“ใช่ฉันสงสัยมัน ถามไอ้ชัยสิว่าครั้งล่าสุดเห็นไอ้ราเชนทร์อยู่ที่ไหนกับใคร เดี๋ยวนี้!” ชายหนุ่มสั่งการแล้วหันมามองไม้ด้วยแววตาที่เขารู้ดีว่าเจ้านายของเขาจะมีงานสำคัญให้ทำ
“บอกคนของเราดูแลความเรียบร้อยบริเวณรีสอร์ตให้เข้มงวด เพิ่มความปลอดภัยและดูแลจุดเสี่ยงให้ดี อย่าให้เกิดเหตุการณ์ที่ฉันไม่ชอบ และทำให้เงียบที่สุดแล้วก็บอกไอ้มิตรมาหาฉัน”
“ครับคุณนิค”
“ปล่อยฉันนะ พวกคุณเป็นใคร ปล่อยนะ” เฌอปรางร้องอย่างตกใจเมื่อแขนเรียวถูกกระชากลากถูจากชายผิวกร้านดำหน้าตาบ่งบอกยี่ห้อผู้ร้ายสองคนที่ฉุดกระชากร่างบอบบางของเธออย่างไม่ปราณี พร้อมกับอาการแปลกๆ ในร่างกายที่สลับร้อนสลับหนาวราวจะเป็นไข้ แต่ก็ไม่ใช่ ซึ่งทำให้เธอหวาดกลัวเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ยิ่งเห็นสายตาของพวกมันมองเธอด้วยแววหื่นกระหาย เฌอปรางอยากจะหายไปจากตรงนี้หากมีมนต์วิเศษ แล้วเสียงสวรรค์ก็ดังขึ้น...
“นี่พวกแกจะทำอะไร” เสียงพูดภาษาไทยชัดเจนดังขึ้นซึ่งน้ำเสียงนี้เธอจำได้ติดหู เฌอปรางหันมามองเขาอย่างตื่นเต้นดีใจ
“คุณนิโคลัส... ช่วยปรางด้วยค่ะ” เธอเอ่ยชื่อเขาอย่างยินดีและรู้สึกปลอดภัย
“ฉันถามว่าแกกำลังจะทำอะไร พนักงานของฉัน”
“เฮ้ย.. ไม่ใช่เรื่องของมึง อ๋อ.. มึงสินะไอ้นิโคลัสเจ้าของที่นี่ หน้าตาหล่อไม่เลวนี่หว่า แต่มึงอย่ามาสอดดีกว่า”
“ไม่สอดไม่ได้ เพราะมึงกำลังจะข่มเหงรังแกพนักงานของฟ็อกซ์” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเข้มพยายามระงับความโกรธที่วิ่งพล่านอยู่ในกายสรรพนามที่เรียกก็เปลี่ยนไปตามอารมณ์เมื่อชายอีกคนพูดจาอย่างที่น่ายิงทิ้งเสียนัก
เขาไม่อาจปล่อยให้เธอเจอเหตุการณ์ร้ายๆ ได้ นั่นคือเสียงเล็กๆ ที่ดังบอกเขาเมื่อพบว่าเฌอปรางกำลังโดนผู้ชายสองคนนี้กระชากลากถูและกำลังจะพาเธอขึ้นรถตู้ติดฟิล์มสีดำสนิทซึ่งจอดอยู่หลังลานจอดรถซึ่งเป็นส่วนของพนักงาน และบังเอิญที่เขาจอดรถคันโปรดไว้ที่นี่ด้วยเนื่องจากต้องการความสะดวกสบาย ทุกครั้งเขาก็จะชอบมาจอดรถที่นี่เพราะเขาจะได้ดูความเคลื่อนไหวของพนักงานไปด้วย เขากำลังจะเดินมาที่รถเพื่อจะออกไปตามหาคู่หมั้นจึงทำให้เจอคนทั้งสาม แม้จะกังวลเรื่องพิมพ์อักษรแต่สาวน้อยในชุดสีทองอร่ามและรอยจุมพิตตรึงใจก็ทำให้เขาลืมคู่หมั้นไปชั่วขณะ ทำให้ต้องมาอยู่ตรงนี้แทนที่จะไปตามหาพิมพ์อักษรไงล่ะ...
“มึงถอยไปดีกว่าไอ้หน้าหล่อ พวกกูจะพานังคนสวยนี่ไปขึ้นสวรรค์ฮ่าๆ”
“พวกมึงต่างหากที่ต้องถอย”
“มึงอย่ามายุ่งดีกว่า อีนี่เป็นเมียกู มึงถอยไปเดี๋ยวนี้!”
ชายอีกคนพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าแววตาน่ารังเกียจ พลางรั้งแขนดำกร้านรัดร่างบอบบางเข้าไปใกล้แล้วโน้มใบหน้าลงมาชิดแก้มแดงก่ำของเฌอปรางซึ่งเบือนหน้าหนีอย่างรังเกียจ
“ไม่จริง มันโกหก ปรางไม่รู้จักมัน ช่วยด้วยค่ะคุณนิโคลัส”
“อย่าตอแหล แหม.. อีนี่พอเจอผู้ชายหล่อเข้าหน่อยเผยนิสัยร่านเลยนะมึง”
“ไม่ใช่..” เฌอปรางพยายามดิ้นรนเพื่อให้พ้นจากชายสองคนที่รั้งรัดตัวเธอไว้ ทั้งความรุมร้อนในร่างกายที่เพิ่มขึ้นเธอรู้ถึงสัญญาณไม่ปลอดภัย เธอต้องไปให้ไกลจากคนพวกนี้
“ปล่อยเธอซะก่อนที่กูจะจัดการพวกมึง”
นิโคลัสตะคอกเสียงดังเมื่อเห็นท่าทางกักขฬะของพวกมัน อีกทั้งท่าทางแปลกๆ และใบหน้าที่แดงก่ำจนน่าตกใจของเฌอปรางทำให้เขารู้สึกถึงความยุ่งยากที่จะเกิดขึ้น
“แน่จริงมึงเข้ามาสิวะ” พวกมันทั้งสองประกาศกร้าวพร้อมกับชักปืนกระบอกเล็กและมีสั้นเงาวับออกมา
“มันจะมากเกินไปแล้ว ที่นี่ที่ของกูพวกมึงแน่มากที่กล้าเข้ามาทำเรื่องชั่วๆ ที่นี่”
“ฮ่าๆ ที่ไหนๆ พวกกูก็กล้าโว้ย จัดการมันเลยมันมาคนเดียว”
แล้วชายทั้งสองคนก็พุ่งเข้าหานิโคลัสทันทีพร้อมด้วยปืนและมีดสั้นคมกริบ แต่พวกมันไม่รู้ว่าคนอย่างนิโคลัสไม่ใช่คนไร้เขี้ยวเล็บ แม้ไม่มีบอดีการ์ดเขาก็พร้อมที่จะต่อสู้จัดการกับคนที่คิดทำร้ายเขาได้อย่างง่ายดาย
พลักๆ โอ้ยยย อ้ากกก... เสียงหมัดหนักๆ เสยเข้าปลายคางของพวกมันพร้อมๆ กันตามด้วยเสียงร้องโอดโอยกับร่างของพวกมันที่กระเด็นไปกองกับพื้นอย่างหมดรูปกร่างกร้าวเมื่อครู่ โดยที่นิโคลัสไม่โดนแม้แต่ปลายมีดหรือปล่อยให้พวกมันได้ลั่นไก เพราะหากเสียงปืนดังขึ้นแน่นอน เรื่องมันจะยุ่งยากกว่านี้และงานเลี้ยงของพนักงานก็คงไม่สนุก
“โอย.. แม่งเอ้ย ไอ้ฝรั่งนี่หมัดหนักฉิบ... หนีเร็ว”
เมื่อตั้งท่าได้พวกมันก็วิ่งหนีไปทันทีเมื่อเห็นท่าทางคุกคามบวกกับดวงตากร้าวน่ากลัวของนิโคลัส
“เจ้านายครับ เป็นอะไรมากไหมครับ ต้องขอโทษที่พวกเรามาช้า”
“ไม่เป็นไร ฉันเองที่ต้องการมาคนเดียวพวกนายไม่ผิดหรอก”
เสียงคนของเขาดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของชายฉกรรจ์ในชุดดำสามคน และอีกสองคนวิ่งตามคนพวกนั้นไป นิโคลัสตอบลูกน้องแล้วตรงไปประคองร่างบางซึ่งทรุดนั่งอยู่กับพื้นลานจอดรถใบหน้าแดงจัด ผมเผ้ายุ่งเหยิงแต่ยังสวมเสื้อสูทที่เขาให้เธอใส่อยู่ ดีที่พวกนั้นไม่ได้เห็นผิวขาวๆ และร่างอรชรของเธอมากไปกว่านี้ แม้ในอารมณ์เช่นนี้เขายังมีแก่ใจนึกหวงแหนว่าใครจะได้เห็นร่างกายของเธอบ้าง นี่เขาเป็นอะไรไปนะ นิโคลัสต่อว่าตัวเองอยู่ในใจอย่างฉุนเฉียว
“เป็นอย่างไรบ้างปราง นี่เธอเป็นอะไร...”
“ไม่รู้ค่ะ มันร้อนๆ อย่างไรไม่รู้ แล้วก็รู้สึก ทรมาน...”
สาวน้อยตอบพลางกอดตัวเองเบี่ยงกายหลบเขา เพราะแค่เขาเอื้อมมือมาแตะหน้าผากของเธออย่างแสดงความห่วงใยเธอก็รู้สึกร้อนวูบไปทั้งกาย และเหมือนมีอะไรหมุนวนอยู่ในท้องของตน ชายหนุ่มมองสาวน้อยตรงหน้าที่ทำให้เขาต้องมาอยู่ตรงนี้ และยังรู้สึกหวั่นไหวในใจ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอทำให้เขาสนใจ เธอทำให้เขาลืมตัว เธอทำให้เขารู้สึกร้อนรุ่มและสุดท้าย เธอทำให้เขาต้องการอย่างแรงกล้าอย่างที่ไม่เคยต้องการผู้หญิงคนไหนรุนแรงเท่านี้มาก่อน...
“เจ้านายครับ ผมวาเธอโดนวางยา... เอ่อ...”
คำบอกกล่าวของลูกน้องทำให้นิโคลัสมองเธออย่างพิจารณาและเห็นจริงดังว่า เธอโดนวางยาปลุกเซ็กซ์... แล้วเธอไปกินยานั่นมาจากไหนล่ะ หรือว่าพนักงานคนไหนนำยานี้มาใช้ในงานเลี้ยงเพื่อหวังเคลมสาวๆ พนักงานในรีสอร์ต
“ไม่จริง... ปล่อยค่ะ ปรางจะกลับบ้าน”
เธอโดนหักหลัง... นั่นคือสิ่งที่เฌอปรางรู้ได้ในทันที หน้าที่ของเธอคือทำให้นิโคลัสสนใจไม่ใช่หรือ ไม่ใช่โดนวางยาเพื่อให้ผู้ชายสองคนนั้นทำร้าย...
เฌอปรางพยายามยันกายลุกขึ้นโดยไม่สนใจความช่วยเหลือจากเขาเพราะคิดอย่างเดียวคือไปจากที่นี่ เธอไม่ใช่คนฉลาดนักก็จริงแต่ก็ไม่ได้โง่จนไม่รู้ว่าตนกินยาอะไรเข้าไปและตอนนี้มันกำลังออกฤทธิ์ เฌอปรางปัดมือหนาที่เอื้อมมารั้งให้ตนลุกขึ้นเบาๆ แต่มันก็ทำให้ชายหนุ่มไม่พอใจมาก
“ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น ฉันจะจัดการเองหากไปสภาพนี้ไอ้พวกนั้นต้องย้อนกลับมาดักฉุดเธอไปปู้ยี่ปู้ยำโดยที่เธอยินยอมพร้อมใจด้วยอย่างยิ่งแน่ๆ”
“แต่ปรางจะกลับบ้าน”
“อวดดี จะเดินไม่ไหวยังอวดดีมานี่เลย ยายเด็กบ้า เธอทำให้ฉันเสียงานเสียการ”
ตอนที่10.ชายหนุ่มกัดฟันพูดอย่างฉุนเฉียวที่เธอดึงดันพยายามจะไปให้ได้ มือหนาเอื้อมมากระชากแขนเล็กๆ นั้นอย่างแรง ทำให้ร่างบางเซมาปะทะร่างแกร่งเต็มที่ซึ่งเฌอปรางพยายามถอยห่างร่างแกร่งของเขาเพราะความร้อนที่มีมากมายในกายทำให้เธอนึกกลัวแต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกดีที่ได้แนบชิดกับเขา ในใจลึกๆ เธอรู้สึกว่าเขาจะช่วยให้หายจากอาการร้อนรุนแรงนี้ได้ ความคิดสับสนวุ่นวายวิ่งพล่านอยู่ในสมองจนไม่สามารถต่อต้านอ้อมแขนแข็งแรงที่ตวัดอุ้มเธอแนบอก“ตามตัวสองคนนั้นมาให้ได้ ฉันอยากรู้ว่ามันเป็นใคร มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้มากน้อยแค่ไหน แล้วตรวจดูในงานว่ามีใครอีกบ้างที่ใช้ยานรกนี่!”เขาหันมาสั่งเสียงกร้าวก่อนจะอุ้มร่างบางเดินเร็วๆ ไปยังลิฟต์ส่วนตัวที่จะพาเขาไปยังห้องพักชั้นบนสุดซึ่งเป็นที่ที่เขาพัก ซึ่งทั้งชั้นออกแบบให้เป็นเสมือนบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งมีห้องครัวห้องน้ำและห้องออกกำลังกายรวมไปถึงสระว่ายน้ำขนาดย่อมมีทุกอย่างครบครันทันสมัย...“ปรางเป็นอย่างไรบ้าง” นิโคลัสวางร่างบางลงบนเตียงนุ่
ตอนที่11.ลิ้นหนาร้อนระอุราวเปลวไฟแตะแต้มไล้เสียกลีบดอกไม้งามช้าๆ ด้วยลีลาที่เหนือชั้นหยอกเย้าหลอกล่อให้สะโพกสาวส่ายตามเรียวลิ้นที่ตวัดโลมเลียได้ไม่ยาก เกสรสีเรื่อถูกดูดดึงอย่างเร่าร้อนจนสาวน้อยไร้เสียงดาครางเสียงดัง มือนุ่มจิกบ่ากว้างแน่นระบายความซ่านเสียวแอ่นกายส่ายเสียดกระชั้นชิดติดตามเขาอย่างไร้ยางอาย ซ้ำยังรั้งให้ใบหน้าหล่อเหลาแนบชิดกับกลีบดอกไม้ฉ่ำหวานของตนอีกด้วย ทั้งเรียวขาเสลาแยกกว้างพร้อมที่จะให้เขาโจนจ้วงเข้าสู่หลืบเร้นอันเร่าร้อนของตน ใบหน้าใสแดงเรื่อ ดวงตาปรือปรอย ริมปากอวบอิ่มเผยอครางกระเส่าเป็นภาพที่แสนเร้าใจยิ่งนัก นิโคลัสเหลือบมองใบหน้าเย้ายวนใจในขณะที่ยังดื่มกินน้ำหวานจากร่างสาวอย่างเอร็ดอร่อย มือทั้งสองข้างก็ไม่ว่างเว้นจากการฟอนเฟ้นทรวงสาวอวบอิ่มเกินตัวด้วยความเมามันในอารมณ์ที่คุโชนมากขึ้น“คุณนิโคลัสขา ปราง... โอ ปรางสะ เสียว... ไม่ไหวแล้ว ปรางร้อนจัง อ๊ะ...”เฌอปรางครางพลิ้วสะโพกมนส่ายร่อนตามจังหวะลิ้นที่จุ่มจ้วงเข้าออกซอกสาวด้วยจังหวะร้อนแรง ไม่แน่ใจว่าที่ร่างกายเธอเป็นเช่นนี้เพราะฤทธิ์ยาหรือเพ
ตอนที่12.“คุณนิค...” เฌอปรางตาโตร้อนผ่าวไปทั้งกายแล้วเธอก็ไม่มีโอกาสพูดอะไรอีกเลยเมื่อเขาบดจูบเร่าร้อนลงมา พร้อมกับสะโพกสอบเคลื่อนไหวเร่งเร้า เสียงครางระงมของเขาและเธอก็ดังประสานกันอีกครั้งและอีกครั้ง จนเกือบรุ่งสางเขาถึงได้ปล่อยให้เจ้าของร่างเย้ายวนได้หลับจริงๆ ...ราเชนทร์มองร่างระหงของหญิงสาวที่อยู่ในดวงใจมานานแสนนานหลับพริ้มอยู่บนเตียงกว้างของตน ในบ้านพักตากอากาศหลังงามซึ่งซ่อนตัวอยู่ในหุบเขาค่อนข้างห่างไกลความสับสนวุ่นวาย และห่างไกลจากนิโคลัสที่จะไม่สามารถตามหาพิมพ์อักษรพบได้ง่ายๆ เพราะตอนนี้นิโคลัสคงกำลังเผชิญปัญหาใหญ่และกำลังจะถูกดิสเครดิตจากหุ้นส่วนหลายคนเลยทีเดียว รอยยิ้มร้ายกาจระบายบนใบหน้าหล่อเหลาด้วยความสะใจ ก่อนจะเดินออกไปสั่งการบางอย่างกับคนของเขาที่แฝงตัวอยู่ในบริษัทของนิโคลัส“ว่าไงบ้าง”“มันกำลังอึ้งที่นักข่าวบุกถึงห้องส่วนตัว”“ดีมาก คนของเราล่ะเป็นอย่างไร&rdqu
ตอนที่13.“หรือว่าคุณยังติดนิสัยชอบเฟริสต์กับสาวๆ อยู่ แม้จะแต่งงานแล้วคุณก็ยังคงรักสนุกอยู่ใช่ไหมครับ ผู้หญิงคนนั้นเธอจะเป็นอนุของคุณด้วยใช่ไหมครับ”คำถามต่างๆ ที่พรั่งพรูออกมาจากปากนักข่าวที่ยืนออกันเต็มหน้าห้องพักของเขาทำให้นิโคลัสกัดกรามแน่นดวงตาคมกล้าเต็มไปด้วยโทสะ นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มขุ่นข้นเกือบจะเป็นสีดำ ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึง หากลูกน้องของเขาเห็นก็คงพากันหลบหน้าไปก่อนเพื่อไม่ให้ตนเองโดนพายุอารมณ์ของผู้เป็นนายซัดใส่ แต่พวกนักข่าวไม่รู้ว่าเจ้านายของพวกเขาน่ากลัวแค่ไหนจึงไม่ทันมีใครได้ทันระวังตัว เมื่อนิโคลัสซึ่งอยู่ในชุดผ้าขนหนูผืนเดียวพันกายพุ่งเข้าหานักข่าวชายที่พยายามยื่นไมค์มายังเขาพร้อมกับอีกคนที่ถ่ายภาพชายหนุ่มรัวเป็นชุดด้วยกำปั้นและลำขาแกร่งกระหน่ำใส่นักข่าวทั้งสองคนพร้อมๆ กัน โดยไม่ห่วงรักษาชื่อเสียงหรือภาพพจน์ใดๆ ทั้งสิ้น จนนักข่าวทั้งสองล้มกองกันบนพื้นท่ามกลางเสียงหวีดร้องอย่างตกใจของนักข่าวทุกคน“แล้วพวกคุณจะต้องชดใช้ ที่บังอาจก้าวล่วงความเป็นส่วนตัวของผมแบบนี้...”“แต่ค
ตอนที่14.“โอ๊ย..” เฌอปรางอุทานออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อเขาเหวี่ยงร่างเล็กๆ ของเธออย่างแรงจนร่างบางเซถลาไปปะทะผนังก่อนจะทรุดลงกับพื้นเหมือนผ้าขี้ริ้วที่ถูกปาทิ้งด้วยความชิงชัง ร่างบางซึ่งสวมเพียงเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวงองุ้มด้วยความเจ็บและจุกภายใต้เงาร่างใหญ่ของเขา“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวมากกว่านี้ บอกมาเฌอปราง”“ปรางไม่รู้จริงๆ ค่ะว่าคุณนิคพูดเรื่องอะไรคะ”“อย่ามาเรียกฉันแบบนั้น เธอไม่มีสิทธิ์หรือสนิทสนมพอที่จะเอ่ยชื่อของฉันด้วยชื่อนั้น” เจอคำพูดนี้เข้าไปทำเอาเฌอปรางอึ้ง เจ็บลึกจนรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก“ค่ะ... แต่ได้โปรดฟังปรางให้ปรางพูดบ้าง ให้ปรางได้รู้บ้างว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น อย่ากล่าวหาปรางแบบนี้”“ได้ ถ้าเธออยากรู้ว่าเธอกับไอ้เชนทำเรื่องชั่วๆ อะไรกัน มานี่”นิโคลัสพูดรอดไรฟัน แล้วกระชากร่างเธอขึ้นมาพาเดินออกไปจากห้องนอนตรงไปยังห้องที่เฌอปรางพอจะเดาออกว่ามันคงเป็นห้องทำงานของเขาอย่างไม่ปราณีปราศรัยเธอนัก และไม่สน
ตอนที่15.ผู้ชายทั้งสองคนยังยืนยันคำเดิมคำพูดคำจาอ่อนน้อมสุภาพเรียบร้อยจนไม่น่าเชื่อ แต่มันก็ทำให้นิโคลัสมองพวกเขาอย่างพิจารณามากขึ้น พร้อมกันกับที่มิตรเดินเข้ามาพร้อมเอกสารบางอย่างในมือนิโคลัสรับซองสีน้ำตาลนั้นมาเปิดดูเงียบๆ พลางเหลือบมองคนทั้งสองเป็นระยะ แล้วแลสายตามายังเฌอปรางซึ่งยังคงนั่งอยู่ที่เดิม เธอนั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อนมีเพียงน้ำตาเท่านั้นที่เคลื่อนไหวไหลเป็นสาย“เอาล่ะ... ไม้ ปล่อยสองคนนั่น” ในที่สุดนิโคลัสก็เอ่ยขึ้น ซึ่งคำสั่งของเขาทำให้คนที่ถูกมัดมานานหลายชั่วโมงยิ้มออกมาอย่างยินดีแล้วรีบไหว้ขอบคุณเขาอย่างลิงโลด“ขอบคุณครับคุณนิโคลัส ขอบคุณที่ไม่เอาเรื่องพวกเรา”“ใช่.. ฉันไม่เอาเรื่องพวกนาย แต่ฉันไม่แน่ใจว่าตำรวจจะเอาเรื่องต่อจากฉันรึเปล่า”“หา.. ตำรวจ โธ่ ได้โปรดเถอะครับคุณนิโคลัส พวกเราผิดไปแล้วไม่อยากติดคุก ผมมีลูกเมียต้องดูแล” ชายทั้งสองทรุดนั่งไหว้ชายหนุ่มที่ยืนตระหง่านอย่างขอร้อง“ข้อนั้นฉันรู้ดีแต่พวกนายต่างหากท
ตอนที่16.“ต่อไปนี้ป้าเนียนไม่ต้องทำอาหารให้ปรางแล้วล่ะค่ะ หากหิวปรางจะทำกินเอง งานบ้านก็เหมือนกันปรางจะช่วยทำ”“คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะคิดว่าเธอเป็นคนดีงั้นสิ”“เปล่าค่ะ เพียงแต่ปรางไม่อยากอยู่เฉยๆ ให้ตัวเองฟุ้งซ่าน...”เธอตอบเบาๆ น้ำเสียงเหงาหงอยจนผู้ฟังก็รู้สึกใจแกว่ง เฌอปรางเดินไปตักข้าวมานั่งรับประทานเงียบๆ เธอมองน้ำพริกกะปิกับผักสองสามอย่างและไข่เจียวตรงหน้าแล้วค่อยๆ ตักใส่ปาก รสชาติของมันก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เธอนึกกลัวว่าป้าเนียนจะกลั่นแกล้ง และรู้สึกผิดที่มองนางในแง่ร้ายป้าเนียนมองสาวน้อยหน้าใสตรงหน้าอย่างพิจารณาก็พบว่าเธอไม่ได้มีท่าทางร้ายกาจหรือมารยาเยอะอย่างที่เจ้านายหนุ่มบอกนางเลยสักนิด สองวันมานี้นางเห็นเพียงสาวน้อยผู้เศร้าสร้อยหมองหม่นไม่ร่าเริงสดใสเหมือนอย่างลูกๆ ของนางซึ่งคนเล็กน่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเฌอปราง ลึกๆ ในใจนางกลับรู้สึกสงสารเธอด้วยซ้ำแต่ด้วยคำสั่งของเจ้านายและมันเป็นเรื่องส่วนตัวของนิโคลัส นางจึงเลือกที่จะเงียบแล้วทำตามคำสั่งมากกว่า
ตอนที่17“คุณแม่ไปที่บ้านสวนทำไม คิดจะช่วยเธอหรือครับ”นิโคลัสเดินมาหามารดาที่เพิ่งก้าวลงจากรถคันงามอย่างร้อนรน ในขณะที่คุณรินดานิ่งเงียบเดินเข้าบ้านไปโดยไม่ตอบคำถามของบุตรชาย“คุณแม่ครับ ผมต้องการคำตอบ”“ไม่มีอะไรจ้ะลูกรัก แม่แค่ไปดูหน้าผู้หญิงที่ลูกของแม่กล่าวหาว่าเป็นตัวต้นเหตุของเรื่องนี้ เป็นนางนกต่อ เป็นคนของราเชนทร์ ก็เท่านั้น”“แล้วเธอบอกอะไรคุณแม่บ้าง”“เธอบอกแค่ว่าอยากบ้าน กลับไปดูแลแม่ที่เพิ่งผ่าตัด”“ผมไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะพูดแค่นั้น แววตาของคุณแม่มองผมเหมือนตำหนิ”นิโคลัสพูดอย่างที่รู้สึก และแน่นอนว่าคนในครอบครัวของเขามักสัมผัสได้ในความหมายในแววตาของกันและกัน มันเป็นสิ่งที่พิเศษอย่างหนึ่งที่พวกเขามี และคนที่เข้ามาเป็นครอบครัวเดียวกันทุกคนทุกรุ่นจะมีสัมผัสพิเศษแบบนี้“ถูกต้อง แม่ตำหนิลูก... แล้วตัวเราเองล่ะนิโคลัส ฟ็อกซ์ เคยฟังในสิ่งที่แววตาแม่บอกหรือไม่...”
ตอนที่75. จบบริบูรณ์“ก็เละอย่างที่เห็น แต่ดูท่าเจ้าหมอนี่จะชอบแม่สาวน้อยคนนั้นเสียแล้วล่ะ แต่ไม่ยอมรับ นี่เห็นร่ำๆ จะกลับไปแก้มือ แล้วเอาชนะ มันชอบเอาชนะ แต่ไม่รู้หรอกว่ามันจะแพ้ราบคาบกลับมาเหมือนเดิมและจะเป็นวัวพันหลัก เหมือนพี่ไงล่ะ”“ก็ไปว่าพี่โรมแบบนั้น แต่แหม... วกเข้าหาตัวเองตลอดเลยนะคะ”“ไม่เอาแล้วคุยเรื่องไอ้หมอนี่ทำไมกันนะเรา มาทำหน้าที่ของเราดีกว่า”นิโคลัสเปลี่ยนเรื่องคุยทันทีเพื่อปฏิบัติภารกิจอันสำคัญของตน ชายหนุ่มพลิกร่างบางลงกับที่นอนนุ่มพลางกระชากเสื้อผ้าของเธอออกอย่างรวดเร็วด้วยความใจร้อนเฌอปรางก็ได้แต่ร้องอุ๊ยๆ แต่ไม่อาจจะขัดขวางเขาได้“อุ๊ย... คนบ้า ชุดใหม่ของปรางขาดหมดเลย ซื้อให้ปรางใหม่เลยนะชุดนี้ปรางชอบมากด้วย”เธอแง่งอนใส่สามีแต่ก็เผยอปากรับจุมพิตเร่าร้อนจากเขา มือบางก็ลูบไล้กายแกร่งอย่างหลงใหลแยกเรียวขาออกกว้างเพื่อให้เขาเข้ามาแทรกเข้ามาแนบชิดยิ่งขึ้นบดเบียดร่างงามกับร่างของเขาอย่างเร่าร้อนเชิญชวน“ปรางจ๋าเรามาทำน้องให้น้องป้องกันเถอะ มันนานแล้วนะทำทุกวันทำไมปรางไม่ท้องสักที” ชายหนุ่มพ้อภรรยาเสียงพร่าทั้งยังดูดกลืนยอดอกเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย“อืม... ใครบอกว่าปร
ตอนที่74.ราเชนทร์ครางชิดช่อดอกไม้งามนิ้วแกร่งสอดประสานกับเรียวลิ้นอย่างลง พิมพ์อักษรพุ่งทะยานไปสู่จุดสูงสุด ก่อนที่เธอจะร้องครางอีกครั้งเมื่อเขายกขาเรียวทั้งสองพาดไปที่บ่าแกร่งของเขาข้างหนึ่งแล้วนำแก่นกายแกร่งเข้าไปในความนุ่มหยุ่นราวกำมะหยี่เนื้อดี แรงตอดรัดจากร่างสาวทำให้เขาหลับตาแน่นครางหนักๆ ออกมาอย่างเสียวซ่านสุดใจ“โอ้ว... ลูกศรจ๋า ลูกศรของพี่ แน่นเหลือเกิน อูย... ยอดเยี่ยมมากที่รัก”ราเชนทร์ครางกระหึ่มแล้วเอ่ยชมภรรยาอย่างรักใคร่เมื่อเธอขยับสะโพกช้าๆ ยั่วเย้าเขาก่อน ดวงตางามพร่าพรายด้วยไฟสวาทจนเขาไม่อาจจะให้เธอขยับยั่วเขาอยู่ฝ่ายเดียว ราเชนทร์จึงควบขับขยับโยกกายแกร่งเข้าออกในโพรงสวาทสาวอย่างเมามันด้วยจังหวะหนักแน่นเร้าใจ แล้วปลดปล่อยลาวาระอุจากกายแกร่งเข้าสู่ดอกไม้งามจนหมดทุกหยาดหยด...“อ๊ะ อ๊า พี่เชนขา...”พิมพ์อักษรเกร็งกระตุกเมื่อรับรู้ถึงความอุ่นร้อนของลาวาสวาทที่สาดซัดเข้าไปในกายของเธอ และร่างสูงก็ทรุดฮวบลงบนอกอิ่มไหวสะท้านด้วยแรงหอบหายใจจากบทรักเร่าร้อนทางด้านต้นหลิวก็ให้กำเนิดบุตรชายคนแรกซึ่งตอนนี้ น้องต้นกล้า หรือเด็กชายจักรรัตน์ ซึ่งได้ชื่อบิดากับมารดารวมกันนั้นอายุได้
ตอนที่73.“โอ้ว.. เมียจ๋า คิดจะกินผัวจริงๆ หรือจ๊ะ อ๊า...” นิโคลัสครางกระเส่าเมื่อมือน้อยกอบกุมความเป็นชายแข็งขึงไว้ในมือแล้วขยับช้าๆ ด้วยจังหวะยั่วยวนให้ใจชายสั่นระทึกเมื่อริมฝีปากงามครอบครองมันความอุ่นร้อนนุ่มลื่นของปากสาวรูดไล้อย่างเมามันร่างแกร่งก็เกร็งสะท้าน กระดกเอวเข้าหาริมฝีปากและมือของเธออย่างห้ามใจไม่ไหว เสียงดูดกลืนและเสียงครางดังระงมไปทั้งห้องกว้าง เฌอปรางปล่อยท่อนกายแกร่งออกจากมือทาบร่างเปลือยลงบนร่างร้อนระอุของเขาแล้วเลื่อนเบียดต่ำลงเสียดสีร่างของตนกับเขาอย่างยั่วให้เขาเตลิดไป“โอ... เมียจ๋า ปรางจ๋า... เดี๋ยวนี้เลยจ้ะ พี่ต้องการปรางเหลือเกิน”นิโคลัสอ้อนวอนขอเสียงกระเส่าลุกขึ้นนั่งแล้วคว้าเธอมาบดจูบเร่าร้อน มือหนาก็กุมสะโพกกลมมนไว้แน่นนำพาให้มันเคลื่อนลงครอบครองความปวดร้าวของเขา“อ๊า....” เฌอปรางครางลึกเมื่อค่อยๆ กดสะโพกลงไปช้าๆ แหงนหน้าไปข้างหลังหลับตาแน่นกับความเสียวเสียดเมื่อท่อนกายแกร่งสอดลึกเข้าไปในโพรงดอกไม้ฉ่ำหวาน“ปรางจ๋า ปราง ที่รัก ขยับแรงๆ เลยครับ” เสียงแหบพร่าสั่งการเมื่อเธอหมุนวนสะโพกยั่วยวนเขาอย่างเนิบช้า นิโคลัสบีบคลึงทรวงอวบอย่างหลงใหลนิ้วแกร่งสะกิดยอดอกส
ตอนที่72.“อาปราง อาปราง” เสียงเด็กๆ ดังขึ้นพร้อมกับเด็กทั้งสองซึ่งเข้าไปกราบคุณรินดากับคุณเควินแล้ว ก็พากันวิ่งมาลาอาปรางของพวกเขา เฌอปรางอ้าแขนรับพวกเขาไว้ในอ้อมกอดอย่างแสนรัก ในขณะที่ประวิชก็เดินไปยืนข้างๆ คนขี้หวงแล้วกระทุ้งข้อศอกกับสีข้างของนิโคลัสอย่างหมั่นไส้ และโอกาสนี้ก็เป็นโอกาสงามที่เขาจะสามารถทำอย่างนั้นกับหมาป่าจอมหวงอย่างนิโคลัสได้โดยที่ตนเองจะปลอดภัยทุกประการ แล้วบิดามารดาของนิโคลัสพร้อมกับราเชลและคุณโรเจอร์ก็เดินเข้ามาในห้องรับรองโอ่อ่า “เด็กๆ เป็นเด็กดีนะกันนะคะ เดินทางปลอดภัยด้วยจ้ะ”“ขอบคุณค่าอาปราง แล้วพวกเราจะกลับมาเยี่ยมน้องนะคะ”“ไปกันเถอะลูกๆ เดี๋ยวไม่ทันเครื่อง ผมลานะครับคุณท่าน ฝากปรางด้วยนะครับ” ประวิชกับลูกๆ ไหว้ล่ำลาอย่างนอบน้อม“จ้ะ เดินทางปลอดภัยกันทุกคนนะจ๊ะ ดิฉันฝากพวกเขาด้วยนะคะคุณโรเจอร์ และดีใจมากที่เราได้พบกันและเป็นครอบครัวเดียวกัน” คุณรินดาบอกอย่างยินดีฝากฝังคุณโรเจอร์อีกครั้ง“ครับ ผมสัญญาเลยว่าจะรักพวกเขาเหมือนกับที่ผมรักราเชล เพราะพวกเขาคือครอบครัวของผม” คุณโรเจอร์ชายวัยหกสิบปลายอ้วนท้วนท่าทางใจดีเหมือนซานตาคลอสบอกด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขก่อนล
ตอนที่71.“ก็เรียกกันแค่เราสองคนเท่านั้นนี่นาจะอายทำไม มากกว่าเรียกก็เคย”“บ้า.. คนแก่จอมหื่น นี่จ้องจะเอาเปรียบเขาอยู่ใช่ไหม”“ใครว่าเอาเปรียบ เราก็ได้เปรียบกันทั้งสองคนล่ะน่า หรือต้นหลิวไม่มีความสุขยามที่พี่สอนรักให้ว่าที่เมียในอนาคต” จักรพูดเสียงพร่าแล้วคว้าร่างอวบอิ่มให้ล้มนั่งลงบนโซฟารับแขกตัวใหญ่ในห้องนั่งเล่นที่ตอนนี้ปิดมิดชิด“อุ้ย.. พี่จักร อย่าค่ะเดี๋ยวใครมาเห็น”“ที่นี่มีแค่เราสองคน... ต้นหลิวจ๋า รู้ไหมคิดถึงใจจะขาด...”จมูกโด่งคมคลอเคลียไม่ห่างแก้มสาวแดงปลั่งมือก็ซุกซนถอดเสื้อผ้าของสาวเจ้า จนในที่สุดทั้งเขาและเธอก็เปล่าเปลือยด้วยกัน จักรจับร่างอวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือของต้นหลิวนอนลงบนโซฟาอย่างง่ายดายเมื่อเธออ่อนระทวยและเต็มอกอกเต็มใจ มือสีเข้มลูบไล้เรือนกายขาวผ่องเป็นยองใยอย่างชื่นชอบ ชายหนุ่มมองดูสีผิวที่ตัดกันของเขากับเธออย่างหลงใหลมึนเมาไปกับรูปร่างขาวอวบอึ๋มสุดเอ็กซ์ของเธอ“บ้า พี่จักรจะมองทำไมนักหนาต้นหลิวอายนะ”เสียงพ้อดังขึ้นแผ่วๆ พลางเบี่ยงกายหลบสายตาคมเข้าหาพนักโซฟา แต่เขาไม่ยอมจับร่างอวบอิ่มพลิกกลับมาแล้วคร่อมทับร่างเธอไว้ด้วยแขนแกร่งก่อนจะครอบครองยอดอกสีชมพูระเรื่อ
ตอนที่70.นิโคลัสครางกระเส่าชิดแผ่นหลังนวลไล้ลิ้นร้อนลงบนแผ่นหลังของเธออย่างหยอกเย้า มือหนาข้างหนึ่งก็ฟอนเฟ้นทรวงอกอิ่มในขณะที่อีกข้างเลื่อนลงต่ำสอดไซ้เข้าไปใต้ชายกระโปรงยาวคลุมเข่ามน ลากไล้หัวเข่ากลมกลึงวกเข้ามาด้านในต้นขาอวบเรื่อยมาจนถึงเนินดอกไม้สาวฉ่ำเยิ้ม นิโคลัสแสนจะตื่นเต้นยินดีกับการต้อนรับของเธอนิ้วแกร่งคลอคลึงกุหลาบงามผ่านเนื้อผ้าบางเฉียบของชั้นในตัวน้อย สะกิดยอดเกสรสาวเล่นอย่างมันมือยิ่งเมื่อร่างอวบส่ายพลิ้วครางกระเส่ารัญจวนใจเขาก็สอดมือแหวกเนื้อผ้าเข้าไปพบเนื้อแท้อ่อนละมุนและเขาก็ไม่รอช้าใช้นิ้วกลางสอดเสยเขาไปในกลีบกายสาวทันทีแล้วแช่นิ่งไว้อย่างนั้น ความเสียวซ่านเริ่มจากนิ้วแล้วพล่านไปทั้งกายโดยเฉพาะความปวดร้าวที่แก่นกายแกร่งของตน“อ๊ะ พี่นิคกี้... อืม...” เฌอปรางครางกระเส่าเมื่อนิ้วแกร่งที่สอดไซ้อยู่ในกลีบดอกไม้งามนั้นขยับเข้าออกด้วยจังหวะเร้าอารมณ์ให้เตลิดลิ่ว “ปรางจ๋า... คิดถึงพี่นิคกี้ไหมครับ” เขาพูดชิดแก้มนวลริมฝีปากขบเม้มใบหูบางแดงก่ำอย่างหยอกเย้าแหย่ลิ้นร้อนๆ เข้าไปในใบหูเล็กๆ นั้นอย่างหลงใหล“พี่นิคกี้ขา... ปราง อา...”เสียงเธอขาดหายไปกลายเป็นเสียงครางกระสันเมื่อน
ตอนที่69.“คุณแม่ของหนูแอบหนีคุณพ่อมาแบบนี้ เห็นทีคุณพ่อต้องทำโทษคุณแม่เสียละมั้งนี่”เสียงทุ้มคุ้นหูดังอยู่ใกล้ๆ ทำให้คนที่กำลังเพลิดเพลินกับบรรยากาศรอบตัวหันไปตามเสียง มองเขาอย่างตื่นตะลึงและคาดไม่ถึง แม้จะแอบตื่นเต้นดีใจ“พี่นิคกี้...”“ใช่ พี่เอง...”“ตามเราพบได้อย่างไรคะ” เธอถามเมื่อหายตื่นตะลึงแล้วก็ขยับหนีคนตัวโตที่ทรุดนั่งลงเบียดชิดร่างอวบอิ่มของตนอย่างจงใจ แต่สุดท้ายเธอก็ไม่สามารถหนีอ้อมแขนอันอบอุ่นที่ถวิลหาอยู่ทุกวันไปได้“ก็ตามหัวใจมาไง หัวใจมันบอกว่ามีเด็กดื้อแอบมาหลบอยู่ที่นี่”“ปรางเปล่าหลบเสียหน่อย แค่พาลูกมาพักผ่อนเท่านั้น”เธอแย้งเสียงอ่อยหลบสายตาคมที่มองมาอย่างอ่อนหวาน ใจสาวตื่นเต้นระรัวเพียงแค่เห็นเขา เนื้อตัวตื่นเร้าสั่นไหวเพียงแค่สบแววตาแห่งความปรารถนาของเขา“รู้ไหมหนีมาแบบนี้ต้องโดนทำโทษ ให้ผัวตามหาจนแทบพลิกแผ่นดินมีความผิดมากนะ”“ปรางไม่ได้หนีนะคะ เพียงแต่ปรางมาพักผ่อนและต้องการความมั่นใจก็เท่านั้นค่ะ”“ความมั่นใจในอะไรล่ะปราง แค่ที่พี่จดทะเบียนกับปรางมันยังไม่พออีกหรือ ไม่พอที่จะทำให้ลูกของเราที่เกิดมานั้นสมบูรณ์พร้อมหรอกหรือ”ชายหนุ่มถามพลางยกร่างอวบให้มานั่งบ
ตอนที่68.คุณพิมพ์พรถอนใจอย่างปลอดโปร่งมองราเชนทร์กับบุตรสาวของตนสลับกันไปมาด้วยความสุข การวางทิฐิของตัวเองลงมันก็ทำให้คนเราพบความสุขเช่นนี้นี่เอง และนางก็โชคดีเหลือเกินที่มีเพื่อนที่ดีอย่างบิดามารดาของนิโคลัสที่คอยให้ความช่วยเหลือมาเสมอ และโชคดีที่นิโคลัสไม่เจ้าคิดเข้าแค้นราเชนทร์จนเกินไปและนั่นก็เป็นผลมาจากความรักเช่นกันเฌอปรางทำให้ผู้ชายอย่างนิโคลัสเปลี่ยนไป เช่นเดียวกับที่พิมพ์อักษรทำให้ผู้ชายร้ายๆ อย่างราเชนทร์ถอดเขี้ยวเล็บ และยังช่วยให้บุตรสาวของนางรอดพ้นความตายมาได้อย่างกับปาฏิหาริย์ แต่ตอนนี้นางเองก็นึกห่วงและเห็นใจนิโคลัสอยู่ไม่น้อยที่ช่วยให้ครอบครัวของนางได้พบกับความสุขแต่ตัวเองกลับกำลังเป็นทุกข์เพราะภรรยาหอบลูกในท้องหนีไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ และตอนนี้นิโคลัสก็กำลังตามหาเฌอปรางจ้าละหวั่น...“พวกมึงนี่มันเลี้ยงเปลืองข้าวสุกจริงๆ โว้ย! เมียกูหายไปทั้งคนพวกมึงยังไม่มีใครรู้ว่าลูกเมียกูอยู่ที่ไหน หลายวันแล้วนะมึงที่เมียกูหายไป หากปรางกับลูกกูเป็นอะไรไปกูจะฆ่าพวกมึงทุกตัวเลย เริ่มที่มึงไอ้จักร แล้วมึงก็อย่าหวังว่าจะได้แต่งงานกับแฟนมึงเลย” นิโคลัสแผดเสียงลั่นด้วยความโมโหสุดขีดไม่มี
ตอนที่67.นิโคลัสจ้องมองคนตรงหน้าอย่างเข่นเขี้ยวและหมั่นไส้เหลือกำลัง อยากจะกระโดดเข้าไปชกหน้าให้หงายแค้นแล้วกระทืบซ้ำอย่างให้ได้หยอดข้าวต้มเสียด้วย“มึงจะเอาอย่างไร จะไปหรือไม่ไป กูบอกได้อย่างเดียวว่าชีวิตของลูกศรขึ้นอยู่กับมึง”นิโคลัสเสียงเข้มจับจ้องมองราเชนทร์ที่สวมเพียงกางเกงขาก๊วยแบบชาวเล เผยแผงอกแกร่งที่คล้ำแดดลงไปใบหน้าหล่อเหลาขาวใสดูตอบลงเล็กน้อยและรกรุงรังด้วยหนวดเคราที่เจ้าตัวไม่ได้ใส่ใจจะโกนราเชนทร์ดูต่างจากคนที่เขารู้จักโดยสิ้นเชิง นักธุรกิจหนุ่มเจ้าสำอางที่มีความเจ้าชู้ไม่เป็นรองใครซ้ำยังเป็นคนร้ายกาจในเกมธุรกิจคนนั้นไม่มีให้เห็นอีกต่อไป ตอนนี้มีเพียงหนุ่มชาวเลหน้าตารกรุงรังด้วยหนวดเคราเท่านั้น“มันก็เรื่องของพวกมึงไม่ใช่เหรอ กูไม่ใช่คนกรุง หรือคนที่เกี่ยวข้องกับใครที่นั่นแล้ว”“แม้ว่าลูกศรจะรอมึงอยู่ตลอดเวลาอย่างนั้นหรือ”“มันไม่มีประโยชน์คนที่มีแต่ตัวอย่างกู คนเลวอย่างกูจะดูแลใครได้ อีกอย่างแม่ของเขาก็รังเกียจกูอย่างกับอะไรดี มึงพาคนของพวกมึงไปซะก่อนที่กูจะหมดความอดทน”ราเชนทร์ประกาศกร้าวมองนิโคลัสอย่างชิงชังแล้วก้าวเดินออกจากตรงนั้นไป แต่แล้วเท้าแกร่งเหยียบย่ำผืนทราย