All Chapters of ดวงใจอันธพาล NC25+: Chapter 71 - Chapter 80

บทที่ 71 น้อยใจหลายชั่วโมงต่อมาแป้งปั้นที่เพิ่งใส่เสื้อผ้าหลังจากอาบน้ำเสร็จ เดินนวยนาดมาหาบดินทร์ที่นั่งขัดสมาธิอยู่ปลายเตียง เธอย่อเข่านั่งลงตรงหน้าเขาทำเอาบดินทร์หลุดยิ้มกว้างแล้วขยับตัวเล็กน้อย"ทำอะไรคะ" แป้งปั้นขมวดคิ้วถามเมื่อจู่ๆ เขาก็อ้าขาออก"ไม่ได้จะ..?""ลามก!" เธอฟาดขาบดินทร์อย่างแรงจนชายหนุ่มนิ่วหน้า แล้วจับมือหนาไว้ "อยากไปหาคุณแม่ไหมคะ คุณแม่ถามหาพี่ดินนะ แต่พอแป้งบอกว่าพี่ดินมาพักที่บ้านสองสามวันแม่ป่านก็ไม่ห่วงมากค่ะ""แอบไปหาแม่มาเหรอ""ไม่ได้แอบ แค่บอกคนขับรถให้พาไปหาแม่ป่านเฉยๆ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะเพราะคุณพ่อให้แม่บ้านที่ฝีมือดีมากๆ ไปคอยช่วยเหลือแม่ป่าน แถมยังคุยกันถูกคออีก""จริงเหรอ""ค่ะ""ท่านใจดีกับพี่มากเลย ไม่รู้จะตอบแทนยังไง" บดินทร์ทำหน้าเศร้า"ที่รัก..ตอนนี้อยู่ด้วยกันสองคน เรียกที่รักได้แล้วค่ะ" แป้งปั้นยิ้มกว้างแล้วลุกขึ้นมากอดบดินทร์ไว้ ส่งผลให้คนที่ไม่ทันตั้งตัวหงายหลังล้มนอนราบไปกับเตียงนุ่มๆ แป้งปั้นยิ้มมุมปากแล้วก้าวขึ้นมาคร่อมตัวเขาไว้"ทำอะไร อย่าคิดว่าเจ็บแผลแล้วจะทำแบบนั้นไม่ได้นะ แผลกับไอ้นั่นมันคนละส่วนกัน""บ้า คิดแต่เรื่องเดียวเหรอ""ใช

บทที่ 73 มีเจ้าของขุนเขามองสีหน้ามั่นใจของเพื่อนแล้วลงมือสักต่อ "ถ้าเกิดมึงกับน้องเขาทะเลาะกันถึงขั้นเลิกกันทำไงวะ""ไม่มีทาง กูกับแป้งเราสองคนเข้าใจกันดี""อืม ถ้าเป็นแบบนั้นกูก็ยินดีกับมึงด้วย แต่ถ้าไม่เป็นอย่างที่คิดไว้ กูมีร้านลบรอยสักแนะนำ" บดินทร์หันมามองขุนเขา"มึงลบไม่ได้เหรอ""กูมีหน้าที่เอาเข้าอย่างเดียวเว้ย อยากเอาออกก็ไปหาร้านเอง" ขุนเขาแสยะยิ้มมุมปาก "อย่างน้อยๆ การมีความรักมันก็ทำให้คนคนหนึ่งเปลี่ยนไปในทางที่ดีล่ะวะ""เลิกพล่ามแล้วสักต่อให้เสร็จเถอะน่า""ใกล้แล้ว ลายพวกนี้ไม่ได้ยากอะไร วัยรุ่นมาสักบ่อย""แล้วเมื่อไหร่เราจะไปเที่ยวด้วยกันวะ นัดกันไว้ดิบดีแต่ก็เบี้ยวนัดกันตลอด แป้งปั้นทวงกูไม่รู้กี่รอบแล้วเรื่องไปเที่ยวอะ""ก็ไปถามไอ้โชนสิ กูยังไงก็ได้""รายนั้นหายหัวไปเลย ไม่รู้มันเป็นยังไง" บดินทร์กับขุนเขาพร้อมใจกันพ่นลมหายใจออกหนักๆ "แล้วปรินล่ะ กูไม่ได้โทรหาใครเลย""มันไม่ได้ไปไหนหรอก ส่วนไอ้ป้องก็กลับมาแล้ว ไอ้ธันก็ทำงานช่วยพ่อมันอยู่บ้าน เอาน่าพรุ่งนี้ก็เจอกันแล้ว""อืม""ว่าแต่แผลที่ได้มาเนี่ย เกิดจากอะไรวะ กูจะถามตั้งแต่แรกแล้ว พอดีเพ่งสมาธิกับการสักเลยลืมถามไปเล

บทที่ 75 (เอา)สดเสียงครางแผ่วเบาช่วยกระตุ้นเลือดลมเขาให้สูบฉีดมากกว่าเดิม เรือนร่างขาวผ่องที่แสนยั่วยวนทำบดินทร์อดไม่ได้จนต้องซี๊ดปากระบายอารมณ์กระสันก่อนจะก้มลงไปจูบลำคอระหง ตวัดเรียวลิ้นโล้มเลียเบาๆ"อึก! อื้อ~ พี่ดิน อ๊ะ..อ๊า~ อย่ากัดนะคะ" แป้งปั้นบิดเร้าไปมาเบาๆ จนหัวเข่าเธอเสียดสีกับเป้ากางเกงยีนส์ชายหนุ่ม ทำให้ส่วนร่างที่ไวต่อสัมผัสแข็งขันขึ้นมาจนรู้สึกปวดหนึบ"อื้อ~ เซ็กซี่กว่านี้ไม่มีอีกแล้ว" เขาจูบริมฝีปากจิ้มลิ้มอีกครั้งก่อนที่จะเลื่อนใบหน้าลงมาที่เนินอกอวบอิ่ม ริมฝีปากร้อนผ่าวประกบจูบแนบชิด ฝังปลายจมูกโด่งลงกับร่องอกเบียดแน่น บดินทร์คลายมือจากมือเรียวเล็ก ลูบไล้ตามลำตัวเธอจนกระทั่งถึงหน้าอกกลมกลึง"อ๊ะ! บะ..บีบเบาๆ ได้ไหม" แป้งปั้นตกใจที่จู่ๆ บดินทร์ก็ตะปบมือลงบนหน้าอกแถมยังออกแรงบีบจนรู้สึกเจ็บอีก แต่เหมือนคำพูดแป้งปั้นไม่เข้าหูเขาเลย บดินทร์ค่อยๆ อ้าปากครอบลงบนยอดปทุมถันที่กำลังหดแข็งเป็นไต และโลมเลียจนเปียกชื้นด้วยน้ำลาย เสียงจ๊วบๆ ค่อยๆ ดังขึ้น"อ๊า~ อยากทำแบบนี้ทุกวันเลย" เขาเลียริมฝีปากลวกๆ หลังจากหยอกเย้ากับมันเสร็จแล้ว และไม่ลืมที่จะจูบริมฝีปากแป้งปั้นอีก จากนั้นจึ

บทที่ 77 ยอมรับความเงียบภายในรถทำให้บดินทร์รู้สึกอึดอัดไม่น้อย จนต้องคลายเนกไทเล็กน้อย เสียงพ่นลมหายใจออกเบาๆ จากด้านหน้าทำให้เบิร์ดต้องหันไปมอง"นายคงอึดอัด จอดรถหน่อย""ไม่เป็นไรครับท่าน ผมโอเคมาก""ลงไปดื่มกับฉันหน่อย" เบิร์ดปลดกระดุมเสื้อสูทออกแล้วก้าวลงจากรถ เบื้องหน้าคือร้านเนื้อย่างที่เบิร์ดชอบพาลูกน้องมากินบ่อยๆ "บอกไอ้พวกนั้นตามมาที่ร้าน" เขาออกคำสั่งแล้วเดินไปนั่งโต๊ะประจำ"อ้าวพ่อคนหล่อ วันนี้รับเมนูไหนดี เออ วันนี้ร้านป้ามีลิ้นวัวตุ๋นด้วยนะ""จัดมาเลยครับ เพิ่มโต๊ะเหมือนเดิมนะ ลูกน้องผมกำลังตามมา" ป้าเจ้าของร้านยิ้มกว้างที่วันนี้ลูกค้าวีไอพีมา แค่เบิร์ดพาลูกน้องมากินข้าว ร้านก็ไม่เปิดรับลูกค้าคนอื่นอีก เขาคนเดียวก็คุ้มค่าเกินพอแล้ว"ไปเด็กๆ ทำงานๆ วันนี้ร้านปิด ลูกค้าวีไอพีเหมาหมดแล้ว" บดินทร์ที่ได้ฟังการสนทนาระหว่างมาเฟียใหญ่กับป้าเจ้าของร้านเนื้อวัวย่างก็อดยิ้มตามไม่ได้ ก่อนที่เบิร์ดจะหันมามองหน้าเขา"จำไว้ว่าระบบงานเราไม่ได้เป็นเหมือนระบบงานบริษัท เราอยู่กันแบบพี่น้อง""ครับ""นายดื่มเป็นใช่ไหม""เป็นครับ""ดี ต้องลองของดีที่นี่ เพราะถ้าไม่ลองถือว่ามาไม่ถึง" ว่าจบลูกน้

บทที่ 79 หึงเงียบๆ แป้งปั้นยืนบิดซ้ายบิดขวาอยู่หน้ากระจกอย่างเขินอาย ยิ่งบดินทร์ยิ้มหวานให้เธอยิ้มเขินจนแก้มทั้งสองข้างแดงปลั่ง"ให้แล้วจะเอาคืนไหมคะ""ไม่เอาคืน จะเอาคืนได้ไงล่ะ ก็หัวใจฉันอยู่กับเธอแล้ว หน้าที่ต่อไปคือดูแลมันให้ดีแค่นั้นเอง" มือหนาลูบผมแฟนสาวเบาๆ ด้วยความเอ็นดูก่อนจะจูงมือแป้งปั้นเดินออกมาจากห้องนอน เพื่อนทั้งห้าคนนั่งล้อมวงกันอยู่รีบหันมามองพวกเขาอย่างเป็นคำถาม"อ่า..สร้อยหายไปไหนแล้ววะ" โอโซนแสร้งถามแต่ปรินกับธันวากลับมองไม่เห็นสร้อยบนคอบดินทร์ และลืมสังเกตคอแป้งปั้น พวกเขาทั้งสองทำหน้าตกใจและเอ่ยขึ้น"เออ! หายไปไหนแล้ว มึงใส่มาแค่นี้เองเหรอวะ""ควายจริงๆ" โอโซนตีหน้าผากเพื่อนทั้งสองคนแล้วรั้งตัวพวกเขามา กระซิบบอกเสียงเบาและเชิดหน้าไปที่แป้งปั้น "คราวนี้เห็นหรือยังว่าสร้อยไอ้ดินอยู่ไหน""อ่า..เข้าใจแล้วๆ ร้ายกาจไม่เบานี่หว่า" ปรินกระตุกยิ้มให้บดินทร์ก่อนที่พวกเขาจะนั่งลง แป้งปั้นยิ้มแป้นแล้วจับสร้อยที่สวมใส่อยู่ขึ้นมาอวดพี่ๆ"สวยไหมคะ""สวยมากครับ น้องแป้งเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มเลยนะเนี่ย ที่ได้สร้อยพี่ดินไปใส่เท่ๆ" ขุนเขายิ้มให้เด็กสาวพลางยกเบียร์เย็นๆ ขึ้นจิบเ