บทที่ 33

หรูอี้ร้อนรนจนเหงื่อออก กัดฟันจ้องมองเมิ่งหยุนซาง

หรูฮวาโกรธจนอยากจะเข้าไปฉีกเมิ่งหยุนซาง

กู้หนานยกมือขึ้นห้ามหรูฮวา มองเมิ่งหยุนซางด้วยรอยยิ้มบางๆ

"ท่านผู้สืบทอดมักชมอนุฯเมิ่งว่าเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือและมีเหตุผล วันนี้ดูแล้ว ก็ไม่รู้ว่าอ่านหนังสือมากน้อยแค่ไหน แต่มีพรสวรรค์ในการแสดงพอควร"

เมิ่งหยุนซางก็ได้อึ้ง สายตาที่มองกู้หนานก็ได้สับสนเล็กน้อย

เหิงหลางอยู่ข้างนอก กู้หนานไม่กลัวเหรอ

นางยังคงมีหน้าตาเหมือนคนที่ถูกทำให้เสียใจ

"ข้าไม่เข้าใจว่านายหญิงพูดถึงอะไร ถ้านายหญิงคิดว่าการที่ข้าอ่านหนิงสือไม่ดี ต่อไปข้าไม่อ่านก็ได้ และจะรับใช้แค่นายหญิง"

กู้หนานเลิกคิ้วหัวเราะเยาะเย้ย

"แสดงพอหรือยัง? ถ้าแสดงพอแล้วก็ลุกขึ้นเถอะ เกรงว่าเหิงหลางของเจ้าคงเข้ามาช่วยเจ้าไม่ได้"

เมิ่งหยุนซางคุกเข่าบนพื้นก็ได้สับสน

เป็นไปไม่ได้ นางได้ยินเสียงของเหิงหลางแล้วนี่

นางราดชาเร็วไปเหรอ

ในขณะนั้น เสียงฝีเท้าที่รีบร้อนและวุ่นวายดังขึ้นในลานบ้าน พร้อมกับเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธเคือง

"หมาบ้าจากไหนกัน หลีกไป"

"โฮ่งโฮ่งโฮ่ง!"

เมิ่งหยุนซางก็ได้รีบลุกขึ้นมาจากพื้น แล้วก็ได้รีบพุ่งไปที่ประตู ก็ได้เปิ