บทที่ 69 โล่งอก

บทที่ 69 โล่งอก

กลางดึก

บดินทร์กะพริบตาปริบๆ มองเพดานห้องสีขาวด้วยความไม่คุ้นเคย แปลกที่และแผลถูกยิงมันปวดแปลบๆ เลยทำให้นอนไม่หลับ ต่างจากแป้งปั้นที่นอนหลับปุ๋ยกอดแขนอีกข้างเขาไว้

"เบบี๋" เขากระซิบบอกเสียงพร่าแล้วค่อยๆ พลิกตัวหันมามองหน้าแฟนสาว บดินทร์หลุดยิ้มเมื่อเห็นแป้งปั้นนอนอ้าปากแถมน้ำลายก็พลันจะไหลออกจากปากอีก

"อ๊ะ!" เด็กสาวสะดุ้งดื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ เมื่อกี้บดินทร์เอามือลูบแก้มเธอเบาๆ แล้วปาดน้ำลายออกจากแก้มให้อีก

"นอนหลับฝันดีเหรอ น้ำลายยืดเชียว"

"อื้อ! แป้งไม่ได้เป็นแบบนั้นสักหน่อย อย่ามาหาปรักปรำกันนะ" แป้งปั้นยู่ปากเข้าหากันแล้วยกมือขึ้นมาลูบแก้มเบาๆ จึงทำให้ฝ่ามือตัวเองสัมผัสกับน้ำลายที่ยังเปรอะเปื้อนอยู่ ใบหน้าสวยแดงซ่านด้วยความเขินอายแล้วรีบเอื้อมมือไปเปิดไฟหัวเตียง "ตื่นมาทำไมเหรอคะ เจ็บแผลเหรอ"

"ยังไม่ได้นอนเลย นอนไม่หลับน่ะ"

"นอนไม่หลับเหรอ ทำไมนะ" เธอยกมือขึ้นมาอังหน้าผากแฟนหนุ่มและเปิดผ้าห่มออกเพื่อดูบาดแผลที่หัวไหล่เขา "ไข้ขึ้นแน่เลย แผลก็เลือดออก เดี๋ยวแป้งไปเอายามาให้นะคะ" ก่อนจะไปเอายามาให้เธอก็พยุงบดินทร์ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงก่อน

"ยาอยู่ในห้องเหรอ"

"ค่ะ เดี