บทที่ 37

เซี่ยเหิงก็ได้ตกใจจนหน้าซีก ก็ได้หลุดมือโยนเมิ่งหยุนซางลงพื้น

"โอ้ย"

เดิมทีเมิ่งหยุนซางก็แกล้งสลบ จู่ๆก็ตกลงกับพื้น ก็ได้เจ็บจนร้องออกมา

เมื่อนางลืมตาขึ้น ก็ทันเห็นแค่ชายเสื้อของเซี่ยเหิงที่แวบผ่านไป

และเสี่ยวม่านที่จ้องมองอย่างดุร้ายตรงหน้า

นางกรีดร้องด้วยความตกใจและวิ่งหนีไปอย่างไม่คิดชีวิต

คนกับสุนัขพบกัน เสี่ยวม่านชนะ

หรูฮวาก็ได้ขำกับฉากนี้จนได้ลืมความเจ็บปวดที่ท้อง ยิ้มแล้วยกนิ้วโป้งให้เสี่ยวม่าน

"เสี่ยวม่าน เจ้าเก่งมาก"

เสี่ยวม่านวิ่งไปที่ข้างๆกู้หนาน หัวฟูๆ ถูไถกับชายเสื้อของกู้หนาน ดวงตาสีดำกระพริบเหมือนกำลังอวดความสำเร็จ

กู้หนานอดไม่ได้ที่จะลูบหัวของมัน

"เก่งมากเสี่ยวม่าน ต่อไปจะให้เจ้ากินน่องไก่ใหญ่สองชิ้นทุกมื้อ"

"โฮ่งโฮ่งโฮ่ง"

เสี่ยวม่านหางกระดกอย่างพอใจ แล้ววิ่งจากไปอย่างมีความสุข

กู้หนานสั่งให้หรูอี้พาหรูฮวาเข้าไปในบ้าน เปิดเสื้อผ้าของนางออก เห็นว่าท้องของนางมีรอยช้ำ

หรูอี้หายามา

กู้หนานใช้มือป้านยา เตรียมทายาให้กับหรูฮวา

"คุณหนู ให้พี่หรูอี้ทาให้ข้าก็พอ"

กู้หนานไม่ยอม ผลักมือของนางออก แล้วทายาเบาๆ บนท้องของหรูฮวา

รู้สึกได้ว่าร่างกายของหรูฮวาสั่นสะท้าน