บทที่ 51 ป่วย

บทที่ 51 ป่วย

สายป่านยิ้มตอบลูกชาย เธอไม่ค่อยเข้าใจวัยรุ่นสักเท่าไหร่ แต่ก็พอดูออกว่าลูกต้องการที่จะปกป้องแป้งปั้นจริงๆ

"แบบนี้ลูกก็รักน้องแป้งแล้วสิ" บดินทร์สะอึกไปเล็กน้อยกับคำถามผู้เป็นแม่ ทำตาปริบๆ มองจนแม่หลุดขำกับความไม่ประสาของลูก

"รักเหรอครับ" บดินทร์ถามอย่างมึนงง ก่อนจะเดินกะเผลกๆ ขึ้นมาบนห้องนอนส่วนตัว เขาค่อนข้างขยับตัวไปมาลำบากเพราะติดเฝือกอ่อนที่คอและยังเจ็บแผลอีก ทว่าตอนที่เขาจะนอนลงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น บดินทร์หันมามองทั้งตัวแล้วกดรับสาย

(ไอ้ดิน มึงเป็นอะไรทำไมไม่บอกพวกกู) โอโซนถามเสียงเกรี้ยวขณะเดียวกันปรินก็พูดแทรกขึ้นมาอีก (พวกกูกำลังไปหามึงตอนนี้ แม่งเป็นอะไรไม่ยอมบอกเพื่อน ดีที่น้องแป้งโทรมาให้พวกกูมาอยู่เป็นเพื่อนมึง)

"ไม่ได้เป็นอะไรมากมาย พวกมึงไม่ต้องมาหรอก"

(พวกกูจะถึงบ้านมึงแล้ว แค่นี้!) บดินทร์ไม่ทันได้พูดอะไรโอโซนก็ตัดสายไปทันที ชายหนุ่มค่อยๆ เอนหลังนอนลงกับที่นอนด้วยความเหนื่อยล้าทั้งที่เลือดยังแห้งเกรอะกรังบนเสื้อและผม

"เฮ้อ..ทำไมต้องทำตัวเป็นภาระคนอื่นด้วยวะเนี่ย" บดินทร์พึมพำเสียงเบา ด่าให้ตัวเองพลางยกมือขึ้นมาลูบบาดแผลบนใบหน้า เมื่อคิดอะไรออกเขาก็รีบก