เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 5 - ถอดชุดคลุมของเธอออก
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-21 20:43:15กึก
ดอกแก้วมั่นใจว่าตัวเองขยับกายแค่เพียงแผ่วเบา แต่ก็ยังไม่วายเกิดดังเสียงจนคนข้างๆ หันกลับมามอง
“เอ่อ...”
“...?”
ใบหน้าของเขามีคำถาม แต่กลับไม่ได้ถามออกมา ดอกแก้วเองก็ไม่ยอมพูด จนในที่สุดก็เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้ง
อึดอัด แต่ไปไหนไม่ได้
ดวงตาโตสวยมองไปด้านนอก บรรยากาศสี่ทุ่มของเมืองหลวงช่างสดใส แม้ไร้แสงอาทิตย์ แต่ก็ยังมีแสงไฟจากร้านรวงและที่พักอาศัยกระจายไปทั่ว
รถคันหรูแล่นไปตามทางของมัน ดอกแก้วไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะไปที่ไหน ไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะเป็นอย่างไร เธอรู้แค่ว่า… วันนี้เธอได้ตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตลงไปแล้ว
ตัดสินใจ... ขายเรือนร่างให้ใครคนหนึ่งที่ไม่รู้จัก เพื่อแลกกับเงินและความสะดวกสบาย
ศักดิ์ศรีของเธอ... ในวันนี้เธอขายมันไปแล้ว
.
.
นั่งได้ไม่ถึงยี่สิบนาทีดอกแก้วก็ต้องลงจากรถคันหรู เสี่ยที่พาเธอมาด้วยเดินไปอีกทางกับลูกน้องอีกคน ทิ้งเธอไว้กับลูกน้องอีกคนที่ก้มหน้าลงเล็กน้อยไม่ยอมสบสายตากับเธอ
“เสี่ยไปไหนคะ?”
“เสี่ยไปทำธุระ คุณขึ้นไปรอบนห้องก่อน”
“บนห้อง?”
“ครับ” เขาพยักหน้าเบาๆ “ตามผมมา”
พูดจบ เขาก็ก้าวเดินเข้าไปในตัวอาคารทันที
ดอกแก้วไม่มีทางเลือกมากนัก ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ สิ่งที่เธอทำได้มีเพียงอย่างเดียวคือเดินตามหลังชายแปลกหน้าในชุดสูทคนนั้นไป
ที่นี่ระบบรักษาความปลอดภัยดีเยี่ยม ดอกแก้วเห็นว่ามีเจ้าหน้าร่างใหญ่สองคนที่ยืนอยู่หน้าประตูกระจก แต่ผู้ชายที่เดินนำเธอก็ยังต้องสแกนม่านตาเพื่อเข้าอาคารอยู่ดี
“อ๊ะ! ทำอะไร!” หญิงสาวเบี่ยงตัวหลบ เมื่อหนึ่งในชายร่างใหญ่เดินเข้ามาใกล้พร้อมอุปกรณ์ในมือ
“ไม่ต้องตกใจครับ เขาแค่ทำตามหน้าที่”
ไม่ให้ตกใจได้ยังไง ท่าทีคุกคามแบบนั้น...
ดอกแก้วเม้มปากแน่น ปล่อยให้เจ้าหน้าที่คนนั้นเอาเครื่องสแกนโลหะมาตรวจ เมื่อเรียบร้อย ชายในชุดสูทก็เดินนำเธอไปที่ลิฟต์
เธอไม่รู้ว่าที่นี่มีความสูงกี่ชั้น แต่เวลาเกือบนาทีที่อยู่ในลิฟต์มันทำให้เธอหูอื้อไปหมด ทั้งเงียบ ทั้งอึดอัด
ติ๊ง!
ในที่สุดลิฟต์ก็เปิดออกที่ชั้นสี่สิบเก้า ชายในชุดสูทออกเดินนำอีกครั้ง
“คุณรออยู่ที่นี่” เขาพูด พร้อมเปิดประตูห้องห้องหนึ่งให้เธอ “อาบน้ำให้เรียบร้อย ครีมอาบน้ำกลิ่นที่ท่านชอบวางอยู่ในห้องน้ำแล้ว”
“คะ?” ดอกแก้วสมองโล่งกะทันหัน เธอไม่เข้าใจจนต้องอีกฝ่ายต้องขยายความ
“ท่านไปทำธุระครับ อีกครึ่งชั่วโมงถึงจะตามมา คุณรออยู่ที่นี่ อาบน้ำให้สะอาด เพราะท่านไม่ชอบกลิ่นอื่น นอกจากกลิ่นครีมอาบน้ำที่วางอยู่ในห้องน้ำ”
“เขา เอ่อ... เสี่ยตกลงรับเลี้ยงดูฉันแล้วเหรอคะ?”
“ยังครับ” อ้าว... ดอกแก้วเกือบร้องออกไปแบบนั้น ดีที่ห้ามตัวเองได้ทัน “ท่านจะไม่รับเลี้ยงใคร ถ้ายังไม่ถูกใจ”
“หมายความว่า... ฉันต้องนอนกับเสี่ยก่อน?”
“ครับ ถ้าท่านถูกใจเรื่องบนเตียงของคุณ ท่านก็จะรับเลี้ยงคุณ”
“แล้วถ้าเสี่ยไม่ถูกใจ ฉันก็เสียตัวฟรีน่ะสิ!” ดอกแก้วเสียงดัง เธอเริ่มไม่ชอบใจ แค่จะเป็นเด็กเลี้ยงใครซักคน ทำไมมันต้องยุ่งยากขนาดนี้ด้วยนะ!
“ไม่หรอกครับ ท่านมีค่าตอบแทนให้คุณสำหรับคืนนี้ รับรองว่าคุณจะไม่เสียเปรียบแน่นอน” ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงโทนเดิม แม้ว่าเธอจะเพิ่งขึ้นเสียงใส่เขาไปก็ตาม
“แต่ฉันอยากเป็นเด็กของเสี่ยนี่!” ดอกแก้วห้ามปากตัวเองไม่ทัน เผลอบอกความในใจออกไปอย่างหน้าไม่อาย จนคนที่ไม่ยอมสบตากันเงยหน้าขึ้นมามองในที่สุด “คุณ... ช่วยพูดกับเสี่ยหน่อยได้ไหมคะ? ฉันอยากให้เสี่ยรับเลี้ยงฉันจริงๆ”
“ผมไม่ได้มีหน้าที่นั้น”
“แต่...”
“แต่ถ้าคุณอยากให้ท่านถูกใจ ผมแนะนำได้แค่อย่าเนียมอายเวลาอยู่บนเตียง ท่านไม่ชอบคนไม่ประสา ไม่มีความมั่นใจจนน่ารำคาญ”
“คะ แค่นี้เหรอ?”
“ครับ ผมต้องขอตัวก่อน ขอให้คุณโชคดี”
ชายหนุ่มไม่รอให้เธอได้เอ่ยรั้ง เพราะเมื่อพูดจบ เขาก็ปิดประตูลงและเดินจากไปทันที
ดอกแก้วมองประตูไม้สีน้ำตาลค้างอยู่แบบนั้น เมื่ออยู่คนเดียวทุกอย่างมันก็เงียบไปหมด หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา ขาของเธอสั่นเทาจนแทบยืนไม่อยู่
ครึ่งชั่วโมง เธอมีเวลาให้เตรียมใจแค่นั้น
ดอกแก้วหมดเวลาห้านาทีไปกับการยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู ก่อนจะพบว่ามันไม่มีประโยชน์อะไร เธอจึงค่อยๆ เดินสำรวจห้องที่ถูกพามาปล่อยไว้เป็นครั้งแรก
ที่นี่ โรงแรมสินะ...
ชื่อของโรงแรมเด่นชัดอยู่ตรงหน้า โรงแรมระดับหกดาวที่เธอเคยทำได้แค่เดินผ่าน แต่ตอนนี้เธอได้มายืนอยู่บนนี้อย่างง่ายดาย ห้องที่เธอเหยียบกว้างใหญ่กว่าบ้านแม่ที่ต่างจังหวัดทั้งหลัง ของที่ตกแต่งก็หรูหราจนไม่กล้าเอาร่างกายไปสัมผัส
ขาเรียวเดินไปใกล้กระจกบานใหญ่ ห้องนี้คงราคาแพงมาก เพราะวิวที่เธอเห็นตอนนี้มันช่างสวยงามเหลือเกิน เหมือนว่าเธอกำลังนั่งอยู่บนก้อนเมฆ และมองลงไปด้านล่างซึ่งเป็นที่อยู่ของเหล่ามนุษย์
.
“พ่อจ๋า บนนั้นสูงมากไหมจ๊ะ?”
“ไหน? สูงสิ สูงเหมือนอยู่บนก้อนเมฆเลย”
“แก้วอยากขึ้นไปจัง”
“เราขึ้นไปไม่ได้หรอก ที่นั่นเป็นที่อยู่ของเทวดากับนางฟ้า”
“แก้วอยากเป็นนางฟ้า...”
“แก้วคือนางฟ้าของพ่ออยู่แล้วลูก....”
.
พ่อจ๋า ตอนนี้แก้วกำลังเป็นนางฟ้าอยู่หรือเปล่าจ๊ะ?
“เพ้อเจ้อ...”
เสียงหวานดุตัวเองแผ่วเบา ก่อนจะขยับกายออกจากกระจกบานนั้น ดอกแก้ววางประเป๋าลง ถอดรองเท้าส้นสูงออก ก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำหรูด้วยเท้าเปล่า
เธอไม่ได้เป็นนางฟ้า ไม่ได้อยู่บนก้อนเมฆอะไรทั้งนั้น ตอนนี้เธอเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงที่กำลังจะขายร่างกายให้กับผู้ชายที่เพิ่งเจอกันแค่ครั้งเดียว
ดอกแก้วสลัดความคิดทุกอย่างทิ้ง พร้อมกับเสื้อผ้าที่เคยใช้ห่อหุ่มร่างกายออกไป
ร่างเปลือยค่อยๆ หย่อนตัวลงในอ่างสีขาวบริสุทธิ์ ความสบายทำให้ดวงตากลมเผลอปิดลง กลิ่นครีมอาบน้ำลอยวนไปทั่ว
.
.
“เสี่ย!”
เท้าเล็กหยุดนิ่งทันทีเมื่อเห็นว่าในห้องไม่ได้มีเธอแค่เพียงคนเดียวอีกต่อไป
เขามาแล้ว... ผู้ชายใบหน้าคมเข้ม รูปร่างสูงใหญ่แข็งแกร่ง เขานั่งบนโซฟาตัวใหญ่ด้วยท่าทีสบาย
“มาร์คไม่ได้บอกเหรอว่าฉันจะมาภายในครึ่งชั่วโมง?”
มาร์ค... ผู้ชายที่เดินมาส่งเธอชื่อมาร์คสินะ
“บะ บอกค่ะ”
“งั้นก็แปลว่าเธออาบน้ำนานมากเลยนะ”
“แก้วขอโทษค่ะเสี่ย”
ใบหน้าปราศจากเครื่องสำอางซีดลง เธอมัวแต่คิดอะไรเพลินๆ และน้ำอุ่นๆ ก็ทำให้เธอผ่อนคลายจนเผลอใช้เวลาในห้องน้ำนานเกินไป
นานจนเสี่ยต้องมานั่งรอ
ดอกแก้วเอ๋ย... แค่ความประทับใจแรกก็ติดลบแล้ว
“ลบเมคอัพออกเหรอ?” พิธานไม่ได้สนใจคำขอโทษนั้น เขาเพียงแค่ตั้งคำถามในเรื่องที่กำลังสงสัย
ผู้หญิงคนนี้ลบเครื่องสำอางออกจนหมดเกลี้ยง เขารู้สึกแปลกใจไม่น้อย เพราะปกติแล้วไม่ว่าจะหวานหรือเนย หรือเด็กคนก่อนๆ ที่เขาเคยเลี้ยงมา พวกเธอเหล่านั้นจะไม่ค่อยชอบเปลือยหน้าสดให้เขาเห็น นั่นคือสาเหตุที่ทำให้เขาไม่จูบหรือหอมแก้มพวกเธอ
พิธานมีประสาทสัมผัสรับกลิ่นที่ดีเยี่ยม และกลิ่นเครื่องสำอางมันไม่น่าอภิรมย์เท่าไหร่สำหรับเขา
“ค่ะ แก้วไม่ชอบแต่งหน้า แต่ถ้าเสี่ยไม่ชอบ แก้วจะเข้าไปแต่งเดี๋ยวนี้”
“ฉันไม่ได้บอกซักคำว่าไม่ชอบ” พิธานตอบสั้นๆ พร้อมกับมองสำรวจใบหน้ากระจ่างใสไปด้วย
เธอเป็นผู้หญิงที่สวยในระดับหนึ่ง อาจจะไม่เท่าผู้หญิงที่เขาเคยเลี้ยงมาที่บางคนเป็นดารา บางคนก็เป็นนางงามนางแบบ แต่กลับมีเสน่ห์มากกว่าใคร โดยเฉพาะใบหน้าเนียนใสที่ไร้เครื่องสำอางนั่น
เขาไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมเธอถึงได้กล้าเปลือยหน้าสดให้เขาเห็น ก็เธอมีผิวที่ดีขนาดนี้ ไม่จำเป็นต้องเอาเครื่องสำอางมาปกปิดไว้ซักนิด ดูริมฝีปากของเธอสิ เขาชักจะสงสัยแล้วว่าเธอลืมลบลิปสติกออกหรือเปล่า ทำไมมันถึงได้ชมพูสวยขนาดนั้น?
แล้วส่วนอื่นในร่างกายของเธอล่ะ มันจะมีสีเดียวกับริมฝีปากคู่นี้หรือเปล่า?
มุมปากของพิธานยกขึ้นเล็กๆ เธอทำให้เขาถูกใจไม่น้อย
“ชื่ออะไร”
“แก้วค่ะ ดอกแก้ว”
“ดอกแก้ว? ดอกไม้?”
“ใช่ค่ะ ดอกแก้วเป็นดอกไม้ ดอกเล็กๆ สีขาว และมีกลิ่นหอมหวานเป็นเอกลักษณ์”
“อย่างนั้นเหรอ?”
พิธานเลิกคิ้วขึ้น ท่าทางเหมือนแค่ฟังผ่านๆ ไม่ได้สนใจอะไร
ดอกแก้วเม้มริมฝีปาก เธอพูดมากเกินไปจนเขารำคาญหรือเปล่า? แต่เธอแค่ภูมิใจกับชื่อของตัวเอง เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่พ่อทิ้งไว้ให้
ชื่อนี้ พ่อเป็นคนตั้งให้ตั้งแต่เกิด แม้ใครจะบอกว่าเชย แต่เธอก็ไม่คิดเปลี่ยน
สิ่งที่พ่อให้มา เธอจะรักษามันไว้ตลอดชีวิต
"ถอดชุดคลุมของเธอออก”
“คะ?”
“ฉันบอกว่าให้ถอดชุดคลุมที่เธอใส่อยู่ออก แล้วเดินเข้ามาหาฉัน...ดอกแก้ว”
บทที่เกี่ยวข้อง
เด็กเสี่ย NC-25 ตอนที่ 6 - สำรวจ
พรึบ“เดินเข้ามาหาฉัน”พิธานออกคำสั่ง ดวงตาคมฉายแววพึงพอใจ เมื่อชุดคลุมอาบน้ำสีขาวร่วงลงไปกองที่พื้น“เอามือของเธอออก”เขาออกคำสั่งอีกครั้งเมื่อเธอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า เพราะถึงแม้ว่าร่างกายขาวผ่องจะไร้ผ้าผ่อนมาปิดบังแล้ว แต่แขนของเธอก็ยังพยายามที่จะซุกซ่อน ‘อะไรๆ’ ที่มันใหญ่โตไว้ไม่ให้เขาได้เห็นอยู่ดีหึ! ทั้งแขนทั้งมือก็เล็กแค่นั้น ปิดยังไงก็ปิดไม่มิด ไม่รู้จะปิดไว้ทำไมในเมื่อมันไร้ประโยชน์ขนาดนั้นดอกแก้วกลืนน้ำลายลงคอ ขนอ่อนลุกเกลียวไปหมด ทั้งกลัว ทั้งตื่นเต้น และหนาว...แอร์ในห้องนี้เย็นฉ่ำเกินไปหรือเปล่า“ทำไมถึงไม่เอามือออก?”คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อเธอไม่ยอมทำตามคำสั่ง เขาไม่ชอบผู้หญิงดื้อด้าน และดอกแก้วก็กำลังเป็นแบบนั้น“ดอกแก้ว...อยากให้เสี่ยเอาออกด้วยตัวเองค่ะ”“หึ!”คำตอบที่ผิดจากที่คิดไว้ทำให้คิ้วที่เคยขมวดเป็นปมคลายออก ริมฝีปากหยักยกขึ้นเล็กน้อย เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นในลำคอ“ถ้าอยากเห็น ก็เปิดออกเองสิคะเสี่ย” เสียงหวานเอ่ยเร้า ดวงตาคู่สวยเชิญชวนอย่างไม่ปิดบังพิธานไม่ใช่พระอิฐพระปูน ไม่ได้มีความอดทนดีเลิศมาจากไหน เมื่อเจ้าตัวเชื้อเชิญขนาดนี้ ถ้าไม่ทำตามก็คงจ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-21เด็กเสี่ย NC-25 ตอนที่ 7 - โดดเดี่ยว
“เสี่ยคะ?”คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน เมื่อผ้าห่มผืนหนาถูกวางลงบนตัว“คืนนี้เธอนอนที่นี่แล้วกัน หรือต้องไปไหนหรือเปล่า?”“เปล่าค่ะ”“พรุ่งนี้เช้ามาร์คจะมารับ เธอต้องไปตรวจร่างกาย”“ตะ ตรวจร่างกาย ตรวจทำไมคะ?”ร่างอวบอิ่มรีบลุกขึ้น เธอคว้าผ้าห่มขึ้นแนบอก ปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าไว้ทั้งๆ ที่ไร้ประโยชน์เพราะเสี่ยเห็นร่างกายเธอหมดทุกซอกทุกมุมแล้วแต่เธอยังมีความอายหลงเหลืออยู่บ้าง ให้นั่งคุยกันด้วยสภาพเปลือยเปล่า... เธอทำไม่ได้“เพื่อตัวเธอ และก็ตัวฉันด้วย” พิธานติดกระดุมเสื้อที่ปลดออก เขาปลายตามองคนบนเตียงด้วยหางตา “ฉันไม่นอนกับใครสุ่มสี่สุ่มห้า”“แต่แก้วไม่มีโรคนะคะ!”“มั่นใจได้ยังไง?” พิธานหันกลับไปมองหญิงสาวเต็มตา เขาอยากรู้ว่าเธอจะตอบว่าอะไร“ก็แก้ว...” ยังไม่เคยมีอะไรกับใครประโยคหลังดอกแก้วไม่ได้พูดออกมา เพราะเสียงบางอย่างร้องเตือนอยู่ในหัวเสี่ยไม่ชอบผู้หญิงไม่ประสาเธอจะให้เสี่ยรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเธอไม่เคยมีอะไรกับใคร ถ้าเสี่ยรู้ เสี่ยอาจจะไม่สนใจเธออีก เป้าหมายของเธออยู่แค่เอื้อม เธอจะไม่มีวันทำให้มันพังเด็ดขาด!“ค่ะ แก้วจะตรวจ” ดอกแก้วกระชับผ้าห่มแน่นกว่าเดิม ปากอิ่มเม้มเข้าหากันจน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-21เด็กเสี่ย NC-25 ตอนที่ 8 - สิ้นสุดความโดดเดี่ยว
ขาเรียวก้าวลงจากแท็กซี่และเดินเข้ามาในส่วนต้อนรับของคอนโด เสียงฮัมเพลงดังอยู่ในลำคอเบาๆ บ่งบอกว่าเธอกำลังอารมณ์ดีแค่ไหน เธอหอบหิ้วข้าวของพะรุงพะรังไปที่หน้าลิฟต์ กดเรียกเพียงไม่นานลิฟต์ตัวใหญ่ก็เปิดกว้างดอกแก้วเดินเข้าไปในลิฟต์ที่มีกระจกเงารอบด้าน เธอกดชั้นที่ยี่สิบสาม ก่อนจะชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นเล็บของตัวเองมันแปลกตา... เพราะเธอไม่เคยทาเล็บแบบนี้มาก่อน และแน่นอนว่าเธอไม่ได้ตัดสินใจด้วยตัวเอง เล็บสีนู้ดสวยนี้เจ้น้ำเป็นคนเลือกให้เธอทั้งหมดดอกแก้วหันไปมองกระจก ภาพสะท้อนของคนในนั้นช่างแปลกตาเหลือเกิน เส้นผมที่เคยเป็นสีดำสนิทถูกย้อมเป็นสีน้ำตาลอ่อน ดัดเป็นลอนเบาๆ เหมือนไม่ได้ตั้งใจแต่ยังดูสวย ใบหน้าที่เคยจืดสนิทถูกแต่งแต้มเล็กน้อยให้พอมีสีสัน เสื้อผ้าที่เคยเป็นแค่กางเกงขายาวและเสื้อยืดก็เปลี่ยนเป็นชุดเดรสสั้นเข้ารูป แว่นหนาๆที่เคยใส่ก็แปรเปลี่ยนเป็นคอนแทกเลนส์สายตาไร้สีทั้งหมดนี้... เจ้น้ำเป็นคนลากเธอไปทำทั้งนั้น รวมถึงเครื่องสำอางถุงใหญ่ และเสื้อผ้าใหม่ๆ ที่อยู่ในถุงนี่ด้วย เจ้น้ำเลือกให้เธอ และออกเงินให้เธอก่อน.‘นี่มันแพงมากเลยนะเจ้’เธอค้านหัวชนฝา ไม่ยอมรับทั้งเสื้อผ้าและเครื่อง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-21เด็กเสี่ย NC-25 ตอนที่ 9 - ใส่แค่ชุดคลุมอาบน้ำออกมาก็พอ
ดอกแก้วแทบหยุดหายใจในวินาทีที่เสี่ยตักต้มยำกุ้งที่เธอทำเข้าปากครั้งแรก“อืม...”เป็นยังไงบ้างคะ? อร่อยหรือเปล่า? เธออยากจะถามออกไปแบบนั้น แต่สุดท้ายก็ไม่กล้า... ได้แต่นั่งเม้มปาก กำกระโปรงตัวเองอยู่ใต้โต๊ะด้วยความตื่นเต้นพิธานตักต้มยำกุ้งเข้าปากอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง จนกระทั่งข้าวสวยหมดไปครึ่งจาน เขาถึงได้หันกลับมาสนใจแม่ครัวในวันนี้“ไม่กินเหรอ?” เพราะข้าวในจานเธอยังไม่พร่อง ไม่มีแม้แต่รอยน้ำต้มยำบนจานด้วยซ้ำ เขาเองก็หิวจัด รีบตักกินโดยไม่ได้สังเกตอีกคนเลย“ทานค่ะ” ดอกแก้วได้สติ รีบตักข้าวเข้าปากบ้างรสชาติต้มยำกุ้งที่เธอทำไม่ได้แย่ ออกจะอร่อยด้วยซ้ำ ต้องขอบคุณที่แม่เป็นแม่ค้าขายอาหารตามสั่ง เธอเลยได้ฝีมือติดตัวมาบ้าง แต่ถึงอย่างนั้นรสปากของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกันอยู่ดี เธอชอบ คนอื่นๆ ชอบ แต่เสี่ยอาจจะไม่ชอบก็ได้“มาร์คส่งรายละเอียดมาหรือยัง?” พิธานชวนคุย เพราะสังเกตได้ว่าดอกแก้วดูเกร็งเล็กน้อย คงเพราะเธอยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับเขาก็นะ... ตั้งแต่รับเธอมาเลี้ยง เขาก็ไม่มีเวลาแวะเข้ามาหาเธอเลย“ส่งมาแล้วค่ะ”รายละเอียดที่ว่าคือรายละเอียดของการเป็น เด็กเสี่ย ที่เป็นลายลักษณ์อักษร ทั้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-21เด็กเสี่ย NC-25 ตอนที่ 10 - เธอเป็นของฉันแล้ว
ดอกแก้วจ้องมองคนที่อยู่ในกระจก เธอเห็นผู้หญิงหน้าตาธรรมดาที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ผิวพรรณอมชมพูระเรื่อเพราะน้ำที่ใช้อุณหภูมิสูง ใบหน้าที่เคยมีเครื่องสำอางตอนนี้สะอาดหมดจด ผมเผ้ายุ่งเหยิงเล็กน้อยเพราะพึ่งเป็นอิสระจากยางรัดผมเส้นใหญ่เธอมองสำรวจร่างกายตัวเองผ่านกระจกบานโตซักพัก ก่อนจะหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำขึ้นมาใส่ และหยิบแว่นหนาเตอะขึ้นมาสวมไม่สิ...ดอกแก้วถอดแว่นนั้นออกในวินาทีต่อมา เธอไม่ควรใส่แว่นเวลาอยู่กับเสี่ย เพราะแว่นนี้จะทำให้เธอกลายเป็นผู้หญิงจืดชืดไม่น่าสนใจคอนแทกเลนส์ที่เจ้น้ำพาไปซื้อวันนี้คือตัวเลือกสุดท้าย แต่ดอกแก้วไม่สนใจมัน สายตาเธอสั้นสามร้อยกว่าทั้งสองข้าง ชีวิตที่ไร้แว่นลำบากก็จริง แต่ตอนนี้เธออยากใช้ประโยชน์จากมันอย่างน้อยๆ คืนนี้... เธอจะได้ไม่เห็นอะไรที่มันชัดเจนมากจนเกินไปดอกแก้วส่งกำลังใจให้คนในกระจก เรียกความมั่นใจเหมือนในคืนนั้นให้กลับมาอีกครั้ง..แกรกเสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นหลังจากที่รอมามากกว่ายี่สิบนาที พิธานหันไปมองตามเสียงนั้น ก่อนจะพยักหน้าให้เธอเดินเข้ามาดอกแก้วเดินเข้าไปหาร่างสูงใหญ่ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้โต๊ะเครื่องแป้งของตัวเองอย่างไม่ลังเล เธอเดิน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-21เด็กเสี่ย NC-25 ตอนที่ 11 -บทเรียนของคนโกหก
“พร้อมเป็นของฉันแล้วใช่ไหม? ดอกแก้ว”ไม่...เธอยังไม่พร้อม“สะ.. เสี่ย” ดอกแก้วปากคอสั่น รีบถดกายหนีเมื่อเสี่ยเข้ามาใกล้“หืม?” พิธานแสร้งทำหน้าฉงน แต่ไม่หยุดรุกเข้าหาจนแผ่นหลังของดอกแก้วชิดกับหัวเตียง “เรียกแล้วทำไมไม่พูด?”เมื่อหมดหนทางหนี พิธานก็ขยับเข้ามาได้ใกล้ขึ้น ใกล้จนดอกแก้วมองเห็นสิ่งนั้นได้ชัดเจน หญิงสาวส่ายหน้าไปมา จู่ๆ น้ำตาก็เอ่อคลอเต็มเบ้าตา“ฮึก...”“ร้องไห้ทำไม?”“ดอกแก้ว ฮึก... กลัว”“กลัว? เธอกลัวอะไร”“ดอกแก้ว...” หญิงสาวสะอื้น ไม่ยอมตอบจนพิธานต้องแตะไหล่บางเบาๆ ให้เธอผ่อนคลาย“บอกฉันว่าเธอกลัวอะไร หืม?”พิธานถามเสียงอ่อนโยน เขาไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งจะต้องมาปลอบโยนผู้หญิงที่กำลังร้องไห้ระหว่างที่จะมีเซ็กซ์กัน ปกติเขาเจอแต่ผู้หญิงที่ร้องไห้บนเตียงเพราะความสุขสม แต่ดอกแก้วไม่ได้ใกล้เคียงกับความรู้สึกนั้นเลย“ดอกแก้วกลัวว่าเสี่ยจะรุนแรง ตรงนั้น...” เธอมองไปที่ส่วนนั้นที่ว่า “มันใหญ่เกินไป ถ้าเสี่ยรุนแรง ดอกแก้วต้องตายแน่ๆ ค่ะ”“ฉันผ่านผู้หญิงมาเป็นสิบคน ไม่เห็นมีใครตายซักคน”“แต่ดอกแก้ว...”“แต่อะไร?”พิธานรอฟังคำตอบ ร่างกายเขาร้อนรุ่ม แต่เขาก็ใจเย็นพอที่จะรอฟังว่าเธอต้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-21เด็กเสี่ย NC-25 ตอนที่ 12 - เช้าแรก
ฉ่า...เสียงของสดที่สัมผัสกับกระทะร้อนจัดดังแข่งกับเครื่องดูดควันที่กำลังทำงานอยู่ ดอกแก้วลดกระแสไฟลงเล็กน้อย ก่อนจะปล่อยให้สิ่งที่อยู่ในกระทะค่อยๆ สุกร่างอิ่มเดินไปที่ตู้เย็น เธอหยิบเอาผลไม้และผักมาหันเป็นชิ้นเล็กๆ ล้างด้วยน้ำสะอาด ก่อนจะเททั้งหมดลงในเครื่องปั่นเครื่องใหญ่ ปิดท้ายด้วยโยเกิร์ตรสธรรมชาติและน้ำแข็งสามก้อนครืด...ดอกแก้วปล่อยให้เครื่องปั่นทำงานเอง ส่วนตัวเธอก็รีบเดินกลับไปที่เตาไฟฟ้าอีกครั้ง จัดการตักไข่ดาวที่สุกกำลังดีใส่จาน เสริมด้วยไส้กรอกสองชิ้น แฮมสามชิ้น และผักสลัดหนึ่งกำมือ หญิงสาวทำแบบเดียวกันทั้งสองจานแต่ปริมาณต่างกันพอสมควรจานที่มีไข่ดาวสองฟองเป็นของเสี่ย ส่วนที่มีฟองเดียวคือของเธอหญิงสาวยกจานที่เต็มไปด้วยอาหารหน้าตาน่ารับประทานไปวางที่โต๊ะทานข้าว ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในครัว จัดการเทน้ำผักและผลไม้ปั่นใส่แก้วใบสูงเธอเดินกลับมาโต๊ะอีกครั้งพร้อมกับแก้วน้ำปั่นสองใบ จัดหาซอสต่างๆ มาวางไว้ตรงกลาง และรินน้ำเปล่าเพิ่มอีกสองแก้วแกรกเสียงเปิดประตูทำให้หญิงสาวตกใจจนเผลอรินน้ำพลาดเล็กน้อย เธอกระพริบตาถี่ๆ เพื่อเรียกสติให้กลับมา ก่อนจะหันไปหาคนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้อง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-21เด็กเสี่ย NC-25 ตอนที่ 13 - สัญชาติญาณนักล่า
ท่าทางที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยของเจ้านายทำให้ลูกน้องคนสนิททำตัวไม่ถูก มาร์คกำมือถือไว้ในมือ ตาก็คอยมองเจ้านายผ่านกระจกมองหลังอยู่หลายครั้ง จนในที่สุดก็เป็นพิธานเองที่ทนไม่ไหว“มีอะไรก็พูดมา”มาร์ครีบปลดล็อกมือถือ ก่อนจะรายงานให้เจ้านายฟังตามข้อความที่ได้รับมาอย่างรวดเร็ว“คุณเนยต้องการพบท่านคืนนี้ครับ”“คืนนี้ฉันว่าจะไปหาดอกแก้วเค้า บอกเนยว่าเป็นมะรืนก็แล้วกัน”“แต่คุณเนยกำชับว่าเป็นเรื่องสำคัญ และต้องการพบท่านด่วนที่สุดครับ”“อืม...” พิธานนิ่งคิดเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับ “ส่งข้อความไปบอกดอกแก้วว่าคืนนี้ฉันไม่ได้ไปหา”..พิธานกดรหัสหกหลักที่จำได้ขึ้นใจทีละตัว ก่อนจะผลักประตูบานใหญ่เข้าไป ความเย็นของเครื่องปรับอากาศเป็นสิ่งแรกที่ต้อนรับเขา ไฟทั้งห้องมืดสนิท บ่งบอกว่าคนที่อยู่ที่นี่เข้านอนไปแล้วตีสองแล้วนี่นาพิธานก็ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เขาบอกลูกน้องมาส่งที่นี่ ทั้งๆ ที่ในเวลานี้เขาควรจะกลับเพ้นท์เฮ้าส์ของตัวเองมากกว่า เพราะพรุ่งนี้เขามีประชุมแต่เช้า และเพ้นท์เฮ้าส์ที่ว่าก็อยู่บนชั้นสูงสุดของตึกบริษัท ส่วนคอนโดนี้อยู่ห่างจากบริษัทราวยี่สิบกิโล แต่เขาก็เลือกมาที่นี่...ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-21
บทล่าสุด
เด็กเสี่ย NC-25 เด็กเสี่ยพิเศษ 2 - เมียเด็ก
ฤกษ์ส่งตัวเข้าหอของพิธานกับดอกแก้วคือสองทุ่มตรง ที่จริงแล้วดาวเรืองหาฤกษ์ที่ดีกว่านี้ได้ แต่เพราะมันดึกเกินไปและพิธานไม่อยากให้คนท้องอ่อนๆ ต้องเข้านอนดึก เขาจึงขอแม่ยายให้หาฤกษ์ใหม่ให้เป็นช่วงหัวค่ำแทน ดังนั้นหลังจากพูดคุยบนเวทีเสร็จแขกที่มาร่วมงานก็ไม่ได้เห็นหน้าบ่าวสาวอีก รวมถึงเด็กๆ ทั้งสองก็มีพี่เลี้ยงพาไปอาบน้ำนอน กลายเป็นว่างานเลี้ยงฉลองงานแต่งที่ยิ่งใหญ่จบลงภายในระยะเวลาสั้นๆ แต่ก็เต็มไปด้วยความอบอุ่นที่ฝังอยู่ในใจแขกเหรื่อทุกคนไม่รู้ลืมห้องสวีทราคาคืนละสองหมื่นคือห้องหอในค่ำคืนนี้ พิธานกับดอกแก้วนั่งอยู่บนพื้น รอคอยให้ญาติผู้ใหญ่เข้ามาอวยพรก่อนส่งตัวตามพิธี อดีตเสี่ยหนุ่มตื่นเต้นจนมือชื้นเหงื่อ ถ้าตามพฤตินัยพิธานเข้าหอกับภรรยามานับครั้งไม่ถ้วนจนมีตัวน้อยคนที่สามแล้ว แต่ถ้าตามพิธีจริงๆ นี่เป็นครั้งแรก“ตื่นเต้นหรือคะ?” เสียงหวานเอ่ยถามสามี พิธานดูลุกลี้ลุกลนไม่เป็นตัวเองเหมือนเคย ลบภาพนักธุรกิจหนุ่มมาดขรึมไปจนหมด“ตื่นเต้นสิ ดอกแก้วไม่ตื่นเต้นเหรอ?”“ตื่นเต้นค่ะ”พิธานมองภรรยาที่ส่งยิ้มหวานมาให้ เธอบอกว่าตื่นเต้น แต่ท่าทางของดอกแก้วกลับดูปกติ “คงมีแค่คุณพิธานสินะที่อยู่ไม่สุข”
เด็กเสี่ย NC-25 เด็กเสี่ยพิเศษ 1 - รักนิรันดร
เสียงเปิดประตูห้องน้ำเรียกสายตาจากคนบนเตียงให้หันไปมอง พิธานวางหนังสือที่อ่านอยู่ลง ก่อนจะเดินเข้าไปโอบกอดภรรยาที่ดูอ่อนล้ากว่าปกติหลวมๆ“เหนื่อยมากไหม?”ช่วงนี้เป็นช่วงเตรียมตัวสำหรับงานแต่ง และเพราะงานแต่งที่จะจัดขึ้นไม่ใช่งานเล็กๆ เหมือนที่เชียงใหม่ เพื่อหน้าตาของเจ้าของบริษัทอย่างพิธานจึงทำให้งานที่ควรจะสบายๆ กลับจริงจังขึ้น ข่าวการแต่งงานแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว สื่อหลายสื่อให้ความสนใจทั้งยังขอสัมภาษณ์ราวกับพิธานเป็นดาราดัง แม้จะไม่ชอบใจแต่พิธานก็ปฏิเสธไม่ได้ เพราะการได้พื้นที่สื่อก็มีประโยชน์กับบริษัทของเขามากพอสมควรพิธานเลยจัดการนัดสื่อทั้งหลายให้มาสัมภาษณ์ที่เพนท์เฮ้าส์ โดยมีข้อแม้ว่าเขาอนุญาตให้แต่จะสำนักส่งทีมงานมาได้ไม่เกินสองคนเท่านั้น เพราะกลัวว่าเด็กๆ จะตื่นเพราะเจอคนเยอะเด็กๆ ที่ว่าหมายถึงลูกชายและลูกสาวของพิธานกับดอกแก้ว ส่วนหนึ่งที่สื่ออยากสัมภาษณ์เป็นเพราะเด็กปริศนาสองคนนี้ด้วย พิธานไม่ค่อยพาลูกออกงานที่ไหน และการสัมภาษณ์ในครั้งนี้ก็จะเป็นการเปิดตัวอย่างจริงจังครั้งแรก“เหนื่อยค่ะ”ดอกแก้วไม่โกหก เธอเหนื่อยเหมือนตัวจะขาด วันนี้เธอต้องไปลองชุดเจ้าสาวที่จะใช้ในงานทั้งห
เด็กเสี่ย NC-25 บทส่งท้าย
สามปีต่อมา.“พี่ดล ไหนกระเป๋าที่คุณยายให้คับ?”“นี่คับ!”“น้องดาว ชุดที่คุณปู่ซื้อให้ไม่อึดอัดเกินไปใช่ไหมคะลูก?”“ม่ายค่า”“ดีมาก ถ้าอย่างนั้นเราไปรอแด๊ดดี้กับคุณแม่ที่รถกัน”“เย้ๆ”เสียงเจี๊ยวจ๊าวของสองเด็กและสองผู้ใหญ่เงียบหายไป แทนที่ด้วยเสียงหัวเราะของคนเป็นพ่อและแม่ ดอกแก้วที่กำลังเก็บของชิ้นสุดท้ายใส่กระเป๋าส่ายหน้าไปมาด้วยความเอ็นดู ส่วนพิธานเองก็อมยิ้มเพราะเสียงสดใสของลูกๆ ที่เป็นเหมือนยาวิเศษช่วยเติมเต็มพลังชีวิตให้กับเขาแค่ตื่นมาแล้วได้ยินเสียงลูกทุกวัน แค่นี้คนเป็นพ่อก็มีความสุข มีแรงทำงานได้ทั้งวันแล้ว“คุณลืมอะไรหรือเปล่าคะ?” เสียงหวานของดอกแก้วเอ่ยขึ้น ดวงตากวางกวาดมองไปทั่วห้องเพราะกลัวว่าจะหลงลืมอะไรวันนี้เธอและครอบครัวจะไปเที่ยวทะเลกัน เป็นครั้งแรกในรอบปีที่มีเวลามากพอจนพาลูกๆ ไปเปิดหูเปิดตาได้ ไม่ใช่ว่าเธอและพิธานงานยุ่งจนไม่มีเวลาว่าง แต่เพราะตอนนี้พนธกรใกล้ขึ้นชั้นประถมหนึ่งแล้ว ส่วนพริบพราวดาว ลูกสาวอีกคนก็เรียนเตรียมอนุบาลอยู่ คนที่ไม่มีเวลาคือเด็กๆ ทั้งสองคนต่างหาก“เหมือนจะลืมนะ”“ลืมอะไรคะ-“ ยังไม่ทันได้ถามจนจบ แก้มใสก็ถูกจมูกโด่งกดลงมาแนบแน่นฟอด!“คุณพิธ
เด็กเสี่ย NC-25 ตอนที่ 72 - ของขวัญพิเศษ
“น้องดล ไหนเรียกแด๊ดเร็วเข้า แด๊ด”“แด๊ะ”“ไม่ใช่ลูก แด๊ด ไม่แด๊ะ”“แด๊ะ”“เฮ้อ...”พิธานหมดแรงจะสอนเจ้าตัวแสบ ร่างสูงทิ้งตัวลงนอนในคอกกั้นที่ปูด้วยพื้นนุ่มสำหรับลูก และเมื่อพนธกรเห็นพ่อนอนหมดแรงอยู่ก็คิดว่าอีกฝ่ายจะเล่นด้วย“อุ่ก! ตัวแสบ ตัวหนักแบบนี้กระโดดลงมาได้ยังไง”“คิก คิก”“หัวเราะงั้นเหรอ? มาให้แด๊ดฟัดพุงซะโดยดีเจ้าอ้วน”“มะ... คิกๆ กรี๊ด!!”เสียงหัวเราะสลับกับเสียงกรี๊ดทำให้คนเป็นแม่อดใจไม่ไหว ดอกแก้วละมือจากงานที่ทำค้างไว้ ก่อนจะเดินมาดูว่าสองพ่อลูกเขาเล่นซนอะไรกันภาพที่เธอเห็นคือร่างใหญ่ของสามีนอนหงายอยู่บนพื้น โดยที่บนตัวมีร่างอวบอ้วนของลูกชายนอนทับอยู่ ใบหน้าคมพยายามก้มลงฟัดพุงเจ้าตัวแสบ และนั่นคือสาเหตุที่พนธกรทั้งหัวเราะและกรี๊ดลั่นบ้านแบบนี้“คุณพิธาน”ดอกแก้วยืนดูซักพัก เมื่อเห็นว่าลูกเริ่มเหนื่อยแล้วจึงเรียกสามีไว้“พอแล้วค่ะ เดี๋ยวคืนนี้น้องดลเก็บเอาไปฝัน”คำเตือนของดอกแก้วทำให้พิธานหยุดชะงักแทบจะทันที ใบหน้าคมบิดเบี้ยวเล็กน้อย เมื่อนึกถึงวีกรรมของลูกชายเมื่ออาทิตย์ก่อนพิธานเป็นผู้ชาย และพนธกรเองก็เป็นลูกชาย การเล่นกับลูกของพิธานจึงค่อนข้างหวาดเสียวตามประสา พิธาน
เด็กเสี่ย NC-25 ตอนที่ 71 - เด็กชายพนธกร
หลังจากคลอดลูกชายคนแรกได้ห้าวัน ดอกแก้วก็ได้รับอนุญาตจากหมอน้ำให้กลับมาพักที่บ้านได้พิธานยังคงแย้งเหมือนเคย ชายหนุ่มกังวลไปสารพัด ต่างจากดอกแก้วที่อยากกลับบ้านเต็มทน เธอไม่ชอบนอนโรงพยาบาลเท่าไหร่ และเธอก็ไม่ได้เจ็บตรงไหนแล้วด้วยโต้แย้งกันอยู่นานสุดท้ายพิธานก็เป็นคนแพ้ แม้ไม่เต็มใจแต่เขาก็ขัดภรรยาไม่ได้ สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือขอให้คนเป็นอาช่วยงานอีกซักพัก เพราะตนอยากใช้เวลาอยู่กับลูกในช่วงแรกให้มากเท่าที่จะทำไดใครๆ ก็รู้ว่าเหตุผลที่พิธานพูดนั้นเป็นแค่ข้ออ้าง คุณพ่อมือใหม่ทำราวกับว่าที่ทำงานกับบ้านที่อยู่อาศัยไกลกันมากมาย ทั้งๆ ที่ความจริงห่างกันเพียงไม่กี่ชั้น ใช้เวลาไม่ถึงสองนาทีก็กลับมาหาลูกได้โดยไม่ต้องกระทบกับงานที่ทำ แต่เพราะพิธานกังวลมากเกินไป รวมถึงเห่อลูกชายตัวน้อยที่ยังไม่รู้ความจนไม่อยากไปทำงานก็เท่านั้น“กินเก่งจังเลยลูกชาย”ชายร่างสูงใหญ่นั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงหนุ่ม ตาคมจ้องมองแก้มป่องๆ ที่ขยับขึ้นลงยามที่ได้ดูดกลืนน้ำนมจากมารดา ลูกชายของเขาช่างเลี้ยงง่ายเหลือเกิน นอกจากกินนมเป็นตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว ยังไม่เคยงอแงไม่มีเหตุผลนอกเสียจากเวลาที่ท้องหิวพนธกร ลูกชายของดอกแก้วแล
เด็กเสี่ย NC-25 ตอนที่ 70 - ชีวิตใหม่
สัปดาห์ที่สามสิบสอง ดอกแก้วรู้สึกเหนื่อยง่ายกว่าเดิม เธอไม่สามารถเข้าครัวช่วยแม่ทำกับข้าว หรือลุกเดินเร็วๆ ได้เหมือนปกติ และนั่นทำให้จิตใจของคุณแม่อ่อนแอลงคนท้องเจ็ดเดือนลุกเข้าห้องน้ำด้วยความยากลำบาก ดอกแก้วแม้ก่อนตั้งท้องจะไม่ใช่ผู้หญิงผอมบาง ทั้งยังมีเนื้อหนังให้กอดเล่นชื่นใจ แต่ก็นับว่าเป็นผู้หญิงไซส์มินิคนหนึ่ง เมื่อตั้งท้อง ร่างกายเล็กๆ ที่ต้องมารับน้ำหนักของลูกชายที่โตได้โตดีก็พาลให้ปรับตัวไม่ทัน เธอจำได้ว่าเมื่อเดือนก่อนเธอยังใช้ชีวิตได้ตามปกติ ท้องแรกเล็กจนถ้าไม่ใส่เสื้อผ้ารัดรูปคงดูไม่ออก แต่มาเดือนนี้หน้าท้องเธอกลับขยายใหญ่อย่างรวดเร็วจนอึดอัดไปหมด“อึ่ก” ฟันขาวกัดปากตัวเองไว้แน่น ดวงตากลมฉ่ำน้ำมองไปที่ร่างสูงใหญ่ของสามีที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง อาทิตย์นี้พิธานทำงานหนัก แต่ยังต้องคอยตื่นขึ้นมากลางดึกเพื่อพาร่างอุ้ยอ้ายของเธอเข้าห้องน้ำทุกวัน ยิ่งท้องแก่ดอกแก้วก็ยิ่งเข้าห้องน้ำบ่อย พิธานเองก็ตื่นขึ้นมาทุกครั้งที่เธอร้องขอไม่เคยบ่น แต่ดวงตาคู่คมฉายแววเหนื่อยล้าทุกเช้าจนครั้งนี้ดอกแก้วไม่กล้าร้องขอความช่วยเหลืออีก“คนเก่ง”มือบางลูบหน้าท้องที่ขยับเป็นคลื่นเมื่อคนที่อยู่ภายในป
เด็กเสี่ย NC-25 ตอนที่ 69 - พัฒนาการ
ช่วงที่อุ้มท้องลูกคนแรก เวลาในแต่ละวันของดอกแก้วช่างผ่านไปเร็วเหลือเกินสัปดาห์ที่สิบหกของการตั้งครรภ์ นันทิดาบอกกับคุณพ่อคุณแม่มือใหม่ว่าช่วงนี้จะสามารถเห็นเพศของเจ้าตัวน้อยได้แล้ว ทั้งดอกแก้วและพิธานจึงลงความเห็นไปในทางเดียวกันว่าจะดูเพศลูกน้อยไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เพราะจะได้เตรียมตัวถูก คุณปู่และคุณยายเองก็เห็นดีเห็นงามด้วยและโชคดีเหลือเกินที่เจ้าตัวน้อยไม่ขี้อายพิธานมองภาพของลูกน้อยด้วยความยินดี สายตาคมเข้มอ่อนลงจนบรรยากาศในห้องตรวจเต็มไปด้วยหมอกไอที่แสนอบอุ่น“ผู้ชาย ดูสิ... เปิดโชว์ไม่อายใครเลยหลานอา”นันทิดาชี้ให้คนเป็นพ่อและแม่ดูเพศของลูก หลานเธอคนนี้ไม่ขี้อาย พอรู้ว่าจะถูกดูเพศก็อวดโชว์สิ่งที่พ่อให้มาราวกับภาคภูมิใจนักหนา“ผู้ชายจริงๆ ด้วย”“ทำไมพูดเหมือนรู้อยู่แล้วคะ?”ดอกแก้วอดถามสามีไม่ได้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาพิธานไม่เคยพูดว่าอยากมีลูกเพศไหน ไม่เคยบอกเธอว่าคิดเรื่องเพศของลูกไว้แล้ว เพราะแบบนั้นเธอเลยค่อนข้างแปลกใจ สามีเธอแอบไปคิดมาตอนไหนว่าลูกคนนี้ต้องเป็นผู้ชาย?“จำวันที่เราแต่งงานกันได้ไหม?” พิธานถามกลับ รอจนภรรยาพยักหน้าเล็กน้อยจึงเฉลยออกมา “ที่แม่เฒ่าบอกว่าผู้ชาย ฉันคิดว่าท่
เด็กเสี่ย NC-25 ตอนที่ 68 - น้ำหอมกลิ่นดอกแก้ว
ทุกอย่างเป็นไปตามที่คุณพิธานพูดไว้ไม่มีผิด คุณพิธานบอกว่าเจ้น้ำจะไม่โกรธเธอ และเจ้น้ำก็ไม่โกรธเธอจริงๆ จะมีก็แค่ความตกใจจนพูดไม่ออกไปหลายนาทีหลังจากเธอเล่าเรื่องทุกอย่างจบก็เท่านั้นต่างจากคุณทิม เพื่อนของคุณพิธานที่ดอกแก้วเคยได้เจอมาแล้วครั้งหนึ่ง รายนั้นนอกจากจะไม่ตกใจแล้ว เขายังปรบมือเสียงดังอย่างชอบใจอีก“อะไร” พิธานตวัดสายตาเข้มๆ ไปที่เพื่อน แต่นั่นไม่ได้ทำให้รอยยิ้มของคนทะเล้นหายไป“ฉันปรบมือให้ตัวเอง”“เพื่อ?”“เพื่อชื่นชมความเก่งของตัวเองไง” หนุ่มลูกครึ่งตอบด้วยสำเนียงไทยชัดถ้อยชัดคำ ไม่ยี่หระกับสายตาเอือมระอาของเพื่อน “เดาไว้แล้วไม่มีผิดว่าคนนี้ต้องกลายเป็นตัวจริงของเสี่ยพิธาน”“เลิกเรียกว่าเสี่ยได้แล้ว” พิธานพูดด้วยน้ำเสียงปกติ แต่ทำไมคนเป็นเพื่อนจะไม่รู้ว่าเจ้าตัวกำลังจริงจังแค่ไหนทีเมื่อก่อนล่ะชอบให้ผู้หญิงมาเรียกเสี่ยคะเสี่ยขา แต่พอมีเมียเป็นตัวเป็นตนเข้าก็สั่งให้เลิกเรียกเด็ดขาดเชียว...“ไม่เสี่ยก็ไม่เสี่ย” ทิมไม่อยากเถียงกับเพื่อ ชายหนุ่มหน้าตาค่อนไปทางตะวันตกหันไปมองภรรยาเพื่อนแทน “ยินดีด้วยนะดอกแก้ว”“ขอบคุณค่ะ”เรื่องที่ทิมแสดงความยินดีไม่ใช่แค่เรื่องความสัมพันธ์ของ
เด็กเสี่ย NC-25 ตอนที่ 67 - ครอบครัว
หลังจากจับภรรยาเปลี่ยนเสื้อผ้าจนเรียบร้อยกว่าเดิมแล้ว พิธานก็จับจูงมือดอกแก้วไปที่ห้องรับประทานอาหาร เมื่อเปิดประตูเข้าไปเขาก็พบว่าทุกคนอยู่ด้วยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาทั้งแด๊ดของเขาที่กำลังนั่งคุยกับอาพัลลภอย่างออกรสเพราะไม่ได้เจอหน้ากันมานาน แม่ดาวเรืองที่กำลังตักข้าวให้ทุกคน รวมถึงเกวลินที่วันนี้แปลงร่างเป็นลูกมือของแม่ดาวเรืองหนึ่งวัน“ธานมาแล้ว” อาพัลลภพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าหลานชายจูงมือผู้หญิงอีกคนเข้ามา ชายวัยกลางคนพยักหน้ารับเบาๆ เมื่อดอกแก้วยกมือขึ้นไหว้ “นี่เหรอหลานสะใภ้?”“อาครับ อย่าทำเสียงดุสิ”“อาก็พูดปกตินะธาน” พัลลภเถียง เขาสาบานว่าเขาไม่ได้ทำเสียงดุเลยแม้แต่นิดเดียว แต่แม่หนูคนนั้นกลับไม่กล้าสบตาเขา แถมยังหลบอยู่ด้านหลังของพิธานไม่ยอมโผล่หน้าโผล่ตาออกมาอีก“ช่วงนี้ฮอร์โมนของดอกแก้วเขาแปรปรวนน่ะลภ เขาอ่อนไหวง่าย” คนเป็นพี่ชายกระซิบบอกน้อง พัลลภพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะปรับเสียงให้อ่อนลงกว่าปกติ“หนูดอกแก้ว ไม่ต้องกลัวอานะ อาใจดีกว่าพิธานเยอะ ไม่เชื่อถามเกวลินสิ”“อาครับ” พิธานโอดครวญ เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้เป็นอย่างดี รวมถึงดอกแก้วที่เริ่มหายกลัวด้วย“มานั่งนี่สิดอกแก้ว
