บทที่ 66 เกิดเรื่องแป้งปั้นพาแฟนหนุ่มมานั่งเล่นที่โต๊ะ รอพ่อคุยกับญาติผู้ใหญ่ที่เคารพ แต่เธอก็เห็นสีหน้าที่ดูอึดอัดของบดินทร์"พี่ดินโอเคไหมคะ" แป้งปั้นจับมือหนาไว้แน่น"เนกไทมันรัดคอนิดหน่อยน่ะ แต่ฉันไม่ได้เป็นอะไร ไม่ต้องห่วงหรอก""กลับบ้านกันไหม" แป้งปั้นย่นหัวคิ้วถาม"ไม่เป็นไรเลย มันก็สนุกดี ได้เห็นอะไรแปลกใหม่และได้เรียนรู้ว่าการอยู่ในสังคมแบบนี้ต้องวางตัวยังไง" บดินทร์ยิ้มให้แป้งปั้นเพื่อไม่ให้เธอเป็นกังวลจนเกินไป แต่จริงๆ แล้วเขาก็ชอบนะ เพราะเหมือนได้มาเรียนรู้การอยู่ร่วมกับคนอื่น มันแตกต่างจากที่ที่เขาเคยอยู่มาก"แป้งกลัวพี่ดินไม่ชอบ รู้แบบนี้แป้งไม่พาพี่ดินมาดีกว่า""เฮ้ย..ไม่เป็นไรจริงๆ ดีซะอีกได้กินไวน์ฟรี" บดินทร์หัวเราะเบาๆ ในลำคอแล้วยกแก้วไวน์ขึ้นมาดื่ม หางตาเขาเหลือบเห็นลูกน้องของเบิร์ดกำลังเดินตรงมาหา"คุณหนูครับ นายใหญ่บอกอย่าเดินไปไหนไกล""ทำไมเหรอ""…" บดินทร์วางแก้วไวน์ลงแล้วจับมือแป้งปั้นไว้แน่น ฟังลูกน้องเธอพูดด้วยความตั้งใจ"นายใหญ่เกรงว่าจะมีคนมาทำร้ายคุณหนูครับ""อ๋อ..แป้งไม่ไปไหนหรอก จะนั่งอยู่กับพี่ดินที่นี่" แป้งปั้นกระชับมือหนาจับไว้แน่นกว่าเดิม บดินทร์เ
บทที่ 67 พึงพอใจแป้งปั้นกำปืนในมือแน่นแล้วหันมาเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียงนั้น แต่ไม่ทันระวังทำตัวจึงถูกชายฉกรรจ์อีกคนกระชากตัวมาอย่างแรงส่งผลให้ปืนที่แป้งปั้นถือไว้ร่วงจากมือเธอ"เจ้าเล่ห์เหมือนพ่อมึงไม่มีผิด เมื่อไหร่นะ..ที่กูจะได้กำจัดพ่อมึงไปให้พ้นทางเสียที" เสียงเข้มจัดดังขึ้นข้างๆ ใบหูแป้งปั้นก่อนที่เขาจะถอดหน้ากากออก"ลุงดิษ..""ไม่ต้องกลัวไปสาวน้อย""แป้ง!" บดินทร์กำหมัดแน่นแล้วพุ่งตัวมาหาแฟนสาวหมายจะช่วยเธอปัง!กระสุนปืนฝังลงพื้นถนนเฉียดปลายเท้าบดินทร์เพียงนิดทำให้เขาต้องหยุดทุกการเคลื่อนไหว"พี่ดินอย่าเข้ามา เชื่อแป้ง" แป้งปั้นกัดฟันแน่น ร้องห้ามบดินทร์ที่ตั้งท่าจะเข้ามาหาเธออย่างเดียว "พี่ดินแป้งขอร้อง อย่าเพิ่งทำอะไรตอนนี้เลยนะคะ" แป้งปั้นขอร้องชายหนุ่มเสียงสั่น ยิ่งบดินทร์ไม่ยอมแบบนี้พวกเขายิ่งได้ใจ"จะให้ฉันยอมได้ยังไง ก็มันทำร้ายเธอ""แป้งโอเคค่ะ""อ่า..ไอ้เด็กเวรสองคนนี้จะมาแสดงความรักกันรึไงวะ!" น้ำเสียงเบื่อหน่ายดังแทรกขึ้นแล้วปลายกระบอกปืนก็จ่อท้ายทอยบดินทร์ส่งผลให้เขาต้องยกมือขึ้นเหนือศีรษะเป็นการยอมแพ้ ตอนนี้สมองเขาไม่ได้หยุดพักที่จะหาทางพาตัวแป้งปั้นกลับมาจนหางตาเ
บทที่ 68 เปิดใจบดินทร์ได้ยินหมดทุกอย่างที่ทั้งสามคุยกัน เขานั่งถอนหายใจยาวๆ และฉากที่แป้งปั้นถูกทำร้ายก็ฉายวนเข้ามาในหัวพานทำให้น้ำตาเขาไหลไม่รู้ตัว"เราสามารถรักคนคนหนึ่งได้มากขนาดนี้เลยเหรอ" เขาถามตัวเองเสียงเบาและยกมือขึ้นมากุมหน้าอกข้างซ้าย จดจำความเจ็บปวดในช่วงเวลานั้นได้เป็นอย่างดี มันเหมือนไม่มีอากาศหายใจ เหมือนใจจะขาดที่เห็นคนรักถูกทำร้ายต่อหน้า"เป็นไร เจ็บแผล?" ทัดเทพเดินเข้ามาพร้อมกับชุดคนไข้ลายการ์ตูนน่ารักๆ "ที่คลินิกมีแต่ลายแบบนี้ ไม่ว่ากันใช่ไหม""ไม่ครับ ขอบคุณนะครับ" เขาขอบคุณทัดเทพอีกครั้งแล้วไปเปลี่ยนชุดใหม่ ทัดเทพแสยะยิ้มมุมปากก่อนจะพูดขึ้นลอยๆ"การจะพิชิตใจคนบางคน มันไม่ได้ยากอย่างที่นายคิดหรอก มันเป็นเรื่องง่ายนิดเดียว""…"?"หึหึ..ฉันว่าคนฉลาดอย่างนายต้องคิดออกแน่นอน" หมอหนุ่มขยิบตาให้แล้วออกมาเพื่อให้บดินทร์พักผ่อน "ไม่กลับบ้านกลับช่องรึไง" ทัดเทพถามเบิร์ดกับอ๊อฟที่ยังนั่งอยู่ด้วยกัน"ยังก่อน" อ๊อฟตอบเสียงเรียบแต่เบิร์ดกลับนั่งทำหน้าขรึมไม่พูดจาอะไร"ไม่กลับไปปลอบใจลูกเมียบ้างเหรอ" ทัดเทพเตะเท้าลูกน้องเบาๆ พลางเลิกคิ้วให้"ยังครับ ตอนนี้ทุกอย่างโอเคแล้ว แป้งปั
บทที่ 69 โล่งอกกลางดึกบดินทร์กะพริบตาปริบๆ มองเพดานห้องสีขาวด้วยความไม่คุ้นเคย แปลกที่และแผลถูกยิงมันปวดแปลบๆ เลยทำให้นอนไม่หลับ ต่างจากแป้งปั้นที่นอนหลับปุ๋ยกอดแขนอีกข้างเขาไว้"เบบี๋" เขากระซิบบอกเสียงพร่าแล้วค่อยๆ พลิกตัวหันมามองหน้าแฟนสาว บดินทร์หลุดยิ้มเมื่อเห็นแป้งปั้นนอนอ้าปากแถมน้ำลายก็พลันจะไหลออกจากปากอีก"อ๊ะ!" เด็กสาวสะดุ้งดื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ เมื่อกี้บดินทร์เอามือลูบแก้มเธอเบาๆ แล้วปาดน้ำลายออกจากแก้มให้อีก"นอนหลับฝันดีเหรอ น้ำลายยืดเชียว""อื้อ! แป้งไม่ได้เป็นแบบนั้นสักหน่อย อย่ามาหาปรักปรำกันนะ" แป้งปั้นยู่ปากเข้าหากันแล้วยกมือขึ้นมาลูบแก้มเบาๆ จึงทำให้ฝ่ามือตัวเองสัมผัสกับน้ำลายที่ยังเปรอะเปื้อนอยู่ ใบหน้าสวยแดงซ่านด้วยความเขินอายแล้วรีบเอื้อมมือไปเปิดไฟหัวเตียง "ตื่นมาทำไมเหรอคะ เจ็บแผลเหรอ""ยังไม่ได้นอนเลย นอนไม่หลับน่ะ""นอนไม่หลับเหรอ ทำไมนะ" เธอยกมือขึ้นมาอังหน้าผากแฟนหนุ่มและเปิดผ้าห่มออกเพื่อดูบาดแผลที่หัวไหล่เขา "ไข้ขึ้นแน่เลย แผลก็เลือดออก เดี๋ยวแป้งไปเอายามาให้นะคะ" ก่อนจะไปเอายามาให้เธอก็พยุงบดินทร์ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงก่อน"ยาอยู่ในห้องเหรอ""ค่ะ เดี
บทที่ 70 เซ็นสัญญาวันต่อมาหลังจากที่กลับมาจากโรงเรียนแป้งปั้นก็รีบวิ่งไปหาบดินทร์บนห้องนอนแต่ก็พบว่าเขาไม่อยู่ในห้องแล้ว หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบกับความว่างเปล่าจนกลัวว่าเขาจะถูกพ่อทำร้าย เธอหันหลังวิ่งออกมาจากห้องนอน"ไปไหนลูก" เบิร์ดเอ่ยถามทันทีที่เห็นแป้งปั้นวิ่งหน้าตั้งออกมา"คุณพ่อเอาพี่ดินไปไว้ไหน คุณพ่อไม่ได้ทำร้ายพี่ดินใช่ไหม""ไปถามลูกน้องดูแล้วกัน""คุณพ่อ~ พี่ดินเจ็บอยู่นะคะ" แป้งปั้นทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้วไปถามลูกน้องที่ยืนคุยกันอยู่หน้าบ้าน "พี่ๆ เห็นพี่ดินไหม""คุณบดินทร์เหรอครับ""ค่ะ""นายใหญ่ให้ไปล้างแผลที่คลินิกคุณหมอเทพครับ เดี๋ยวก็คงมา""จริงเหรอ""ครับ""ขอบคุณค่ะ" เมื่อรู้ความจริงแล้วก็รีบเดินไปหาพ่อที่ห้องทำงาน แป้งปั้นยิ้มแป้นและนั่งลงบนหน้าตักพ่อ "ขอโทษที่นิสัยเสียกับคุณพ่อค่ะ แป้งไม่รู้ว่าคุณพ่อให้พี่ดินไปล้างแผล""แล้วถามพ่อรึยัง เอาแต่ทำหน้าบึ้งไม่ยอมคุยกันดีๆ" ผู้เป็นพ่อวางมือลงบนพวงแก้มนุ่มๆ ของลูกสาว เขาอดที่จะยิ้มไม่ได้ที่เห็นแป้งปั้นทำริมฝีปากยื่นๆ ออกมา"ก็แป้งกลัวว่าคุณพ่อจะยิงพี่ดินทิ้งไง~""ถ้าพ่อจะทำพ่อไม่เอามันมาไว้ที่บ้านหรอก เขาแค่ไปล้างแผลแค่
บทที่ 71 น้อยใจหลายชั่วโมงต่อมาแป้งปั้นที่เพิ่งใส่เสื้อผ้าหลังจากอาบน้ำเสร็จ เดินนวยนาดมาหาบดินทร์ที่นั่งขัดสมาธิอยู่ปลายเตียง เธอย่อเข่านั่งลงตรงหน้าเขาทำเอาบดินทร์หลุดยิ้มกว้างแล้วขยับตัวเล็กน้อย"ทำอะไรคะ" แป้งปั้นขมวดคิ้วถามเมื่อจู่ๆ เขาก็อ้าขาออก"ไม่ได้จะ..?""ลามก!" เธอฟาดขาบดินทร์อย่างแรงจนชายหนุ่มนิ่วหน้า แล้วจับมือหนาไว้ "อยากไปหาคุณแม่ไหมคะ คุณแม่ถามหาพี่ดินนะ แต่พอแป้งบอกว่าพี่ดินมาพักที่บ้านสองสามวันแม่ป่านก็ไม่ห่วงมากค่ะ""แอบไปหาแม่มาเหรอ""ไม่ได้แอบ แค่บอกคนขับรถให้พาไปหาแม่ป่านเฉยๆ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะเพราะคุณพ่อให้แม่บ้านที่ฝีมือดีมากๆ ไปคอยช่วยเหลือแม่ป่าน แถมยังคุยกันถูกคออีก""จริงเหรอ""ค่ะ""ท่านใจดีกับพี่มากเลย ไม่รู้จะตอบแทนยังไง" บดินทร์ทำหน้าเศร้า"ที่รัก..ตอนนี้อยู่ด้วยกันสองคน เรียกที่รักได้แล้วค่ะ" แป้งปั้นยิ้มกว้างแล้วลุกขึ้นมากอดบดินทร์ไว้ ส่งผลให้คนที่ไม่ทันตั้งตัวหงายหลังล้มนอนราบไปกับเตียงนุ่มๆ แป้งปั้นยิ้มมุมปากแล้วก้าวขึ้นมาคร่อมตัวเขาไว้"ทำอะไร อย่าคิดว่าเจ็บแผลแล้วจะทำแบบนั้นไม่ได้นะ แผลกับไอ้นั่นมันคนละส่วนกัน""บ้า คิดแต่เรื่องเดียวเหรอ""ใช
บทที่ 72 ปรับความเข้าใจ"พี่ดินปล่อยแป้งนะ ไม่งั้นแป้งโกรธพี่ดินหนักกว่านี้แน่" แป้งปั้นดิ้นไปมาอยู่บนไหล่บดินทร์จนลืมไปว่าเขาบาดเจ็บอยู่ชายหนุ่มอดทนกัดฟันแน่นแล้ววางตัวแฟนสาวลงข้างรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจ มือหนารีบคว้าแขนเรียวเล็กไว้แน่น"ใส่หมวกกันน็อกก่อน""ไม่ไปไหนทั้งนั้น แป้งโกรธพี่ดินอยู่นะ""ก็ไปคุยกัน จะได้เข้าใจกันสักที คิดว่าเป็นแบบนี้แล้วชอบเหรอ""…""ใครอยากจะทะเลาะกันแบบนี้นานๆ ไปคุยกันให้มันจบ ไม่อยากให้เราสองคนต้องเป็นแบบนี้ นึกถึงวันที่ฟันฝ่าอะไรมาด้วยกันบ้างสิ" แป้งปั้นยืนนิ่งแต่ริมฝีปากกลับเบะคว่ำเหมือนเด็กน้อยที่ถูกขัดใจ เธอยอมให้บดินทร์ใส่หมวกกันน็อกให้อย่างว่าง่าย"โกรธ!" ก่อนจะถูกบดินทร์อุ้มขึ้นรถแป้งปั้นก็หันมากระแทกเสียงใส่อย่างไม่พอใจ แต่บดินทร์ไม่ได้สนใจ เขาก้าวขึ้นมานั่งซ้อนด้านหลังและขยับหมวกกันน็อกให้แฟนและเช็กความเรียบร้อยก่อนจะขับรถออกมาจากหน้าโรงเรียนแป้งปั้น "พี่ดินจะพาแป้งไปไหน""ไปหาที่เงียบๆ คุยกัน""ไม่อยากไป จะกลับบ้านไปหาแม่""ไหนบอกโตแล้ว คนโตเป็นผู้ใหญ่เขาต้องมีเหตุผลกว่านี้ นี่คือการเอาแต่ใจตัวเอง" บดินทร์เปิดหน้ากากบังลมขึ้น มองหน้าแป้งปั้นด้วยท่
บทที่ 73 มีเจ้าของขุนเขามองสีหน้ามั่นใจของเพื่อนแล้วลงมือสักต่อ "ถ้าเกิดมึงกับน้องเขาทะเลาะกันถึงขั้นเลิกกันทำไงวะ""ไม่มีทาง กูกับแป้งเราสองคนเข้าใจกันดี""อืม ถ้าเป็นแบบนั้นกูก็ยินดีกับมึงด้วย แต่ถ้าไม่เป็นอย่างที่คิดไว้ กูมีร้านลบรอยสักแนะนำ" บดินทร์หันมามองขุนเขา"มึงลบไม่ได้เหรอ""กูมีหน้าที่เอาเข้าอย่างเดียวเว้ย อยากเอาออกก็ไปหาร้านเอง" ขุนเขาแสยะยิ้มมุมปาก "อย่างน้อยๆ การมีความรักมันก็ทำให้คนคนหนึ่งเปลี่ยนไปในทางที่ดีล่ะวะ""เลิกพล่ามแล้วสักต่อให้เสร็จเถอะน่า""ใกล้แล้ว ลายพวกนี้ไม่ได้ยากอะไร วัยรุ่นมาสักบ่อย""แล้วเมื่อไหร่เราจะไปเที่ยวด้วยกันวะ นัดกันไว้ดิบดีแต่ก็เบี้ยวนัดกันตลอด แป้งปั้นทวงกูไม่รู้กี่รอบแล้วเรื่องไปเที่ยวอะ""ก็ไปถามไอ้โชนสิ กูยังไงก็ได้""รายนั้นหายหัวไปเลย ไม่รู้มันเป็นยังไง" บดินทร์กับขุนเขาพร้อมใจกันพ่นลมหายใจออกหนักๆ "แล้วปรินล่ะ กูไม่ได้โทรหาใครเลย""มันไม่ได้ไปไหนหรอก ส่วนไอ้ป้องก็กลับมาแล้ว ไอ้ธันก็ทำงานช่วยพ่อมันอยู่บ้าน เอาน่าพรุ่งนี้ก็เจอกันแล้ว""อืม""ว่าแต่แผลที่ได้มาเนี่ย เกิดจากอะไรวะ กูจะถามตั้งแต่แรกแล้ว พอดีเพ่งสมาธิกับการสักเลยลืมถามไปเล