ่มนวล แต่เมื่อมองดู เล่อจื่อกลับรู้สึกเจ็บตาของดีเช่นนี้ จะให้ฮั่วซู่..."น่าเสียดาย" นางพูดพลางหยิบกล่องไม้ วางกลับที่เดิม"เล่อจื่อ" ฮั่วตู้หัวเราะเบาๆ เอื้อมมือไปจับข้อมือนาง"เจ้าขี้เหนียวเกินไปแล้ว"แต่คนชั่วคนนั้น ไม่คู่ควรจริงๆเล่อจื่อไม่พูดอะไร เดินตามฮั่วตู้ไปเลือกของขวัญต่อ ตำหนักสมบัติมีสมบัติมากมาย เป็นเพื่อนเล่นกันมานานกว่าสิบปี เล่อจื่อรู้ดีว่าฮั่วซู่ชอบและไม่ชอบอะไรดังนั้น นางจึงจงใจเลือกแจกันหยกทองคำที่ฮั่วซู่เกลียดที่สุดหลังจากออกจากตำหนักสมบัติ เล่อจื่อก็เห็นจิงซินและหลินเยว่ถือกล่องอาหาร กล