บทที่ 19

เมิ่งหยุนซางตกใจมาก จนเกือบล้มลงบันได

เซี่ยเหิงมือไม่ไว ก็ได้ลากแขนนางไว้

เมิ่งหยุนซางยืนได้อย่างน่าสังเวช น้ำตาคลอด้วยความน้อยใจ

"เหิงหลาง ท่านพี่ขัดขวางข้าไม่ให้เข้าบ้านหลายครั้งหรือว่านางไม่อยากให้ข้าแต่งงานกับท่าน?

ถ้าเป็นแบบนี้ หยุนซางก็ตัดผมไปวัดเป็นแม่ชีไปเลย ดีกว่าถูกคนรังแกแบบนี้"

เซี่ยเหิงกอดเอวนางไว้ แล้วก็เช็ดน้ำตาให้นางอย่างอ่อนโยน

"หยุนซาง ไม่ต้องกลัว มีข้าอยู่ จะไม่ให้ใครมาทำให้เจ้าลำบากใจได้หรอก"

กู้หนานมองดูเขาปลอบโยนเมิ่งหยุนซางอย่างอ่อนโยน ในใจรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย

ในชาติก่อนเซี่ยเหิงก็เคยพูดแบบเดียวกันกับนาง

เพื่อที่จะให้นางยกสมบัติให้เซี่ยรุ่ย เมิ่งหยุนซางที่อยู่ต่หน้านางก็ได้ทำตัวต่ำต้อย อ่อนโยน ไม่เคยที่จะแย่งความรักกับนาง

แต่บางครั้งนางก็บังเอิญเห็นฉากที่เซี่ยเหิงกอดเมิ่งหยุนซางด้วยความอ่อนโยนและเอาใจใส่อยู่หลายครั้ง ในตอนนั้นนางก็รู้สึกขมขื่นและอิจฉา

ขมขื่นที่ในสายตาของสามีของนางก็เต็มไปด้วยผู้หญิงคนอื่น อิจฉาเมิ่งหยุนซางที่ได้รับความรักและความอ่อนโยนจากเซี่ยเหิง

ดังนั้นนางจึงทุ่มเทมากขึ้นในการสอนเซี่ยรุ่ย และดูแลเรือนโฮวฝูนี้

ทุกครั้งที่เซี่ยรุ่ยป