บทที่ 59 หลอกล่อ

บทที่ 59 หลอกล่อ

หลายวันต่อมา

แป้งปั้นกับบดินทร์จูงมือกันเดินเล่นอยู่ในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง บดินทร์รับหน้าที่ถือของให้แฟนสาวและเป็นเหมือนเครื่องช่วยเตือนเวลาที่แป้งปั้นจะซื้อของที่ไม่จำเป็น

"พอแล้วไหม หนักมาก" เขาทำหน้าเหยเกหยอกล้อแป้งปั้นจนเธอหัวเราะตาม "อยากกินไอติม" บดินทร์ยิ้มน้อยๆ อ้อนแฟนเหมือนลูกชายกำลังอ้อนแม่ให้พาไปซื้อไอศกรีม

"แล้วไหนบอกไม่ชอบกินอะไรแบบนี้ไง ไหงวันนี้อยากกินไอศกรีมได้อะ"

"ก็มาเที่ยวกับแฟน กินอะไรแบบนี้ก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอ หรือเธอจะเป็นไอติมให้ฉันเลีย?" คำพูดติดทะลึ่งทำพวงแก้มนวลแดงปลั่งขึ้นมาทันที แป้งปั้นหยิกแขนเขาเบาๆ แก้เขินก่อนที่จะพาบดินทร์ไปซื้อไอศกรีม

"ขอโทษนะคะที่ให้พี่ดินพามาได้แค่ห้าง อยากไปเที่ยวไกลๆ นะคะแต่เกรงใจคุณพ่อ ท่านเป็นห่วง"

"ไม่เป็นไรเลย ฉันเข้าใจพ่อเธอ"

"ขอบคุณค่ะ อ๊ะ พี่ดินปากเลอะไอติมอะ เดี๋ยวแป้งเช็ดออกใหนะ" แป้งปั้นตั้งใจจะใช้มือเช็ดไอศกรีมออกจากมุมปากให้บดินทร์แต่ทว่าเขากลับปัดมือเธอออกแล้วยื่นหน้ามาใกล้ๆ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดริมฝีปากจิ้มลิ้มถี่ๆ

"เช็ดออกให้หน่อย"

"แป้งก็จะเช็ดอยู่นี่ไงคะ พี่ดินยื่นหน้ามาทำไมใกล้ขนา