เล่ห์รักร้าย

ตอนที่1.นิโคลัส ฟ็อกซ์ มองหนังสือพิมพ์ในมือย่างเย็นชา ร่างสูงถึงร้อยแปดสิบเก้าเซนติเมตรยืนขึ้นเต็มความสูงเหยียดยิ้มให้กับหนังสือพิมพ์เหล่านั้นอย่างไม่ใยดี นักข่าวพยายามเหลือเกินที่จะเขียนข่าวของเขาทั้งในแง่ดีและแง่ลบ แต่ส่วนใหญ่น่าจะเป็นข่าวในแง่ลบมากกว่า เช่นข่าวของเขากับดารานางแบบสาวหลายคน รวมไปถึงข่าวเกี่ยวกับธุรกิจที่มีคนพยายามดิสเครดิตเขาชายหนุ่มมีผิวสีแทนใบหน้าคมเข้มอย่างลูกครึ่งไทย แอฟริกาใต้ ใบหน้าเรียวยาวมีเคราเขียวๆ ขึ้นครึ้มจรดจอนผม ผมหยักศกหนาในแบบฉบับของผู้ชายเลือดผสมตัดเล็มได้รูปรับกับเครื่องหน้าที่ประกอบด้วยคิ้วเข้มดกหนาเหนือดวงตาคมใหญ่สีน้ำเงินเข้มจัด และมันจะแทบกลายเป็นสีดำยามที่เจ้าของดวงตาคมโกรธจัด จมูกโด่งเป็นสันสวยรับกับริมฝีกปากหยักได้รูปสีเรื่อด้วยสุขภาพที่ดีแต่ใบหน้าหล่อเหลานั้นกลับเรียบเฉยอยู่เป็นนิจ ทำให้บุคลิกของนิโคลัสดูเย็นชาและเย่อหยิ่ง ชายหนุ่มวัยสามสิบสามในปีนี้กอดอกมองผ่านกระจกใสซึ่งเห็นทิวทัศน์ของเมืองกรุงที่เต็มไปด้วยตึกรามมากมายรถราขวักไขว่อยู่ทั้งบนทางด่วนและไม่ด่วน ผู้คนที่เห็นเป็นเพียงจุดเล็กๆ เบื้องล่างราวกับมดตัวเล็กๆ นั้นขยับเคลื่อนไหวไปมาไม

ตอนที่3.“ขอบคุณนะคะพี่ลิลลี่ที่มาช่วยชีวิตปราง”“แหม.. ช่วยชีวิตเลยหรือน้องหนูปรางขา ฮิฮิ”วัชรินทร์ปิดปากหัวเราะอย่างขบขันที่สามารถทำให้คู่ปรับอย่างพัชดาหัวฟัดหัวเหวี่ยงได้ เขาหมั่นไส้ยายพัชดาตั้งแต่เข้ามาทำงานแล้ว เขาไม่เคยเห็นพัชดาทำงานเป็นชิ้นเป็นอันส่วนใหญ่จะสั่งให้คนโน้นคนนี้ทำเสียมากกว่า แต่เวลาที่รายงานนายใหญ่ คนที่ได้ผลงานได้หน้าก็จะเป็นตัวพัชดาเอง ซึ่งการทำงานกับคนเช่นนี้เป็นสิ่งที่น่าเบื่อและไม่ค่อยมีความสุขนัก แต่ที่เขาทำงานที่นี่ได้นานเพราะเจ้าของโรงแรมนี้เป็นอดีตดาราหนุ่มที่เขาชื่นชอบ เงินดี ที่พักอาหารก็ฟรี เงินเดือนก็เยอะ ทนๆ เอาหน่อยให้ผ่านไปแต่ละเดือนก็อยู่ได้สบายๆ ชายใจสาวคิดอย่างชื่นมื่นขณะถ่ายเอกสารให้สาวน้อยฝึกงานช่วยเย็บเอกสารเข้าชุดให้“วันนี้แม่ของปรางเข้าโรงพยาบาลอีกแล้วค่ะเลยทำให้มาสาย”“จ้า ไม่เป็นไรแล้วแม่เราเป็นอย่างไรบ้างล่ะ”“ก็อาการทรงๆ อยู่ค่ะ โรคหลอดเลือดหัวใจตีบก็เป็นแบบนี้ล่ะค่ะ หายไม่ขาดเสียทีตอนนี้ก็รอผ่าตัดค่ะ แต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่...” เฌอปรางพูดหงอยๆ“ขอให้คุณแม่น้องหนูปรางหายไวๆ นะจ๊ะ” ทั้งสองคุยกันไปขณะที่มือก็ทำงานไปด้วย“ขอบคุณค่ะพี่ลิลล