บททั้งหมดของ ดวงใจอันธพาล NC25+: บทที่ 81 - บทที่ 90

บทที่ 81 มาเฟียคนใหม่"ไอ้ดินมันก็มีความสุขไปละ เหลือแต่เราห้าคนเนี่ยเมื่อไหร่จะมีเมียกับเขาสักทีวะ ขอให้มีผู้หญิงหลงเข้ามาเหมือนน้องแป้งทีเถอะ กูจะรั้งไว้ไม่ให้ไปไหนเลย" ปรินยกมือไหว้เหนือศีรษะแต่โอโซนกลับขัดจังหวะด้วยการตีศีรษะเขาเบาๆ"ไร้สาระ ถัาไม่หามันจะมีรึไงวะ""ใครจะไปคารมดีเหมือนมึง แค่ยิ้มสาวๆ ก็เดินมาพลีกายให้" โอโซนยิ้มเย้ยหยันอย่างได้ใจพร้อมกับเลิกคิ้วให้แต่จู่ๆ ขุนเขากลับกระซิบถามใกล้ๆ หูโอโซน"กาเนสอะ สนใจมันไหม""ไม่โว้ย! ยังไงก็ไม่!""ปากบอกไม่สนใจ แต่คลอเคลียกันเล่นถึงเนื้อถึงตัวเหมือนผัวเมียแบบเนี้ย อีเนสมันคงหาผัวได้ง่ายหรอก" ขุนเขาจิ๊ปากใส่โอโซนก่อนที่ปรินจะพูดขึ้นมา"เออ! กูเข้าข้างกาเนส แม่งมึงคิดว่ามันจะเอามึงเป็นผัวรึไง ไอ้หลงตัวเองหล่อตายล่ะมึง""อ้าวไอ้เหี้ยสองเหี้ย มึงเป็นเพื่อนใครวะ""เพื่อนมึงแต่กูเข้าข้างอีเนส!""เออ! ให้มันได้แบบนี้!" โอโซนแสยะปากใส่เพื่อนรักทั้งสองแล้วกระดกเบียร์เข้าปากอึกใหญ่ บดินทร์กับแป้งปั้นจูงมือกันเข้ามา ทั้งสองนั่งลงข้างๆ กันและบดินทร์ก็หยิบน้ำหวานมาเปิดให้แฟนสาว"ขอบคุณค่ะ" เด็กสาวยิ้มหวานพลางหยิบขนมใส่ปากด้วย ธันวาเห็นสองคนกระ

บทที่ 83 ออเซาะเมียบดินทร์เดินโซเซขึ้นมาบนบ้านโดยที่แป้งปั้นไม่รู้มาก่อนว่าแฟนหนุ่มจะมาหา ร่างกายที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อหยุดยืนนิ่งยกแขนไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาเคาะประตูเบาๆ สองครั้ง ไม่นานประตูห้องนอนบานใหญ่ก็เปิดออก แป้งปั้นอ้าปากค้างกับสภาพแฟนหนุ่ม"พี่ดิน.." หัวใจเธอกระตุกวูบไปอยู่ปลายเท้าเมื่อจู่ๆ บดินทร์ก็เซมาหาจนเธอเกือบรับตัวเขาไม่ทันแถมใบหน้าเขายังบวมแดงเหมือนกับเพิ่งผ่านศึกหนักมา แป้งปั้นไม่รอช้าที่จะพาแฟนหนุ่มเข้ามาในห้อง "ไปทำอะไรมาคะ ทำไมเป็นแบบนี้ หน้าไปโดนอะไรมา" เด็กสาวรีบสาวเท้าตรงไปยังตู้ใส่ยาและเอากล่องอุปกรณ์ทำแผลออกมาในขณะที่บดินทร์นั่งหอบหายใจด้วยความเหนื่อยล้าทั้งที่ยังไม่ได้ตอบคำถามแป้งปั้นชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามองหน้าแฟนสาวแล้วรั้งตัวเธอมากกอด ใบหน้าคมคายแนบลงกับหน้าท้องแบนราบจะออดอ้อนก็ไม่เชิง "ยืนอยู่แบบนี่แป๊บหนึ่งได้ไหม เหนื่อย อยากกอดเฉยๆ""ถามได้ไหม คุณพ่อให้ไปทำอะไรมาคะ ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้" คำถามแป้งปั้นก็ยังไม่มีคำตอบ บดินทร์หลับตาลงและกอดคนตัวเล็กไว้แบบนั้นนานหลายนาทีจนกระทั่งเขาคลายอ้อมแขนออกเอง"ไม่มีอะไรหรอก แค่รับน้องเฉยๆ""อ๋อ..รับน้อง เดี๋ยว!" เหมือน

บทที่ 85 หวงตัวบ่ายแก่ๆ ของวันบดินทร์สะพายเป้คู่ใจเดินเข้ามาในอาคารเรียนทั้งที่เพื่อนร้องเรียกอยู่ด้านหลังแต่เขาไม่ได้สนใจจะหันไปมอง ไม่นานโอโซนกับปกป้องก็กระโดดมากอดคอเขาไว้"ไอ้เสือมึงนี่นะ ยังไม่เปลี่ยนไปจริงๆ" คำพูดของโอโซนช่วยให้บดินทร์หยุดเดินได้ เขาหันมามองหน้าเจ้าของคำพูดนั้นด้วยความสงสัยจึงเอ่ยถามเสียงเรียบ"ทำไมถึงคิดว่ากูเปลี่ยนไป""ก็กูแค่คิดว่ามึงจะเปลี่ยนไปเพราะมีแฟนแล้วไง แบบอยากทำอะไรดีๆ เป็นคนที่ดีแบบเนี่ย""กูก็เป็นกู แต่ตอนอยู่กับแฟนกูจะเป็นอีกแบบแค่นั้น อยู่กับเพื่อนยังเต็มร้อยกับพวกมึงเสมอ""กูรู้ว่ามึงเต็มร้อยกับพวกกูแน่นอน เออๆ เลิกพูดเถอะ เดี๋ยวเข้าเรียนสายอีก" ทั้งสามหนุ่มเดินอาดๆ ไปเรียนพร้อมกันโดยที่ปรินกับขุนเขาและธันวารออยู่ในห้องเรียนแล้วสองชั่วโมงต่อมาปรินยื่นมือไปสะกิดแขนเสื้อปกป้องและเชิดหน้าไปทางที่บดินทร์นั่งอยู่ "อะไร" ปกป้องถามปรินอย่างนึกรำคาญ"มึงเห็นหน้ามันไหม ไปโดนตัวไหนมาวะนั่งยิ้มอยู่นั่น""เออ กูก็อยากรู้ ถามไอ้โชนดิ""มึง..ไอ้ดินไปถูกใครตีหน้ามา และทำไมมันนั่งยิ้มแบบนั้นวะ" ปรินถามโอโซนและทั้งสองก็หันไปมองบดินทร์พร้อมกัน โอโซนครุ่นคิดใน

บทที่ 87 ปุ่มหรรษาบดินทร์ฝังปลายจมูกลงกับเนินอกอวบอิ่ม สูดดมกลิ่นกายหอมๆ เข้าปอดฟอดใหญ่ราวกับว่าเป็นสิ่งเสพติดที่ไม่อาจขาดมันได้ ส่วนมือหนาอีกข้างบีบเคล้นเนินเนื้ออวบนูนเบาๆ ค่อยๆ บดคลึงจนอีกฝ่ายเปล่งเสียงครางหวาน"พี่ดิน..อื้อ~ แป้งเจ็บ" แป้งปั้นเปล่งเสียงครางใกล้ๆ หูบดินทร์ ลมหายใจร้อนระบายออกมาไม่เป็นจังหวะ กลิ่นแอลกอฮอล์เจือมากับลมหายใจที่เป่ารดแก้มเขา "อึก..อ๊า~" สาวน้อยครางออกมาอย่างไม่นึกอาย ตอนนี้ร่างกายเธอร้อนวูบวาบจนอธิบายอาการไม่ถูก"ต้องการแบบนี้ไม่ใช่เหรอ" ชายหนุ่มถามปนเสียงหอบ ก่อนจะจัดการกับเสื้อผ้าแป้งปั้น พริบตาเดียวเธอก็เปลือยกายอยู่ใต้ร่างเขา บดินทร์ยิ้มมุมปากที่เห็นคนตัวเล็กสนุกกับการเล้าโลมที่เขามอบให้ แป้งปั้นแอ่นหน้าอกขึ้นเล็กน้อยรับการปรนเปรออย่างเต็มใจ"อื้อ~ สะ..เสียวตรงนั้น""หัดอ่อยไม่พอ ตอนนี้ยังจะทำให้คลั่งอีกเหรอ" เสียงแหบพร่าค่อยๆ กลืนหายลงในคอเมื่อฝ่ามือเรียวเล็กลูบที่หน้าท้องแกร่งเบาๆ เด็กสาวส่งสายตาเชื้อเชิญจนเขาแทบคลุ้มคลั่ง ก่อนจะจัดการกับเสื้อผ้าน้อยชิ้นที่เหลืออยู่บนร่างกายตัวเอง บดินทร์ก้าวลงจากเตียง เปิดลิ้นชักหยิบซองถุงยางอนามัยมา เขามองมันอย

บทที่ 89 ความรักของบดินทร์มาถึงวันนัดหมายที่จะไปเที่ยวกัน ทุกคนมาพร้อมหน้าพร้อมตากันที่บ้านบดินทร์โดยใช้รถยนต์ไปสองคันเท่านั้น บดินทร์แป้งปั้นและขุนเขานั่งด้วยกัน ส่วนโอโซนปกป้องธันวาและปรินนั่งรถอีกคัน ปลายทางคือชลบุรีทะเลที่ใกล้ที่สุด"พี่ขุนกินขนมไหมคะ" แป้งปั้นที่นั่งข้างคนขับเปิดถุงขนมแล้วหันมาถามขุนเขาที่นั่งอยู่เบาะหลัง ชายหนุ่มส่ายหน้าปฏิเสธแล้วหยิบหูฟังขึ้นมาใส่ เปิดเพลงฟังคนเดียวแล้วเอนตัวนอนลง"สบายจังเลยครับคุณขุนเขา" บดินทร์กระแนะกระแหนเพื่อนพลางเหลือบตามองกระจกมองหลัง ขุนเขาเลิกคิ้วให้อย่างยียวนแล้วนอนต่อ"ถ้าพี่ดินเหนื่อย แป้งขับเปลี่ยนก็ได้นะ แป้งมีใบขับขี่แล้วด้วย ดูไหม" บดินทร์ไม่ได้อยากจะดูแต่เธออยากโชว์เอง แป้งปั้นหยิบบัตรอนุญาตขับขี่รถยนต์ส่วนบุคคลออกมาให้บดินทร์ดูอย่างภูมิใจ"ขับรถเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่" บดินทร์ถามเสียงเรียบ แป้งปั้นฉีกยิ้มตาหยีแล้วกระซิบบอกเสียงเบาราวกับว่ากลัวคนที่นอนอยู่เบาะหลังได้ยิน"ก็ขับเป็นเมื่ออาทิตย์ก่อน คุณพ่อหัดให้ค่ะ แต่ยังไม่เคยขับออกมาถนนใหญ่แบบนี้เลย" บดินทร์หลุดขำในลำคอกับคำตอบที่ได้รับ เขาทั้งนึกเอ็นดูและนึกหมั่นไส้เบาๆ เพิ่งจะได