บทที่ 11

เซี่ยเหิงมองไป สายตาได้มีความไม่สบอารมณ์

"ภรรยาของฉางชุนวางยาพิษเจ้า ตอนนี้นางตายไปแล้ว เจ้ายังจะกัดไม่ปล่อยอีกหรือ?

อีกอย่างเจ้าก็ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร อย่าทำท่าทางเหมือนเป็นผู้ถูกกระทำได้ไหม?"

ใบหน้าที่สวยของกู้หนานก็ได้มีสีหน้าโกรธเคือง

"ท่านผู้สืบทอดพูดแบบนี้ช่างน่าขันจริง ๆ หรือว่าต้องให้ข้าและองค์ชายจิ่งถูกจับได้คาเตียง เสียความบริสุทธิ์ถึงจะถือว่าเป็นการทำร้าย?

หรือว่าการที่ไม่ได้จับได้คาเตียง ทำให้ท่านองค์ชายจิ่งรู้สึกผิดหวังมาก?"

"บังอาจ"เซี่ยเหิงมีเส้นเลือดปูดขึ้นที่หน้าผาก แสดงอาการโกรธ

"กู้หนาน เห็นแก่ที่เจ้าถูกทำร้าย ข้าได้อดทนกับเจ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า เจ้าอย่าได้คืบจะเอาศอก

ข้าจะพูดอีกครั้ง เรื่องของวันนี้จบลงเพียงเท่านี้ ถ้าเจ้ายังคงวุ่นวายอีก อย่าหาว่าข้าไม่เตือน"

กู้หนานโกรธจนไฟในใจลุกโชน

"เซี่ยเหิง เจ้าคิดว่าถ้าภรรยาของฉางชุนตายไป ข้าคงทำได้เพียงกล้ำกลืนความน้อยใจนี้หรือ?"

เซี่ยเหิงไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาที่ได้ใจก็ได้โผล่ออกมาให้เห็น

ภรรยาของฉางชุนตายแล้ว กู้หนานไม่มีพยานบุคคล ถึงแม้เรื่องจะไปถึงศาลผู้ตรวจราชการราชสำนักก็ไม่มีใครเชื่อคำพูดของนาง

ความรู้สึกเหมือนถูกกู้หนานบีบคอจนหายใจไม่ออกในที่สุดก็หายไป

กู้หนานอ่านความหมายในดวงตาของเขาออก ก็โกรธจนหัวเราะออกมา

"เกรงว่าจะต้องทำให้เจ้าผิดหวังแล้ว ข้า กู้หนานคนนี้ จะไม่กลืนความเจ็บปวดเด็ดขาด โดยเฉพาะความเจ็บปวดที่เซี่ยเหิง เจ้าให้มา"

หมายความว่าอย่างไร?

เซี่ยเหิงก็ได้มีลางสังหรณ์ที่ไม่มีผุดขึ้นมา

"กู้หนาน เจ้าจะทำอะไร?"

กู้หนานหัวเราะอย่างเย็นชา แล้วหันหลังเดินจากไป

เซี่ยเหิงก็ได้ลางแขนของนางไว้ รีบถามไปว่า"พูดออกมาให้ชัดๆ"

กู้หนานสะบัดมือของเขาออก มองเขาด้วยสายตาเย็นชา

"เซี่ยเหิง ท่าทางกระโดดข้ามกำแพงของเจ้ามันน่าขยะแขยงจริงๆ"

กู้หนานสะบัดแขนเสื้อแล้วจากไป

เซี่ยเหิงก็ได้อึ้ง พึ่งรู้สึกตัวว่ากู้หนานด่าเขาว่าเป็นหมา

หมาโกรธแล้วถึงจะกระโดดข้ามกำแพง

"กู้หนาน"

เซี่ยเหิงก็ได้ตะคอก ก็ได้ไล่ตามกู้หนาน

เผชิญหน้ากับเจ้าหญิงห้วยหยางที่กำลังรีบมา

เจ้าหญิงห้วยหยางเห็นลูกชายของตัวเองเป็นแบบนี้ แล้วก็มองซากบ้านที่เผ่า

"ทำไมเจ้าถึงได้โกรธขนาดนี้? หรือว่ายังไม่ตาย?"

ไม่รอให้เซี่ยเหิงตอบ ก็อดไม่ได้ที่จะบ่น

"เจ้าเพิ่งอายุยี่สิบเอง ยังไม่เคยผ่านอะไรมาก แม่ก็เลยบอกว่าเจ้าจัดการเรื่องนี้ได้อย่างไม่ถูกต้อง ถ้ารู้ล่วงหน้าเรื่องนี้ก็ควรให้ข้าจัดการเอง"

"ท่านแม่"

เซี่ยเหิงก็ได้ขัดเจ้าหญิงห้วยหยางอย่างไม่พอใจ

"คนถูกเผาตายแล้ว ได้จัดการเรียบร้อยแล้ว"

เจ้าหญิงห้วยหยางมีสีหน้าสงสัย"แล้วทำไมเจ้าถึงได้โมโหขนาดนี้?"

เซี่ยเหิงพูดไม่ออก เขาไม่กล้าบอกว่าได้ถูกกู้หนานทำเอาโมโห ก็ได้พูดแบบอ้ำๆอึงๆ

"ไม่ว่ายังไงเรื่องนี้จัดการเรียบร้อยแล้ว ท่านแม่ไม่ต้องกังวล"

เจ้าหญิงห้วยหยางก็ได้ตอบอืมไป แล้วก็สั่งเซี่ยเหิงเสียงเบา

"กู้หนานไม่มีพยาน เรื่องนี้ก็ถือว่าปิดได้แล้ว ต่อให้นางจะโวยวายก็ไม่สามารถทำอะไรได้

เรื่องสืบทอดตำแหน่ง แม่จะช่วยวางแผนให้เจ้าดีๆ เจ้าไปปลอบกู้หนานดีๆ แล้วนำที่ดิน ร้านค้า และเงินที่เราเอาให้ไปกลับคืนมาให้ได้"

ใจของเซี่ยเหิงก็ได้รู้สึกแปลกๆ

เมื่อก่อนเป็นกู้หนานที่เป็นฝ่ายให้เงินเขาใช้ ครั้งนี้เขาต้องลดตัวลงไปเอาใจกู้หนานอีก?

เจ้าหญิงห้วยหยางมองใบหน้าที่หล่อเหลาของลูกชาย ก็ได้หัวเหราะออกมา

"ลูกชายของข้าหล่อเหลาและไม่ธรรมดา ถ้าเจ้ายอมลดตัวลงไปเอาใจกู้หนานสักหน่อย รับรองว่าเนางจะหลงเจ้าหัวปักหัวปำ

เมื่อได้สินสอดของนางมาแล้ว เราจะรับหยุนซางเข้ามา

เซี่ยเหิงก็ได้คิดถึงเรื่องทีกู้หนานอ้วกออกมา สีหน้าก็ไม่ดีเอามาก

กู้หนานกลับไปที่เรือนซงเสวี่ยถัง ในลานบ้านมีป้าคนหนึ่งเตรียมอาหารเช้าไว้แล้ว

นางไม่มีความอยากอาหาร ดื่มเพียงโจ๊กแล้ววางตะเกียบลง คิดเรื่องต่อจากนี้

หรูอี้พูด"โชคดีที่คุณหนูมองการล่วงหน้า เก็บคำให้การของภรรยาของฉางชุนไว้"

กู้หนานยิ้มอย่างขมขื่น

"ยัยบ๋อง ภรรยาของฉางชุนตายแล้ว มีเพียงคำให้การที่ไม่สามารถตรวจสอบความจริงได้ ถึงเวลานั้นเซี่ยเหิงก็สามารถโยนเรื่องนี้ไปให้ภรรยาของฉางชุนทั้งหมด"

ที่เขาเผาภรรยาของฉางชุนเพราะเขาต้องการทำลายพยานหลักฐาน

เมื่อกี้ข้าก็แค่แกล้งทำเป็นใจเย็นต่อหน้าเซี่ยเหิง ไม่อยากให้เขาได้ใจเกินไปเท่านั้นเอง"

หรูอี้ก็ได้รน"หา?งั้นพวกเราทำไงดี?หรือว่าพวกเราจะปล่อยเรื่องนี้ไปเลย?"

กู้หนานนวดหว่างคิ้วถอนหายใจ

ยาหมอกดอกท้อที่ทำให้นางเสียตัวให้กับองค์ชายจิ่ง ถ้าเรื่องนี้เกิดแดงขึ้นไปจริงๆ สิ่งแรกที่จะถูกทำลายก็คือชื่อเสียงของนาง

นางเก็บภรรยาของฉางชุนไว้ เพื่อเป็นตัวต่อรองเรื่องหย่าในอนาคต

ตอนนี้คนตายไปแล้ว ทำได้แค่ค่อยๆ วางแผนใหม่อีกครั้ง

"เจ้าไปหาแม่บ้านคนหนึ่งไปดูแลลูกสองคนของนางเป็น หาจังหวะย้ายไปที่เลี้ยงที่หมู่บ้านของข้า"

ในเมื่อรับปากแล้วภรรยาของฉางชุนแล้ว กู้หนานจะผิดสัญญาไม่ได้

ขณะนั้น หรูฮวาก็กลับมาจากข้างนอก

นางตามไปดับไฟทั้งคืน ร่างกายเปียกโชกไปด้วยน้ำและเขม่าดำ แม้แต่ใบหน้าเล็กๆ ก็ยังเต็มไปด้วยเขม่า

หรูอี้ขมวดคิ้ว"ทำไมเจ้าไม่ไปเปลี่ยนเสื้อแล้วค่อยมารับใช้คุณหนู?"

หรูฮวาแลบลิ้น"คุณหนู เฉินลี่กำลังรออยู่ข้างนอก บอกว่ามีเรื่องจะมารายงาน"

"ให้เขาเข้ามา"

ไม่นานนัก ชายร่างสูงใหญ่ หน้าตาคล้ำเข้ามา ดูอายุประมาณยี่สิบต้น ๆ

เฉินลี่ไม่ได้เข้าประตู ก็คุกเข่ากราบอยู่ที่ระเบียง

"ข้าน้อยเฉินลี่ได้พบกับคุณหนู"

กู้หนานเห็นเสื้อผ้าหยาบๆ บนตัวเขาเปียกน้ำและเต็มไปด้วยขี้เถ้า จึงรู้ว่าเขากลับมาจากห้องเก็บฟืน

"เข้ามาคุยกันเถอะ"

เฉินลี่ถูมือของเขา รู้สึกเกร็งเล็กน้อยและส่ายหัว

"ไม่ล่ะขอรับ ข้าน้อยสกปรก จะทำให้ห้องของคุณหนูสกปรกไปด้วย"

หรูฮวากรอกตา ก็ได้ลากตัวเฉินลี่อย่างแรง

"คุณหนูบอกให้เจ้าเข้าไป เจ้าก็เข้าไปคุย ผู้ชายตัวใหญ่ อย่าทำตัวขี้อาย"

เฉินลี่เข้าประตู แต่ไม่กล้าเดินเข้าไปข้างใน แค่ยืนอยู่ที่ประตูและตอบกลับอย่างสุภาพ

"คุณหนูไม่ต้องกังวลขอรับ ภรรยาของฉางชุนยังไม่ตาย"

กู้หนานตกใจจนตัวตรงขึ้นทันที รีบสั่งให้หรูฮวาไปเฝ้าที่ระเบียง แล้วจึงค่อยถามเสียงเบา ๆ ว่า:

"เกิดอะไรขึ้นกันแน่?ภรรยาของฉางชุนอยู่ที่ไหนตอนนี้?"

ใบหน้าที่ดำของเฉินลี่เต็มไปด้วยความหงุดหงิด

"เมื่อคืนนี้ข้าถูกวางยาสลบในอาหารและหลับไป ตอนที่ถูกปลุกให้ตื่นไฟก็เริ่มลุกไหม้แล้ว

ข้าน้อยก็ได้พุ่งเข้าไปช่วยคนออกมา ในขณะนั้นมีคนวิ่งออกมาจากไฟที่ไหม้ในความมืด โดยมีภรรยาของฉางชุนที่ถูกตีสลบอยู่บนหลัง

ข้าน้อยคิดว่าเขาเป็นคนที่ท่านผู้สืบทอดส่งมา จึงได้ต่อสู้กับเขา แต่ข้าน้อยไม่สามารถเอาชนะเขาได้

ก่อนที่ผู้ชายจะจากไปก็ให้สิ่งนี้กับข้าน้อย"

เฉินลี่หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อและยื่นมาให้

แม้ว่าชุดจะเปียกน้ำไปไม่น้อย แต่กระดาษจดหมายกลับไม่เปียกน้ำเลย เห็นได้ชัดว่าถูกเก็บรักษาไว้อย่างระมัดระวัง

กู้หนานเปิดจดหมาย มีเพียงบรรทัดเดียวบนกระดาษ ลายมือที่แข็งแรงและทรงพลัง แต่ก็ดูรีบเขียนเล็กน้อย แสดงให้เห็นว่าเขียนอย่างเร่งรีบ

เมื่อนางเห็นเนื้อหาข้างบน นางนิ่งไป ใบหน้าของนางได้แดงแปลกๆ แล้วโยนจดหมาย ลงบนโต๊ะทันที

หรูอี้ตกใจ"คุณหนูเป็นอะไรไป?ใครเป็นคนเขียนจนหมายเจ้าค่ะ?"

กู้หนานก็ได้สงบสติ พูด:"ไม่เป็นไร เป็นคนที่ช่วยพวกเรา"

นางหันไปถามเฉินลี่"ไหนๆ ก็รู้ว่าภรรยาฉางชุนถูกพาตัวไปแล้ว แล้วคนที่ถูกไฟไหม้ตายในที่เกิดเหตุคือใคร?"

เฉินลี่พูด:"คือฉางชุน หลังจากที่คนนั้นจากไป ข้าเห็นฉางชุนที่ถูกตีสลบอยู่หลังห้องเก็บฟืน

ข้าน้อยคิดว่าคนที่ต่ำช้าเช่นนี้ได้ฆ่าภรรยาเพื่อเงินทองเป็นคนน่ารังเกียจมาก และกลัวว่าถ้าท่านผู้สืบทอดพบว่าไม่มีใครในกองไฟ จึงโยนฉางชุนเข้าไป"

ที่แท้เป็ฯแบบนี้นี่เอง

"เจ้าทำได้ดีมากเรื่องนี้ อย่าไปบอกใคร"

กู้หนานสั่งให้หรูอี้นำเงินยี่สิบตำลึงให้เฉินลี่

เฉินลี่รีบโบกมือ ปฏิเสธอย่างเด็ดขาด

"เมื่อวานนี้คุณหนูได้ให้เงินห้าสิบตำลึงแล้ว ข้าน้อยรู้สึกละอายใจ ต่อไปถ้าคุณหนูมีคำสั่ง ก็ให้พี่สาวในเรือนมาเรียกข้าได้เลย"

พูดจบ กลัวว่ากู้หนานจะให้เงินอีก เฉินลี่ทำความเคารพแล้ววิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหรูอี้

"เฉินลี่เป็นคนซื่อจริงๆ"

หันไปเห็นคุณหนูของตัวเองกำลังจ้องมองจดหมายฉบับนั้นอย่างเหม่อลอย จึงอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นอีกครั้ง

"คุณหนู จดหมายนี้เขียนว่าอะไรเจ้าค่ะ?"