เด็กเสี่ย NC-25

เด็กเสี่ย NC-25

last updateLast Updated : 2024-11-21
By:  C  Updated just now
Language: Thai
goodnovel18goodnovel
Not enough ratings
76Chapters
6views
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
Leave your review on App

"ฉันไม่ต้องการเด็กเพิ่ม ที่มีอยู่ก็เพียงพอแล้ว..." พรึ่บ! ชุดเกาะอกสีดำที่เคยอยู่บนตัวร่วงลงไปกองกับพื้นทันทีที่ได้ยินคำปฏิเสธ ในตอนนี้บนกายขาวผ่องเหลือเพียงแค่แพนตี้ตัวจิ๋ว และสติกเกอร์ปิดเม็ดบัวสีหวานเท่านั้น "ไม่ต้องการจริงๆ หรือคะเสี่ย?" "แก้ผ้าให้ดูขนาดนี้ จะให้ฉันตอบว่าอะไรล่ะ?" พิธานขยับกายเล็กน้อยเพื่อระบายความอึดอัดจากส่วนกลางลำตัวที่เริ่มขยับขยาย "มาสิ... ลองทำให้ฉันพอใจดู เผื่อว่าฉันจะเปลี่ยนใจ รับเลี้ยงเธออีกคน"

View More

Latest chapter

Free Preview

บทนำ

“จริงๆ ทางบริษัทอยากได้คนที่มีประสบการณ์แล้ว อย่างน้อยสักหกเดือนถึงหนึ่งปีน่ะครับ”“แต่ว่าในเว็บไซต์บอกว่ารับเด็กจบใหม่นี่คะ?”“อ่า... แปลว่าลูกน้องผมคงใส่ข้อมูลผิด ยังไงก็ขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้เสียเวลา”ครืด!ร่างเล็กหากแต่อวบอิ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันทีเมื่อได้ข้อสรุปที่ชัดเจนแล้ว เธอมองหน้าคนที่นั่งอยู่ด้วยสายตานิ่งเรียบ ก่อนจะแบมือออกไปข้างหน้า“ครับ?”“ขอรูปคืนด้วยค่ะ”“ระ...รูป?”“ใช่ค่ะ รูป”เสียงที่จริงจัง ท่าทางที่ไม่ได้ล้อเล่น ทำให้ชายหนุ่มรีบแกะรูปที่ติดอยู่บนใบสมัครคืนเจ้าของอย่างรวดเร็ว“แล้วก็นะคะ... ถ้าฉันเป็นคุณ ฉันจะเรียกลูกน้องที่ทำงานพลาดมาตักเตือน คุณรู้ไหมคะว่าบ้านฉันอยู่ที่ไหน ดอนเมือง แล้วที่นี่ที่ไหน สาทร ค่ารถจากดอนเมืองมาสาทรมันตั้งเท่าไหร่ ไหนรถจะติดอีก ความสะเพร่าของลูกน้องคุณทำให้ฉันเสียเวลาชีวิตไปหนึ่งวันเต็มๆ”“คุณ!”“ลาล่ะค่ะ”พูดจบร่างอิ่มก็เดินจากไปทันที พอพ้นจากห้องสัมภาษณ์แล้วหญิงสาวที่เคยปากเก่งก็ลูบอกตัวเองเบาๆ“ฟู่ว!”ตากลมโตเหลือบมองห้องที่เดินจากมาอีกครั้ง ก่อนที่ขาเรียวจะก้าวเดินออกจากสถานที่แห่งนี้ไป ไม่ได้ก็ไม่เห็นง้อ เด็กเกียรตินิยมแบบเธอมีอ

Interesting books of the same period

Comments

No Comments
76 Chapters

บทนำ

“จริงๆ ทางบริษัทอยากได้คนที่มีประสบการณ์แล้ว อย่างน้อยสักหกเดือนถึงหนึ่งปีน่ะครับ”“แต่ว่าในเว็บไซต์บอกว่ารับเด็กจบใหม่นี่คะ?”“อ่า... แปลว่าลูกน้องผมคงใส่ข้อมูลผิด ยังไงก็ขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้เสียเวลา”ครืด!ร่างเล็กหากแต่อวบอิ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันทีเมื่อได้ข้อสรุปที่ชัดเจนแล้ว เธอมองหน้าคนที่นั่งอยู่ด้วยสายตานิ่งเรียบ ก่อนจะแบมือออกไปข้างหน้า“ครับ?”“ขอรูปคืนด้วยค่ะ”“ระ...รูป?”“ใช่ค่ะ รูป”เสียงที่จริงจัง ท่าทางที่ไม่ได้ล้อเล่น ทำให้ชายหนุ่มรีบแกะรูปที่ติดอยู่บนใบสมัครคืนเจ้าของอย่างรวดเร็ว“แล้วก็นะคะ... ถ้าฉันเป็นคุณ ฉันจะเรียกลูกน้องที่ทำงานพลาดมาตักเตือน คุณรู้ไหมคะว่าบ้านฉันอยู่ที่ไหน ดอนเมือง แล้วที่นี่ที่ไหน สาทร ค่ารถจากดอนเมืองมาสาทรมันตั้งเท่าไหร่ ไหนรถจะติดอีก ความสะเพร่าของลูกน้องคุณทำให้ฉันเสียเวลาชีวิตไปหนึ่งวันเต็มๆ”“คุณ!”“ลาล่ะค่ะ”พูดจบร่างอิ่มก็เดินจากไปทันที พอพ้นจากห้องสัมภาษณ์แล้วหญิงสาวที่เคยปากเก่งก็ลูบอกตัวเองเบาๆ“ฟู่ว!”ตากลมโตเหลือบมองห้องที่เดินจากมาอีกครั้ง ก่อนที่ขาเรียวจะก้าวเดินออกจากสถานที่แห่งนี้ไป ไม่ได้ก็ไม่เห็นง้อ เด็กเกียรตินิยมแบบเธอมีอ
Read more

ตอนที่ 1 - อาชีพเด็กเสี่ย

“เสียขา”เสียงหวานครางกระเส่า เรียวขาโอบรัดเอวสอบไว้แน่น ปากบางห่อเป็นตัวโอเมื่อคนที่อยู่บนร่างขยับกายกระแทกกระทั้นรุนแรงขึ้นเตียงนุ่มขยับไหวยวบ หัวเตียงกระแทกกับพนังห้องดังกึกๆ แต่ไม่มีใครสนใจ เพราะกำลังจมอยู่กับบทเพลงสวาทของกันและกัน“เสียขา เนยใกล้แล้วค่ะ ซี้ดดด”หญิงสาวผิวขาวผ่องสูดปากราวกับกำลังกินของเผ็ดร้อน ขาที่เคยรัดเอวสอบคลายลง ก่อนจะอ้าออกกว้างให้ เสี่ย เข้ามาได้ลึกขึ้น“ขมิบหน่อย”“อ๊า!”“รัดฉันอีกเนย”เสียงทุ้มบอกย้ำ เมื่อสาวเจ้าเอาแต่จมอยู่กับอารมณ์ของตัวเอง จนหลงลืมหน้าที่ที่ต้องปรนนิบัติเขา“ไม่ไหวแล้วค่ะเสี่ย อ๊ะ อ๊า!”ภายในกระตุกตอดรัด พิธานหลับตาลงเพื่อซึมซับความรู้สึกนั้น แต่เพียงไม่นาน... กล้ามเนื้อภายในของอีกฝ่ายก็คลายตัวเหมือนเดิมตาคมลืมขึ้น มองไปยังร่างอวบอิ่มที่หลับตานอนหอบหายใจอยู่ใต้ร่าง เธอเสร็จสมแล้ว แต่เขายัง และไม่มีวี่แววว่าจะถึงพิธานขยับกายออกห่าง ท่อนลำที่ยังแข็งขืนหลุดออกจากช่องทางของอีกฝ่าย เนยพลิกตัวตะแคงข้างหันหลังให้ ก่อนจะหลับไปทันทีไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว ที่เด็กที่เขาเลี้ยงไว้คนนี้ตอบสนองได้ไม่เหมือนเมื่อก่อน เธอไม่ค่อยเอาใจเขา ไ
Read more

ตอนที่ 2 - ค่าตัวห้าร้อย

เคยไหม? ยิ่งเราพยายามมากเท่าไหร่ ก็เหมือนว่าสิ่งที่ต้องการจะยิ่งห่างไกลออกไปเรื่อยๆ .“ตอนนี้ทางบริษัทเรายังไม่ต้องการคนเพิ่ม...”“แล้วเราจะติดต่อกลับไป...”“คุณน่าสนใจมากนะครับ แต่น่าเสียดายที่ตำแหน่งที่คุณต้องการเรามีเพียงพอแล้ว สนใจตำแหน่งอื่นดูไหม...”.ดอกแก้วสะบัดรองเท้าส้นสูงราคาถูกที่กัดเท้าจนเจ็บออก ถอดสูทตัวนอกแขวน ก่อนจะทิ้งตัวลงบนที่นอนแข็งๆหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เธอได้ฟังแต่ประโยคพวกนั้นจนเบื่อ ได้ยินจนแค่คนพวกนั้นอ้าปาก เธอก็รู้แล้วว่าเขาจะพูดอะไร ไม่ใช่ว่าเธอเลือกงาน แต่บริษัทสมัยนี้กดเด็กจบใหม่มากเกินไป ทั้งเงินเดือน และตำแหน่งที่ยากจะเติบโต.“ตำแหน่งอะไรคะ?”ดอกแก้วจำได้ว่าเธอถามออกไปด้วยความดีใจ ตอนนี้ต่อให้ไม่ใช่ตำแหน่งที่ตรงกับด้านที่เธอจบมา เธอก็พร้อมจะพิจารณา ถ้าเงินเดือนมันเพียงพอกับรายจ่ายในแต่ละวัน“แม่บ้าน”เขาพูดออกมาด้วยใบหน้าเรียบนิ่งไม่ทุกข์ร้อนอะไรทั้งนั้น ดอกแก้วอ้าปากค้างเหมือนปลาขาดอากาศ ก่อนจะถามเสียงแผ่วว่าเงินเดือนเท่าไหร่ เขาตอบมาว่า...“ผมให้วันละสามร้อย วันไหนหยุดไม่ได้เงินนะ เพราะผมไม่ได้จะรับเป็นประจำ แค่พาร์ทไทม์น่ะ ไม่มีสวัสดิการอะไร อ้อ...
Read more

ตอนที่ 3 - ดอกแก้วที่จนตรอก

“ร้านนั้นน่ะเหรอ? แกเดินเข้าไปสมัครงานได้ยังไงดอกแก้ว!”“ก็ฉันเห็นว่าหน้าร้านแปะป้ายรับสมัครพอดี อีกอย่างตัวร้านก็ไม่ได้ดูแย่อะไร เหมือนร้านอาหารทั่วไป ก็เลยลองเข้าไปดู”“แล้วเป็นไง” น้ำเท้าสะเอว มองใบหน้าที่จืดเจื่อนของหญิงสาวนิ่งๆ“ก็...มีแต่แขกมือไว จับก้นฉัน แล้วก็...”“แล้วก็...?”“แล้วก็... เสนอให้ฉันไปกับเขา ให้ห้าร้อยเหมาทั้งคืน”“ทุเรศ!”น้ำทุบโต๊ะเสียงดังจนดอกแก้วสะดุ้ง ตากลมค่อยๆ เหลือบขึ้นมองพี่สาวที่เคารพเหมือนพี่แท้ๆ เจ้น้ำต้องโกรธเธอมากแน่ๆ“เจ้... ฉัน...”“ทุเรศ! ห้าร้อย? มันตีค่าแกแค่นั้นได้ยังไง!”“ฉันก็ไม่รู้...”“เอาเถอะ หลุดพ้นมาได้ก็ดีแล้ว” น้ำพยายามใจเย็นลง ดอกแก้วมันไม่ประสาอะไร ดุด่าไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา “ร้านนั้นน่ะ คนในวงการเขารู้กันดีว่าเบื้องหน้าเป็นร้านอาหาร แต่เบื้องหลังก็คือซ่องดีๆ นี่เอง”“ซะ ซ่อง!”“ใช่ มีแต่พวกคนชนชั้นแรงงานกรรมกรที่เข้าไปกินเหล้า แล้วก็ออฟเด็กออกไป เสนอเงินให้ต่ำๆ ถ้าเด็กร้อนเงินและยอมก็หวานปากมัน”“แต่พี่ผู้จัดการบอกว่า แขกที่ร้านมีระดับ...”“ระดับกรรมกรน่ะสิ!” น้ำไม่ได้พูดเกินจริง เพราะร้านนั้นมีแต่แขกแบบนั้น ใครๆ ก็รู้ดี “แล้วแกคิ
Read more

ตอนที่ 4 - แม่เสือน้อย

“ขออนุญาตค่ะ”“เธอเป็นใคร เข้ามาทำไมในนี้?”“เอ่อ...”คำทักทายที่ไม่เป็นมิตรจากคนในห้องทำให้ดอกแก้วหัวใจหล่นวูบ เสียงทุ้มดังกังวานช่างดุดันเหลือเกินทั้งๆ ที่เธอยังไม่ทันได้เงยหน้าขึ้นมองด้วยซ้ำ แต่เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเธอไม่ใช่เจ้น้ำ“ว่ายังไง”“.....”มือที่ถือถาดเครื่องดื่มสั่นเทา ดอกแก้วน้อยไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง ได้แต่ยืนอ้ำอึ้งอยู่แบบนั้นทั้งๆ ที่รู้ดีว่าอาจจะทำให้เขาไม่พอใจได้“น้ำไปไหน เมื่อกี้ฉันเห็นอยู่ข้างนอก”“เจ้น้ำ... ติดธุระค่ะ”“มีธุระอะไรสำคัญกว่าฉันงั้นเหรอ?”ดอกแก้วไม่ตอบ เธอตอบไม่ถูก ไม่รู้ว่าต้องตอบแบบไหนถึงจะทำให้อีกฝ่ายพอใจ ร่างอิ่มรวบรวมความกล้า ก่อนจะค่อยๆ ขยับส้นสูงสี่นิ้วเข้าไปใกล้โซฟาเนื้อดี“ขออนุญาตเสิร์ฟนะคะ”เขาไม่ตอบรับแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ ดอกแก้วย่อตัวลงไปวางเครื่องดื่มบนโต๊ะกระจกอย่างถือวิสาสะ“เสร็จแล้วก็ออกไป ฉันอยากอยู่คนเดียว”ดอกแก้วหน้าชา เขาไล่... เขากำลังไล่เธออยู่จริงๆ น้ำเสียงเขาไม่สบอารมณ์ยิ่งกว่าตอนแรก ถ้าเธอยังทนอยู่ก็คงหน้าด้านเต็มทนแต่เธอไม่มีเงินแล้วนะ!เสียงในใจดังค้านจนดอกแก้วหยุดชะงัก นั่นสิ... เธอไม่มีเงินแล้ว เธอมาที่นี่เพราะอยากสบาย
Read more

ตอนที่ 5 - ถอดชุดคลุมของเธอออก

กึกดอกแก้วมั่นใจว่าตัวเองขยับกายแค่เพียงแผ่วเบา แต่ก็ยังไม่วายเกิดดังเสียงจนคนข้างๆ หันกลับมามอง“เอ่อ...”“...?”ใบหน้าของเขามีคำถาม แต่กลับไม่ได้ถามออกมา ดอกแก้วเองก็ไม่ยอมพูด จนในที่สุดก็เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้งอึดอัด แต่ไปไหนไม่ได้ดวงตาโตสวยมองไปด้านนอก บรรยากาศสี่ทุ่มของเมืองหลวงช่างสดใส แม้ไร้แสงอาทิตย์ แต่ก็ยังมีแสงไฟจากร้านรวงและที่พักอาศัยกระจายไปทั่วรถคันหรูแล่นไปตามทางของมัน ดอกแก้วไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะไปที่ไหน ไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะเป็นอย่างไร เธอรู้แค่ว่า… วันนี้เธอได้ตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตลงไปแล้วตัดสินใจ... ขายเรือนร่างให้ใครคนหนึ่งที่ไม่รู้จัก เพื่อแลกกับเงินและความสะดวกสบายศักดิ์ศรีของเธอ... ในวันนี้เธอขายมันไปแล้ว..นั่งได้ไม่ถึงยี่สิบนาทีดอกแก้วก็ต้องลงจากรถคันหรู เสี่ยที่พาเธอมาด้วยเดินไปอีกทางกับลูกน้องอีกคน ทิ้งเธอไว้กับลูกน้องอีกคนที่ก้มหน้าลงเล็กน้อยไม่ยอมสบสายตากับเธอ“เสี่ยไปไหนคะ?”“เสี่ยไปทำธุระ คุณขึ้นไปรอบนห้องก่อน”“บนห้อง?”“ครับ” เขาพยักหน้าเบาๆ “ตามผมมา”พูดจบ เขาก็ก้าวเดินเข้าไปในตัวอาคารทันทีดอกแก้วไม่มีทางเลือกมากนัก ตอนนี้เธออยู่ที
Read more

ตอนที่ 6 - สำรวจ

พรึบ“เดินเข้ามาหาฉัน”พิธานออกคำสั่ง ดวงตาคมฉายแววพึงพอใจ เมื่อชุดคลุมอาบน้ำสีขาวร่วงลงไปกองที่พื้น“เอามือของเธอออก”เขาออกคำสั่งอีกครั้งเมื่อเธอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า เพราะถึงแม้ว่าร่างกายขาวผ่องจะไร้ผ้าผ่อนมาปิดบังแล้ว แต่แขนของเธอก็ยังพยายามที่จะซุกซ่อน ‘อะไรๆ’ ที่มันใหญ่โตไว้ไม่ให้เขาได้เห็นอยู่ดีหึ! ทั้งแขนทั้งมือก็เล็กแค่นั้น ปิดยังไงก็ปิดไม่มิด ไม่รู้จะปิดไว้ทำไมในเมื่อมันไร้ประโยชน์ขนาดนั้นดอกแก้วกลืนน้ำลายลงคอ ขนอ่อนลุกเกลียวไปหมด ทั้งกลัว ทั้งตื่นเต้น และหนาว...แอร์ในห้องนี้เย็นฉ่ำเกินไปหรือเปล่า“ทำไมถึงไม่เอามือออก?”คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อเธอไม่ยอมทำตามคำสั่ง เขาไม่ชอบผู้หญิงดื้อด้าน และดอกแก้วก็กำลังเป็นแบบนั้น“ดอกแก้ว...อยากให้เสี่ยเอาออกด้วยตัวเองค่ะ”“หึ!”คำตอบที่ผิดจากที่คิดไว้ทำให้คิ้วที่เคยขมวดเป็นปมคลายออก ริมฝีปากหยักยกขึ้นเล็กน้อย เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นในลำคอ“ถ้าอยากเห็น ก็เปิดออกเองสิคะเสี่ย” เสียงหวานเอ่ยเร้า ดวงตาคู่สวยเชิญชวนอย่างไม่ปิดบังพิธานไม่ใช่พระอิฐพระปูน ไม่ได้มีความอดทนดีเลิศมาจากไหน เมื่อเจ้าตัวเชื้อเชิญขนาดนี้ ถ้าไม่ทำตามก็คงจ
Read more

ตอนที่ 7 - โดดเดี่ยว

“เสี่ยคะ?”คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน เมื่อผ้าห่มผืนหนาถูกวางลงบนตัว“คืนนี้เธอนอนที่นี่แล้วกัน หรือต้องไปไหนหรือเปล่า?”“เปล่าค่ะ”“พรุ่งนี้เช้ามาร์คจะมารับ เธอต้องไปตรวจร่างกาย”“ตะ ตรวจร่างกาย ตรวจทำไมคะ?”ร่างอวบอิ่มรีบลุกขึ้น เธอคว้าผ้าห่มขึ้นแนบอก ปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าไว้ทั้งๆ ที่ไร้ประโยชน์เพราะเสี่ยเห็นร่างกายเธอหมดทุกซอกทุกมุมแล้วแต่เธอยังมีความอายหลงเหลืออยู่บ้าง ให้นั่งคุยกันด้วยสภาพเปลือยเปล่า... เธอทำไม่ได้“เพื่อตัวเธอ และก็ตัวฉันด้วย” พิธานติดกระดุมเสื้อที่ปลดออก เขาปลายตามองคนบนเตียงด้วยหางตา “ฉันไม่นอนกับใครสุ่มสี่สุ่มห้า”“แต่แก้วไม่มีโรคนะคะ!”“มั่นใจได้ยังไง?” พิธานหันกลับไปมองหญิงสาวเต็มตา เขาอยากรู้ว่าเธอจะตอบว่าอะไร“ก็แก้ว...” ยังไม่เคยมีอะไรกับใครประโยคหลังดอกแก้วไม่ได้พูดออกมา เพราะเสียงบางอย่างร้องเตือนอยู่ในหัวเสี่ยไม่ชอบผู้หญิงไม่ประสาเธอจะให้เสี่ยรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเธอไม่เคยมีอะไรกับใคร ถ้าเสี่ยรู้ เสี่ยอาจจะไม่สนใจเธออีก เป้าหมายของเธออยู่แค่เอื้อม เธอจะไม่มีวันทำให้มันพังเด็ดขาด!“ค่ะ แก้วจะตรวจ” ดอกแก้วกระชับผ้าห่มแน่นกว่าเดิม ปากอิ่มเม้มเข้าหากันจน
Read more

ตอนที่ 8 - สิ้นสุดความโดดเดี่ยว

ขาเรียวก้าวลงจากแท็กซี่และเดินเข้ามาในส่วนต้อนรับของคอนโด เสียงฮัมเพลงดังอยู่ในลำคอเบาๆ บ่งบอกว่าเธอกำลังอารมณ์ดีแค่ไหน เธอหอบหิ้วข้าวของพะรุงพะรังไปที่หน้าลิฟต์ กดเรียกเพียงไม่นานลิฟต์ตัวใหญ่ก็เปิดกว้างดอกแก้วเดินเข้าไปในลิฟต์ที่มีกระจกเงารอบด้าน เธอกดชั้นที่ยี่สิบสาม ก่อนจะชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นเล็บของตัวเองมันแปลกตา... เพราะเธอไม่เคยทาเล็บแบบนี้มาก่อน และแน่นอนว่าเธอไม่ได้ตัดสินใจด้วยตัวเอง เล็บสีนู้ดสวยนี้เจ้น้ำเป็นคนเลือกให้เธอทั้งหมดดอกแก้วหันไปมองกระจก ภาพสะท้อนของคนในนั้นช่างแปลกตาเหลือเกิน เส้นผมที่เคยเป็นสีดำสนิทถูกย้อมเป็นสีน้ำตาลอ่อน ดัดเป็นลอนเบาๆ เหมือนไม่ได้ตั้งใจแต่ยังดูสวย ใบหน้าที่เคยจืดสนิทถูกแต่งแต้มเล็กน้อยให้พอมีสีสัน เสื้อผ้าที่เคยเป็นแค่กางเกงขายาวและเสื้อยืดก็เปลี่ยนเป็นชุดเดรสสั้นเข้ารูป แว่นหนาๆที่เคยใส่ก็แปรเปลี่ยนเป็นคอนแทกเลนส์สายตาไร้สีทั้งหมดนี้... เจ้น้ำเป็นคนลากเธอไปทำทั้งนั้น รวมถึงเครื่องสำอางถุงใหญ่ และเสื้อผ้าใหม่ๆ ที่อยู่ในถุงนี่ด้วย เจ้น้ำเลือกให้เธอ และออกเงินให้เธอก่อน.‘นี่มันแพงมากเลยนะเจ้’เธอค้านหัวชนฝา ไม่ยอมรับทั้งเสื้อผ้าและเครื่อง
Read more

ตอนที่ 9 - ใส่แค่ชุดคลุมอาบน้ำออกมาก็พอ

ดอกแก้วแทบหยุดหายใจในวินาทีที่เสี่ยตักต้มยำกุ้งที่เธอทำเข้าปากครั้งแรก“อืม...”เป็นยังไงบ้างคะ? อร่อยหรือเปล่า? เธออยากจะถามออกไปแบบนั้น แต่สุดท้ายก็ไม่กล้า... ได้แต่นั่งเม้มปาก กำกระโปรงตัวเองอยู่ใต้โต๊ะด้วยความตื่นเต้นพิธานตักต้มยำกุ้งเข้าปากอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง จนกระทั่งข้าวสวยหมดไปครึ่งจาน เขาถึงได้หันกลับมาสนใจแม่ครัวในวันนี้“ไม่กินเหรอ?” เพราะข้าวในจานเธอยังไม่พร่อง ไม่มีแม้แต่รอยน้ำต้มยำบนจานด้วยซ้ำ เขาเองก็หิวจัด รีบตักกินโดยไม่ได้สังเกตอีกคนเลย“ทานค่ะ” ดอกแก้วได้สติ รีบตักข้าวเข้าปากบ้างรสชาติต้มยำกุ้งที่เธอทำไม่ได้แย่ ออกจะอร่อยด้วยซ้ำ ต้องขอบคุณที่แม่เป็นแม่ค้าขายอาหารตามสั่ง เธอเลยได้ฝีมือติดตัวมาบ้าง แต่ถึงอย่างนั้นรสปากของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกันอยู่ดี เธอชอบ คนอื่นๆ ชอบ แต่เสี่ยอาจจะไม่ชอบก็ได้“มาร์คส่งรายละเอียดมาหรือยัง?” พิธานชวนคุย เพราะสังเกตได้ว่าดอกแก้วดูเกร็งเล็กน้อย คงเพราะเธอยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับเขาก็นะ... ตั้งแต่รับเธอมาเลี้ยง เขาก็ไม่มีเวลาแวะเข้ามาหาเธอเลย“ส่งมาแล้วค่ะ”รายละเอียดที่ว่าคือรายละเอียดของการเป็น เด็กเสี่ย ที่เป็นลายลักษณ์อักษร ทั้
Read more
DMCA.com Protection Status