บทที่ 4

"วันนี้ขอบคุณหลานสะใภ้มากสำหรับการต้อนรับ~"

เสียงที่พูดคำว่าต้อนรับก็ได้ลากยาว ก็ได้มาพร้อมความขบขันเล็กน้อยที่แฝง

รอยยิ้มที่มุมปากของกู้หนานแข็งทื่อในทันที

ภาพที่ล้อแหลมเหล่านั้นแวบเข้ามาในหัวของนางอย่างรวดเร็ว หัวใจของนางเต้นแรง ใบหน้าของนางได้แดงระเรื่อ

เซียวเหยียนมองนางอย่างลึกซึ้ง จากนั้นหันหลังเดินจากไป

ออกจากเรือนเหวินชางโฮว องครักษ์ประจำกาผิงอันก็ได้มองเซียวเหยียนด้วยสีหน้าแปลกๆ

เซียวเหยียนก็ได้หึเบาๆ"มีอะไรก็พูด มีตดก็ไปปล่อยข้างๆ"

ผิงอันก็ได้อดทน แต่สุดท้ายผิงอันก็ทนไม่ไหว

"องค์ชาย ท่านเพิ่งจะจีบหลานสะใภ้ของท่าน ท่านรู้ไหม? โอ้พระเจ้า นี่มันคือการเสื่อมสลายของศีลธรรมหรือการสูญสิ้นของมนุษยธรรมกันแน่?"

เซียวเหยียนเหลือบมองเขาแวบหนึ่งแล้วก็ขำอย่างเย็นชา

"ส่วนไหนของข้าที่ดูมีศีลธรรม?"

ผิงอันเกาหัว”ก็ไม่มีอยากว่าและครับ แต่......"

องค์ชายไม่จำเป็นต้อง มั่นหน้าขนาดนี้ก็ได้จริงไหม?

ราวกับว่าเข้าใจคำพูดที่ยังพูดไม่จบของเขา เซียวเหยียนเม้มริมฝีปากเล็กน้อย

"นางเคยช่วยชีวิตข้าตอนเด็ก"

ผิงอันตกใจจนตาเบิกกว้าง

"ผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิต แล้วท่านก็ไปกับทำนี้......"ผิงอันยื่นมือทั้งสองข้างออกมาต่อหน้าเขา ข้างหนึ่งขึ้น ข้างหนึ่งลงตบสามครั้ง

ใบหน้าที่มีความหมายลึกซึ้ง”ตามลำดับญาติแล้วนางเป็นหลานสะใภ้ของท่าน องค์ชายแน่ใจหรือว่ากำลังตอบแทนบุญคุณอยู่?"

เซียวเหยียนมองเขาแวบหนึ่ง

"เซี่ยเหิงวางยาหมอกดอกท้อให้นาง ถ้าไม่แก้พิษภายในหนึ่งชั่วยาม แม้จะกินยาแก้พิษแล้ว ก็จะทิ้งรากโรคไว้ ทรมานยิ่งกว่าตาย"

ผิงอันสูดลมหายใจเข้าไปลึก

"ผู้สืบทอดเซี่ยโหดร้ายจริงๆ ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่าองค์ชายช่วยถอนพิษให้นาง ถือว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณที่ช่วยชีวิต เอาตัวเข้าแลก"

เซียวเหยียนจ้องมองเขา

"ข้าคือคนที่รู้จักตอบแทนบุญคุณ......ข้าจะอธิบายให้เจ้าฟังทำไม? เจ้าเป็นนายหรือข้าเป็นนาย?"

ผิงอันยิ้มและพูดว่า”เป็นท่านขอรับ แน่นอนว่าท่านเป็นนาย ข้าน้อยจะไปเตรียมรถม้า"

เซียวเหยียนยืนอยู่ที่เดิม มองลงไปเห็นรอยข่วนที่มีเลือดซึมอยู่บนหลังมือ

นึกถึงท่าทางของกู้หนานที่จัดเตียงก่อนหน้านี้ ชัดเจนว่านางกลัวจนมือเท้าสั่น แต่สายตากลับเยือกเย็นจนน่าตกใจ

ในช่วงเวลาที่วุ่นวายเช่นนี้นางยังคิดที่จะปกปิดร่องรอยบนร่างกาย

ก่อนที่เซี่ยเหิงกำลังจะเปิดประตูเข้ามา นางก็รีบคว้าถั่วลิสงใส่ปาก แล้วก็คุกเข่าลงตรงหน้าเขา

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาจ้องมองการกระทำของนางตลอดเวลา เขาคงจะตกใจจนกระโดดขึ้น

เซียวเหยียนลูบไล้รอยข่วนบนหลังมือ ดวงตาเรียวยาวเผยความสนใจออกมาเล็กน้อย

"โตขึ้นมาหน่อยก็เหมือนแมวป่าตัวน้อยเลยนะ"

------

เรือนเหวินชางโฮว

หรูฮวารีบเข้ามา"นายหญิง บ่าวเห็นนายหญิงชราและท่านผู้สืบทอดออกไปอย่างหงุดหงิด พวกเขารังแกท่าน......

โอ้ย นายหญิง หน้าของท่านเป็นอะไรไป? ท่านกินถั่วลิสงอีกแล้วใช่ไหม?

บ่าวก็ว่าแล้วว่าแขกที่เรือนนอกก็ไม่ได้เยอะขนากนั้น ทำไมแม่จางถึงต้องเรียกข้ากับพี่หรูอี้ไปช่วย ที่แท้ก็อยากจะหาทางเล่นงานท่าน"

หรูฮวาเห็นผื่นแดงขนาดใหญ่บนใบหน้าของกู้หนาน สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไปทันที ไม่สนใจที่จะถามเรื่องก่อนหน้านี้ต่อ นางได้หันไปหายาทา

"บ่าวได้บอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่านายหญิงกินถั่วลิสงไม่ได้ ใครกันที่ยังเอาถั่วลิสงมาให้อีก"

กู้หนานพอจะเดาได้ว่าถั่วลิสงนั้นใครเป็นคนส่งมา

แต่โชคดีที่วันนี้มีถั่วลิสงจานนี้ ไม่เช่นนั้นร่องรอยบนร่างกายของนางคงปกปิดได้ยากจริงๆ

หรูฮวาหายามา ก็ได้ค่อยๆทาไปพร้อมด่า

"อย่าให้บ่าวรู้ว่าใครที่เป็นคนใจมารส่งมานะ ข้าจะไปดึงหูของนางให้ขาด......"

กู้หนานฟังเสียงที่ดังของนาง ความร้อนในดวงตาค่อยๆ ปรากฏขึ้น

ในชาติก่อน นางมีสาวใช้ประจำสองคน คือหรูอี้และหรูฮวา

หรูอี้อ่านหนังสือออก ฉลาดพึ่งพาได้ แล้วก็ได้ดูแลบัญชีแผงขายของของนาง แต่ก็ถูกเซี่ยเหิงเล่นงานก่อนคนแรก

เซี่ยเหิงให้ชายแก่คนหนึ่งมาย้ำยีหรูอี้ หรูอี้ที่ทนความอับอายไม่ได้ ก็ได้แขวนคอตาย

หรูฮวาเป็นคนที่พูดตรงไปตรงมาและปากไว ทำให้เมิ่งหยุนซางที่เพิ่งได้รับตำแหน่งสิทธิ์จัดการเรือนโกรธ ก็ได้ถูกตีจนตาย

เมื่อนึกถึงเรื่องต่างๆในชาติที่แล้ว กู้หนานก็อยากจะตบตัวเองสักที

โง่จริงๆ ทำไมถึงให้เซี่ยเหิงเล่นงานได้ขนาดนี้

"เรียบร้อย เดี๋ยวบ่าวเอาผ้ามาพันให้ วันนี้เป็นวันมงคลของท่านกับท่านผู้สืบทอดนะคะ

ไอ้คนใจมารที่เอาถั่วลิสงมาให้น่ะ ดูยังไงก็ไม่มีเจตนาดีแน่ ท่านผู้สืบทอดก็ไม่......"

หรูฮวาคิดอะไรได้ จู่ๆก็ได้เงียบไม่พูดต่อ

เก็บยาทาอย่างหงุดหงิด พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นกู้หนานที่มีน้ำตาคลอเบ้า ทำให้ตกใจไม่น้อย

หลุดปากเรียกคำเรียกของตอนที่ยังไม่ออกเรือนออกมา"คุณหนู ท่านเป็นอะไร? สายตาที่ท่านมองบ่าวเหมือนว่าไม่ได้เจอกันมาหลายปีแบบนั้น"

ก็ไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้วไง

กู้หนานยิ้มทั้งน้ำตา ตบมือนางเบาๆ แล้วบอกว่า"ต่อไปก็เรียกข้าว่าคุณหนู ฟังแล้วสบายใจ"

หรูฮวามีหน้าตกใจ

คุณหนูของนางหลังจากแต่งงานเข้าเรือนเหวินชางโฮว วันที่สอง ก็สั่งให้คนข้างกายเปลี่ยนคำเรียกเป็นนายหญิง ห้ามเรียกนางว่าคุณหนูอีก

ทำไมวันนี้ถึงได้สั่งให้นางเปลี่ยนคำพูดในตอนที่จะเข้าเรือนหอกับท่านผู้สืบทอดด้วยล่ะ

หรูฮวามองดูสีหน้าของนาง ถามอย่างอดไม่ได้ว่า:"คุณหนู ท่านแต่งเข้ามาในบ้านนี้สามปีแล้ว นอกจากตอนที่ท่านผู้สืบทอดต้องการเงินแล้ว เขาเคยมีสีหน้าดีๆ ให้ท่านไหม?

ทำเหมือนพวกเราติดหนี้เขาหลายพันล้านอย่างนั้น ก็ไม่คิดๆดู ตอนนั้นเป็นพวกเขาเรือนโฮวฝูที่มาขอแต่งงานก่อน

การแต่งงานครั้งนี้ก็ไม่ได้เป็นตระกูลของพวกเราที่อยากแต่ง ตอนนี้ดีเลย วันมงคลอย่างเข้าเรือนหอแบบนี้ คนครอบครัวเขายังรังแกท่าน

ท่านผู้สืบทอดไม่พูดขอโทษเลยด้วยซ้ำ รังแกคนอื่นเกินไปแล้ว"

ใช่ การแต่งงานครั้งนี้ไม่ใช่สิ่งที่นางอยากได้เอง

เมื่อสามปีที่แล้ว นางออกจากบ้านไปไหว้พระที่วัด และพบกับพวกอันธพาลบนทางภูเขา

จู่ๆเซี่ยเหิงก็ปรากฏตัว ให้คนใช้ไล่พวกนั้นไป

นางรู้สึกขอบคุณเซี่ยเหิงที่ช่วยชีวิตนางไว้ ไม่กี่วันต่อมา ตระกูลเซี่ยก็มาขอแต่งงาน

เมื่อรู้ว่าคนที่มาขอแต่งงานคือบุตรชายของตระกูลใหญ่ที่ช่วยชีวิตนางในวันนั้น นางก็ตอบรับการแต่งงานด้วยความยินดี

ต่อมา เหวินชางโฮวก็เสียชีวิตที่ชายแดนในขณะที่ขนส่งเสบียง และนางก็แต่งงานในช่วงไว้ทุกข์

แม่สามีเจ้าหญิงห้วยหยางบอกว่าต้องไว้ทุกข์เป็นเวลาสามปี ไม่ให้เข้าเรือนหอ ต้องทำให้นางลำบากแล้วเสร็จ ก็ได้ยกหน้าที่ดูแลบ้านให้นาง

นางเคยรู้สึกซาบซึ้งใจที่แม่สามีใส่ใจ แต่หลังจากที่รับหน้าที่ดูแลบ้านแล้ว นางถึงได้รู้ว่าเรือนเหวินชางโฮวนั้นมีรายจ่ายมากกว่ารายรับ กลายเป็นปัญหาที่ต้องแก้ไข

เป็ฯครั้งแรกที่เซี่ยเหิงกอดยางไว้ในอ้อมกอด ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

"ขอโทษที่ทำให้นายหญิงต้องลำบาก บ้านเราไม่ค่อยดี ข้าจะพยายามทำให้บ้านเราดีขึ้นเพื่อให้เจ้าไม่ต้องลำบากอีก"

ในเวลานั้นใจนางเต็มไปด้วยความยินดี คิดว่าจะได้แต่งงานกับคนดี จึงยินดีที่จะใช้สินสอดของตัวเองเพื่อช่วยเหลือเรือนโฮวฝู

แต่ไม่รู้ว่าทุกอย่างเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของแผนการที่ชั่วร้ายของพวกเขา

กู้หนานได้สติกลับมา มุมปากก็ได้ยิ้มเย็นชา

"ไม่ต้องห่วง ต่อไปพวกเขาจะรังแกข้าไม่ได้อีกแล้ว ต่อไปพวกเจ้าก็ไม่ต้องฟังคำสั่งของแม่จางอีกต่อไป

คนในเรือนของเรา ฟังที่ข้าสั่งก็พอ"

สายตาของของหรูฮวาก็เป็นประกายขึ้น

"จริงเหรอคะ? คุณหนู"

ก่อนหน้านี้ทุกครั้งที่นางบ่นเรื่องที่ท่านผู้สืบทอดไม่ดียังไง แม่ที่อยู่ข้างเจ้าหญิงห้วยหยางทำตัวอวดดียังไงต่อหน้าคุณหนู คุณหนูก็มักจะสั่งสอนนางด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม บอกว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน อย่าไปใส่ใจ

กู้หนานเห็นนางมีท่าทางไม่อยากเชื่อ จึงอดยิ้มไม่ได้

"แน่นอน ตอนนี้ข้ามีเรื่องด่วนให้เจ้าไปทำ เจ้าไปเรียกแม่ที่มาพร้อมกันตอนแต่งงาน ที่ครัวน่ะ"

หรูฮวาพับแขนเสื้อขึ้นอย่างกระตือรือร้นและพูดว่า:"คุณหนู ท่านจะไปจับคนที่ส่งถั่วลิสงให้ใช่ไหมคะ?

บ่าวจะไปพาคนนั้นมาแล้วฉีกปากของนางเดี๋ยวนี้ ดูสิว่าพวกนางจะกล้ารังแกคุณหนูอีกไหม"

กู้หนานส่ายหัว ชี้ไปที่จานขนมฟู่หลิงบนโต๊ะ

"ไม่ เจ้าไปจับคนที่ทำขนมฟู่หลิง และคนที่ส่งขนมฟู่หลิงมาเชิญมาอย่างสุภาพ บอกว่าข้ามีรางวัลให้ ต้องทำอย่างเงียบๆ อย่าให้ใครรู้"

หืม? ไม่ได้ไปจับคนหรอเหรอ?

หรูฮวาก็ได้งง

ไม่จับคนส่งถั่วลิสงเหรอ? ทำไมกลายเป็นเชิญคนมาแทนล่ะ?

แต่นั่นไม่สำคัญ

คุณหนูของนางให้เชิญ นางไปเชิญก็พอแล้ว

"คุณหนูดูให้ดีล่ะ"

หรูฮวายิ้มแย้มแจ่มใสไปที่ห้องครัวเพื่อเชิญคนมา

ทันทีที่คนเข้ามาในเรือนบ้าน กู้หนานก็มีสีหน้าไม่ดี และสั่งหรูฮวาด้วยเสียงเย็นชา

"ปิดประตูเรือน ปิดปากแล้วตี"