บทนำ

บทนำ

นัยน์ตาดำขลับเบิกกว้างขณะจ้องมองแท่งตรวจการตั้งครรภ์ในมือ ใบหน้าเข้มขรึมไม่แสดงออกถึงความตระหนกตกใจใดๆ ทว่าหัวใจแกร่งกลับกระตุกวูบอยู่หลายครั้ง ต่างจากร่างกายของหญิงสาวที่แบกหน้ามาบอกว่าตัวเองกำลังตั้งท้องลูกของเขา

“เธอ…มั่วเองหรือเปล่า” ประโยคแรกที่เธอรอฟังจากปากเขาหลังจากยื่นที่ตรวจครรภ์ให้ กลับเป็นประโยคแรกที่เธอสัมผัสถึงความสิ้นหวัง ใบหน้าหญิงสาวผ่าวร้อน หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ ไม่รู้จะหาคำพูดสวยหรูหรือคำไหนมายืนยันว่าเธอไม่ได้มั่ว

“ตาลไม่เคยนอนกับผู้ชายคนไหน ตาลนอนกับพี่ชัชคนเดียว และพี่ชัชเป็นคนแรกของตาล” ต้นตาลหญิงสาววัยยี่สิบสองปีเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ แววตาเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัวจนไม่รู้จะพูดยังไงให้เขาเชื่อ ว่าเธอน่ะไม่ได้มั่วขึ้นเตียงกับผู้ชายอย่างที่เขากล่าวหาเมื่อครู่ “หนูท้อง ท้องลูกพี่ชัช”

“จะให้ฉันเชื่อได้ยังไง เธอทำงานในสถานที่แบบนั้น เจอแขกมากมาย” ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากรับผิดชอบ แต่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นนับครั้งได้ บ้างก็อ้างว่าได้ขึ้นเตียงกับเขาทั้งที่ยังไม่เคยพูดคุยกัน และมีบางคนที่มาบอกว่าท้องกับเขาบ้างล่ะ เช่นเดียวกับเหตุการณ์นี้ แล้วไม่ให้เขาถามเธอแบบนั้นได้ยังไง

ชรัณอ่านผลตรวจในช่องแสดงผลแล้วเม้มริมฝีปากแน่น แน่นอนว่าคนรักสนุกอย่างเขาไม่ปล่อยให้น้ำเชื่อตัวเองไปปฏิสนธิกับไข่ใบไหนแน่นอน หาก...คืนนั้นไม่เมาจนขาดสติและลุ่มหลงในพรหมจรรย์หญิงสาว เสพสุขกับเธอจนลืมป้องกันก็คงไม่ลังเลใจขนาดนี้

“พี่ชัชต้องรับผิดชอบตาลนะคะ"

 “อย่าเพิ่งพูด” ชรัณเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวด้วยแววตาดุดัน

“ไม่เชื่อตาลเหรอ”

“ฉัน...”

ชรัณยังนิ่งงัน หากแต่สมองเขากำลังประมวลผลอยู่ ความคิดในหัวตีกันวุ่ยวายไปหมด เขาหยุดการสั่นขาไม่ได้จริงๆ ยิ่งคิดไม่ตกขาก็ยิ่งสั่นเทา

“ตาลท้อง ได้ยินไหมคะพี่ชัช”

“ฉันรู้แล้ว จะย้ำอะไรนักหนาวะว่าท้อง!”

“หนูท้องกับพี่ พี่ต้องรับผิดชอบลูกในท้องหนู”

“โว้ย! หยุดพูดกรอกหูฉันได้ไหมวะ” ชรัณโวยวาย เขาผลุนผลันลุกขึ้นยืนเต็มความสูง โยนแท่งตรวจครรภ์ลงบนเตียง “เดี๋ยวฉันกลับมา”

“ปะ ไปไหน” หญิงสาวกอดแขนเขาไว้แน่น แต่กลับถูกสะบัดออกอย่างไร้เยื่อใย

“อย่าตามมา”

“จะทิ้งตาลเหรอคะ”

“ก็บอกเดี๋ยวจะกลับมาไง เธอคงรู้ตัวเองนะว่าต้องทำยังไง”

“…” ก็ไม่มีสิทธิ์โวยวายหรือเรียกร้องอะไรอยู่แล้ว ต้นตาลจึงยอมปล่อยให้ชรัณเดินออกไปจากห้องพักในโรงแรม ซึ่งเธอยอมจ่ายเงินน้อยนิดของตัวเองเปิดห้องเพื่อนัดเขามาเคลียร์เรื่องนี้ “แล้วหนูควรทำยังไง” ร่างบางตัดพ้อแล้วนั่งลงกับพื้นห้อง ค่อยๆ ยกมือขึ้นมาลูบท้องตัวเองเบา ๆ “ขอโทษตัวเอง…ที่ไม่รักตัวเองเลย” หญิงสาวพึมพำขอโทษตัวเองอยู่พักใหญ่ก็รีบลุกไปอ้วกในห้องน้ำ ด้วยอาการอ่อนเพลียเพราะแพ้ท้องเกิดขึ้นบ่อยจนเธอต้องขอผู้จัดการคลับหยุดงานสองวัน เพื่อแบกหน้ามาหาชรัณเพราะเขาเป็นความหวังสุดท้าย แต่ความหวังนั้นช่างริบหรี่เหลือเกิน

ชรัณขับรถกลับไปที่บ้านตัวเองเพื่อตั้งสติ ท้องงั้นเหรอ บอกตามตรงว่าคำนี้ทำเอาเขาไม่มีสมาธิมาก ในหัวมีแต่คำว่าท้องลอยไปลอยมาอยู่ตลอด

“นั่นชัชเหรอ” ผู้เป็นแม่ชะเง้อมองรถลูกชายที่จอดรถนิ่งสนิทอยู่หน้าร้านทอง นางสงสัยว่าทำไมลูกชายไม่เข้าบ้านสักทีจึงใช้เด็กในร้านไปเรียก

ก๊อก ก๊อก

“คุณชัชคะ เจ๊เรียกค่ะ”

“อ๋อครับ” ชรัณลูบใบหน้าและตบแก้มตัวเองเรียกสติอยู่ครู่หนึ่งก็เปิดประตูลงจากรถ พอเขาเดินเข้ามาในร้านก็เป็นที่จับตามองของแม่และเด็กในร้านเหมือนเช่นเคย

“สีหน้าแกไม่สู้ดีนะ ไปทำอะไรมาหรือเปล่าเนี่ย"

“เปล่า ผมขอตัว"

“เดี๋ยวก่อนสิ หม่าม้ามีเรื่องจะรบกวน”

“อะไรครับ"

“ไปกินข้าวกับลูกเฮียยี่หน่อยสิ อาลูกสาวเฮียแกเพิ่งกลับจากต่างประเทศ”

“บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำตัวเป็นแม่สื่อแม่ชักแบบนี้ ผมไม่ชอบ"

 “น่านะลูก ไปหน่อยนะชัชของม้า หม่าม้ารับปากเขาไว้แล้วนี่ ไม่อยากเสียคำพูดตัวเอง”

“ไปเองไหมล่ะ นัดเอาไว้แล้วนี่”

“ทำไมวันนี้ดูหงุดหงิด” ปกติลูกชายอารมณ์ดีตลอด ขี้เล่นและทะเล้นมาก แต่วันนี้หัวคิ้วลูกขมวดเข้าหากันแทบผูกปมได้แล้ว แถมยังทำเสียงแข็งใส่แม่อีก

“เรื่องของผม”

“น่านะ นี่แม่กำลังหาเมียให้แกอยู่นะ”

“…”

“ว่าที่ลูกสะใภ้คนนี้แม่ถูกใจ”

“ลูกสะใภ้ หึ!” ชรัณหัวเราะหึในคอ “เรื่องนั้นผมหาเองได้ ไม่ลำบากม้าหรอก” หน้าเขากระตุกหงึกไปทีหนึ่งกับคำพูดของแม่ พลันทำให้นึกถึงใบหน้าเด็กคนนั้น ชรัณถอนหายใจออก

“ลูกคนนี้นี่ ลูกสะใภ้ม้าต้องเป็นคนในตระกูลมั่งคั่งเท่านั้น เผื่ออนาคตข้างหน้าเราได้ขยับขยายกิจการที่บ้านอีก อย่าเอาพวกไม่มีหัวนอนปลายเท้ามาเชียวนะ ม้าจะไล่ออกจากบ้านให้ดู”

“หึหึ” เขาตัดจบบทสนทนาด้วยการหัวเราะในคอแล้วเดินเข้าไปหลังบ้าน พอเดินมาพ้นสายตาทุกคนแล้ว หัวคิ้วหนาก็ขมวดเป็นปม

“เชี่ยเอ๊ย! งานยากแล้วกู”