บททั้งหมดของ ดวงใจอันธพาล NC25+: บทที่ 51 - บทที่ 60

บทที่ 51 ป่วยสายป่านยิ้มตอบลูกชาย เธอไม่ค่อยเข้าใจวัยรุ่นสักเท่าไหร่ แต่ก็พอดูออกว่าลูกต้องการที่จะปกป้องแป้งปั้นจริงๆ"แบบนี้ลูกก็รักน้องแป้งแล้วสิ" บดินทร์สะอึกไปเล็กน้อยกับคำถามผู้เป็นแม่ ทำตาปริบๆ มองจนแม่หลุดขำกับความไม่ประสาของลูก"รักเหรอครับ" บดินทร์ถามอย่างมึนงง ก่อนจะเดินกะเผลกๆ ขึ้นมาบนห้องนอนส่วนตัว เขาค่อนข้างขยับตัวไปมาลำบากเพราะติดเฝือกอ่อนที่คอและยังเจ็บแผลอีก ทว่าตอนที่เขาจะนอนลงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น บดินทร์หันมามองทั้งตัวแล้วกดรับสาย(ไอ้ดิน มึงเป็นอะไรทำไมไม่บอกพวกกู) โอโซนถามเสียงเกรี้ยวขณะเดียวกันปรินก็พูดแทรกขึ้นมาอีก (พวกกูกำลังไปหามึงตอนนี้ แม่งเป็นอะไรไม่ยอมบอกเพื่อน ดีที่น้องแป้งโทรมาให้พวกกูมาอยู่เป็นเพื่อนมึง)"ไม่ได้เป็นอะไรมากมาย พวกมึงไม่ต้องมาหรอก"(พวกกูจะถึงบ้านมึงแล้ว แค่นี้!) บดินทร์ไม่ทันได้พูดอะไรโอโซนก็ตัดสายไปทันที ชายหนุ่มค่อยๆ เอนหลังนอนลงกับที่นอนด้วยความเหนื่อยล้าทั้งที่เลือดยังแห้งเกรอะกรังบนเสื้อและผม"เฮ้อ..ทำไมต้องทำตัวเป็นภาระคนอื่นด้วยวะเนี่ย" บดินทร์พึมพำเสียงเบา ด่าให้ตัวเองพลางยกมือขึ้นมาลูบบาดแผลบนใบหน้า เมื่อคิดอะไรออกเขาก็รีบก

บทที่ 53 คนตรงๆ"พี่ดินอย่าค่ะ" แป้งปั้นเอาตัวเองมากันแฟนหนุ่มไว้ ก่อนจะรีบพาบดินทร์ออกมา แต่ก่อนจะเดินออกมาบดินทร์ก็หันไปชี้หน้าณดลอย่างคาดโทษ"มึงอย่าคิดว่าตัวเองใหญ่คับฟ้า และจะมาเบ่งใส่ใครก็ได้ กูคนหนึ่งที่ไม่ยอมให้มึงทำอะไรตามอำเภอใจแน่นอน""เออ! กูจะคอยดู" ณดลแสยะยิ้มท้าทายทำเอาบดินทร์โกจนตัวสั่น ก่อนที่แป้งปั้นจะพาเขาออกมาจากตรงนั้นทันที"ปล่อยได้แล้ว" บดินทร์หยุดยืนนิ่งแล้วปรายตามองเรียวแขนเล็กของแป้งปั้นที่กอดเอวเขาไว้แน่นจนบดินทร์รู้สึกอึดอัด"พี่ดินอย่าคิดมากเลยนะคะ""ไม่คิด แค่ไม่ชอบที่มันมาหาเรื่องแบบนี้""นั่นแหละ อย่าไปสนใจคนประสาทเสียแบบนั้นเลยนะคะ" แป้งปั้นพยายามพูดหวาดล้อมบดินทร์ให้เขาใจเย็นลงบ้าง แต่จู่ๆ บดินทร์ก็รั้งเธอเข้ามากอดแนบแน่น"เพราะฉันไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ตอนที่ไอ้ดลมันพูดถึงเมียฉัน" คนตัวเล็กเลิ่กลั่กเข้าไปใหญ่ที่บดินทร์พูดแบบนี้ "เธอเป็นทั้งแฟนทั้งเมียฉัน รู้ไหม""เอ่อ..เมียเหรอคะ" ดวงตากลมโตแวววับกับคำคำนั้น ในขณะที่บดินทร์ยิ้มแป้นที่ทำให้คนตรงหน้าเขินอายได้ "ไม่ต้องมายิ้มเลย!" ฝ่ามือเล็กๆ ฟาดลงที่อกแกร่งด้วยความหมั่นไส้"กลับเถอะ เดี๋ยวไปส่งที่บ้า

บทที่ 55 ท้าชนณดลกระตุกยิ้มมุมปากแล้วผลักศีรษะน้องสาว"แต่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหน กล้าทำแบบนี้กับฉันเลยนะ" เขาทิ้งท้ายด้วยประโยคที่ทำเอาคนฟังนิ่งงันไปด้วยความอยากรู้มากๆ ณิชารีบวิ่งตามหลังพี่ชายไปเพราะอยากรู้ว่าแป้งปั้นทำอะไรกับณดลกันแน่ แต่ผู้เป็นพี่ก็ไม่ปริปากบอก"ขอให้เจอตีนสมใจเถอะไอ้พี่บ้า!""หึหึ..ถ้าเจอตีนแล้วได้แป้งปั้นมายืนข้างๆ มันก็คงจะคุ้มไม่น้อย""เลิกเพ้อเจ้อได้แล้วนะ""เออ เลิกก็ได้วะ เลิกเป็นพี่เธออะ" สองพี่น้องหยอกล้อกันไปมา แม้ณดลจะสร้างแต่ปัญหา มีเรื่องชกต่อยกับคนอื่นบ่อยๆ แต่เขาก็รักณิชามากๆ เพราะทั้งสองมีเพียงพ่อที่ดูแลมาตั้งแต่เล็กๆ หลังจากที่พ่อกับแม่แยกทางกันไปวันต่อมาแป้งปั้นย่องมาด้านหลังบดินทร์ เธอส่งสายตาเป็นคำสั่งให้ทุกคนเงียบพร้อมกับยกมือขึ้นมาปิดตาชายหนุ่มไว้"ให้ทาย ใคร""ต้องให้ทายอีกเหรอว่าใคร" ฝ่ามือหนาจับมือเรียวเล็กแสนคุ้นเคยไว้แน่น ก่อนจะสูดดมกลิ่นหอมจากตัวแป้งปั้นแล้วเอ่ยตอบ "เด็กน้อยที่ไหนมาเล่นซน มันน่าจับขึงพืดจริงๆ" คำพูดติดสิบแปดบวกพานทำให้เพื่อนๆ สำลักน้ำกันหมด"โธ่ พอๆ เลิกๆ ไม่ดงไม่แดกต่อแล้วเนี่ย" โอโซนวางแก้วกาแฟลงแล้วสะบัดหน้ามามองบดิน

บทที่ 57 แพ้วันต่อมา 15:00แป้งปั้นนั่งใจลอยอยู่ริมหน้าต่างในห้องเรียน แม้ตัวจะนั่งเรียนแต่หัวใจเธอลอยไปอยู่กับบดินทร์แล้ว ยิ่งวันนี้เป็นวันที่บดินทร์จะขึ้นชกกับณดลอีกด้วย"แป้ง อาจารย์ถามแกอะได้ยินไหม" พริกแกงยื่นมือมาสะกิดเพื่อนที่เอาแต่นั่งเหม่อ พอรู้สึกตัวแป้งปั้นก็รีบขานรับอาจารย์ทันที"หนูเป็นอะไรลูก ไม่สบายเหรอ" อาจารย์สาวถามด้วยความเป็นห่วง แต่แป้งปั้นกลับเม้มปากแน่นแล้วส่ายหน้าไปมาน้อยๆ"เปล่าค่ะ แป้ง…แป้งขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บหนึ่งนะคะ""อ๋อ..ได้ลูก แล้วรีบกลับมานะ" พอได้รับอนุญาตเธอก็รีบวิ่งออกมาจากห้องเรียนพร้อมกับกดโทรหาแฟนหนุ่มด้วยความร้อนใจ(ว่าไง) โทรติดไม่ถึงสิบวินาทีบดินทร์ก็ตอบกลับมาเสียงเรียบ"พี่ดิน เป็นยังไงบ้างคะ"(ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย แล้วทำเสียงสั่นแบบนั้นทำไมกัน ยังไม่ได้ทำอะไรเลย) ชายหนุ่มตอบกลับปนหัวเราะเบาๆ แม้ความเป็นจริงเขาไม่ได้อยากหัวเราะเลยด้วยซ้ำ แต่กลัวว่าแป้งปั้นจะเครียดกับเขาจนไม่เป็นอันเรียนต่างหาก"แป้งไม่ตลกนะ แป้งจะไปหาพี่ดินตอนนี้เลย"(ไม่ได้ ห้ามโดดเรียนมาเป็นอันขาด เข้าใจไหม) เขาสั่งห้ามแป้งปั้นทันควันที่เธอบอกจะมาหา แป้งปั้นทำหน้าบึ้งที

บทที่ 59 หลอกล่อหลายวันต่อมาแป้งปั้นกับบดินทร์จูงมือกันเดินเล่นอยู่ในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง บดินทร์รับหน้าที่ถือของให้แฟนสาวและเป็นเหมือนเครื่องช่วยเตือนเวลาที่แป้งปั้นจะซื้อของที่ไม่จำเป็น"พอแล้วไหม หนักมาก" เขาทำหน้าเหยเกหยอกล้อแป้งปั้นจนเธอหัวเราะตาม "อยากกินไอติม" บดินทร์ยิ้มน้อยๆ อ้อนแฟนเหมือนลูกชายกำลังอ้อนแม่ให้พาไปซื้อไอศกรีม"แล้วไหนบอกไม่ชอบกินอะไรแบบนี้ไง ไหงวันนี้อยากกินไอศกรีมได้อะ""ก็มาเที่ยวกับแฟน กินอะไรแบบนี้ก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอ หรือเธอจะเป็นไอติมให้ฉันเลีย?" คำพูดติดทะลึ่งทำพวงแก้มนวลแดงปลั่งขึ้นมาทันที แป้งปั้นหยิกแขนเขาเบาๆ แก้เขินก่อนที่จะพาบดินทร์ไปซื้อไอศกรีม"ขอโทษนะคะที่ให้พี่ดินพามาได้แค่ห้าง อยากไปเที่ยวไกลๆ นะคะแต่เกรงใจคุณพ่อ ท่านเป็นห่วง""ไม่เป็นไรเลย ฉันเข้าใจพ่อเธอ""ขอบคุณค่ะ อ๊ะ พี่ดินปากเลอะไอติมอะ เดี๋ยวแป้งเช็ดออกใหนะ" แป้งปั้นตั้งใจจะใช้มือเช็ดไอศกรีมออกจากมุมปากให้บดินทร์แต่ทว่าเขากลับปัดมือเธอออกแล้วยื่นหน้ามาใกล้ๆ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดริมฝีปากจิ้มลิ้มถี่ๆ"เช็ดออกให้หน่อย""แป้งก็จะเช็ดอยู่นี่ไงคะ พี่ดินยื่นหน้ามาทำไมใกล้ขนา