บทที่ 78 ของแทนใจวันต่อมาบดินทร์ขับรถมารับแป้งปั้นที่บ้านในตอนเช้าตรู่ของเช้าวันใหม่ เด็กสาวในชุดนักเรียนผูกเนกไทสีน้ำเงินเดินยิ้มหวานมาแต่ไกลแต่วันนี้เธอดูแปลกตาไปเพราะรวบผมหางม้า ปกติแป้งปั้นจะถักผมเปียสองข้าง"มารอนานแล้วเหรอคะ""เพิ่งมาถึงไม่นาน" แป้งปั้นเอียงคอมองหน้าบดินทร์อย่างสงสัย ก็เขามองเธอด้วยสายตาเป็นคำถามแต่ไม่ยอมเอ่ยถามเนี่ยสิ เอาแต่เลื่อนสายตาไปมาที่ใบหน้าเธอ "ขึ้นรถเถอะ""เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้มีอะไรจะถามแป้งหรือเปล่าคะ""อ๋อ..แค่ดูแปลกตาไปน่ะ""วันนี้เหรอ""อืม ปกติไม่เคยเห็นรวบผมแบบนี้ วันนี้เลยดูแปลกๆ""ค่ะ เมื่อเช้าสระผมน่ะ เลยไม่อยากเปียผม วันนี้พี่ดินว่างไหม คุณพ่อเรียกใช้งานหรือเปล่า" เธอก้าวเข้ามายืนข้างบดินทร์พลางย่อเข่าลงเล็กน้อยเพื่อให้ชายหนุ่มสวมใส่หมวกกันน็อกให้"ไม่มีงานอะไร ตอนเย็นนี้ว่าง เพราะต้องไปซ่อมรถลูกค้าที่เอามาทิ้งไว้ที่ร้านสองคัน และมีนัดดื่มกับเพื่อนนิดหน่อย""ค่ะ งั้นตอนเย็นนี้แป้งไปหาพี่ดินที่บ้านนะ ไม่ต้องไปรับหรอกเดี๋ยวไปเอง""เอาแบบนั้นก็ได้""ค่ะ" เธอก้าวขึ้นมานั่งซ้อนท้ายแฟนหนุ่มพร้อมกับกอดเอวสอบไว้ แต่ทว่าบดินทร์กับแป้งปั้นต้องชะงักเมื
บทที่ 79 หึงเงียบๆ แป้งปั้นยืนบิดซ้ายบิดขวาอยู่หน้ากระจกอย่างเขินอาย ยิ่งบดินทร์ยิ้มหวานให้เธอยิ้มเขินจนแก้มทั้งสองข้างแดงปลั่ง"ให้แล้วจะเอาคืนไหมคะ""ไม่เอาคืน จะเอาคืนได้ไงล่ะ ก็หัวใจฉันอยู่กับเธอแล้ว หน้าที่ต่อไปคือดูแลมันให้ดีแค่นั้นเอง" มือหนาลูบผมแฟนสาวเบาๆ ด้วยความเอ็นดูก่อนจะจูงมือแป้งปั้นเดินออกมาจากห้องนอน เพื่อนทั้งห้าคนนั่งล้อมวงกันอยู่รีบหันมามองพวกเขาอย่างเป็นคำถาม"อ่า..สร้อยหายไปไหนแล้ววะ" โอโซนแสร้งถามแต่ปรินกับธันวากลับมองไม่เห็นสร้อยบนคอบดินทร์ และลืมสังเกตคอแป้งปั้น พวกเขาทั้งสองทำหน้าตกใจและเอ่ยขึ้น"เออ! หายไปไหนแล้ว มึงใส่มาแค่นี้เองเหรอวะ""ควายจริงๆ" โอโซนตีหน้าผากเพื่อนทั้งสองคนแล้วรั้งตัวพวกเขามา กระซิบบอกเสียงเบาและเชิดหน้าไปที่แป้งปั้น "คราวนี้เห็นหรือยังว่าสร้อยไอ้ดินอยู่ไหน""อ่า..เข้าใจแล้วๆ ร้ายกาจไม่เบานี่หว่า" ปรินกระตุกยิ้มให้บดินทร์ก่อนที่พวกเขาจะนั่งลง แป้งปั้นยิ้มแป้นแล้วจับสร้อยที่สวมใส่อยู่ขึ้นมาอวดพี่ๆ"สวยไหมคะ""สวยมากครับ น้องแป้งเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มเลยนะเนี่ย ที่ได้สร้อยพี่ดินไปใส่เท่ๆ" ขุนเขายิ้มให้เด็กสาวพลางยกเบียร์เย็นๆ ขึ้นจิบเ
บทที่ 80 คนขี้หวงบดินทร์ขับรถเข้ามาจอดหน้าบ้านในขณะที่เพื่อนทั้งห้าคนกำลังดื่มอยู่ พวกเขาพร้อมใจกันหันมามองเจ้าของบ้านแต่ไม่ทันจะได้เอ่ยถามบดินทร์ก็เดินไปซ่อมรถต่อ เสียงเครื่องมือกระทบกันดังขึ้น"เฮ้ย! เดี๋ยวก็พังเพิ่มหรอก" โอโซนตะโกนใส่แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากเพื่อนเลย "แปลกๆ ไหมวะ" เขาหันมาถามความคิดเห็นจากเพื่อน"แปลก" ปรินกอดอกมองท่าทางขึงขังของบดินทร์อย่างพิจารณา "กูว่าทะเลาะกันชัวร์!" ปรินทำท่าฟันธงแล้วเลิกคิ้วให้ขุนเขาซึ่งเขาทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ"มันอาจจะเจออะไรระหว่างทางก็ได้นะ เรื่องที่ทำให้มันหงุดหงิดอะ" ขุนเขาออกความคิดเห็นและปกป้องก็พยักพเยิดหน้าเห็นด้วยกับขุนเขา แต่ธันวากลับยกมือขึ้นมาลูบคางเบาๆ มองอาการของเพื่อนและคิดต่างออกไป"ไอ้อาการแบบนี้กูเห็นได้ป้องเป็นตอนที่มันหึงหวงแฟนเก่านะ เหมือน..อาการน้อยใจผสมกับหึงหวง" โอโซนยิ้มแห้งแล้วตีหน้าผากธันวา"ไอ้ห่า เพื่อนก็เพิ่งอกหักมา มึงจะไปสกิดแผลมันทำไมเนี่ย""กู..ขอโทษกูไม่ได้ตั้งใจนะเว้ย""ช่างเถอะ แล้วมันปะ…" ไม่ทันไรรถยนต์หรูก็ขับมาจอดหน้าบ้าน ปกป้องอ้าปากค้างพูดไม่จบประโยค ทุกคนจ้องมองบุคคลแปลกหน้าที่เปิดประตูก้าวลงจากรถพร้
บทที่ 81 มาเฟียคนใหม่"ไอ้ดินมันก็มีความสุขไปละ เหลือแต่เราห้าคนเนี่ยเมื่อไหร่จะมีเมียกับเขาสักทีวะ ขอให้มีผู้หญิงหลงเข้ามาเหมือนน้องแป้งทีเถอะ กูจะรั้งไว้ไม่ให้ไปไหนเลย" ปรินยกมือไหว้เหนือศีรษะแต่โอโซนกลับขัดจังหวะด้วยการตีศีรษะเขาเบาๆ"ไร้สาระ ถัาไม่หามันจะมีรึไงวะ""ใครจะไปคารมดีเหมือนมึง แค่ยิ้มสาวๆ ก็เดินมาพลีกายให้" โอโซนยิ้มเย้ยหยันอย่างได้ใจพร้อมกับเลิกคิ้วให้แต่จู่ๆ ขุนเขากลับกระซิบถามใกล้ๆ หูโอโซน"กาเนสอะ สนใจมันไหม""ไม่โว้ย! ยังไงก็ไม่!""ปากบอกไม่สนใจ แต่คลอเคลียกันเล่นถึงเนื้อถึงตัวเหมือนผัวเมียแบบเนี้ย อีเนสมันคงหาผัวได้ง่ายหรอก" ขุนเขาจิ๊ปากใส่โอโซนก่อนที่ปรินจะพูดขึ้นมา"เออ! กูเข้าข้างกาเนส แม่งมึงคิดว่ามันจะเอามึงเป็นผัวรึไง ไอ้หลงตัวเองหล่อตายล่ะมึง""อ้าวไอ้เหี้ยสองเหี้ย มึงเป็นเพื่อนใครวะ""เพื่อนมึงแต่กูเข้าข้างอีเนส!""เออ! ให้มันได้แบบนี้!" โอโซนแสยะปากใส่เพื่อนรักทั้งสองแล้วกระดกเบียร์เข้าปากอึกใหญ่ บดินทร์กับแป้งปั้นจูงมือกันเข้ามา ทั้งสองนั่งลงข้างๆ กันและบดินทร์ก็หยิบน้ำหวานมาเปิดให้แฟนสาว"ขอบคุณค่ะ" เด็กสาวยิ้มหวานพลางหยิบขนมใส่ปากด้วย ธันวาเห็นสองคนกระ
บทที่ 82 รับน้องบดินทร์เดินออกมาหน้าบ้าน เขาคลายเนกไทออกเล็กน้อยพร้อมกับปลดกระดุมแขนเสื้อออก โดยไม่ทันระวังตัว แต่พอรู้ตัวก็สายไปแล้ว เขาถูกโปะยาสลบจากด้านหลังและล้มพับลงกับพื้นทันที"พาไปที่สนามซ้อม อย่าให้บอบช้ำ นายสั่งมา""ครับลูกพี่" ลูกน้องสองคนช่วยกันแบกบดินทร์ไปที่ห้องซ้อมขนาดใหญ่ มีเครื่องออกกำลังกายหลายชนิดแถมยังมีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่อีก รวมถึงเวทีมวย บดินทร์ถูกพาขึ้นมาบนเวทีมวย ก่อนที่พวกเขาจะวางเขาไว้ตรงกลางเวทีและลงมาด้านล่าง"อีกยี่สิบนาทีกลับมาอีก" น้ำเสียงที่เปล่งออกไปบ่งบอกถึงเรื่องราวที่จะเกิดอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าโดยที่บดินทร์ยังสลบไสลไม่ได้สติ ร่างสูงใหญ่หันหลังเดินกลับไปทิ้งให้ชายหนุ่มรุ่นน้องนอนไร้สติอยู่คนเดียวหลายนาทีต่อมาบรรยากาศภายในห้องซ้อมเย็นเฉียบและมืดสลัว เพราะไม่ใช่เวลาที่ทุกคนจะเข้ามาในนี้ บดินทร์ขยับตัวเล็กน้อย ปลายนิ้วเรียวยาวบดคลึงขมับตัวเองด้วยความมึนงง ดวงตากลมหรี่มองเพดานแสนกว้างขวางก่อนจะเบิกกว้างเต็มตาแล้วดันตัวลุกขึ้นนั่ง"อะไรวะ.." ชายหนุ่มพ่นคำหยาบออกมาทั้งที่สายตายังไม่หยุดนิ่ง มองไปรอบๆ สมองกำลังประมาณผลตามสิ่งที่เห็นและได้รู้ว่าตอนนี้ตัวเอ
บทที่ 83 ออเซาะเมียบดินทร์เดินโซเซขึ้นมาบนบ้านโดยที่แป้งปั้นไม่รู้มาก่อนว่าแฟนหนุ่มจะมาหา ร่างกายที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อหยุดยืนนิ่งยกแขนไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาเคาะประตูเบาๆ สองครั้ง ไม่นานประตูห้องนอนบานใหญ่ก็เปิดออก แป้งปั้นอ้าปากค้างกับสภาพแฟนหนุ่ม"พี่ดิน.." หัวใจเธอกระตุกวูบไปอยู่ปลายเท้าเมื่อจู่ๆ บดินทร์ก็เซมาหาจนเธอเกือบรับตัวเขาไม่ทันแถมใบหน้าเขายังบวมแดงเหมือนกับเพิ่งผ่านศึกหนักมา แป้งปั้นไม่รอช้าที่จะพาแฟนหนุ่มเข้ามาในห้อง "ไปทำอะไรมาคะ ทำไมเป็นแบบนี้ หน้าไปโดนอะไรมา" เด็กสาวรีบสาวเท้าตรงไปยังตู้ใส่ยาและเอากล่องอุปกรณ์ทำแผลออกมาในขณะที่บดินทร์นั่งหอบหายใจด้วยความเหนื่อยล้าทั้งที่ยังไม่ได้ตอบคำถามแป้งปั้นชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามองหน้าแฟนสาวแล้วรั้งตัวเธอมากกอด ใบหน้าคมคายแนบลงกับหน้าท้องแบนราบจะออดอ้อนก็ไม่เชิง "ยืนอยู่แบบนี่แป๊บหนึ่งได้ไหม เหนื่อย อยากกอดเฉยๆ""ถามได้ไหม คุณพ่อให้ไปทำอะไรมาคะ ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้" คำถามแป้งปั้นก็ยังไม่มีคำตอบ บดินทร์หลับตาลงและกอดคนตัวเล็กไว้แบบนั้นนานหลายนาทีจนกระทั่งเขาคลายอ้อมแขนออกเอง"ไม่มีอะไรหรอก แค่รับน้องเฉยๆ""อ๋อ..รับน้อง เดี๋ยว!" เหมือน
บทที่ 84 ว่าที่พ่อตาเช้าวันต่อมา 06:00บดินทร์ลืมตาขึ้นมาในเวลาหกโมงเช้าตรง อาจจะเป็นความเคยชินที่ต้องตื่นเวลานี้ทุกๆ วันแต่แป้งปั้นยังมุดอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา เธอค่อนข้างขี้เซามากๆ แม้นาฬิกาปลุกส่งเสียงดังแค่ไหน"กู๊ดมอร์นิ่งค่ะคนสวย" ชายหนุ่มยิ้มหวานเมื่อเห็นคนตัวเล็กขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม แถมยังไม่ยอมตื่นอีก ปลายนิ้วเรียวยาวจิ้มลงบนพวงแก้มนวลป่องแป้งปั้นถึงรู้สึกตัวตื่น ริมฝีปากจิ้มลิ้มยู่เข้าหากัน แขนขาเหยียดออกเพื่อคลายความเมื่อยล้า"มอร์นิ่งค่ะ" เด็กสาวยิ้มให้ทั้งที่ตายังปิดสนิท บดินทร์เปิดผ้าห่มแล้วก้าวลงจากเตียง เขาเดินไปหยิบเสื้อคลุมมาสวมทับร่างกายแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ใช้เวลาจัดการกับตัวเองไม่นานก็เสร็จแล้วออกมาแต่งตัวด้วยชุดพร้อมทำงานในเช้านี้แป้งปั้นนั่งทำหน้านิ่งมองบดินทร์เดินผ่านไปมาเงียบๆ โดยไม่เอ่ยถามอะไร"ต้องไปทำงานแล้วนะ" เขาก้มลงมาจูบริมฝีปากจิ้มลิ้มพร้อมหอมหน้าผากเธอด้วย แป้งปั้นก้าวลงจากเตียง ยกสองแขนขึ้นกอดเอวสอบจากทางด้านหลัง พวงแก้มนวลแนบลงกับเสื้อสูทสีดำ"กลับกี่โมงคะ แป้งต้องรอไหม""เที่ยงก็กลับแล้ว ตอนบ่ายมีเรียนด้วย""ค่ะ แล้วหน้าเป็นยังไงบ้าง หันมาให้ดูห
บทที่ 85 หวงตัวบ่ายแก่ๆ ของวันบดินทร์สะพายเป้คู่ใจเดินเข้ามาในอาคารเรียนทั้งที่เพื่อนร้องเรียกอยู่ด้านหลังแต่เขาไม่ได้สนใจจะหันไปมอง ไม่นานโอโซนกับปกป้องก็กระโดดมากอดคอเขาไว้"ไอ้เสือมึงนี่นะ ยังไม่เปลี่ยนไปจริงๆ" คำพูดของโอโซนช่วยให้บดินทร์หยุดเดินได้ เขาหันมามองหน้าเจ้าของคำพูดนั้นด้วยความสงสัยจึงเอ่ยถามเสียงเรียบ"ทำไมถึงคิดว่ากูเปลี่ยนไป""ก็กูแค่คิดว่ามึงจะเปลี่ยนไปเพราะมีแฟนแล้วไง แบบอยากทำอะไรดีๆ เป็นคนที่ดีแบบเนี่ย""กูก็เป็นกู แต่ตอนอยู่กับแฟนกูจะเป็นอีกแบบแค่นั้น อยู่กับเพื่อนยังเต็มร้อยกับพวกมึงเสมอ""กูรู้ว่ามึงเต็มร้อยกับพวกกูแน่นอน เออๆ เลิกพูดเถอะ เดี๋ยวเข้าเรียนสายอีก" ทั้งสามหนุ่มเดินอาดๆ ไปเรียนพร้อมกันโดยที่ปรินกับขุนเขาและธันวารออยู่ในห้องเรียนแล้วสองชั่วโมงต่อมาปรินยื่นมือไปสะกิดแขนเสื้อปกป้องและเชิดหน้าไปทางที่บดินทร์นั่งอยู่ "อะไร" ปกป้องถามปรินอย่างนึกรำคาญ"มึงเห็นหน้ามันไหม ไปโดนตัวไหนมาวะนั่งยิ้มอยู่นั่น""เออ กูก็อยากรู้ ถามไอ้โชนดิ""มึง..ไอ้ดินไปถูกใครตีหน้ามา และทำไมมันนั่งยิ้มแบบนั้นวะ" ปรินถามโอโซนและทั้งสองก็หันไปมองบดินทร์พร้อมกัน โอโซนครุ่นคิดใน