บทที่ 8

ผิงอันกลิ้งไปที่พื้นเพื่อหลบดาบที่บินมา

เขาตบหน้าอกด้วยความกลัว ถ้าหากหลบช้ากว่านี้ คงตายไปแล้ว

"องค์ชาย ข้าน้อยพูดผิดไปหรือ?"

เซียวเหยียนเก็บดาบเข้าฝัก มองเขาด้วยสายตาเย็นชา

"เรื่องของข้ากับนางถ้าเจ้ากล้าที่พูดมากคำเดียว หรือให้ข้าได้ยินข่าวลืออะไร ข้าจะตัดลิ้นเจ้าแน่"

ผิงอันได้ติดตามเขามาตั้งแต่เด็ก เขากลอกตา เขาก็เข้าใจความหมายของเจ้านาย

"องค์ชายกลัวว่าถ้าเรื่องหลุดออกไป จะส่งผลต่อชื่อเสียงของภรรยาท่านผู้สืบทอด? ท่านวางใจได้ ข้าน้อยไม่มีทางเอาออกไปพูดแน่นอน"

เขายกมือขึ้นทำท่าปิดปาก

เซียวเหยียนสีหน้าอ่อนลงเล็กน้อย"พูดว่า นางเป็นอะไร"

ผิงอันลุกขึ้นและบอกข่าวที่เขาได้ยินมาในทันที

"......นายหญิงท่านผู้สืบทอดได้จับคนที่วางยาได้อย่างรวดเร็ว และทะเลาะกับผู้สืบทอดและเจ้าหญิงห้วยหยางอย่างหนัก

ได้ยินมาว่าสุดท้ายก็เอาสินสอดที่ตระกูลเซี่ยเอาไปจากนางในช่วงไม่กี่ปีนี้กลับคืนมาทั้งหมด

ไม่คิดว่านายหญิงของท่านผู้สืบทอดเซี่ยที่ดูอ่อนแอ แต่กลับมีแผนการแบบนั้น......"

เซียวเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อยและขัดจังหวะทันที

"คุณหนูกู้ หรือท่านหญิงกู้"

"อะไร?"

ผิงอันก็ได้มีสีหน้าสับสน เกาหัวแล้วก็ลองถาม:"องค์ชายให้ข้าน้อยเรียกนายหญิงของผู้สืบทอดเซี่ยว่าคุณหนูกู้ หรือท่านหญิงกู้?"

เซียวเหยียนพยักหน้า

ผิงอันตาเป็นประกาย หันไปยิ้มให้เซียวเหยียนด้วยสายตาเหมือนจะบอกว่า ข้าเข้าใจท่านแล้วองค์ชาย

"องค์ชายรู้สึกว่าคำว่า 'นายหญิงของผู้สืบทอดเซี่ย' ฟังดูแสลงหูหรือ? ฮี่ฮี่ ข้าน้อยเข้าใจดีแล้ว"

เซียวเหยียนขมวดคิ้ว"เจ้าเข้าใจอะไร?"

ผิงอันเบ้ปาก"ข้าน้อยได้อ่านหนังสือของคุณชายใหญ่เย่หลายเล่ม ก็เข้าใจดี นี่คือความหึงหวงของผู้ชายที่พูดถึง

เพราะว่าองค์ชายได้มีอะไรกับนาง......"

เขาถอยหลังไปหนึ่งก้าว ไม่กล้าทำท่าตบมือแปะๆอีก แล้วก็ได้พูดเบาๆว่า:

"พวกท่านก็ได้เข้าด้านเข้าเข็มกันแล้ว นางก็เป็นผู้หญิงขององค์ชายแล้ว องค์ชายคงไม่อยากให้นางใช้นามสกุลของผู้ชายคนอื่นหรอก

องค์ชายไม่ต้องพูดมาก ข้าเข้าใจ"

เซียวเหยียนยกขาเตะเขาหนึ่งทีแล้วฮึดฮัด

"พูดอะไรไร้สาระ ข้าบอกแล้วว่า นางคือผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตข้าในวัยเด็ก"

เมื่อนึกถึงเรื่องในวัยเด็ก หน้าตาที่เย็นชาของเขาเผยให้เห็นความอ่อนโยนเล็กน้อย

"ข้าก็แค่คิดถึงบุญคุณที่ช่วยชีวิตข้าไว้ อยากปกป้องนางให้อยู่อย่างสบายในบ้านสามีเท่านั้น

ในเมื่อนางไม่อยากอยู่ที่บ้านตระกูลเซี่ยต่อ งั้นก็ไม่ต้องเรียกนางว่า นายหญิงของผู้สืบทอดเซี่ย ก็เท่านั้น"

ผิงอันได้ดูสับสน

"อะไรคือนางไม่อยากอยู่บ้านตระกูลเซี่ยต่ด? หรือว่าผู้สืบทอดเซี่ย......เอ่อ ท่านหญิงกู้ต้องการหย่า?"

เซียวเหยียนไม่แสดงความคิดเห็น

"จับตาดูเรือนเหวินชางโฮว ถ้านางต้องการอะไร หรือถูกใครรังแก รายงานข้าทันที"

ผิงอันตอบ ก็อดไม่ได้ที่จะถาม

"แค่ต้องการตอบแทนบุญคุณจริงๆเหรอ? องค์ชายไม่มีความคิดอื่นจริงๆเหรอ?"

เซียวเหยียนขำ"ไม่อย่างนั้นล่ะ? เจ้าคิดจะทำอะไร? ข้าจะขอให้นางแต่งมาเป็นพระชายาของข้าหรือ?"

ดวงตาของผิงอันสว่างขึ้น

"ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้นะขอรับ ฮ่องเต้ก็อยากให้ท่านแต่งงานนานแล้ว"

เซียวเหยียนสีหน้าเคร่งขรึม บรรยากาศก็ได้เย็นชา

"ชาตินี้ข้าไม่คิดที่จะแต่งงาน"

ผิงอันรู้ว่าเจ้านายของตนมีปมในใจ จึงถอนหายใจในใจ ไม่กล้าพูดอะไรอีก ก้มตัวถอยออกไป

เดินออกไปนอกประตู อดไม่ได้ที่จะพึมพำเบา ๆ

"แปลกจัง ทำไมองค์ชายถึงรู้ว่าท่านหญิงกู้ต้องการหย่าล่ะ? ถ้าท่านหญิงกู้ต้องการหย่าจริงๆ มีจุดอ่อนของอีกฝ่ายขนาดนี้ ทำไมไม่ขอหย่าไปเลยล่ะ?"

เซียวเหยียนก้มหน้าลูบลายแกะสลักบนฝักดาบโดยไม่พูดอะไร

ห้องอาบน้ำเรือนซงเสวี่ยถังก็ได้เต็มไปด้วยไอน้ำร้อน

กู้หนานแช่อยู่ในถังอาบน้ำ นางกำนัลใกล้ชิดหรูอี้มองนางด้วยปวดใจ และถามคำถามเดิมอีกครั้ง

"พวกคนตระกูลเซี่ยก็รังแกคนเกินไปแล้ว ทำไมเมื่อกี้คุณหนูไม่ขอหย่าไปเลยล่ะ?"

กู้หนานพิงถังอาบน้ำอย่างเหนื่อยล้าและยิ้มอย่างขมขื่น

"ยัยบ๋อง มัยหย่าได้ง่ายๆ ที่ไหน"

สังคมได้เข้มงวดกับผู้หญิงมาก ผู้หญิงต้องเชื่อฟังพ่อเมื่ออยู่บ้าน เชื่อฟังสามีเมื่อแต่งงาน และเชื่อฟังลูกชายเมื่อสามีเสีย

ผู้หญิงที่ทำผิดเจ็ดข้อจะถูกทิ้งอย่างน่าสังเวช

แต่ถ้าต้องการหย่าฃ ต้องได้รับความยินยอมจากทั้งสองตระกูลถึงจะได้

ปัจจุบันพ่อและพี่ชายของนางไม่อยู่แล้ว ตระกูลของนางมีเพียงแม่หม้ายและพี่สะใภ้หม้าย รวมถึงหลานชายหลานสาวที่ยังเด็ก

และนางที่ถูกเซี่ยเหิงเป่าหู และได้ทะเลาะกับผู้อาวุโสในตระกูลกู้ ไปแล้ว

ในขณะนี้ไม่มีใครยอมออกหน้าพูดคุยเรื่องหย่าตระกูลเซี่ยแทนนางได้

นางตบมือของหรูอี้เบา ๆ แล้วพูดเบา ๆ ว่า:"ข้าต้องหย่ากับเซี่ยเหิงแน่ แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสม

แม้ว่าพวกเราจะได้สินสอดกลับมาแล้ว แต่ว่าคนของหมูบ้านแล้วร้านค้าก็ได้ถูกตระกูลเซี่ยเปลี่ยนไปแล้ว ต้องวางแผนในการเอาหมู่บ้านและร้านกลับคืนมา

แล้วคิดหาวิธีให้ตระกูลกู้ยอมให้ข้าหย่า หลังจากนั้นเราก็จะใช้ชีวิตของเราเอง"

แน่นอน ก่อนที่จะหย่า นางต้องทำให้ชื่อเสียงของตระกูลเซี่ยพังย่อยยับ

ในชาติก่อนคนที่ทำร้ายนาง และคนรอบข้างนาง นางต้องให้พวกนั้นชดใช้ให้สาสม

หรูอี้ปาดน้ำตา"บ่าวเพียงแค่รู้สึกสงสารที่คุณหนูถูกกลั่นแกล้ง ถ้าท่านพ่อและคุณชายยังมีชีวิตอยู่ คงจะไม่ปล่อยให้ใครรังแกคุณหนูได้"

กู้หนานถอนหายใจ

พ่อและพี่ชายของนางป่วยเป็นโรคหัวใจ หลังจากที่นางแต่งเข้าเรือนโฮวฝู หลังจากนั้นหนึ่งปีก็ได้จากไป

ตอนแรกที่เรือนเหวินชางโฮวอยากได้ทรัพย์สินของตระกูลกู้ คงจะมีเหตุผลในด้านนี้ด้วย

กู้หนานเก็บความเย็นชาในดวงตา

"พ่อและพี่ชายไม่อยู่แล้ว ข้าก็ต้องหาทางประคองตระกูลกู้ ไม่ต้องห่วง ต่อไปนี้จะไม่มีใครรังแกเราได้"

หรูอี้สะอื้น"โชคดีที่ตอนนี้คุณหนูยืนหยักขึ้นได้แล้ว ในที่สุดก็เห็นความเสแสร้งของท่านผู้สืบทอด"

กู้หนานพูด:"ถ้าไม่ใช้เพราะเจ้าได้จดพวกเงินที่พวกเขาเอาไปในช่วงไม่กี่ปีไว้ วันนี้พวกเราก็คงเอาเงินมากมายพวกนั้นคืนไม่ได้

ดังนั้นเจ้าเป็นคนที่ฉลาดและมองทะลุทุกอย่าง ที่วันนี้ทุกอย่างราบรื่น ก็เพราะเจ้า"

หรูอี้ถูกชมจนขำออกมา มองดูล่องรอยที่อยู่บนตัวนาง ก็อดไม่ได้ที่จะไม่รู้สึกเจ็บปวดใจขึ้นมาอีก

"คุณหนูเจ็บไหม? องค์ชายจิ่งนี้......นี่มันไม่รู้จักทะนุถนอมคนเลย"

กู้หนานก้มลงมองที่ตัวเอง

ร่องรอยการแพ้ที่เกิดจากถั่วลิสงได้จางหายไปแล้ว ที่เผยให้เห็นคือร่องรอยสีเขียวและสีแดงที่เซียวเหยียนทิ้งไว้บนร่างกายของนาง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่หน้าอก มีรอยสีชมพูอ่อนขนาดเท่าหัวแม่มือที่ทำให้คนดูก็หน้าแดง

นางรู้สึกอายเล็กน้อยและหดตัวลงในน้ำ พูดเบา ๆ ว่า:"ไม่เจ็บ......เรื่องนี้โทษองค์ชายจิ่งไม่ได้ เขาก็ทำเพื่อช่วยข้า"

ที่จริงแล้วเซียวเหยียนอ่อนโยนมาก เป็นเพราะผิวของนางบอบบาง จึงทิ้งร่องรอยได้ง่าย

ในหัวมีภาพที่ผัวพันพุดขึ้นอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของกู้หนานร้อนระอุ

ตามด้วยเสียงที่กังวลของหรูอี้

"คุณหนู ต้องการให้บ่าวแอบไปต้มซุปป้องกันการตั้งครรภ์ไหม? ถ้ามีลูกจะทำอย่างไรดี"

กู้หนานตัวแข็งทื่อ

ใช่แล้ว ลูก

ในชาติที่แล้วหลังจากความโกลาหลนี้ นางที่ถูกเซี่ยเหิงและเจ้าหญิงห้วยหยางจับชู้ได้ นางก็ได้ตะลึงไม่หาย

อยู่ผ่านไปสองเดือนอยากสับสน ถึงพบว่าตัวเองท้องแล้ว

นางตกใจกลัวมาก และกลัวว่าเซี่ยเหิงจะรังเกียจตัวเองเพราะเหตุนี้ จึงแอบไปหาหมอเพื่อทำแท้ง

หมอบอกว่านางร่างกายอ่อนแอ การแท้งลูกจะทำให้ร่างกายบาดเจ็บ และอาจจะไม่มีทางตั้งครรภ์ได้อีก

นางก็เลยลังเล แล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไป

จนกระทั่งผ่านไปกว่าห้าเดือน ก็ได้ปิดเรื่องนี้ไม่อยู่ สุดท้ายเซี่ยเหิงก็รู้เข้า

เซี่ยเหิงมีใบหน้าที่อ่อนโยนแล้วก็ปลอบใจนางว่า"ร่างกายของเจ้าสำคัญที่สุด เจ้าคลอดออกมาเถอะ ข้าจะทำดีด้วยราวเป็นลูกของข้า"

นางรู้สึกซาบซึ้งใจมาก ในวันนั้นนางได้นำเงินสามหมื่นตำลึงให้เซี่ยเหิง เพื่อให้เขาไปจัดการเรื่องตำแหน่ง

แต่ไม่กี่วันต่อมานางกลับปวดท้องไม่หยุด จากนั้นก็มีเลือดออกมาก และได้แท้งเด็กผู้ชายที่เริ่มมีรูปร่างแล้ว

เมื่อนึกถึงใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำของลูก กู้หนานก็มีน้ำตาคลอเบ้าในทันที

"คุณหนูอย่าร้องไห้"หรูอี้ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้กู้หนานเพราะกลัวว่าคำพูดของตัวเองจะทำให้นางตกใจ

"อาจจะไม่มีลูกก็ได้ เดี๋ยวบ่าวจะไปต้มยาคุมเดี๋ยวนี้ ดื่มยาแล้วก็ไม่มีปัญหาแล้ว"