บทที่ 67 พึงพอใจ

บทที่ 67 พึงพอใจ

แป้งปั้นกำปืนในมือแน่นแล้วหันมาเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียงนั้น แต่ไม่ทันระวังทำตัวจึงถูกชายฉกรรจ์อีกคนกระชากตัวมาอย่างแรงส่งผลให้ปืนที่แป้งปั้นถือไว้ร่วงจากมือเธอ

"เจ้าเล่ห์เหมือนพ่อมึงไม่มีผิด เมื่อไหร่นะ..ที่กูจะได้กำจัดพ่อมึงไปให้พ้นทางเสียที" เสียงเข้มจัดดังขึ้นข้างๆ ใบหูแป้งปั้นก่อนที่เขาจะถอดหน้ากากออก

"ลุงดิษ.."

"ไม่ต้องกลัวไปสาวน้อย"

"แป้ง!" บดินทร์กำหมัดแน่นแล้วพุ่งตัวมาหาแฟนสาวหมายจะช่วยเธอ

ปัง!

กระสุนปืนฝังลงพื้นถนนเฉียดปลายเท้าบดินทร์เพียงนิดทำให้เขาต้องหยุดทุกการเคลื่อนไหว

"พี่ดินอย่าเข้ามา เชื่อแป้ง" แป้งปั้นกัดฟันแน่น ร้องห้ามบดินทร์ที่ตั้งท่าจะเข้ามาหาเธออย่างเดียว "พี่ดินแป้งขอร้อง อย่าเพิ่งทำอะไรตอนนี้เลยนะคะ" แป้งปั้นขอร้องชายหนุ่มเสียงสั่น ยิ่งบดินทร์ไม่ยอมแบบนี้พวกเขายิ่งได้ใจ

"จะให้ฉันยอมได้ยังไง ก็มันทำร้ายเธอ"

"แป้งโอเคค่ะ"

"อ่า..ไอ้เด็กเวรสองคนนี้จะมาแสดงความรักกันรึไงวะ!" น้ำเสียงเบื่อหน่ายดังแทรกขึ้นแล้วปลายกระบอกปืนก็จ่อท้ายทอยบดินทร์ส่งผลให้เขาต้องยกมือขึ้นเหนือศีรษะเป็นการยอมแพ้ ตอนนี้สมองเขาไม่ได้หยุดพักที่จะหาทางพาตัวแป้งปั้นกลับมาจนหางตาเ