บทที่ 32

เมิ่งหยุนซางโกรธจนหน้าแดง"เจ้า......เจ้ากล้าเปรียบเทียบข้ากับหมาตัวเมีย?"

ยังไม่ทันพูดจบ ก็รีบปิดปากด้วยความร้อนรน

กู้หนานไม่ได้เอ๋ยชื่อนางแล้วก็ด่า แต่นางกลับยอมรับเองว่านางเป็นหมาตัวเมีย

เมิ่งหยุนซางโกรธจนหายใจไม่สะดวก เกือบจะฉีกผ้าเช็ดหน้าที่ถืออยู่ในมือ

กู้หนานยิ้มมุมปาก"ไม่ใช่ว่าจะเสิร์ฟน้ำชาเหรอ? หรูฮวา ไปเอาเบาะรองนั่งมาให้อนุฯเมิ่งหน่อย"

หรูอี้ก็ได้ยกเอากาน้ำชาเข้ามา เทให้หนึ่งถ้วย เดินไปหน้าเมิ่งหยุนซาง

หรูฮวาเบ้ปากในหน้าของเมิ่งหยุนซาง

ในดวงตาของเมิ่งหยุนซางวางเบาะรองตรงหน้าเมิ่งหยุนซาง

กู้หนานต้องการให้นางคุกเข่าเสิร์ฟชา?

ถ้านางเป็นภรรยาเท่าเทียบ วันนี้ไม่จำเป็นต้องคุกเข่าทำความเคารพต่อกู้หนาน

ทั้งหมดเป็นความผิดของกู้หนาน ที่ทำให้นางเปลี่ยนจากภรรยาเท่าเทียบกลายมาต้องเซ็นสัญญาขายตัวเป็นอนุภรรยาต่ำต้อย

เมิ่งหยุนซางกำหมัด กัดฟันจนฟันเกือบหัก

ทันใดนั้นนางก็นึกอะไรบางอย่างได้ มองไปมา ยกมือรับถ้วยชาที่หรูอี้ยื่นให้

จากนั้นก็ทรุดตัวลงคุกเข่าบนเบาะและพูดอย่างอ่อนหวานว่า:"ข้าเมิ่งซื่อขอถวายชาแด่นายหญิง ท่านหญิงโปรดดื่มชา"

กู้หนานอืมเสียงหนึ่ง ยื่นมือไปรับถ้วยชา

มือยังไ