ต้นหลิวมองเพื่อนรักที่ทำกับข้าวด้วยตัวเองอย่างพิถีพิถันและเอาใจใส่ กับข้าวทุกอย่างที่เฌอปรางทำนั้นอร่อยรสชาติดีถูกปาก ในตลาดของอำเภอเล็กๆ แห่งนี้ไม่มีใครไม่รู้จักสาวน้อยนามเฌอปรางลูกสาวแม่ปิ่น ผู้ขยันขันแข็งและแสนกตัญญู เฌอปรางเป็นที่รักของทุกคนแม้แต่เตี่ยกับม้าของเธอยังรักเอ็นดูเฌอปราง คอยสั่งให้เธอมาดูแลหลานๆ กับมารดาของเฌอปรางเสมอ และให้มาเรียนทำกับข้าวกับเฌอปรางด้วย บอกเธอทำตัวให้เป็นกุลสตรีแม่บ้านแม่เรือนไม่ใช่กระโดกกระเดกเที่ยวเล่นสนุกไปวันๆ
“มองอะไรยายม้าดีดกะโหลก” เฌอปรางถามแต่มือสาวะวนกับการยกหม้อแกงขึ้นบนรถเข็น พร้อมด้วยเด็กๆ ที่เตรียมพร้อมเข็นรถไปยังตลาด
“แหม.. พูดซะเสียหายขายไม่ออกเลย”
“รึไม่จริง”
“จริงจ้าจริง ใครจาน่ารักอ่องหวางเป็งกุงลาสะตีทุกกาเบียกนิ้วอย่าง อาหนูปรางของเตี่ยล่า” ต้นหลิวค้อนเพื่อนรักแล้วทำเสียงเลียนแบบเตี่ยของตนที่ชื่นชมเฌอปรางว่าเป็นกุลสตรีน่ารักอ่อนหวาน เฌอปรางกับหลานๆ ขบขันหัวเราะท่าทางของต้นหลิว
เมื่อมาถึงตลาดประจำอำเภอซึ่งช่วงเวลาห้าโมงเย็นถึงหนึ่งทุ่มถือได้ว่าเป็นเวลาทองของพ่อค้าแม่ขายซึ่งจะเป็นช่วงที่ขายของดีที่สุดเพราะคนเลิกงานหรือชาวบ้านจะมาซื้อของและอากาศไม่ร้อน วันนี้ก็เช่นกันยิ่งมีตลาดนัดด้วยแล้วก็จะมีคนมาตลาดเยอะกว่าวันปรกติ สองสาวกับอีกสองเด็กหญิงชายช่วยกันขายกับข้าวอย่างสนุกสนาน รอยยิ้มและความน่ารักบวกกับคำพูดจาสุภาพเรียบร้อยนั้นถูกตาต้องใจคนซื้อทำให้กับข้าวของพวกเธอหมดเร็วกว่าทุกวัน ซึ่งภาพของคนทั้งสี่ที่ช่วยกันขายกับข้าวนั้นเป็นภาพที่ชินตาของผู้พบเห็น...
“อย่าลืมเอากับข้าวที่ใส่ปิ่นโตไว้ไปฝากเตี่ยกับม้าด้วยนะต้นหลิว”
“จ้าไม่ลืม แหม.. ของฟรีใครๆ ก็ชอบ”
“ขอบใจนะต้นหลิว ที่มาช่วยขายของแล้วยังมาส่งปรางอีก” เฌอปรางยิ้มหวานให้เพื่อนรักหลังจากที่วันนี้ขายของหมดเร็วทำให้เธอกลับมาอาบน้ำแต่งตัวมางานเลี้ยงของรีสอร์ตทันเวลา และการมัววุ่นวายขายของก็ช่วยให้เธอคลายความเคร่งเครียดกับงานที่จะต้องทำในคืนนี้ไปชั่วคราว
“เป็นอะไรปรางหน้าเครียดเลยไม่อยากมางานเลี้ยงสุดอลังการหรอกหรือ” ต้นหลิวทักท้วงเมื่อเห็นสีหน้าของเธอ
“เปล่าหรอกแค่ห่วงแม่น่ะ”
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า หมอก็บอกไม่ใช่เหรอว่ามีพยาบาลดูแลตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ก็ปรางบอกเองว่าอีกไม่กี่วันแม่ปิ่นก็จะได้ผ่าตัดแล้ว อีกหน่อยแม่ปิ่นก็หายน่าหลิวจะช่วยดูให้นะ”
“จ้ะ งั้นปรางไปนะ กลับบ้านดีๆ ล่ะ อย่าเหลวไหล” เฌอปรางพยายามข่มความกังวลยิ้มให้เพื่อนรักแล้วเดินเข้าไปในรีสอร์ตด้วยฝีเท้าที่ค่อนข้างสั่นเล็กน้อย
เธอต้องนึกถึงแม่ให้มากๆ นะปราง แม่ต้องผ่าตัดด่วน เฌอปรางบอกตัวเองแล้วนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสองปีก่อนหน้านี้
มีอยู่วันหนึ่งมารดาของเธอกำลังข้ามถนนหลังจากกลับจากตลาด ทันใดนั้นก็มีรถที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูงพุ่งเข้าชนมารดาของเธอจนได้รับบาดเจ็บอาการค่อนข้างสาหัสและเสียเลือดมาก บังเอิญราเชนทร์เข้ามาพบเหตุการณ์เขาช่วยนำมารดาของเธอส่งโรงพยาบาลได้อย่างทันท่วงทีไม่เช่นนั้นมารดาของเธอคงเสียเลือดจนตายไปตั้งแต่วันนั้น และเขาก็ช่วยดูแลค่าใช้จ่ายในการรักษาทั้งหมดและยังตามเจ้าของรถคันนั้นซึ่งหนีไปทันทีหลังก่อเหตุมารับผิดได้ด้วย
ในตอนนั้นเฌอปรางรู้สึกชื่นชมราเชนทร์มาก ราเชนทร์เป็นชายหนุ่มรูปงามภูมิฐานสง่างามดูมีจิตใจดี หลังจากนั้นเขาก็มาเยี่ยมเธอกับมารดาบ่อยๆ จนมารดาของเธอหายดี เฌอปรางเห็นราเชนทร์เหมือนพี่ชายคนหนึ่งและทุกคนในครอบครัวของเธอก็ชอบเขา ความรู้สึกนั้นไม่ได้มากไปกว่าชื่นชมอย่างจริงใจและไม่ได้มีความรู้สึกแบบชายหญิงแอบแฝง
แต่ในวันนี้ไม่รู้ทำไมเฌอปรางถึงได้รู้สึกกระอักกระอ่วนใจ ความนิยมยินดีในตัวราเชนทร์ลดน้อยลงไปเรื่อยๆ กับข้อเสนอของเขา เธอไม่รู้ว่าเฌอปรางมีเหตุผลอะไรที่จะต้องทำแบบนี้ เพราะเรื่องส่วนตัวของเขาเธอก็ไม่รู้มากไปกว่า ราเชนทร์เป็นนักธุรกิจคนหนึ่ง แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาทำธุรกิจเกี่ยวกับอะไร แต่ตอนนี้เธออยากรู้เสียแล้ว...
“มาสายไปสองนาที” เสียงของคนที่กำลังนึกถึงดังขึ้นทำให้เฌอปรางรู้สึกเย็นเฉียบไปทั้งตัว
“คุ คุณราเชนทร์...”
“ทำไมทำเสียงตกใจแบบนั้นล่ะปราง ไม่ดีใจเหรอที่ได้พบฉัน เราไม่ได้เจอกันมาสี่เดือนเลยนะ”
ราเชนทร์มองสาวน้อยตรงหน้าที่มองเขาตาโตอย่างตระหนก ความจริงแล้วเขาชอบเฌอปรางเพราะเธอเป็นเด็กดีน่ารักและกตัญญู แต่ตอนนี้เขาต้องทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการที่สุด โดยไม่สนใจว่าใครจะเป็นคนดีมาจากไหน คนเรามันก็เห็นแก่ตัวกันทุกคนนั่นล่ะ...
“เอ่อ คือ ปรางขอโทษค่ะ” เฌอปรางตอบอ้อมแอ้ม หลบตาสายตาแปลกๆ ของเขา
“พรุ่งนี้แม่ของเธอจะได้เข้ารับการผ่าตัด และย้ายไปโรงพยาบาลที่ดีกว่านี้มีพยาบาลพิเศษคอยดูแลตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง”
“ค่ะ... ขอบคุณนะคะที่ช่วยเรื่องการผ่าตัดของแม่”
เฌอปรางกลั้นความขมขื่นลงไปอย่างรู้สึกอดสูใจเล็กน้อย ลำพังเงินที่ขายกับข้าวในตลาดก็คงไม่พอค่าผ่าตัด ไหนจะค่าเล่าเรียนของหลานๆ อีก ดีที่ว่าบ้านเป็นของตัวเองไม่ต้องเช่า มีพื้นที่นิดหน่อยให้ปลูกผักสวนครัวพอได้ลดต้นทุน
“นี่ชุดที่เธอจะต้องใส่ในคืนนี้ จำไว้ว่าเธอจะต้องสวยโดดเด่นที่สุดในงานคืนนี้” ราเชนทร์ยื่นถุงกระดาษใบใหญ่ลายสวยที่มีแบรนด์ชื่อดังอยู่บนถุงใบนั้น มันค่อนข้างหนักเลยทีเดียวเมื่อรับมาถือไว้
“ค่ะ”
“อย่าทำให้ฉันผิดหวัง เพราะมันคือชีวิตของแม่เธอ”
“ค่ะ” เฌอปรางได้แต่รับคำ ทั้งหนี้บุญคุณและค่าผ่าตัดมันค้ำคออยู่และเธอก็เสี่ยงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น...
“จำไว้ว่าเธอแค่ต้องสวยที่สุดในงาน” เสียงแหบห้าวย้ำตามหลังมาทำให้เธอต้องสูดลมหายใจลึกๆ เพื่อเรียกกำลังใจให้ตนเอง ขณะก้าวเดินไปยังห้องแต่งตัวที่พี่ลิลลี่นัดไว้
ตอนที่6.“มาเร็วๆ เข้าน้องหนูปรางขาพี่ลิลี่อยากออกไปแด๊นซ์กะหนุ่มๆ แล้วค่า” เมื่อเฌอปรางก้าวเข้าไปในห้องแต่งตัวซึ่งตอนนี้มีพี่ลิลลี่กับพนักอีกสองคนที่กำลังแต่งตัวกันอย่างจัดเต็มด้วยความสนุกสนาน ก่อนจะพากันเดินออกไปเมื่อแต่งตัวเสร็จแล้ว“ขอโทษค่ะพอดีปรางแวะเยี่ยมแม่น่ะค่ะพี่ลิลลี่”“ไม่เป็นไรมาๆ พี่จะแต่งตัวให้พี่มีชุดมาเผื่อหนูด้วยนะ คิดแล้วว่าปรางจะใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์มาน่ะ”“เอ่อ.. พี่ลิลลี่คะพอดีว่าปรางมีชุดมาเองด้วย พอดี เอ่อ.. เพื่อนรุ่นพี่เขาให้ยืม แต่ปรางยังไม่เห็นหรอกค่ะว่ามันเป็นแบบไหน ลองดูก่อนไหมคะ” เธอบอกและพี่ลิลลี่ก็หันไปสนใจถุงกระดาษในมือเธอทันที รีบมาคว้าไปเปิดดูเมื่อเห็นของในมือก็ถึงกับตาโตด้วยความตื่นเต้น“โอ้ว ว้าววว... นี่น้องหนูปรางขาได้มันมาอย่างไรคะ แล้วพี่ที่เขาซื้อให้นี่เป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย โสดอยู่รึเปล่า เขาสนใจน้องหนูปรางของพี่ลิลลี่ใช่ไหม แล้ว...”“พอแล้วค่ะ พี่ลิลลี่ คือคนคนนี้เขาไม่ได้เป็นอะไรกับปรางเลยค่ะ แค่คนที่รู้จักกันแล้วก็เกิดถูกใจถูกชะตาปราง เลยให้ชุดนี้มาก็เท่านั้นค่ะ” เฌอปรางพูดไปตามความจริงบางส่วน ตอนนี้กลับรู้สึกว่าเธอกับราเชนทร์เป็นแค่คนรู้
ตอนที่7.เสียงกุกกักๆ และเสียงพูดคุยเบาๆ อยู่ด้านนอกทำให้นิโคลัสลุกขึ้นจากโซฟาตัวใหญ่นึกสงสัยว่าคนของเขากำลังทำอะไรอยู่หรือมีเหตุการณ์อะไรที่ไม่ชอบมาพากลแต่ก็ไม่เห็นมีใครเข้ามารายงานเขา“นายออกไปดูสิมิตร ว่ามีอะไร” เขาบอก มิตร บอดีการ์ดประจำตัวอีกคนซึ่งอยู่ในห้องกับเขา พอมิตรออกไปข้างนอกได้ไม่ถึงนาทีก็กลับเข้ามาในห้องพร้อมด้วยหญิงสาวในชุดที่ทำให้เลือดร้อนๆ ในกายเขาเดือดพล่านได้อย่างไม่น่าเชื่อ เดรสสั้นเกาะอกสีทองอร่ามเนื้อผ้าวาวระยับแนบไปกับเรือนร่าง ที่ทำให้ผู้ชายคลั่งได้เพียงแค่มอง ทรวงอกกลมกลึงอวบอัด เอวเล็กคอดอย่างไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงจะมีเอวคอดได้ขนาดนี้กับสะโพกมนรับกันอย่างเหมาะเจาะ เรียวขาเสลาเนียนละเอียดไม่ต้องพึ่งพาถุงน่องแต่ย่างใดนั้นเรียวได้รูป และเขาเห็นว่าเธอมีเรียวขาที่สวยมาก... สวยกว่าผู้หญิงทุกคนที่เคยเจอ แม้แต่พิมพ์อักษรคู่หมั้นของเขาก็ไม่ได้มีเรียวขาที่เรียวยาวเสลาเช่นนี้ และแม้ว่าจะไม่เห็นหน้าเธอชัดๆ เพราะผู้หญิงคนนั้นกำลังก้มๆ เงยๆ อยู่กับรองเท้าส้นสูงสีเดียวกันกับชุดคู่นั้นของเธอ แต่มันก็สั่นคลอนความเข้มแข็งขอ
ตอนที่8.เธอบอกเขาเบาๆ รู้สึกขัดเขินขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อรู้ตัวว่าตนตกอยู่ในอ้อมกอดของเขา ร่างสาวที่มีเพียงผ้าบางแนบเนื้อขวางกั้นนั้นทำให้เธอสัมผัสกับร่างแกร่งของเขาอย่างถนัดถนี่และรู้สึกถึงอย่างที่เคลื่อนไหวเบาๆ ชิดหน้าท้องแบนราบที่ทำให้รู้สึกร้อนวูบๆ วาบๆ ราวมีอะไรหมุนวนอยู่ในท้องน้อยแต่แทนที่จะได้เป็นอิสระจากอ้อมแขนแข็งแรงกลับกลายเป็นว่า เขากระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น แล้วมือแกร่งของเขาก็สอดไซ้เข้ามาในพวงผมสลวยตรึงใบหน้าที่แหงนเงยของเธอไว้แล้วก้มลงมาอย่างรวดเร็ว เฌอปรางตะลึงงันและนิ่งอึ้งไปเมื่อริมฝีปากหนาอวบอิ่มของตนถูกครอบครองด้วยริมฝีปากของชายหนุ่มที่เคยเห็นแต่จอภาพยนตร์และจอโทรทัศน์...เขากำลังจูบเธออยู่... โอ... เป็นไปไม่ได้สาวน้อยไร้เดียงสาคิดอย่างมึนงง สมองน้อยๆ เหมือนมีกลุ่มควันขาวๆ ลอยล่องอยู่เต็มไปหมด หูก็อื้ออึงไม่ได้ยินเสียงอะไร นอกจากเสียงหัวใจของตนที่เต้นตุบตับๆ ดังกึกก้องจนกลัวว่าจะมีใครมาได้ยินเสียงหัวใจของเธอ...นิโคลัสครางในอกอย่างถูกใจกับความหวานละมุนจากเรียวปากสาวหวานฉ่ำ
ตอนที่9.“ใช่ฉันสงสัยมัน ถามไอ้ชัยสิว่าครั้งล่าสุดเห็นไอ้ราเชนทร์อยู่ที่ไหนกับใคร เดี๋ยวนี้!” ชายหนุ่มสั่งการแล้วหันมามองไม้ด้วยแววตาที่เขารู้ดีว่าเจ้านายของเขาจะมีงานสำคัญให้ทำ“บอกคนของเราดูแลความเรียบร้อยบริเวณรีสอร์ตให้เข้มงวด เพิ่มความปลอดภัยและดูแลจุดเสี่ยงให้ดี อย่าให้เกิดเหตุการณ์ที่ฉันไม่ชอบ และทำให้เงียบที่สุดแล้วก็บอกไอ้มิตรมาหาฉัน”“ครับคุณนิค”“ปล่อยฉันนะ พวกคุณเป็นใคร ปล่อยนะ” เฌอปรางร้องอย่างตกใจเมื่อแขนเรียวถูกกระชากลากถูจากชายผิวกร้านดำหน้าตาบ่งบอกยี่ห้อผู้ร้ายสองคนที่ฉุดกระชากร่างบอบบางของเธออย่างไม่ปราณี พร้อมกับอาการแปลกๆ ในร่างกายที่สลับร้อนสลับหนาวราวจะเป็นไข้ แต่ก็ไม่ใช่ ซึ่งทำให้เธอหวาดกลัวเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ยิ่งเห็นสายตาของพวกมันมองเธอด้วยแววหื่นกระหาย เฌอปรางอยากจะหายไปจากตรงนี้หากมีมนต์วิเศษ แล้วเสียงสวรรค์ก็ดังขึ้น... “นี่พวกแกจะ
ตอนที่10.ชายหนุ่มกัดฟันพูดอย่างฉุนเฉียวที่เธอดึงดันพยายามจะไปให้ได้ มือหนาเอื้อมมากระชากแขนเล็กๆ นั้นอย่างแรง ทำให้ร่างบางเซมาปะทะร่างแกร่งเต็มที่ซึ่งเฌอปรางพยายามถอยห่างร่างแกร่งของเขาเพราะความร้อนที่มีมากมายในกายทำให้เธอนึกกลัวแต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกดีที่ได้แนบชิดกับเขา ในใจลึกๆ เธอรู้สึกว่าเขาจะช่วยให้หายจากอาการร้อนรุนแรงนี้ได้ ความคิดสับสนวุ่นวายวิ่งพล่านอยู่ในสมองจนไม่สามารถต่อต้านอ้อมแขนแข็งแรงที่ตวัดอุ้มเธอแนบอก“ตามตัวสองคนนั้นมาให้ได้ ฉันอยากรู้ว่ามันเป็นใคร มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้มากน้อยแค่ไหน แล้วตรวจดูในงานว่ามีใครอีกบ้างที่ใช้ยานรกนี่!”เขาหันมาสั่งเสียงกร้าวก่อนจะอุ้มร่างบางเดินเร็วๆ ไปยังลิฟต์ส่วนตัวที่จะพาเขาไปยังห้องพักชั้นบนสุดซึ่งเป็นที่ที่เขาพัก ซึ่งทั้งชั้นออกแบบให้เป็นเสมือนบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งมีห้องครัวห้องน้ำและห้องออกกำลังกายรวมไปถึงสระว่ายน้ำขนาดย่อมมีทุกอย่างครบครันทันสมัย...“ปรางเป็นอย่างไรบ้าง” นิโคลัสวางร่างบางลงบนเตียงนุ่
ตอนที่11.ลิ้นหนาร้อนระอุราวเปลวไฟแตะแต้มไล้เสียกลีบดอกไม้งามช้าๆ ด้วยลีลาที่เหนือชั้นหยอกเย้าหลอกล่อให้สะโพกสาวส่ายตามเรียวลิ้นที่ตวัดโลมเลียได้ไม่ยาก เกสรสีเรื่อถูกดูดดึงอย่างเร่าร้อนจนสาวน้อยไร้เสียงดาครางเสียงดัง มือนุ่มจิกบ่ากว้างแน่นระบายความซ่านเสียวแอ่นกายส่ายเสียดกระชั้นชิดติดตามเขาอย่างไร้ยางอาย ซ้ำยังรั้งให้ใบหน้าหล่อเหลาแนบชิดกับกลีบดอกไม้ฉ่ำหวานของตนอีกด้วย ทั้งเรียวขาเสลาแยกกว้างพร้อมที่จะให้เขาโจนจ้วงเข้าสู่หลืบเร้นอันเร่าร้อนของตน ใบหน้าใสแดงเรื่อ ดวงตาปรือปรอย ริมปากอวบอิ่มเผยอครางกระเส่าเป็นภาพที่แสนเร้าใจยิ่งนัก นิโคลัสเหลือบมองใบหน้าเย้ายวนใจในขณะที่ยังดื่มกินน้ำหวานจากร่างสาวอย่างเอร็ดอร่อย มือทั้งสองข้างก็ไม่ว่างเว้นจากการฟอนเฟ้นทรวงสาวอวบอิ่มเกินตัวด้วยความเมามันในอารมณ์ที่คุโชนมากขึ้น“คุณนิโคลัสขา ปราง... โอ ปรางสะ เสียว... ไม่ไหวแล้ว ปรางร้อนจัง อ๊ะ...”เฌอปรางครางพลิ้วสะโพกมนส่ายร่อนตามจังหวะลิ้นที่จุ่มจ้วงเข้าออกซอกสาวด้วยจังหวะร้อนแรง ไม่แน่ใจว่าที่ร่างกายเธอเป็นเช่นนี้เพราะฤทธิ์ยาหรือเพ
ตอนที่12.“คุณนิค...” เฌอปรางตาโตร้อนผ่าวไปทั้งกายแล้วเธอก็ไม่มีโอกาสพูดอะไรอีกเลยเมื่อเขาบดจูบเร่าร้อนลงมา พร้อมกับสะโพกสอบเคลื่อนไหวเร่งเร้า เสียงครางระงมของเขาและเธอก็ดังประสานกันอีกครั้งและอีกครั้ง จนเกือบรุ่งสางเขาถึงได้ปล่อยให้เจ้าของร่างเย้ายวนได้หลับจริงๆ ...ราเชนทร์มองร่างระหงของหญิงสาวที่อยู่ในดวงใจมานานแสนนานหลับพริ้มอยู่บนเตียงกว้างของตน ในบ้านพักตากอากาศหลังงามซึ่งซ่อนตัวอยู่ในหุบเขาค่อนข้างห่างไกลความสับสนวุ่นวาย และห่างไกลจากนิโคลัสที่จะไม่สามารถตามหาพิมพ์อักษรพบได้ง่ายๆ เพราะตอนนี้นิโคลัสคงกำลังเผชิญปัญหาใหญ่และกำลังจะถูกดิสเครดิตจากหุ้นส่วนหลายคนเลยทีเดียว รอยยิ้มร้ายกาจระบายบนใบหน้าหล่อเหลาด้วยความสะใจ ก่อนจะเดินออกไปสั่งการบางอย่างกับคนของเขาที่แฝงตัวอยู่ในบริษัทของนิโคลัส“ว่าไงบ้าง”“มันกำลังอึ้งที่นักข่าวบุกถึงห้องส่วนตัว”“ดีมาก คนของเราล่ะเป็นอย่างไร&rdqu
ตอนที่13.“หรือว่าคุณยังติดนิสัยชอบเฟริสต์กับสาวๆ อยู่ แม้จะแต่งงานแล้วคุณก็ยังคงรักสนุกอยู่ใช่ไหมครับ ผู้หญิงคนนั้นเธอจะเป็นอนุของคุณด้วยใช่ไหมครับ”คำถามต่างๆ ที่พรั่งพรูออกมาจากปากนักข่าวที่ยืนออกันเต็มหน้าห้องพักของเขาทำให้นิโคลัสกัดกรามแน่นดวงตาคมกล้าเต็มไปด้วยโทสะ นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มขุ่นข้นเกือบจะเป็นสีดำ ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึง หากลูกน้องของเขาเห็นก็คงพากันหลบหน้าไปก่อนเพื่อไม่ให้ตนเองโดนพายุอารมณ์ของผู้เป็นนายซัดใส่ แต่พวกนักข่าวไม่รู้ว่าเจ้านายของพวกเขาน่ากลัวแค่ไหนจึงไม่ทันมีใครได้ทันระวังตัว เมื่อนิโคลัสซึ่งอยู่ในชุดผ้าขนหนูผืนเดียวพันกายพุ่งเข้าหานักข่าวชายที่พยายามยื่นไมค์มายังเขาพร้อมกับอีกคนที่ถ่ายภาพชายหนุ่มรัวเป็นชุดด้วยกำปั้นและลำขาแกร่งกระหน่ำใส่นักข่าวทั้งสองคนพร้อมๆ กัน โดยไม่ห่วงรักษาชื่อเสียงหรือภาพพจน์ใดๆ ทั้งสิ้น จนนักข่าวทั้งสองล้มกองกันบนพื้นท่ามกลางเสียงหวีดร้องอย่างตกใจของนักข่าวทุกคน“แล้วพวกคุณจะต้องชดใช้ ที่บังอาจก้าวล่วงความเป็นส่วนตัวของผมแบบนี้...”“แต่ค
ตอนที่75. จบบริบูรณ์“ก็เละอย่างที่เห็น แต่ดูท่าเจ้าหมอนี่จะชอบแม่สาวน้อยคนนั้นเสียแล้วล่ะ แต่ไม่ยอมรับ นี่เห็นร่ำๆ จะกลับไปแก้มือ แล้วเอาชนะ มันชอบเอาชนะ แต่ไม่รู้หรอกว่ามันจะแพ้ราบคาบกลับมาเหมือนเดิมและจะเป็นวัวพันหลัก เหมือนพี่ไงล่ะ”“ก็ไปว่าพี่โรมแบบนั้น แต่แหม... วกเข้าหาตัวเองตลอดเลยนะคะ”“ไม่เอาแล้วคุยเรื่องไอ้หมอนี่ทำไมกันนะเรา มาทำหน้าที่ของเราดีกว่า”นิโคลัสเปลี่ยนเรื่องคุยทันทีเพื่อปฏิบัติภารกิจอันสำคัญของตน ชายหนุ่มพลิกร่างบางลงกับที่นอนนุ่มพลางกระชากเสื้อผ้าของเธอออกอย่างรวดเร็วด้วยความใจร้อนเฌอปรางก็ได้แต่ร้องอุ๊ยๆ แต่ไม่อาจจะขัดขวางเขาได้“อุ๊ย... คนบ้า ชุดใหม่ของปรางขาดหมดเลย ซื้อให้ปรางใหม่เลยนะชุดนี้ปรางชอบมากด้วย”เธอแง่งอนใส่สามีแต่ก็เผยอปากรับจุมพิตเร่าร้อนจากเขา มือบางก็ลูบไล้กายแกร่งอย่างหลงใหลแยกเรียวขาออกกว้างเพื่อให้เขาเข้ามาแทรกเข้ามาแนบชิดยิ่งขึ้นบดเบียดร่างงามกับร่างของเขาอย่างเร่าร้อนเชิญชวน“ปรางจ๋าเรามาทำน้องให้น้องป้องกันเถอะ มันนานแล้วนะทำทุกวันทำไมปรางไม่ท้องสักที” ชายหนุ่มพ้อภรรยาเสียงพร่าทั้งยังดูดกลืนยอดอกเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย“อืม... ใครบอกว่าปร
ตอนที่74.ราเชนทร์ครางชิดช่อดอกไม้งามนิ้วแกร่งสอดประสานกับเรียวลิ้นอย่างลง พิมพ์อักษรพุ่งทะยานไปสู่จุดสูงสุด ก่อนที่เธอจะร้องครางอีกครั้งเมื่อเขายกขาเรียวทั้งสองพาดไปที่บ่าแกร่งของเขาข้างหนึ่งแล้วนำแก่นกายแกร่งเข้าไปในความนุ่มหยุ่นราวกำมะหยี่เนื้อดี แรงตอดรัดจากร่างสาวทำให้เขาหลับตาแน่นครางหนักๆ ออกมาอย่างเสียวซ่านสุดใจ“โอ้ว... ลูกศรจ๋า ลูกศรของพี่ แน่นเหลือเกิน อูย... ยอดเยี่ยมมากที่รัก”ราเชนทร์ครางกระหึ่มแล้วเอ่ยชมภรรยาอย่างรักใคร่เมื่อเธอขยับสะโพกช้าๆ ยั่วเย้าเขาก่อน ดวงตางามพร่าพรายด้วยไฟสวาทจนเขาไม่อาจจะให้เธอขยับยั่วเขาอยู่ฝ่ายเดียว ราเชนทร์จึงควบขับขยับโยกกายแกร่งเข้าออกในโพรงสวาทสาวอย่างเมามันด้วยจังหวะหนักแน่นเร้าใจ แล้วปลดปล่อยลาวาระอุจากกายแกร่งเข้าสู่ดอกไม้งามจนหมดทุกหยาดหยด...“อ๊ะ อ๊า พี่เชนขา...”พิมพ์อักษรเกร็งกระตุกเมื่อรับรู้ถึงความอุ่นร้อนของลาวาสวาทที่สาดซัดเข้าไปในกายของเธอ และร่างสูงก็ทรุดฮวบลงบนอกอิ่มไหวสะท้านด้วยแรงหอบหายใจจากบทรักเร่าร้อนทางด้านต้นหลิวก็ให้กำเนิดบุตรชายคนแรกซึ่งตอนนี้ น้องต้นกล้า หรือเด็กชายจักรรัตน์ ซึ่งได้ชื่อบิดากับมารดารวมกันนั้นอายุได้
ตอนที่73.“โอ้ว.. เมียจ๋า คิดจะกินผัวจริงๆ หรือจ๊ะ อ๊า...” นิโคลัสครางกระเส่าเมื่อมือน้อยกอบกุมความเป็นชายแข็งขึงไว้ในมือแล้วขยับช้าๆ ด้วยจังหวะยั่วยวนให้ใจชายสั่นระทึกเมื่อริมฝีปากงามครอบครองมันความอุ่นร้อนนุ่มลื่นของปากสาวรูดไล้อย่างเมามันร่างแกร่งก็เกร็งสะท้าน กระดกเอวเข้าหาริมฝีปากและมือของเธออย่างห้ามใจไม่ไหว เสียงดูดกลืนและเสียงครางดังระงมไปทั้งห้องกว้าง เฌอปรางปล่อยท่อนกายแกร่งออกจากมือทาบร่างเปลือยลงบนร่างร้อนระอุของเขาแล้วเลื่อนเบียดต่ำลงเสียดสีร่างของตนกับเขาอย่างยั่วให้เขาเตลิดไป“โอ... เมียจ๋า ปรางจ๋า... เดี๋ยวนี้เลยจ้ะ พี่ต้องการปรางเหลือเกิน”นิโคลัสอ้อนวอนขอเสียงกระเส่าลุกขึ้นนั่งแล้วคว้าเธอมาบดจูบเร่าร้อน มือหนาก็กุมสะโพกกลมมนไว้แน่นนำพาให้มันเคลื่อนลงครอบครองความปวดร้าวของเขา“อ๊า....” เฌอปรางครางลึกเมื่อค่อยๆ กดสะโพกลงไปช้าๆ แหงนหน้าไปข้างหลังหลับตาแน่นกับความเสียวเสียดเมื่อท่อนกายแกร่งสอดลึกเข้าไปในโพรงดอกไม้ฉ่ำหวาน“ปรางจ๋า ปราง ที่รัก ขยับแรงๆ เลยครับ” เสียงแหบพร่าสั่งการเมื่อเธอหมุนวนสะโพกยั่วยวนเขาอย่างเนิบช้า นิโคลัสบีบคลึงทรวงอวบอย่างหลงใหลนิ้วแกร่งสะกิดยอดอกส
ตอนที่72.“อาปราง อาปราง” เสียงเด็กๆ ดังขึ้นพร้อมกับเด็กทั้งสองซึ่งเข้าไปกราบคุณรินดากับคุณเควินแล้ว ก็พากันวิ่งมาลาอาปรางของพวกเขา เฌอปรางอ้าแขนรับพวกเขาไว้ในอ้อมกอดอย่างแสนรัก ในขณะที่ประวิชก็เดินไปยืนข้างๆ คนขี้หวงแล้วกระทุ้งข้อศอกกับสีข้างของนิโคลัสอย่างหมั่นไส้ และโอกาสนี้ก็เป็นโอกาสงามที่เขาจะสามารถทำอย่างนั้นกับหมาป่าจอมหวงอย่างนิโคลัสได้โดยที่ตนเองจะปลอดภัยทุกประการ แล้วบิดามารดาของนิโคลัสพร้อมกับราเชลและคุณโรเจอร์ก็เดินเข้ามาในห้องรับรองโอ่อ่า “เด็กๆ เป็นเด็กดีนะกันนะคะ เดินทางปลอดภัยด้วยจ้ะ”“ขอบคุณค่าอาปราง แล้วพวกเราจะกลับมาเยี่ยมน้องนะคะ”“ไปกันเถอะลูกๆ เดี๋ยวไม่ทันเครื่อง ผมลานะครับคุณท่าน ฝากปรางด้วยนะครับ” ประวิชกับลูกๆ ไหว้ล่ำลาอย่างนอบน้อม“จ้ะ เดินทางปลอดภัยกันทุกคนนะจ๊ะ ดิฉันฝากพวกเขาด้วยนะคะคุณโรเจอร์ และดีใจมากที่เราได้พบกันและเป็นครอบครัวเดียวกัน” คุณรินดาบอกอย่างยินดีฝากฝังคุณโรเจอร์อีกครั้ง“ครับ ผมสัญญาเลยว่าจะรักพวกเขาเหมือนกับที่ผมรักราเชล เพราะพวกเขาคือครอบครัวของผม” คุณโรเจอร์ชายวัยหกสิบปลายอ้วนท้วนท่าทางใจดีเหมือนซานตาคลอสบอกด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขก่อนล
ตอนที่71.“ก็เรียกกันแค่เราสองคนเท่านั้นนี่นาจะอายทำไม มากกว่าเรียกก็เคย”“บ้า.. คนแก่จอมหื่น นี่จ้องจะเอาเปรียบเขาอยู่ใช่ไหม”“ใครว่าเอาเปรียบ เราก็ได้เปรียบกันทั้งสองคนล่ะน่า หรือต้นหลิวไม่มีความสุขยามที่พี่สอนรักให้ว่าที่เมียในอนาคต” จักรพูดเสียงพร่าแล้วคว้าร่างอวบอิ่มให้ล้มนั่งลงบนโซฟารับแขกตัวใหญ่ในห้องนั่งเล่นที่ตอนนี้ปิดมิดชิด“อุ้ย.. พี่จักร อย่าค่ะเดี๋ยวใครมาเห็น”“ที่นี่มีแค่เราสองคน... ต้นหลิวจ๋า รู้ไหมคิดถึงใจจะขาด...”จมูกโด่งคมคลอเคลียไม่ห่างแก้มสาวแดงปลั่งมือก็ซุกซนถอดเสื้อผ้าของสาวเจ้า จนในที่สุดทั้งเขาและเธอก็เปล่าเปลือยด้วยกัน จักรจับร่างอวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือของต้นหลิวนอนลงบนโซฟาอย่างง่ายดายเมื่อเธออ่อนระทวยและเต็มอกอกเต็มใจ มือสีเข้มลูบไล้เรือนกายขาวผ่องเป็นยองใยอย่างชื่นชอบ ชายหนุ่มมองดูสีผิวที่ตัดกันของเขากับเธออย่างหลงใหลมึนเมาไปกับรูปร่างขาวอวบอึ๋มสุดเอ็กซ์ของเธอ“บ้า พี่จักรจะมองทำไมนักหนาต้นหลิวอายนะ”เสียงพ้อดังขึ้นแผ่วๆ พลางเบี่ยงกายหลบสายตาคมเข้าหาพนักโซฟา แต่เขาไม่ยอมจับร่างอวบอิ่มพลิกกลับมาแล้วคร่อมทับร่างเธอไว้ด้วยแขนแกร่งก่อนจะครอบครองยอดอกสีชมพูระเรื่อ
ตอนที่70.นิโคลัสครางกระเส่าชิดแผ่นหลังนวลไล้ลิ้นร้อนลงบนแผ่นหลังของเธออย่างหยอกเย้า มือหนาข้างหนึ่งก็ฟอนเฟ้นทรวงอกอิ่มในขณะที่อีกข้างเลื่อนลงต่ำสอดไซ้เข้าไปใต้ชายกระโปรงยาวคลุมเข่ามน ลากไล้หัวเข่ากลมกลึงวกเข้ามาด้านในต้นขาอวบเรื่อยมาจนถึงเนินดอกไม้สาวฉ่ำเยิ้ม นิโคลัสแสนจะตื่นเต้นยินดีกับการต้อนรับของเธอนิ้วแกร่งคลอคลึงกุหลาบงามผ่านเนื้อผ้าบางเฉียบของชั้นในตัวน้อย สะกิดยอดเกสรสาวเล่นอย่างมันมือยิ่งเมื่อร่างอวบส่ายพลิ้วครางกระเส่ารัญจวนใจเขาก็สอดมือแหวกเนื้อผ้าเข้าไปพบเนื้อแท้อ่อนละมุนและเขาก็ไม่รอช้าใช้นิ้วกลางสอดเสยเขาไปในกลีบกายสาวทันทีแล้วแช่นิ่งไว้อย่างนั้น ความเสียวซ่านเริ่มจากนิ้วแล้วพล่านไปทั้งกายโดยเฉพาะความปวดร้าวที่แก่นกายแกร่งของตน“อ๊ะ พี่นิคกี้... อืม...” เฌอปรางครางกระเส่าเมื่อนิ้วแกร่งที่สอดไซ้อยู่ในกลีบดอกไม้งามนั้นขยับเข้าออกด้วยจังหวะเร้าอารมณ์ให้เตลิดลิ่ว “ปรางจ๋า... คิดถึงพี่นิคกี้ไหมครับ” เขาพูดชิดแก้มนวลริมฝีปากขบเม้มใบหูบางแดงก่ำอย่างหยอกเย้าแหย่ลิ้นร้อนๆ เข้าไปในใบหูเล็กๆ นั้นอย่างหลงใหล“พี่นิคกี้ขา... ปราง อา...”เสียงเธอขาดหายไปกลายเป็นเสียงครางกระสันเมื่อน
ตอนที่69.“คุณแม่ของหนูแอบหนีคุณพ่อมาแบบนี้ เห็นทีคุณพ่อต้องทำโทษคุณแม่เสียละมั้งนี่”เสียงทุ้มคุ้นหูดังอยู่ใกล้ๆ ทำให้คนที่กำลังเพลิดเพลินกับบรรยากาศรอบตัวหันไปตามเสียง มองเขาอย่างตื่นตะลึงและคาดไม่ถึง แม้จะแอบตื่นเต้นดีใจ“พี่นิคกี้...”“ใช่ พี่เอง...”“ตามเราพบได้อย่างไรคะ” เธอถามเมื่อหายตื่นตะลึงแล้วก็ขยับหนีคนตัวโตที่ทรุดนั่งลงเบียดชิดร่างอวบอิ่มของตนอย่างจงใจ แต่สุดท้ายเธอก็ไม่สามารถหนีอ้อมแขนอันอบอุ่นที่ถวิลหาอยู่ทุกวันไปได้“ก็ตามหัวใจมาไง หัวใจมันบอกว่ามีเด็กดื้อแอบมาหลบอยู่ที่นี่”“ปรางเปล่าหลบเสียหน่อย แค่พาลูกมาพักผ่อนเท่านั้น”เธอแย้งเสียงอ่อยหลบสายตาคมที่มองมาอย่างอ่อนหวาน ใจสาวตื่นเต้นระรัวเพียงแค่เห็นเขา เนื้อตัวตื่นเร้าสั่นไหวเพียงแค่สบแววตาแห่งความปรารถนาของเขา“รู้ไหมหนีมาแบบนี้ต้องโดนทำโทษ ให้ผัวตามหาจนแทบพลิกแผ่นดินมีความผิดมากนะ”“ปรางไม่ได้หนีนะคะ เพียงแต่ปรางมาพักผ่อนและต้องการความมั่นใจก็เท่านั้นค่ะ”“ความมั่นใจในอะไรล่ะปราง แค่ที่พี่จดทะเบียนกับปรางมันยังไม่พออีกหรือ ไม่พอที่จะทำให้ลูกของเราที่เกิดมานั้นสมบูรณ์พร้อมหรอกหรือ”ชายหนุ่มถามพลางยกร่างอวบให้มานั่งบ
ตอนที่68.คุณพิมพ์พรถอนใจอย่างปลอดโปร่งมองราเชนทร์กับบุตรสาวของตนสลับกันไปมาด้วยความสุข การวางทิฐิของตัวเองลงมันก็ทำให้คนเราพบความสุขเช่นนี้นี่เอง และนางก็โชคดีเหลือเกินที่มีเพื่อนที่ดีอย่างบิดามารดาของนิโคลัสที่คอยให้ความช่วยเหลือมาเสมอ และโชคดีที่นิโคลัสไม่เจ้าคิดเข้าแค้นราเชนทร์จนเกินไปและนั่นก็เป็นผลมาจากความรักเช่นกันเฌอปรางทำให้ผู้ชายอย่างนิโคลัสเปลี่ยนไป เช่นเดียวกับที่พิมพ์อักษรทำให้ผู้ชายร้ายๆ อย่างราเชนทร์ถอดเขี้ยวเล็บ และยังช่วยให้บุตรสาวของนางรอดพ้นความตายมาได้อย่างกับปาฏิหาริย์ แต่ตอนนี้นางเองก็นึกห่วงและเห็นใจนิโคลัสอยู่ไม่น้อยที่ช่วยให้ครอบครัวของนางได้พบกับความสุขแต่ตัวเองกลับกำลังเป็นทุกข์เพราะภรรยาหอบลูกในท้องหนีไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ และตอนนี้นิโคลัสก็กำลังตามหาเฌอปรางจ้าละหวั่น...“พวกมึงนี่มันเลี้ยงเปลืองข้าวสุกจริงๆ โว้ย! เมียกูหายไปทั้งคนพวกมึงยังไม่มีใครรู้ว่าลูกเมียกูอยู่ที่ไหน หลายวันแล้วนะมึงที่เมียกูหายไป หากปรางกับลูกกูเป็นอะไรไปกูจะฆ่าพวกมึงทุกตัวเลย เริ่มที่มึงไอ้จักร แล้วมึงก็อย่าหวังว่าจะได้แต่งงานกับแฟนมึงเลย” นิโคลัสแผดเสียงลั่นด้วยความโมโหสุดขีดไม่มี
ตอนที่67.นิโคลัสจ้องมองคนตรงหน้าอย่างเข่นเขี้ยวและหมั่นไส้เหลือกำลัง อยากจะกระโดดเข้าไปชกหน้าให้หงายแค้นแล้วกระทืบซ้ำอย่างให้ได้หยอดข้าวต้มเสียด้วย“มึงจะเอาอย่างไร จะไปหรือไม่ไป กูบอกได้อย่างเดียวว่าชีวิตของลูกศรขึ้นอยู่กับมึง”นิโคลัสเสียงเข้มจับจ้องมองราเชนทร์ที่สวมเพียงกางเกงขาก๊วยแบบชาวเล เผยแผงอกแกร่งที่คล้ำแดดลงไปใบหน้าหล่อเหลาขาวใสดูตอบลงเล็กน้อยและรกรุงรังด้วยหนวดเคราที่เจ้าตัวไม่ได้ใส่ใจจะโกนราเชนทร์ดูต่างจากคนที่เขารู้จักโดยสิ้นเชิง นักธุรกิจหนุ่มเจ้าสำอางที่มีความเจ้าชู้ไม่เป็นรองใครซ้ำยังเป็นคนร้ายกาจในเกมธุรกิจคนนั้นไม่มีให้เห็นอีกต่อไป ตอนนี้มีเพียงหนุ่มชาวเลหน้าตารกรุงรังด้วยหนวดเคราเท่านั้น“มันก็เรื่องของพวกมึงไม่ใช่เหรอ กูไม่ใช่คนกรุง หรือคนที่เกี่ยวข้องกับใครที่นั่นแล้ว”“แม้ว่าลูกศรจะรอมึงอยู่ตลอดเวลาอย่างนั้นหรือ”“มันไม่มีประโยชน์คนที่มีแต่ตัวอย่างกู คนเลวอย่างกูจะดูแลใครได้ อีกอย่างแม่ของเขาก็รังเกียจกูอย่างกับอะไรดี มึงพาคนของพวกมึงไปซะก่อนที่กูจะหมดความอดทน”ราเชนทร์ประกาศกร้าวมองนิโคลัสอย่างชิงชังแล้วก้าวเดินออกจากตรงนั้นไป แต่แล้วเท้าแกร่งเหยียบย่ำผืนทราย