ตอนที่ 9 - ใส่แค่ชุดคลุมอาบน้ำออกมาก็พอ

ดอกแก้วแทบหยุดหายใจในวินาทีที่เสี่ยตักต้มยำกุ้งที่เธอทำเข้าปากครั้งแรก

“อืม...”

เป็นยังไงบ้างคะ? อร่อยหรือเปล่า? เธออยากจะถามออกไปแบบนั้น แต่สุดท้ายก็ไม่กล้า... ได้แต่นั่งเม้มปาก กำกระโปรงตัวเองอยู่ใต้โต๊ะด้วยความตื่นเต้น

พิธานตักต้มยำกุ้งเข้าปากอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง จนกระทั่งข้าวสวยหมดไปครึ่งจาน เขาถึงได้หันกลับมาสนใจแม่ครัวในวันนี้

“ไม่กินเหรอ?” เพราะข้าวในจานเธอยังไม่พร่อง ไม่มีแม้แต่รอยน้ำต้มยำบนจานด้วยซ้ำ เขาเองก็หิวจัด รีบตักกินโดยไม่ได้สังเกตอีกคนเลย

“ทานค่ะ” ดอกแก้วได้สติ รีบตักข้าวเข้าปากบ้าง

รสชาติต้มยำกุ้งที่เธอทำไม่ได้แย่ ออกจะอร่อยด้วยซ้ำ ต้องขอบคุณที่แม่เป็นแม่ค้าขายอาหารตามสั่ง เธอเลยได้ฝีมือติดตัวมาบ้าง แต่ถึงอย่างนั้นรสปากของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกันอยู่ดี เธอชอบ คนอื่นๆ ชอบ แต่เสี่ยอาจจะไม่ชอบก็ได้

“มาร์คส่งรายละเอียดมาหรือยัง?” พิธานชวนคุย เพราะสังเกตได้ว่าดอกแก้วดูเกร็งเล็กน้อย คงเพราะเธอยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับเขา

ก็นะ... ตั้งแต่รับเธอมาเลี้ยง เขาก็ไม่มีเวลาแวะเข้ามาหาเธอเลย

“ส่งมาแล้วค่ะ”

รายละเอียดที่ว่าคือรายละเอียดของการเป็น เด็กเสี่ย ที่เป็นลายลักษณ์อักษร ทั้งกฏต่างๆ รวมถึงผลประโยชน์ที่เธอจะได้รับ เธอใช้เวลาอ่านมันไม่นาน เพราะทุกอย่างถูกเขียนไว้ชัดเจน และไม่เอารัดเอาเปรียบเธอเลย

เธอจะได้เงินเดือนละสองแสนบาท โอนเข้าบัญชีทุกสิ้นเดือนเหมือนพนักงานบริษัท และจะได้บัตรเครดิตหนึ่งใบวงเงินสองแสนบาทไว้ติดตัว สามารถใช้จนเต็มวงเงินได้ โดยที่เธอไม่ต้องรับผิดชอบบิลของบัตรใบนี้

ห้องที่อยู่ตอนนี้เป็นชื่อของเสี่ย แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ความสัมพันธ์ทั้งหมดจบลง ห้องนี้ก็จะถูกโอนให้เป็นของเธอทันที รวมถึงเงินอีกก้อนหนึ่งเพื่อการตั้งต้นชีวิตด้วย แต่มีข้อแม้ว่าต้องเป็นการจบกันด้วยดี

จบกันด้วยดีที่ว่า.. คือเธอต้องไม่นอกกายระหว่างที่ยังเป็นเด็กของเสี่ย เธอสามารถมีความรักได้ แต่เมื่อคิดจะจริงจังจนถึงขั้นคบหากัน เธอต้องบอกเสี่ยตรงๆ เพื่อหยุดเรื่องทุกอย่างลง ถ้าคบหาชายอื่นหรือมีเซ็กซ์กันระหว่างที่ยังเป็นเด็กของเสี่ยเธอจะไม่ได้อะไรแม้แต่บาทเดียว

เหมือนเป็นข้อตกลงที่เห็นแก่ตัว เพราะเสี่ยสามารถเลี้ยงเด็กกี่คนก็ได้ จะมีใครอีกกี่คนก็ได้ ในขณะที่เธอทำไม่ได้ แต่ดอกแก้วรู้สึกว่ามันก็คุ้มค่าแล้วกับเงินที่เสี่ยจ่ายให้ในแต่ละเดือน เงินสองแสนรวมถึงบัตรเครดิตนั่นมันไม่ใช่น้อยๆ เลย เสี่ยแลกมันกับเซ็กซ์..แค่เซ็กซ์ ออกไปซื้อกินกับผู้หญิงขายบริการคงถูกกว่านี้หลายเท่า แถมคนที่มีรูปร่างหน้าตาและฐานะเพียบพร้อมแบบเสี่ย ผู้หญิงสวยๆ ที่พร้อมจะถูกกอดแบบฟรีๆ คงมีเข้ามาหาถมเถไป

“ไม่ปัญหาอะไรใช่ไหม?”

“ไม่มีค่ะเสี่ย”

“ดี แต่ถ้ามีอะไรก็บอก”

“ค่ะ” หญิงสาวส่งยิ้มบางเบา ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ

หลังจากจบมื้อเย็นที่กว่าจะได้กินก็เกือบสองทุ่มลง พิธานก็ปลีกตัวไปอาบน้ำ ส่วนดอกแก้วอยู่เก็บครัวและล้างจานจนสะอาดเอี่ยม ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนบ้าง

“เสี่ย!”

เสียงหวานร้องลั่นก่อนจะรีบหันหลังโดยไว ใบหน้าขาวนวลขึ้นสีแดงแจ๋ หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ ดอกแก้วไม่คิดว่าเสี่ยจะยืนแก้ผ้าล่อนจ้อนแบบนี้!

“หืม?” พิธานส่งเสียงในลำคอ “ที่นี่ไม่มีชุดคลุมอาบน้ำเหรอ?”

“มะ มีค่ะ”

ดอกแก้วพยายามคุมเสียงไม่ให้สั่น เธอยืนหันหลัง ชี้ไปทางนู้นทางนี้มั่วๆ จนพิธานยกยิ้มมุมปาก

“น่าจะอยู่ในตู้เสื้อผ้า ระ หรือไม่ก็ในห้องน้ำค่ะ”

“งั้นเหรอ? แล้วเธอเป็นอะไร ทำไมเอาแต่หันหลังแบบนั้น ทำเหมือนไม่เคยเห็นร่างกายผู้ชายไปได้” พิธานลองหยั่งเชิงดู กิริยาของดอกแก้วสมแล้วที่ยังบริสุทธิ์ เพราะถ้าเป็นคนที่กร้านโลกกว่านี้คงไม่เขินอายง่ายๆ กับร่างกายของผู้ชาย

พิธานไม่ใช่คนหน้าหนาถึงขั้นกล้าแก้ผ้าเดินไปมา ปกติก็ไม่เคยไปทำกับใคร นอกจากเวลาที่มีเซ็กซ์กัน แต่วันนี้เขาตั้งใจ ชุดคลุมอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำทำไมจะไม่เห็น แต่เขาจงใจไม่ใส่เพราะอยากเห็นปฏิกิริยาของดอกแก้ว

ไม่ค่อยได้เห็นท่าทางแบบนี้จากคู่นอนเท่าไหร่ เขาไม่นิยมสาวๆ ที่แสร้งว่าตัวเองยังไร้เดียงสา เพราะเธอเหล่านั้นเอาแต่เล่นละครว่าเหนียมอายจนน่ารำคาญ แต่กับดอกแก้วพิธานกลับรู้สึกว่าน่ารักดี อาจจะเป็นเพราะว่าเธอไม่ได้เล่นละคร แต่กำลังรู้สึกจริงๆ ด้วยล่ะมั้ง?

ดอกแก้วชะงักกึก คำพูดของพิธานทำให้เธอได้สติ นั่นสิ... เธอต้องแสดงออกว่าตัวเองจัดจ้านและกร้านโลก ไม่ใช่เอาแต่อายแบบนี้

เสี่ยไม่ชอบผู้หญิงไม่ประสา อย่าลืมสิดอกแก้ว

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอด ก่อนจะตัดสินใจหันกลับไป เธอพยายามบังคับสายตาให้จดจ้องอยู่ที่ใบหน้าของเสี่ย ไม่มองต่ำไปกว่านั้น เพราะมั้น...

“เดี๋ยวดอกแก้วไปหยิบชุดคลุมให้นะคะ”

“เอาสิ” พิธานพยักหน้ารับ เขาเอนตัวหลบให้ดอกแก้วเดินเข้าห้องน้ำไป

ไม่กี่อึดใจดอกแก้วก็กลับมาพร้อมกับชุดคลุมอาบน้ำสีขาวสะอาด เธอส่งมันให้เสี่ยหนุ่ม แต่เขากลับไม่ยอมยื่นมือมารับ

“ใส่ให้หน่อยสิ”

ดอกแก้วอ้าปากค้าง อึกอักจนพิธานเลิกคิ้วสูง

“ไม่ได้เหรอ?”

ดอกแก้วทำใจกล้าก่อนจะเดินอ้อมไปด้านหลัง แผ่นหลังของเสี่ยเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่เรียงตัวสวย ผิวของพิธานไม่ได้ขาวจัดเหมือนคนที่มีเชื้อสายตะวันตก แต่กลับเป็นสีน้ำผึ้งอ่อนๆ เสริมให้กล้ามเนื้อแน่นๆ เด่นชัดขึ้น เธออยากลองสัมผัสว่ามันจะแน่นเท่าที่ตาเห็นหรือเปล่า...

ดอกแก้วหลุบตาลงเพราะใบหน้าเริ่มเห่อร้อนขึ้นมา แต่สายตาเจ้ากรรมก็ดันไปหยุดที่บั้นท้ายของเสี่ยอย่างพอดิบพอดี หญิงสาวเผลอจ้องมองด้วยความอยากรู้ แม้แต่บั้นท้ายของเสี่ยก็ยังเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ดูแน่นตึงไปหมด

“ใส่สิดอกแก้ว ฉันหนาว”

ดอกแก้วเรียกสติให้กลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว เธอรีบสวมชุดคลุมให้เสี่ย ก่อนจะเดินอ้อมกลับมาด้านหน้า มือเรียวดึงสายชุดเข้ามาผูกกันเป็นโบ

อ๊ะ!

จังหวะที่ลดมือลง ดอกแก้วก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างนูนๆ ที่อยู่ต่ำกว่าปมของโบที่เธอผูกไว้ แม้จะเป็นเพียงเศษเสี้ยววินาที แต่เธอก็รู้สึกได้ว่ามันอุ่นและนุ่มแค่ไหน

ดอกแก้วไม่เคยมีอะไรกับใคร แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยเรียนสุขศึกษามา และแน่นอนว่าเธอรู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร

ไม่ทันได้ผละออกห่าง ร่างอวบอิ่มก็ถูกดึงจนเข้าไปจนชิดกับแผ่นอกกว้าง ปลายคางของหญิงสาวปะทะเข้ากับอกแข็งๆ เต็มๆ และทั้งๆ ที่คนเจ็บน่าจะเป็นเสี่ยมากกว่า แต่กลับกลายเป็นเธอที่เจ็บคางแทนเสียอย่างนั้น

ร่างกายเสี่ยมีแต่กล้ามเนื้อ มันแข็งไปหมดทุกส่วน

พิธานจับมือนุ่มลงไปแตะส่วนที่เธอเผลอไปโดนมัน ที่จริงเขาตั้งใจจะปล่อยให้เธอไปอาบน้ำก่อน แต่อุบัติเหตุเมื่อครู่ทำให้เขาไม่อยากทนอีกแล้ว

เขาอยากให้เธอสัมผัสมัน อยากรู้ว่ามือนุ่มๆ นี้จะให้ความรู้สึกที่ดีมากแค่ไหน

ดอกแก้วปล่อยร่างกายให้เป็นไปตามที่เสี่ยต้องการ ดวงตากลมไม่ยอมสบกับตาคมคู่นั้น เธอตัดสินใจมองหน้าอกกว้างที่อยู่ตรงหน้าแทน อย่างน้อยก็ดีกว่าต้องมองตาเสี่ยในตอนนี้

มือเล็กๆ สัมผัสส่วนนั้นผ่านเนื้อผ้า ความนุ่มนิ่มที่เคยรู้สึกเปลี่ยนเป็นแข็งขืนเหมือนท่อนเหล็ก มันเยียดขยายยาวใหญ่จนหญิงสาวจินตนาการไม่ออกว่ามันจะเข้ามาอยู่ในร่างกายเธอได้อย่างไร

เธออาจจะเจ็บหนักและเลือดออก ต่อให้เสี่ยไม่รุนแรงก็ตาม

ดอกแก้วปล่อยให้เสี่ยทำตามใจ เธอขยับมือตามจังหวะที่เขานำทาง ลูบไล้ส่วนนั้นตามความยาว และออกแรงบีบเบาๆ ในบางจังหวะจนลมหายใจของเสี่ยติดขัด

“อ่า...ดอกแก้ว”

พิธานวางหน้าผากลงบนไหล่เล็ก เธอแตะต้องแค่ภายนอก แต่แค่นั้นเขาก็เกือบจะเสร็จอยู่แล้ว

ความอดทนของเสี่ยอย่างเขาต่ำขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? อาจเป็นเพราะว่าห่างหายมานาน เด็กที่มีอยู่ก็ตอบสนองไม่ได้เหมือนเดิม พอเจอของใหม่เขาเลยควบคุมตัวเองไม่อยู่

พิธานกลั้นใจยกศีรษะออกจากไหล่เล็ก ปล่อยมือเธอให้เป็นอิสระทั้งๆ ที่ปวดร้าวไปหมด แต่เขาจะไม่ยอมเสร็จตอนนี้แน่ๆ คืนนี้ดอกแก้วมีบทเรียนให้ต้องเรียนรู้อีกมากมาย

“เธอไปอาบน้ำก่อน ใส่แค่ชุดคลุมอาบน้ำออกมาก็พอ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาถอด”