บทที่ 19 ใส่ใจไม่ได้แปลว่ามีใจ

บทที่ 19 ใส่ใจไม่ได้แปลว่ามีใจ

“มึงมาทำอะไรแต่เช้าวะเนี่ย” โลกมันก็ชอบเหวี่ยงคนรู้จักมาเจอเขาจริงๆ เลย “หรือว่ามึงเพิ่งออกมาจากคลับ” อธิราชหรี่ตามองชรัณ ซึ่งเพื่อนเขายังนั่งจิบกาแฟอย่างสบายใจเฉิบอยู่เลย

“มาใส่บาตร”

“ว้าว! สงสัยนรกไม่เปิดรับคนใจบุญอย่างมึงแล้วแหละ”

“หึหึ ตลกนะไอ้สั*ว์”

“กูเห็นคนหน้าคุ้นอยู่ตรงนั้น” อธิราชชี้นิ้วไปยังร้านหมูปิ้ง ซึ่งคนที่ยืนก้มหน้าทำตัวมีพิรุธก็คือต้นตาล ชรัณลอบยิ้มมุมปาก รู้สึกเอ็นดูเธอมากกว่าแต่อธิราชไม้ทันได้เห็นเขายิ้มหรอก

“คนก็หน้าเหมือนกันหมด คุ้นอะไรนักหนา”

“กูคุ้นจริงๆ นะ เหมือนเคยเห็นกันที่ไหนแถมตอนเดินผ่านมาเธอยังทำหน้าตกใจอย่างกับเห็นผีแน่ะ”

“ก็มึงหน้าเหมือนผี”

“บ้าน่า กูหล่อขนาดนี้นะ”

ชรัณหัวเราะในคอเบาๆ ซึ่งเพื่อนก็หล่อจริงๆ นั่นแหละ อันนี้เขาไม่เถียงอธิราชเลย

“แล้วมึงมาทำอะไรในเมืองแต่เช้า”

“มางาน ก็เลยแวะหาของกินก่อน”

“อ๋อ งั้นสั่งกาแฟมากินดิ กูจ่ายเอง”

“ได้”

ชรัณเหลือบไปมองคนตัวเล็ก เมื่อไม่เห็นเธออยู่หน้าร้ายหมูปิ้งจึงไลน์ไปหา ไม่นานต้นตาลก็ตอบกลับมา พร้อมกับส่งรูปว่าเธอนั่งอยู่ร้านโจ๊กในตลอดนั่นเอง

“ถอนหายใจทำไม” อธิราชเอี้ยวหน้ามาถามเ