บทที่ 73 มีเจ้าของ

บทที่ 73 มีเจ้าของ

ขุนเขามองสีหน้ามั่นใจของเพื่อนแล้วลงมือสักต่อ "ถ้าเกิดมึงกับน้องเขาทะเลาะกันถึงขั้นเลิกกันทำไงวะ"

"ไม่มีทาง กูกับแป้งเราสองคนเข้าใจกันดี"

"อืม ถ้าเป็นแบบนั้นกูก็ยินดีกับมึงด้วย แต่ถ้าไม่เป็นอย่างที่คิดไว้ กูมีร้านลบรอยสักแนะนำ" บดินทร์หันมามองขุนเขา

"มึงลบไม่ได้เหรอ"

"กูมีหน้าที่เอาเข้าอย่างเดียวเว้ย อยากเอาออกก็ไปหาร้านเอง" ขุนเขาแสยะยิ้มมุมปาก "อย่างน้อยๆ การมีความรักมันก็ทำให้คนคนหนึ่งเปลี่ยนไปในทางที่ดีล่ะวะ"

"เลิกพล่ามแล้วสักต่อให้เสร็จเถอะน่า"

"ใกล้แล้ว ลายพวกนี้ไม่ได้ยากอะไร วัยรุ่นมาสักบ่อย"

"แล้วเมื่อไหร่เราจะไปเที่ยวด้วยกันวะ นัดกันไว้ดิบดีแต่ก็เบี้ยวนัดกันตลอด แป้งปั้นทวงกูไม่รู้กี่รอบแล้วเรื่องไปเที่ยวอะ"

"ก็ไปถามไอ้โชนสิ กูยังไงก็ได้"

"รายนั้นหายหัวไปเลย ไม่รู้มันเป็นยังไง" บดินทร์กับขุนเขาพร้อมใจกันพ่นลมหายใจออกหนักๆ "แล้วปรินล่ะ กูไม่ได้โทรหาใครเลย"

"มันไม่ได้ไปไหนหรอก ส่วนไอ้ป้องก็กลับมาแล้ว ไอ้ธันก็ทำงานช่วยพ่อมันอยู่บ้าน เอาน่าพรุ่งนี้ก็เจอกันแล้ว"

"อืม"

"ว่าแต่แผลที่ได้มาเนี่ย เกิดจากอะไรวะ กูจะถามตั้งแต่แรกแล้ว พอดีเพ่งสมาธิกับการสักเลยลืมถามไปเล