บทที่ 81 มาเฟียคนใหม่"ไอ้ดินมันก็มีความสุขไปละ เหลือแต่เราห้าคนเนี่ยเมื่อไหร่จะมีเมียกับเขาสักทีวะ ขอให้มีผู้หญิงหลงเข้ามาเหมือนน้องแป้งทีเถอะ กูจะรั้งไว้ไม่ให้ไปไหนเลย" ปรินยกมือไหว้เหนือศีรษะแต่โอโซนกลับขัดจังหวะด้วยการตีศีรษะเขาเบาๆ"ไร้สาระ ถัาไม่หามันจะมีรึไงวะ""ใครจะไปคารมดีเหมือนมึง แค่ยิ้มสาวๆ ก็เดินมาพลีกายให้" โอโซนยิ้มเย้ยหยันอย่างได้ใจพร้อมกับเลิกคิ้วให้แต่จู่ๆ ขุนเขากลับกระซิบถามใกล้ๆ หูโอโซน"กาเนสอะ สนใจมันไหม""ไม่โว้ย! ยังไงก็ไม่!""ปากบอกไม่สนใจ แต่คลอเคลียกันเล่นถึงเนื้อถึงตัวเหมือนผัวเมียแบบเนี้ย อีเนสมันคงหาผัวได้ง่ายหรอก" ขุนเขาจิ๊ปากใส่โอโซนก่อนที่ปรินจะพูดขึ้นมา"เออ! กูเข้าข้างกาเนส แม่งมึงคิดว่ามันจะเอามึงเป็นผัวรึไง ไอ้หลงตัวเองหล่อตายล่ะมึง""อ้าวไอ้เหี้ยสองเหี้ย มึงเป็นเพื่อนใครวะ""เพื่อนมึงแต่กูเข้าข้างอีเนส!""เออ! ให้มันได้แบบนี้!" โอโซนแสยะปากใส่เพื่อนรักทั้งสองแล้วกระดกเบียร์เข้าปากอึกใหญ่ บดินทร์กับแป้งปั้นจูงมือกันเข้ามา ทั้งสองนั่งลงข้างๆ กันและบดินทร์ก็หยิบน้ำหวานมาเปิดให้แฟนสาว"ขอบคุณค่ะ" เด็กสาวยิ้มหวานพลางหยิบขนมใส่ปากด้วย ธันวาเห็นสองคนกระ
บทที่ 82 รับน้องบดินทร์เดินออกมาหน้าบ้าน เขาคลายเนกไทออกเล็กน้อยพร้อมกับปลดกระดุมแขนเสื้อออก โดยไม่ทันระวังตัว แต่พอรู้ตัวก็สายไปแล้ว เขาถูกโปะยาสลบจากด้านหลังและล้มพับลงกับพื้นทันที"พาไปที่สนามซ้อม อย่าให้บอบช้ำ นายสั่งมา""ครับลูกพี่" ลูกน้องสองคนช่วยกันแบกบดินทร์ไปที่ห้องซ้อมขนาดใหญ่ มีเครื่องออกกำลังกายหลายชนิดแถมยังมีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่อีก รวมถึงเวทีมวย บดินทร์ถูกพาขึ้นมาบนเวทีมวย ก่อนที่พวกเขาจะวางเขาไว้ตรงกลางเวทีและลงมาด้านล่าง"อีกยี่สิบนาทีกลับมาอีก" น้ำเสียงที่เปล่งออกไปบ่งบอกถึงเรื่องราวที่จะเกิดอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าโดยที่บดินทร์ยังสลบไสลไม่ได้สติ ร่างสูงใหญ่หันหลังเดินกลับไปทิ้งให้ชายหนุ่มรุ่นน้องนอนไร้สติอยู่คนเดียวหลายนาทีต่อมาบรรยากาศภายในห้องซ้อมเย็นเฉียบและมืดสลัว เพราะไม่ใช่เวลาที่ทุกคนจะเข้ามาในนี้ บดินทร์ขยับตัวเล็กน้อย ปลายนิ้วเรียวยาวบดคลึงขมับตัวเองด้วยความมึนงง ดวงตากลมหรี่มองเพดานแสนกว้างขวางก่อนจะเบิกกว้างเต็มตาแล้วดันตัวลุกขึ้นนั่ง"อะไรวะ.." ชายหนุ่มพ่นคำหยาบออกมาทั้งที่สายตายังไม่หยุดนิ่ง มองไปรอบๆ สมองกำลังประมาณผลตามสิ่งที่เห็นและได้รู้ว่าตอนนี้ตัวเอ
บทที่ 83 ออเซาะเมียบดินทร์เดินโซเซขึ้นมาบนบ้านโดยที่แป้งปั้นไม่รู้มาก่อนว่าแฟนหนุ่มจะมาหา ร่างกายที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อหยุดยืนนิ่งยกแขนไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาเคาะประตูเบาๆ สองครั้ง ไม่นานประตูห้องนอนบานใหญ่ก็เปิดออก แป้งปั้นอ้าปากค้างกับสภาพแฟนหนุ่ม"พี่ดิน.." หัวใจเธอกระตุกวูบไปอยู่ปลายเท้าเมื่อจู่ๆ บดินทร์ก็เซมาหาจนเธอเกือบรับตัวเขาไม่ทันแถมใบหน้าเขายังบวมแดงเหมือนกับเพิ่งผ่านศึกหนักมา แป้งปั้นไม่รอช้าที่จะพาแฟนหนุ่มเข้ามาในห้อง "ไปทำอะไรมาคะ ทำไมเป็นแบบนี้ หน้าไปโดนอะไรมา" เด็กสาวรีบสาวเท้าตรงไปยังตู้ใส่ยาและเอากล่องอุปกรณ์ทำแผลออกมาในขณะที่บดินทร์นั่งหอบหายใจด้วยความเหนื่อยล้าทั้งที่ยังไม่ได้ตอบคำถามแป้งปั้นชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามองหน้าแฟนสาวแล้วรั้งตัวเธอมากกอด ใบหน้าคมคายแนบลงกับหน้าท้องแบนราบจะออดอ้อนก็ไม่เชิง "ยืนอยู่แบบนี่แป๊บหนึ่งได้ไหม เหนื่อย อยากกอดเฉยๆ""ถามได้ไหม คุณพ่อให้ไปทำอะไรมาคะ ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้" คำถามแป้งปั้นก็ยังไม่มีคำตอบ บดินทร์หลับตาลงและกอดคนตัวเล็กไว้แบบนั้นนานหลายนาทีจนกระทั่งเขาคลายอ้อมแขนออกเอง"ไม่มีอะไรหรอก แค่รับน้องเฉยๆ""อ๋อ..รับน้อง เดี๋ยว!" เหมือน
บทที่ 84 ว่าที่พ่อตาเช้าวันต่อมา 06:00บดินทร์ลืมตาขึ้นมาในเวลาหกโมงเช้าตรง อาจจะเป็นความเคยชินที่ต้องตื่นเวลานี้ทุกๆ วันแต่แป้งปั้นยังมุดอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา เธอค่อนข้างขี้เซามากๆ แม้นาฬิกาปลุกส่งเสียงดังแค่ไหน"กู๊ดมอร์นิ่งค่ะคนสวย" ชายหนุ่มยิ้มหวานเมื่อเห็นคนตัวเล็กขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม แถมยังไม่ยอมตื่นอีก ปลายนิ้วเรียวยาวจิ้มลงบนพวงแก้มนวลป่องแป้งปั้นถึงรู้สึกตัวตื่น ริมฝีปากจิ้มลิ้มยู่เข้าหากัน แขนขาเหยียดออกเพื่อคลายความเมื่อยล้า"มอร์นิ่งค่ะ" เด็กสาวยิ้มให้ทั้งที่ตายังปิดสนิท บดินทร์เปิดผ้าห่มแล้วก้าวลงจากเตียง เขาเดินไปหยิบเสื้อคลุมมาสวมทับร่างกายแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ใช้เวลาจัดการกับตัวเองไม่นานก็เสร็จแล้วออกมาแต่งตัวด้วยชุดพร้อมทำงานในเช้านี้แป้งปั้นนั่งทำหน้านิ่งมองบดินทร์เดินผ่านไปมาเงียบๆ โดยไม่เอ่ยถามอะไร"ต้องไปทำงานแล้วนะ" เขาก้มลงมาจูบริมฝีปากจิ้มลิ้มพร้อมหอมหน้าผากเธอด้วย แป้งปั้นก้าวลงจากเตียง ยกสองแขนขึ้นกอดเอวสอบจากทางด้านหลัง พวงแก้มนวลแนบลงกับเสื้อสูทสีดำ"กลับกี่โมงคะ แป้งต้องรอไหม""เที่ยงก็กลับแล้ว ตอนบ่ายมีเรียนด้วย""ค่ะ แล้วหน้าเป็นยังไงบ้าง หันมาให้ดูห
บทที่ 85 หวงตัวบ่ายแก่ๆ ของวันบดินทร์สะพายเป้คู่ใจเดินเข้ามาในอาคารเรียนทั้งที่เพื่อนร้องเรียกอยู่ด้านหลังแต่เขาไม่ได้สนใจจะหันไปมอง ไม่นานโอโซนกับปกป้องก็กระโดดมากอดคอเขาไว้"ไอ้เสือมึงนี่นะ ยังไม่เปลี่ยนไปจริงๆ" คำพูดของโอโซนช่วยให้บดินทร์หยุดเดินได้ เขาหันมามองหน้าเจ้าของคำพูดนั้นด้วยความสงสัยจึงเอ่ยถามเสียงเรียบ"ทำไมถึงคิดว่ากูเปลี่ยนไป""ก็กูแค่คิดว่ามึงจะเปลี่ยนไปเพราะมีแฟนแล้วไง แบบอยากทำอะไรดีๆ เป็นคนที่ดีแบบเนี่ย""กูก็เป็นกู แต่ตอนอยู่กับแฟนกูจะเป็นอีกแบบแค่นั้น อยู่กับเพื่อนยังเต็มร้อยกับพวกมึงเสมอ""กูรู้ว่ามึงเต็มร้อยกับพวกกูแน่นอน เออๆ เลิกพูดเถอะ เดี๋ยวเข้าเรียนสายอีก" ทั้งสามหนุ่มเดินอาดๆ ไปเรียนพร้อมกันโดยที่ปรินกับขุนเขาและธันวารออยู่ในห้องเรียนแล้วสองชั่วโมงต่อมาปรินยื่นมือไปสะกิดแขนเสื้อปกป้องและเชิดหน้าไปทางที่บดินทร์นั่งอยู่ "อะไร" ปกป้องถามปรินอย่างนึกรำคาญ"มึงเห็นหน้ามันไหม ไปโดนตัวไหนมาวะนั่งยิ้มอยู่นั่น""เออ กูก็อยากรู้ ถามไอ้โชนดิ""มึง..ไอ้ดินไปถูกใครตีหน้ามา และทำไมมันนั่งยิ้มแบบนั้นวะ" ปรินถามโอโซนและทั้งสองก็หันไปมองบดินทร์พร้อมกัน โอโซนครุ่นคิดใน
บทที่ 86 อ่อย02:00หลังจากทำงานให้เบิร์ดเสร็จบดินทร์ก็ขับมอเตอร์ไซค์กลับบ้านตัวเอง เขายังอยู่ในชุดสูทสีดำเต็มยศ เมื่อมาถึงเท้าแกร่งก็รีบสืบสาวเดินเข้ามาในบ้าน ไฟหน้าบ้านสว่างวาบเพราะสายป่านลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำ เธอเห็นลูกชายแล้วก็ตกใจ"ดินไปไหนมาลูก""ทำงานเสริมนิดหน่อยครับ""อ๋อ แล้วทำไมกลับดึกจังเลยลูก""พอดีงานมันเลิกดึกครับ แม่ไปพักผ่อนเถอะ" เขาบอกแม่พร้อมกับปลีกตัวขึ้นมาชั้นสอง บดินทร์เคยชินกับการใช้เท้าเขี่ยเปิดประตูห้องนอนแต่วันนี้มันแปลกเพราะประตูไม่ได้ปิดแถมแง้มไว้อีกต่างหากชายหนุ่มปลดเนกไทออกแล้วถอดเสื้อสูท ก่อนจะเดินไปเปิดไฟในห้องให้สว่าง กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่อบอวลอยู่ในห้องทำให้เขารู้ว่ามีคนอยู่ในนี้"หนูอยู่ที่นี่ใช่ไหม" เขาถามออกไปเสียงเรียบพลางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ดขณะเดียวกันก็เดินหาตัวเล็กด้วย เมื่อไม่เห็นเขาจึงนั่งลงบนเตียงแล้วหันไปมองตู้เสื้อผ้า "ถ้าไม่ออกมา จะจับปล้ำในตู้เสื้อผ้าแล้วนะ" ชายหนุ่มเริ่มขู่เพราะรู้ว่าแป้งปั้นซ่อนตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้าเขา ก่อนจะลุกขึ้นและย่องไปเปิดตู้เสื้อผ้าออกกว้าง แต่ทว่าต้องหลุดยิ้มกับภาพที่เห็น ตอนนี้แป้งปั้นนอนหลับอยู่ สงสัยรอเ
บทที่ 87 ปุ่มหรรษาบดินทร์ฝังปลายจมูกลงกับเนินอกอวบอิ่ม สูดดมกลิ่นกายหอมๆ เข้าปอดฟอดใหญ่ราวกับว่าเป็นสิ่งเสพติดที่ไม่อาจขาดมันได้ ส่วนมือหนาอีกข้างบีบเคล้นเนินเนื้ออวบนูนเบาๆ ค่อยๆ บดคลึงจนอีกฝ่ายเปล่งเสียงครางหวาน"พี่ดิน..อื้อ~ แป้งเจ็บ" แป้งปั้นเปล่งเสียงครางใกล้ๆ หูบดินทร์ ลมหายใจร้อนระบายออกมาไม่เป็นจังหวะ กลิ่นแอลกอฮอล์เจือมากับลมหายใจที่เป่ารดแก้มเขา "อึก..อ๊า~" สาวน้อยครางออกมาอย่างไม่นึกอาย ตอนนี้ร่างกายเธอร้อนวูบวาบจนอธิบายอาการไม่ถูก"ต้องการแบบนี้ไม่ใช่เหรอ" ชายหนุ่มถามปนเสียงหอบ ก่อนจะจัดการกับเสื้อผ้าแป้งปั้น พริบตาเดียวเธอก็เปลือยกายอยู่ใต้ร่างเขา บดินทร์ยิ้มมุมปากที่เห็นคนตัวเล็กสนุกกับการเล้าโลมที่เขามอบให้ แป้งปั้นแอ่นหน้าอกขึ้นเล็กน้อยรับการปรนเปรออย่างเต็มใจ"อื้อ~ สะ..เสียวตรงนั้น""หัดอ่อยไม่พอ ตอนนี้ยังจะทำให้คลั่งอีกเหรอ" เสียงแหบพร่าค่อยๆ กลืนหายลงในคอเมื่อฝ่ามือเรียวเล็กลูบที่หน้าท้องแกร่งเบาๆ เด็กสาวส่งสายตาเชื้อเชิญจนเขาแทบคลุ้มคลั่ง ก่อนจะจัดการกับเสื้อผ้าน้อยชิ้นที่เหลืออยู่บนร่างกายตัวเอง บดินทร์ก้าวลงจากเตียง เปิดลิ้นชักหยิบซองถุงยางอนามัยมา เขามองมันอย
บทที่ 88 รัก08:00สองหนุ่มสาวเดินจูงมือกันลงมาด้านล่าง แป้งปั้นกระชับมือหนาแน่นขึ้นเมื่อเจอกับสายป่านที่นั่งรออยู่ในโต๊ะอาหารเช้านี้ เธอหันมามองหน้าแฟนหนุ่มเลิ่กลั่กก่อนจะถูกบดินทร์พาเข้าไปนั่ง"กินข้าวเช้ากับแม่ก่อนค่อยกลับนะลูก" สายป่านเอ่ยชวนแป้งปั้นก่อนจะตักข้าวให้ทั้งสองคน "แม่ทำไข่เจียวแล้วก็หมูทอดกระเทียม และแกงจืดหมูฟักอ่อน""น่ากินมากเลยค่ะ งั้นแป้งไม่เกรงใจแล้วนะคะ" แป้งปั้นเก็บความเขินอายไว้ภายใต้สีหน้ายิ้มแย้มแล้วตักข้าวใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ จนแก้มทั้งสองข้างป่องออกมา บดินทร์หลุดยิ้มแล้วยกมือขึ้นมาลูบแก้มแป้งปั้นอย่างนึกเอ็นดู"กินเยอะๆ เลยลูก" สายป่านมองหน้าลูกสวอย่างยิ้มๆ เหมือนกัน แล้วตักกับข้าวใส่จานให้เขา "ดินก็กินเยอะๆ นะ เดี๋ยวก็ได้ทำงานอีก""ครับ" บดินทร์ยิ้มให้แล้วตักข้าวใส่ปาก กับข้าวแม่อร่อยที่สุดสำหรับเขาสองชั่วโมงต่อมาบดินทร์เอี้ยวหน้ามามองแฟนสาวที่กำลังยุ่งอยู่กับการถอดหมวกกันน็อก จนเขาต้องหันมาถอดให้เธอ แป้งปั้นยิ้มจนตาหยีเป็นการขอบคุณแล้วก้าวลงจากรถ"เย็นนี้ไปนั่งกินหมูย่างที่บ้านไหม มีเรื่องจะพูดกับเพื่อนด้วย""ให้แป้งไปด้วยเหรอคะ""อืม อยากให้ไปด้วย""เพื่