“หรือว่าคุณยังติดนิสัยชอบเฟริสต์กับสาวๆ อยู่ แม้จะแต่งงานแล้วคุณก็ยังคงรักสนุกอยู่ใช่ไหมครับ ผู้หญิงคนนั้นเธอจะเป็นอนุของคุณด้วยใช่ไหมครับ”
คำถามต่างๆ ที่พรั่งพรูออกมาจากปากนักข่าวที่ยืนออกันเต็มหน้าห้องพักของเขาทำให้นิโคลัสกัดกรามแน่นดวงตาคมกล้าเต็มไปด้วยโทสะ นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มขุ่นข้นเกือบจะเป็นสีดำ ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึง หากลูกน้องของเขาเห็นก็คงพากันหลบหน้าไปก่อนเพื่อไม่ให้ตนเองโดนพายุอารมณ์ของผู้เป็นนายซัดใส่ แต่พวกนักข่าวไม่รู้ว่าเจ้านายของพวกเขาน่ากลัวแค่ไหนจึงไม่ทันมีใครได้ทันระวังตัว เมื่อนิโคลัสซึ่งอยู่ในชุดผ้าขนหนูผืนเดียวพันกายพุ่งเข้าหานักข่าวชายที่พยายามยื่นไมค์มายังเขาพร้อมกับอีกคนที่ถ่ายภาพชายหนุ่มรัวเป็นชุดด้วยกำปั้นและลำขาแกร่งกระหน่ำใส่นักข่าวทั้งสองคนพร้อมๆ กัน โดยไม่ห่วงรักษาชื่อเสียงหรือภาพพจน์ใดๆ ทั้งสิ้น จนนักข่าวทั้งสองล้มกองกันบนพื้นท่ามกลางเสียงหวีดร้องอย่างตกใจของนักข่าวทุกคน
“แล้วพวกคุณจะต้องชดใช้ ที่บังอาจก้าวล่วงความเป็นส่วนตัวของผมแบบนี้...”
“แต่ค
ตอนที่14.“โอ๊ย..” เฌอปรางอุทานออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อเขาเหวี่ยงร่างเล็กๆ ของเธออย่างแรงจนร่างบางเซถลาไปปะทะผนังก่อนจะทรุดลงกับพื้นเหมือนผ้าขี้ริ้วที่ถูกปาทิ้งด้วยความชิงชัง ร่างบางซึ่งสวมเพียงเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวงองุ้มด้วยความเจ็บและจุกภายใต้เงาร่างใหญ่ของเขา“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวมากกว่านี้ บอกมาเฌอปราง”“ปรางไม่รู้จริงๆ ค่ะว่าคุณนิคพูดเรื่องอะไรคะ”“อย่ามาเรียกฉันแบบนั้น เธอไม่มีสิทธิ์หรือสนิทสนมพอที่จะเอ่ยชื่อของฉันด้วยชื่อนั้น” เจอคำพูดนี้เข้าไปทำเอาเฌอปรางอึ้ง เจ็บลึกจนรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก“ค่ะ... แต่ได้โปรดฟังปรางให้ปรางพูดบ้าง ให้ปรางได้รู้บ้างว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น อย่ากล่าวหาปรางแบบนี้”“ได้ ถ้าเธออยากรู้ว่าเธอกับไอ้เชนทำเรื่องชั่วๆ อะไรกัน มานี่”นิโคลัสพูดรอดไรฟัน แล้วกระชากร่างเธอขึ้นมาพาเดินออกไปจากห้องนอนตรงไปยังห้องที่เฌอปรางพอจะเดาออกว่ามันคงเป็นห้องทำงานของเขาอย่างไม่ปราณีปราศรัยเธอนัก และไม่สน
ตอนที่15.ผู้ชายทั้งสองคนยังยืนยันคำเดิมคำพูดคำจาอ่อนน้อมสุภาพเรียบร้อยจนไม่น่าเชื่อ แต่มันก็ทำให้นิโคลัสมองพวกเขาอย่างพิจารณามากขึ้น พร้อมกันกับที่มิตรเดินเข้ามาพร้อมเอกสารบางอย่างในมือนิโคลัสรับซองสีน้ำตาลนั้นมาเปิดดูเงียบๆ พลางเหลือบมองคนทั้งสองเป็นระยะ แล้วแลสายตามายังเฌอปรางซึ่งยังคงนั่งอยู่ที่เดิม เธอนั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อนมีเพียงน้ำตาเท่านั้นที่เคลื่อนไหวไหลเป็นสาย“เอาล่ะ... ไม้ ปล่อยสองคนนั่น” ในที่สุดนิโคลัสก็เอ่ยขึ้น ซึ่งคำสั่งของเขาทำให้คนที่ถูกมัดมานานหลายชั่วโมงยิ้มออกมาอย่างยินดีแล้วรีบไหว้ขอบคุณเขาอย่างลิงโลด“ขอบคุณครับคุณนิโคลัส ขอบคุณที่ไม่เอาเรื่องพวกเรา”“ใช่.. ฉันไม่เอาเรื่องพวกนาย แต่ฉันไม่แน่ใจว่าตำรวจจะเอาเรื่องต่อจากฉันรึเปล่า”“หา.. ตำรวจ โธ่ ได้โปรดเถอะครับคุณนิโคลัส พวกเราผิดไปแล้วไม่อยากติดคุก ผมมีลูกเมียต้องดูแล” ชายทั้งสองทรุดนั่งไหว้ชายหนุ่มที่ยืนตระหง่านอย่างขอร้อง“ข้อนั้นฉันรู้ดีแต่พวกนายต่างหากท
ตอนที่16.“ต่อไปนี้ป้าเนียนไม่ต้องทำอาหารให้ปรางแล้วล่ะค่ะ หากหิวปรางจะทำกินเอง งานบ้านก็เหมือนกันปรางจะช่วยทำ”“คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะคิดว่าเธอเป็นคนดีงั้นสิ”“เปล่าค่ะ เพียงแต่ปรางไม่อยากอยู่เฉยๆ ให้ตัวเองฟุ้งซ่าน...”เธอตอบเบาๆ น้ำเสียงเหงาหงอยจนผู้ฟังก็รู้สึกใจแกว่ง เฌอปรางเดินไปตักข้าวมานั่งรับประทานเงียบๆ เธอมองน้ำพริกกะปิกับผักสองสามอย่างและไข่เจียวตรงหน้าแล้วค่อยๆ ตักใส่ปาก รสชาติของมันก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เธอนึกกลัวว่าป้าเนียนจะกลั่นแกล้ง และรู้สึกผิดที่มองนางในแง่ร้ายป้าเนียนมองสาวน้อยหน้าใสตรงหน้าอย่างพิจารณาก็พบว่าเธอไม่ได้มีท่าทางร้ายกาจหรือมารยาเยอะอย่างที่เจ้านายหนุ่มบอกนางเลยสักนิด สองวันมานี้นางเห็นเพียงสาวน้อยผู้เศร้าสร้อยหมองหม่นไม่ร่าเริงสดใสเหมือนอย่างลูกๆ ของนางซึ่งคนเล็กน่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเฌอปราง ลึกๆ ในใจนางกลับรู้สึกสงสารเธอด้วยซ้ำแต่ด้วยคำสั่งของเจ้านายและมันเป็นเรื่องส่วนตัวของนิโคลัส นางจึงเลือกที่จะเงียบแล้วทำตามคำสั่งมากกว่า
ตอนที่17“คุณแม่ไปที่บ้านสวนทำไม คิดจะช่วยเธอหรือครับ”นิโคลัสเดินมาหามารดาที่เพิ่งก้าวลงจากรถคันงามอย่างร้อนรน ในขณะที่คุณรินดานิ่งเงียบเดินเข้าบ้านไปโดยไม่ตอบคำถามของบุตรชาย“คุณแม่ครับ ผมต้องการคำตอบ”“ไม่มีอะไรจ้ะลูกรัก แม่แค่ไปดูหน้าผู้หญิงที่ลูกของแม่กล่าวหาว่าเป็นตัวต้นเหตุของเรื่องนี้ เป็นนางนกต่อ เป็นคนของราเชนทร์ ก็เท่านั้น”“แล้วเธอบอกอะไรคุณแม่บ้าง”“เธอบอกแค่ว่าอยากบ้าน กลับไปดูแลแม่ที่เพิ่งผ่าตัด”“ผมไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะพูดแค่นั้น แววตาของคุณแม่มองผมเหมือนตำหนิ”นิโคลัสพูดอย่างที่รู้สึก และแน่นอนว่าคนในครอบครัวของเขามักสัมผัสได้ในความหมายในแววตาของกันและกัน มันเป็นสิ่งที่พิเศษอย่างหนึ่งที่พวกเขามี และคนที่เข้ามาเป็นครอบครัวเดียวกันทุกคนทุกรุ่นจะมีสัมผัสพิเศษแบบนี้“ถูกต้อง แม่ตำหนิลูก... แล้วตัวเราเองล่ะนิโคลัส ฟ็อกซ์ เคยฟังในสิ่งที่แววตาแม่บอกหรือไม่...”
ตอนที่18.“เธอคิดจะทำอะไรเฌอปราง คิดจะฆ่าฉันเหรอ...”น้ำเสียงนุ่มทุ้มคุ้นหูดังขึ้นในความมืด ทำให้หัวใจของเธอคลายความเครียดเขม็งลง และในวินาทีนั้นไฟฟ้าก็สว่างพรึบขึ้นมาเฌอปรางก็หน้าซีดเผือดด้วยความหวาดหวั่นมากกว่าเดิมหลายเท่านัก เมื่อสบสายตาคมเข้มที่ดูดำมืดจนน่าหวั่นใจ...“คุณนิโคลัส...”“ใช่ฉันเอง!” เขาตะคอกกลับมาพร้อมทั้งดึงเธอลุกขึ้นอย่างกระแทกกระทั้น“คุณหัวแตก...” เฌอปรางเอ่ยกล้าๆ กลัวๆ เพราะใบหน้าของเขาดูโกรธจัดดวงตาเข้มขุ่นและเลือดไหลเป็นทางลงมาจากหน้าผากกว้าง“ใช่ เพราะฝีมือเธอไงล่ะ”เขาพูดออกมาด้วยความฉุนเฉียวแล้วผลักร่างบางออกห่างเดินตึงๆ ไปค้นหาอะไรขลุกขลักๆ อยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งสุดหรู เฌอปรางมองคนขี้โมโหอย่างอ่อนใจ แล้วเดินออกไปจากห้องท่ามกลางความไม่พอใจของนิโคลัสที่นึกว่าเธอจะเดินหนีความผิดที่ตีเขาหัวแตก“นั่นเธอจะไปไหนยายเด็กตัวร้าย! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ มารับผิดชอบในสิ่งที่เธอทำ
ตอนที่19.เฌอปรางจะรู้ตัวไหมว่าทำให้เลือดร้อนๆ ในกายของเขาเดือดพล่านเพียงแค่เห็นร่างเย้ายวนของเธอในชุดเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นสีขาวสะอาดที่เปียกชื้นจากน้ำ เนื้อผ้าบางเฉียบแนบรัดเรือนกายที่อวบอิ่มเฉพาะส่วน เรือนผมยาวสยายดูยุ่งเหยิงน้อยๆ ดวงตากลมโตไหวระริก ทรวงอกอิ่มที่เขาเคยได้เชยชิมไหวระรัวตามแรงหอบหายใจด้วยความตื่นตระหนก เธอทำให้เขาร้อนเร่าได้ง่ายๆ อย่างน่าโมโห และแข็งขึงปวดร้าวไปทั้งกายเพราะพยายามระงับความต้องการทางร่างกาย ตัวเขาเองไม่อยากเชื่อเลยว่าใบหน้าใสๆ จืดชืดแสนธรรมดาของเธอจะกระตุ้นเร้าไฟปรารถนาของเขาได้อย่างที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำได้แม้แต่พิมพ์อักษรหากเทียบกันแล้ว คู่หมั้นของเขาสวยง่าตรึงใจกว่าเฌอปรางหลายร้อยเท่านัก แต่เหตุไฉนสาวน้อยหน้าจืดอย่างเฌอปรางถึงทำให้เขาต้องการได้มากมายขนาดนี้ แม้จะยังโกรธเกลียดเธออยู่ก็ตาม...“คุณไม่ควรทำกับฉันแบบนี้นะคะ อย่างน้อยๆ ในขณะที่ยังไม่พบคุณพิมพ์อักษร คุณควรซื่อสัตย์กับเธอ”เฌอปรางพยายามหาทางเอาตัวรอด เพราะหากคราวนี้เธอพลาดท่าเสียทีเขาอีกก
ตอนที่20.“เธอทำให้ฉันหลงลืมตัว เธอต้องรับผิดชอบสิ่งที่ทำเฌอปราง...”เขาพูดเบาๆ ชิดแก้มแดงปลั่ง แต่เฌอปรางไม่อาจจะรู้ได้ว่าเขาพูดอะไรเพราะยังมึนงงอยู่กับความสุขสม จนเมื่อเขาจับร่างเธอนั่งคร่อมทับลงมาบนแก่นกายแกร่งของเขาก็ยิ่งหลงมึนเมาไปกับความเสียวซ่านที่ค่อยๆ แล่นมาจากใจกลางร่างแล้วแผ่กระจายไปทุกๆ ส่วนของร่างกายอย่างรวดเร็วจนต้องครางออกมาพร้อมกับแรงหอบหายใจหนักๆ ซึ่งนิโคลัสก็มีอาการไม่ต่างกันความคับแน่นนุ่มหยุ่นราวกำมะหยี่เนื้อดีนั้นรัดติ้วจนเขาขยับไม่ได้ เมื่อร่างกายสามารถปรับเข้ากันได้อย่างดีแล้ว ชายหนุ่มก็ค่อยๆ ยกเอวบางขึ้นแล้วกดลงมาช้าๆ พร้อมกับกระซิบสอนสั่งคนบนร่างให้เคลื่อนไหวตามจังหวะที่ชักนำและนักเรียนหัวไวก็ทำให้นิโคลัสแทบขาดใจเมื่อเฌอปรางกดสะโพกลงหนักๆ หมุนวนด้วยจังหวะเร้าใจแล้วห่มสะโพกรัวเร็วเพราะความรู้สึกที่พุ่งทะยานตามแรงสอดเสยที่เขาเด้งเอวสอบรับแรงกระแทกจากเธอ“โอ้ววว...ดีมาก ปรางจ๋า แรงๆ แรงอีก”จังหวะการสอดประสานที่ร้อนแรงขึ้นตามลำดับนั้นทำให้นิโคลัสครางเสียงดังอย
ตอนที่21.“มะ ไม่ค่ะ ปรางอยากนอนแล้ว”“จริงหรือ แต่ร่างกายของเธอมันไม่ได้บอกฉันอย่างนั้นนะเฌอปราง... อา.. มันบอกว่า เอาอีกๆ”“คุณนิโคลัส...” เธอลืมตามองเขาตาโตอย่างไม่อยากเชื่อสายตาเมื่อรู้สึกถึงร่างแกร่งแข็งขึงที่เต้นเร่าในหลืบเร้นดอกไม้งาม ใบหน้าหล่อเหลาส่งยิ้มแสนเสน่ห์ให้เธอ ใจสาวสั่นไหวรุนแรงและเต้นแรงจนแทบทะลุอกออกมาจากอก“เธอหลงใหลฉันขนาดนี้จะปฏิเสธทำไมเฌอปราง...”ชายหนุ่มพูดอย่างมั่นใจในตนเองอย่างเหลือร้าย เฌอปรางได้แต่หน้าแดงมองค้อนเขาอย่างอดไม่ไหวจริงๆนิโคลัสหัวเราะในลำคอก่อนจะก้มลงปิดปากอวบอิ่มของเธอ จูบเธออย่างเร่าร้อนอีกครั้ง มือหนาพลิกร่างบางให้ตะแคงข้างแล้วเข้าประชิดแนบร่างกับแผ่นหลังบางทั้งที่ยังไม่ถอนจุมพิตและแก่นกายแกร่งเร่าร้อนออกจากร่างงาม มือหนาไม่ว่างเว้นจากการเคล้นคลึงทรวงสาวอวบอิ่มที่แทบช้ำเพราะมือของเขา ก่อนจะเลื่อนมายกเรียวขาเนียนข้างหนึ่งขึ้นมางอเข่ามนเข้าจนชิดอกอิ่ม ร่างบางส่ายพลิ้วด้วยความเสียวกระสันชา
ตอนที่75. จบบริบูรณ์“ก็เละอย่างที่เห็น แต่ดูท่าเจ้าหมอนี่จะชอบแม่สาวน้อยคนนั้นเสียแล้วล่ะ แต่ไม่ยอมรับ นี่เห็นร่ำๆ จะกลับไปแก้มือ แล้วเอาชนะ มันชอบเอาชนะ แต่ไม่รู้หรอกว่ามันจะแพ้ราบคาบกลับมาเหมือนเดิมและจะเป็นวัวพันหลัก เหมือนพี่ไงล่ะ”“ก็ไปว่าพี่โรมแบบนั้น แต่แหม... วกเข้าหาตัวเองตลอดเลยนะคะ”“ไม่เอาแล้วคุยเรื่องไอ้หมอนี่ทำไมกันนะเรา มาทำหน้าที่ของเราดีกว่า”นิโคลัสเปลี่ยนเรื่องคุยทันทีเพื่อปฏิบัติภารกิจอันสำคัญของตน ชายหนุ่มพลิกร่างบางลงกับที่นอนนุ่มพลางกระชากเสื้อผ้าของเธอออกอย่างรวดเร็วด้วยความใจร้อนเฌอปรางก็ได้แต่ร้องอุ๊ยๆ แต่ไม่อาจจะขัดขวางเขาได้“อุ๊ย... คนบ้า ชุดใหม่ของปรางขาดหมดเลย ซื้อให้ปรางใหม่เลยนะชุดนี้ปรางชอบมากด้วย”เธอแง่งอนใส่สามีแต่ก็เผยอปากรับจุมพิตเร่าร้อนจากเขา มือบางก็ลูบไล้กายแกร่งอย่างหลงใหลแยกเรียวขาออกกว้างเพื่อให้เขาเข้ามาแทรกเข้ามาแนบชิดยิ่งขึ้นบดเบียดร่างงามกับร่างของเขาอย่างเร่าร้อนเชิญชวน“ปรางจ๋าเรามาทำน้องให้น้องป้องกันเถอะ มันนานแล้วนะทำทุกวันทำไมปรางไม่ท้องสักที” ชายหนุ่มพ้อภรรยาเสียงพร่าทั้งยังดูดกลืนยอดอกเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย“อืม... ใครบอกว่าปร
ตอนที่74.ราเชนทร์ครางชิดช่อดอกไม้งามนิ้วแกร่งสอดประสานกับเรียวลิ้นอย่างลง พิมพ์อักษรพุ่งทะยานไปสู่จุดสูงสุด ก่อนที่เธอจะร้องครางอีกครั้งเมื่อเขายกขาเรียวทั้งสองพาดไปที่บ่าแกร่งของเขาข้างหนึ่งแล้วนำแก่นกายแกร่งเข้าไปในความนุ่มหยุ่นราวกำมะหยี่เนื้อดี แรงตอดรัดจากร่างสาวทำให้เขาหลับตาแน่นครางหนักๆ ออกมาอย่างเสียวซ่านสุดใจ“โอ้ว... ลูกศรจ๋า ลูกศรของพี่ แน่นเหลือเกิน อูย... ยอดเยี่ยมมากที่รัก”ราเชนทร์ครางกระหึ่มแล้วเอ่ยชมภรรยาอย่างรักใคร่เมื่อเธอขยับสะโพกช้าๆ ยั่วเย้าเขาก่อน ดวงตางามพร่าพรายด้วยไฟสวาทจนเขาไม่อาจจะให้เธอขยับยั่วเขาอยู่ฝ่ายเดียว ราเชนทร์จึงควบขับขยับโยกกายแกร่งเข้าออกในโพรงสวาทสาวอย่างเมามันด้วยจังหวะหนักแน่นเร้าใจ แล้วปลดปล่อยลาวาระอุจากกายแกร่งเข้าสู่ดอกไม้งามจนหมดทุกหยาดหยด...“อ๊ะ อ๊า พี่เชนขา...”พิมพ์อักษรเกร็งกระตุกเมื่อรับรู้ถึงความอุ่นร้อนของลาวาสวาทที่สาดซัดเข้าไปในกายของเธอ และร่างสูงก็ทรุดฮวบลงบนอกอิ่มไหวสะท้านด้วยแรงหอบหายใจจากบทรักเร่าร้อนทางด้านต้นหลิวก็ให้กำเนิดบุตรชายคนแรกซึ่งตอนนี้ น้องต้นกล้า หรือเด็กชายจักรรัตน์ ซึ่งได้ชื่อบิดากับมารดารวมกันนั้นอายุได้
ตอนที่73.“โอ้ว.. เมียจ๋า คิดจะกินผัวจริงๆ หรือจ๊ะ อ๊า...” นิโคลัสครางกระเส่าเมื่อมือน้อยกอบกุมความเป็นชายแข็งขึงไว้ในมือแล้วขยับช้าๆ ด้วยจังหวะยั่วยวนให้ใจชายสั่นระทึกเมื่อริมฝีปากงามครอบครองมันความอุ่นร้อนนุ่มลื่นของปากสาวรูดไล้อย่างเมามันร่างแกร่งก็เกร็งสะท้าน กระดกเอวเข้าหาริมฝีปากและมือของเธออย่างห้ามใจไม่ไหว เสียงดูดกลืนและเสียงครางดังระงมไปทั้งห้องกว้าง เฌอปรางปล่อยท่อนกายแกร่งออกจากมือทาบร่างเปลือยลงบนร่างร้อนระอุของเขาแล้วเลื่อนเบียดต่ำลงเสียดสีร่างของตนกับเขาอย่างยั่วให้เขาเตลิดไป“โอ... เมียจ๋า ปรางจ๋า... เดี๋ยวนี้เลยจ้ะ พี่ต้องการปรางเหลือเกิน”นิโคลัสอ้อนวอนขอเสียงกระเส่าลุกขึ้นนั่งแล้วคว้าเธอมาบดจูบเร่าร้อน มือหนาก็กุมสะโพกกลมมนไว้แน่นนำพาให้มันเคลื่อนลงครอบครองความปวดร้าวของเขา“อ๊า....” เฌอปรางครางลึกเมื่อค่อยๆ กดสะโพกลงไปช้าๆ แหงนหน้าไปข้างหลังหลับตาแน่นกับความเสียวเสียดเมื่อท่อนกายแกร่งสอดลึกเข้าไปในโพรงดอกไม้ฉ่ำหวาน“ปรางจ๋า ปราง ที่รัก ขยับแรงๆ เลยครับ” เสียงแหบพร่าสั่งการเมื่อเธอหมุนวนสะโพกยั่วยวนเขาอย่างเนิบช้า นิโคลัสบีบคลึงทรวงอวบอย่างหลงใหลนิ้วแกร่งสะกิดยอดอกส
ตอนที่72.“อาปราง อาปราง” เสียงเด็กๆ ดังขึ้นพร้อมกับเด็กทั้งสองซึ่งเข้าไปกราบคุณรินดากับคุณเควินแล้ว ก็พากันวิ่งมาลาอาปรางของพวกเขา เฌอปรางอ้าแขนรับพวกเขาไว้ในอ้อมกอดอย่างแสนรัก ในขณะที่ประวิชก็เดินไปยืนข้างๆ คนขี้หวงแล้วกระทุ้งข้อศอกกับสีข้างของนิโคลัสอย่างหมั่นไส้ และโอกาสนี้ก็เป็นโอกาสงามที่เขาจะสามารถทำอย่างนั้นกับหมาป่าจอมหวงอย่างนิโคลัสได้โดยที่ตนเองจะปลอดภัยทุกประการ แล้วบิดามารดาของนิโคลัสพร้อมกับราเชลและคุณโรเจอร์ก็เดินเข้ามาในห้องรับรองโอ่อ่า “เด็กๆ เป็นเด็กดีนะกันนะคะ เดินทางปลอดภัยด้วยจ้ะ”“ขอบคุณค่าอาปราง แล้วพวกเราจะกลับมาเยี่ยมน้องนะคะ”“ไปกันเถอะลูกๆ เดี๋ยวไม่ทันเครื่อง ผมลานะครับคุณท่าน ฝากปรางด้วยนะครับ” ประวิชกับลูกๆ ไหว้ล่ำลาอย่างนอบน้อม“จ้ะ เดินทางปลอดภัยกันทุกคนนะจ๊ะ ดิฉันฝากพวกเขาด้วยนะคะคุณโรเจอร์ และดีใจมากที่เราได้พบกันและเป็นครอบครัวเดียวกัน” คุณรินดาบอกอย่างยินดีฝากฝังคุณโรเจอร์อีกครั้ง“ครับ ผมสัญญาเลยว่าจะรักพวกเขาเหมือนกับที่ผมรักราเชล เพราะพวกเขาคือครอบครัวของผม” คุณโรเจอร์ชายวัยหกสิบปลายอ้วนท้วนท่าทางใจดีเหมือนซานตาคลอสบอกด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขก่อนล
ตอนที่71.“ก็เรียกกันแค่เราสองคนเท่านั้นนี่นาจะอายทำไม มากกว่าเรียกก็เคย”“บ้า.. คนแก่จอมหื่น นี่จ้องจะเอาเปรียบเขาอยู่ใช่ไหม”“ใครว่าเอาเปรียบ เราก็ได้เปรียบกันทั้งสองคนล่ะน่า หรือต้นหลิวไม่มีความสุขยามที่พี่สอนรักให้ว่าที่เมียในอนาคต” จักรพูดเสียงพร่าแล้วคว้าร่างอวบอิ่มให้ล้มนั่งลงบนโซฟารับแขกตัวใหญ่ในห้องนั่งเล่นที่ตอนนี้ปิดมิดชิด“อุ้ย.. พี่จักร อย่าค่ะเดี๋ยวใครมาเห็น”“ที่นี่มีแค่เราสองคน... ต้นหลิวจ๋า รู้ไหมคิดถึงใจจะขาด...”จมูกโด่งคมคลอเคลียไม่ห่างแก้มสาวแดงปลั่งมือก็ซุกซนถอดเสื้อผ้าของสาวเจ้า จนในที่สุดทั้งเขาและเธอก็เปล่าเปลือยด้วยกัน จักรจับร่างอวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือของต้นหลิวนอนลงบนโซฟาอย่างง่ายดายเมื่อเธออ่อนระทวยและเต็มอกอกเต็มใจ มือสีเข้มลูบไล้เรือนกายขาวผ่องเป็นยองใยอย่างชื่นชอบ ชายหนุ่มมองดูสีผิวที่ตัดกันของเขากับเธออย่างหลงใหลมึนเมาไปกับรูปร่างขาวอวบอึ๋มสุดเอ็กซ์ของเธอ“บ้า พี่จักรจะมองทำไมนักหนาต้นหลิวอายนะ”เสียงพ้อดังขึ้นแผ่วๆ พลางเบี่ยงกายหลบสายตาคมเข้าหาพนักโซฟา แต่เขาไม่ยอมจับร่างอวบอิ่มพลิกกลับมาแล้วคร่อมทับร่างเธอไว้ด้วยแขนแกร่งก่อนจะครอบครองยอดอกสีชมพูระเรื่อ
ตอนที่70.นิโคลัสครางกระเส่าชิดแผ่นหลังนวลไล้ลิ้นร้อนลงบนแผ่นหลังของเธออย่างหยอกเย้า มือหนาข้างหนึ่งก็ฟอนเฟ้นทรวงอกอิ่มในขณะที่อีกข้างเลื่อนลงต่ำสอดไซ้เข้าไปใต้ชายกระโปรงยาวคลุมเข่ามน ลากไล้หัวเข่ากลมกลึงวกเข้ามาด้านในต้นขาอวบเรื่อยมาจนถึงเนินดอกไม้สาวฉ่ำเยิ้ม นิโคลัสแสนจะตื่นเต้นยินดีกับการต้อนรับของเธอนิ้วแกร่งคลอคลึงกุหลาบงามผ่านเนื้อผ้าบางเฉียบของชั้นในตัวน้อย สะกิดยอดเกสรสาวเล่นอย่างมันมือยิ่งเมื่อร่างอวบส่ายพลิ้วครางกระเส่ารัญจวนใจเขาก็สอดมือแหวกเนื้อผ้าเข้าไปพบเนื้อแท้อ่อนละมุนและเขาก็ไม่รอช้าใช้นิ้วกลางสอดเสยเขาไปในกลีบกายสาวทันทีแล้วแช่นิ่งไว้อย่างนั้น ความเสียวซ่านเริ่มจากนิ้วแล้วพล่านไปทั้งกายโดยเฉพาะความปวดร้าวที่แก่นกายแกร่งของตน“อ๊ะ พี่นิคกี้... อืม...” เฌอปรางครางกระเส่าเมื่อนิ้วแกร่งที่สอดไซ้อยู่ในกลีบดอกไม้งามนั้นขยับเข้าออกด้วยจังหวะเร้าอารมณ์ให้เตลิดลิ่ว “ปรางจ๋า... คิดถึงพี่นิคกี้ไหมครับ” เขาพูดชิดแก้มนวลริมฝีปากขบเม้มใบหูบางแดงก่ำอย่างหยอกเย้าแหย่ลิ้นร้อนๆ เข้าไปในใบหูเล็กๆ นั้นอย่างหลงใหล“พี่นิคกี้ขา... ปราง อา...”เสียงเธอขาดหายไปกลายเป็นเสียงครางกระสันเมื่อน
ตอนที่69.“คุณแม่ของหนูแอบหนีคุณพ่อมาแบบนี้ เห็นทีคุณพ่อต้องทำโทษคุณแม่เสียละมั้งนี่”เสียงทุ้มคุ้นหูดังอยู่ใกล้ๆ ทำให้คนที่กำลังเพลิดเพลินกับบรรยากาศรอบตัวหันไปตามเสียง มองเขาอย่างตื่นตะลึงและคาดไม่ถึง แม้จะแอบตื่นเต้นดีใจ“พี่นิคกี้...”“ใช่ พี่เอง...”“ตามเราพบได้อย่างไรคะ” เธอถามเมื่อหายตื่นตะลึงแล้วก็ขยับหนีคนตัวโตที่ทรุดนั่งลงเบียดชิดร่างอวบอิ่มของตนอย่างจงใจ แต่สุดท้ายเธอก็ไม่สามารถหนีอ้อมแขนอันอบอุ่นที่ถวิลหาอยู่ทุกวันไปได้“ก็ตามหัวใจมาไง หัวใจมันบอกว่ามีเด็กดื้อแอบมาหลบอยู่ที่นี่”“ปรางเปล่าหลบเสียหน่อย แค่พาลูกมาพักผ่อนเท่านั้น”เธอแย้งเสียงอ่อยหลบสายตาคมที่มองมาอย่างอ่อนหวาน ใจสาวตื่นเต้นระรัวเพียงแค่เห็นเขา เนื้อตัวตื่นเร้าสั่นไหวเพียงแค่สบแววตาแห่งความปรารถนาของเขา“รู้ไหมหนีมาแบบนี้ต้องโดนทำโทษ ให้ผัวตามหาจนแทบพลิกแผ่นดินมีความผิดมากนะ”“ปรางไม่ได้หนีนะคะ เพียงแต่ปรางมาพักผ่อนและต้องการความมั่นใจก็เท่านั้นค่ะ”“ความมั่นใจในอะไรล่ะปราง แค่ที่พี่จดทะเบียนกับปรางมันยังไม่พออีกหรือ ไม่พอที่จะทำให้ลูกของเราที่เกิดมานั้นสมบูรณ์พร้อมหรอกหรือ”ชายหนุ่มถามพลางยกร่างอวบให้มานั่งบ
ตอนที่68.คุณพิมพ์พรถอนใจอย่างปลอดโปร่งมองราเชนทร์กับบุตรสาวของตนสลับกันไปมาด้วยความสุข การวางทิฐิของตัวเองลงมันก็ทำให้คนเราพบความสุขเช่นนี้นี่เอง และนางก็โชคดีเหลือเกินที่มีเพื่อนที่ดีอย่างบิดามารดาของนิโคลัสที่คอยให้ความช่วยเหลือมาเสมอ และโชคดีที่นิโคลัสไม่เจ้าคิดเข้าแค้นราเชนทร์จนเกินไปและนั่นก็เป็นผลมาจากความรักเช่นกันเฌอปรางทำให้ผู้ชายอย่างนิโคลัสเปลี่ยนไป เช่นเดียวกับที่พิมพ์อักษรทำให้ผู้ชายร้ายๆ อย่างราเชนทร์ถอดเขี้ยวเล็บ และยังช่วยให้บุตรสาวของนางรอดพ้นความตายมาได้อย่างกับปาฏิหาริย์ แต่ตอนนี้นางเองก็นึกห่วงและเห็นใจนิโคลัสอยู่ไม่น้อยที่ช่วยให้ครอบครัวของนางได้พบกับความสุขแต่ตัวเองกลับกำลังเป็นทุกข์เพราะภรรยาหอบลูกในท้องหนีไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ และตอนนี้นิโคลัสก็กำลังตามหาเฌอปรางจ้าละหวั่น...“พวกมึงนี่มันเลี้ยงเปลืองข้าวสุกจริงๆ โว้ย! เมียกูหายไปทั้งคนพวกมึงยังไม่มีใครรู้ว่าลูกเมียกูอยู่ที่ไหน หลายวันแล้วนะมึงที่เมียกูหายไป หากปรางกับลูกกูเป็นอะไรไปกูจะฆ่าพวกมึงทุกตัวเลย เริ่มที่มึงไอ้จักร แล้วมึงก็อย่าหวังว่าจะได้แต่งงานกับแฟนมึงเลย” นิโคลัสแผดเสียงลั่นด้วยความโมโหสุดขีดไม่มี
ตอนที่67.นิโคลัสจ้องมองคนตรงหน้าอย่างเข่นเขี้ยวและหมั่นไส้เหลือกำลัง อยากจะกระโดดเข้าไปชกหน้าให้หงายแค้นแล้วกระทืบซ้ำอย่างให้ได้หยอดข้าวต้มเสียด้วย“มึงจะเอาอย่างไร จะไปหรือไม่ไป กูบอกได้อย่างเดียวว่าชีวิตของลูกศรขึ้นอยู่กับมึง”นิโคลัสเสียงเข้มจับจ้องมองราเชนทร์ที่สวมเพียงกางเกงขาก๊วยแบบชาวเล เผยแผงอกแกร่งที่คล้ำแดดลงไปใบหน้าหล่อเหลาขาวใสดูตอบลงเล็กน้อยและรกรุงรังด้วยหนวดเคราที่เจ้าตัวไม่ได้ใส่ใจจะโกนราเชนทร์ดูต่างจากคนที่เขารู้จักโดยสิ้นเชิง นักธุรกิจหนุ่มเจ้าสำอางที่มีความเจ้าชู้ไม่เป็นรองใครซ้ำยังเป็นคนร้ายกาจในเกมธุรกิจคนนั้นไม่มีให้เห็นอีกต่อไป ตอนนี้มีเพียงหนุ่มชาวเลหน้าตารกรุงรังด้วยหนวดเคราเท่านั้น“มันก็เรื่องของพวกมึงไม่ใช่เหรอ กูไม่ใช่คนกรุง หรือคนที่เกี่ยวข้องกับใครที่นั่นแล้ว”“แม้ว่าลูกศรจะรอมึงอยู่ตลอดเวลาอย่างนั้นหรือ”“มันไม่มีประโยชน์คนที่มีแต่ตัวอย่างกู คนเลวอย่างกูจะดูแลใครได้ อีกอย่างแม่ของเขาก็รังเกียจกูอย่างกับอะไรดี มึงพาคนของพวกมึงไปซะก่อนที่กูจะหมดความอดทน”ราเชนทร์ประกาศกร้าวมองนิโคลัสอย่างชิงชังแล้วก้าวเดินออกจากตรงนั้นไป แต่แล้วเท้าแกร่งเหยียบย่ำผืนทราย