บทที่ 13

กู้หนานยังไม่มีแผนที่จะออกไปข้างนอกในตอนนี้

หลังจากเฉินลี่จากไป หรูฮวารายงานจากข้างนอกว่า:

"แม่บ้านกำลังรอคำตอบอยู่ในห้องโถงดอกไม้ คุณหนูจะไปเมื่อไหร่เจ้าค่ะ?"

กู้หนานมองไปที่นาฬิกาทรายในห้อง ตอนนี้เป็นเวลาเช้าเจ็ดโมงสิบห้านาที

ปกติเวลานี้ นางมักจะนั่งอยู่ในห้องดอกไม้เพื่อจัดการเรื่องต่างๆ

ฟังการรายงานจากสาวใช้ในแต่ละที่ สั่งงานในแต่ละที่ แจกจ่ายป้ายประจำตัว

ไม่ว่าจะลมพัดหรือฝนตก ในช่วงสามปีที่ผ่านมาไม่เคยหยุดพัก และไม่เคยเกิดข้อผิดพลาด

เซี่ยเหิงและเจ้าหญิงห้วยหยางกลับว่ามองทุกอย่างเป็นเรื่องสมควร โดยไม่ได้ใส่ใจในความพยายามของนางเลย

กู้หนานหัวเราะเยาะเย้ยและสั่งหรูฮวา

"ไปเอาสมุดบัญชี กุญแจ และป้ายส่งไปที่เรือนหนานซาน บอกนายหญิงว่าข้าป่วย ไม่สามารถดูแลบ้านได้ชั่วคราว"

หรูฮวาถือสมุดบัญชีและป้ายเดินออกไป

กู้หนานเตือนหรูอี้อีกครั้ง"หาคนที่เก่งในการทำอาหารจากคนที่ข้าพามาเป็นสินสอด ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คนเรือนซงเสวี่ยถังของเราถังจะไม่ไปกินข้าวที่ครัวใหญ่แล้ว

เปิดครัวเล็กๆ ในเรือน ต่อไปจะใช้อะไรกินอะไร ให้คนของเราไปซื้อของเอง"

หรูอี้:"คุณหนูกลัวว่าจะมีคนวางยาพวกเราอีก?"

กู้หนานพยักหน้า

"พวกเขาสามารถวางยาลงในขนมฟู่หลิง และยังให้เฉินลี่ดื่มยาสลบ ไม่แน่ว่าวันไหนอาจจะใส่ยาเพื่อทำร้ายเราอีก"

การระวังตัวจากผู้อื่นเป็นสิ่งที่ไม่ควรละเลย ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะหย่า นางต้องระวังไม่ให้เซี่ยเหิงใช้วิธีการที่ต่ำช้าอีก

เรือนหนานซาน

หรูฮวาก็ได้พูดตามคำพูดของกู้หนานให้ฟัง แล้วก็ได้เอาบัญชี กุญแจ และป้ายวางไว้ แล้วก็ออกไป

เจ้าหญิงห้วยหยางทำหน้าบึ้งและขว้างถ้วยชา

"ป่วยอะไร? เห็นชัดๆว่าจงใจวางม่านกับพวกข้า"

"ลูกสาวพ่อค้านี่มันไม่มีมารยาท ก็แค่ได้เจอความไม่พอใจเล็กน้อย ก็กล้าที่จะแสดงท่าทีไม่พอใจต่อผู้ใหญ่"

"ฮะ มาขู่ฉันด้วยการไม่สนใจบ้าน? แล้วคิดว่าเรือนเหวินชางโฮวของข้าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนางเหรอ?"

ก่อนที่กู้หนานจะเข้ามา เจ้าหญิงห้วยหยางเป็นคนที่ดูแลเรือนเหวินชางโฮว แม้ในใจจะไม่พอใจที่กู้หนานไม่ดูแลบ้าน แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก

"ไม่มีกู้หนาน ข้าก็สามารถดูแลเรือนเหวินชางโฮวได้เป็นอย่างดี"

"ไม่ว่ายังไงการค้าขายของตระกูลกู้ตอนนี้มีคนของเราอยู่ ไม่ว่ายังไงแล้วบ้านก็รายได้"

เซี่ยเหิงก็ได้เบื่อที่แม่ของเขาพูดเรื่องพวกนี้

"ท่านแม่ข้าอยากขอหยุนซางเป็นภรรยาเท่าเทียบให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้"

เจ้าหญิงห้วยหยางขมวดคิ้ว ก็ได้ไม่อยากช่วยเล็กน้อย

"ต้องเป็นภรรยาเท่าเทียมเท่านั้นเหรอ เมื่อวานถ้าจับจุดอ่อนของกู้หนานได้ ให้เมิ่งซื่อเข้ามาเป็นภรรยาเท่าเทียม ก็พูดได้ง่าย

เพียงแต่อยู่ๆดีๆ จะสู่ขอภรรยาเท่าเทียบมา เรื่องออกไปชื่อเสียงของเรือนโฮวฝูไม่ดีแน่"

นางรู้สึกไม่ค่อยชอบเมิ่งหยุนซางเท่าไหร่

"ก็ไม่รู้ว่าเจ้าชอบอะไรในตัวนาง ถึงได้หลงนางได้ทั้งวันทั้งคืน

ในเรื่องของรูปลักษณ์ นางไม่สวยเท่ากับกู้หนาน ในเรื่องของทรัพย์สิน นางเป็นเพียงลูกสาวของนักปราชญ์ที่ยากจน ยิ่งไม่สามารถเทียบกับกู้หนานได้

ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่รุ่ยเกอหลานชายตัวน้อยของข้า ข้าก็ไม่อยากให้นางเข้ามาเลย"

"ท่านแม่"เซี่ยเหิงขมวดคิ้ว"ท่านห้ามพูดหยุนซางแบบนั้น กู้หนานหน้าตาสวยก็จริง แต่เต็มไปด้วยกลิ่นเงินทอง เหมือนกับว่ามีเงินแล้วจะยิ่งใหญ่ยังไงอย่างงั้น

จะเทียบได้กับความอ่อนโยนและความสามารถของหยุนซาง ที่เข้าใจคนอื่นได้ที่ไหน"

เจ้าหญิงห้วยหยางไม่พอใจ

ความอ่อนโยนและความสามารถไม่สามารถใช้กินข้าวได้หรอกนะ

ลูกชายคนนี้ของนางถูกเลี้ยงดูให้หยิ่งยโสเกินไป

เซี่ยเหิงเดาความคิดของแม่เขาได้ ก็ได้เอากระดาษออกมา

"นี่คือสิ่งที่หยุนซางเพิ่งส่งมาให้ เป็นภาพที่รุ่ยเกอวาดตั้งแต่เช้า"

กระดาษชั้นดี มีตัวอักษรเขียนอยู่บนนั้น

สวัสดีคุณย่า

ตัวอักษรดูอ่อนเยาว์ แต่แนวนอนและแนวตั้งได้ตรง

เจ้าหญิงห้วยหยางมีสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มทันที

"โอ้โห ไม่เสียทีที่เป็นหลานรักของข้ายังเด็กอยู่เลยก็รู้จักสวัสดีคุณย่าแล้ว

แค่สามขวบกว่าๆ ก็เขียนตัวอักษรได้เป็นรูปเป็นร่างแล้ว เหมือนเจ้าที่ยังเด็กมาก"

เมื่อนึกถึงตอนที่ลูกชายยังเด็กอยู่ เจ้าหญิงห้วยหยางก็ถอนหายใจ

"ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อของเจ้าไม่ได้เรื่อง และทำเรื่องแบบนั้น เราที่เป็นถึงขุนนางเรือนโฮวฝูก็ไม่จำเป็นต้องทำให้เจ้าแต่งงานกับลูกสาวของพ่อค้า"

เมื่อพูดถึงอดีต สีหน้าของเซี่ยเหิงดูหม่นหมองเล็กน้อย

เมื่อสามปีที่แล้ว เขาสอบผ่านจู่เหริน และกลายเป็นที่รู้จักในเมืองหลวง กลายเป็นที่โดดเด่นในหมู่บุตรหลานของขุนนาง

ลูกหลานของตระกูลขุนนางส่วนใหญ่ มักจะเกียจคร้าน ทำเป็นเรียนหนังสือ รออายุถึงแล้วได้รับตำแหน่งจากการอุปถัมภ์ของตระกูล

คนอย่างเขาที่สอบผ่านการสอบจู่เหรินด้วยความสามารถของตัวเองในวัยสิบเจ็ดสิบแปดนั้น เรียกได้ว่าเป็นคนที่หายากมาก

เซี่ยเหิงคิดว่าด้วยความรู้ของเขา ได้เป็นขุนนางก็เป็นแค่เรื่องของเวลา

ขณะที่เขามั่นใจและเตรียมพร้อมที่จะโชว์ฝีมือในฤดูใบไม้ผลิปีหน้า พ่อของเขาเหวินชางโฮว ถูกตรวจพบว่ามีการทุจริตเงินทหาร

พ่อแอบเปลี่ยนเสบียงทหารที่เตรียมไว้สำหรับทหารชายแดนเป็นอาหารที่ขึ้นรา ลูกศรและหอกยาวก็ทำจากวัสดุที่มีข้อบกพร่อง ไม่สามารถใช้งานได้เลย

เมื่อเรื่องนี้ถูกเปิดเผยออกมา เรือนโฮวฝูจะต้องเผชิญกับการถูกยึดทรัพย์และทำลายตระกูล

โชคดีที่คนที่สังเกตเห็นเรื่องนี้คือรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม ซึ่งมีความสัมพันธ์ที่ดีกับพ่อ จึงได้ปกปิดเรื่องนี้ไว้

ตราบใดที่พ่อคืนเงินที่ยักยอกไปตามเวลาที่กำหนด ซื้อเสบียงทหาร สร้างอาวุธให้ใหม่ ก็จะไม่ถือโทษ

เกือบสามแสนตำลึงเลยนะ แล้วยังมีลูกธนูและหอกยาวมากมาย พวกเขาจะเอามาจากที่ไหนได้ทัน

ในความร้อนใจ พ่อจึงหันไปมองที่ตระกูลกู้

ตระกูลกู้เป็นพ่อค้าของราชวงศ์ ดูแลการซื้อขายทองแดงและเหล็กให้กับราชสำนัก หากมีความช่วยเหลือจากตระกูลกู้ เรื่องขาดแคลนอาวุธยังต้องกังวลอีกเหรอ?

พ่อวางแผนให้เขา ให้เขาแต่งงานกับกู้หนาน

เรือนเหวินชางโฮวผ่านพ้นวิกฤตครั้งนั้นไปได้อย่างราบรื่นด้วยความช่วยเหลือจากตระกูลกู้

"เพราะต้องเห็นแก่ตระกูลกู้ ท่านพ่อและท่านแม่ไม่อนุญาตให้ลูกรับหยุนซางเข้ามา

ในวันที่ข้าแต่งงานกับกู้หนาน หยุนซางก็เศร้าใจจนคลอดก่อนกำหนด ถ้าไม่ใช่เพราะโชคดีที่รุ่ยเกอดวงแข็ง ไม่งั้นวันนั้นได้ตายไปทั้งคู่แน่"

เมื่อพูดถึงเมิ่งหยุนซางและรุ่ยเกอ เซี่ยเหิงก็รู้สึกเจ็บปวด

"กู้หนานในตอนนี้โวยวายขนาดนี้ ไม่สู้ใช้โอกาสนี้รับหยุนซางและรุ่ยเกอเข้ามาในบ้าน จะได้กดดันกู้หนานบ้าง

ท่านแม่ไม่รู้ เมื่อวานท่านนั้นให้ข้าไปง้อนาง ข้าก็ได้ลดตัวไปง้อ แต่ว่านางก็ได้อ้วกใส่ข้า เห็นได้ชัดว่าไม่อยากเข้าเรือนหอกับข้า"

ใบหน้าของเจ้าหญิงห้วยหยางจู่ๆ ก็เข้มลง

"นางจะก่อกบฏเหรอ? ไม่ยอมปรนนิบัติเจ้า?"

"เจ้าเป็นผู้สืบทอดเรือนโฮวฝู หล่อเหลาไม่ธรรมดา มีหญิงสาวมากมายที่อยากปรนนิบัติเจ้า แต่นางกลับไม่ยอม

ถ้าเป็นแบบนั้น ก็หาโอกาสรับหยุนซางและรุ่ยเกอมาที่โฮวฝูเถอะ"

เซี่ยเหิงก็ได้ยิ้ม

"ขอบคุณท่านแม่ สำหรับเรื่องภรรยาเท่าเทียบ......ลองคิดถึงรุ่ยเกอ ถ้าหยุนซางเป็นอนุภรรยา รุ่ยเกอก็จะกลายเป็นลูกนอกสมรส"

สายตาของเจ้าหญิงห้วยหยางมองบนกระดาษสองสามแผ่นในมือ คิดถึงใบหน้าเล็กๆ ของหลานชายที่นุ่มนวล จะยอมให้หลานชายเป็นลูกนอกสมรสได้อย่างไร

"งั้นก็เป็นภรรยาเท่าเทียมเถอะ ทางกู้หนาน ข้าคงต้องไปปลอบใจด้วยตัวเองแล้วล่ะ

ทุกวันนี้ตระกูลของเรายังต้องพึ่งพาตระกูลกู้ จำทำให้กู้หนานน้อยใจจริงๆไม่ได้"

เซี่ยเหิงก็ได้ยิ้มออกมา

"ขอบคุณท่านแม่ที่วางแผนเพื่อให้ลูก"

เรือนซงเสวี่ยถัง

"คุณหนู คุณนายมาหาท่าน"

เสียงของหรูอี้ดังขึ้นนอกประตู จากนั้นจึงเปิดม่านให้เจ้าหญิงห้วยหยางเข้ามา

กู้หนานกำลังนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียงที่อยู่ใกล้หน้าต่างทางทิศเหนือ เมื่อได้ยินดังนั้นจึงทำท่าจะลุกขึ้น

"ท่านแม่ยายมาได้ไง?"

"อย่าเพิ่งลุก คนรับใช้บอกว่าเจ้าไม่สบาย ข้าเลยมาดู"

เจ้าหญิงห้วยหยางหยุดการเคลื่อนไหวของนางที่จะลุกขึ้น

กู้หนานก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะลุกจากเตียงเพื่อทำความเคารพจริงๆ จึงได้นอนลงไปอีก

"ท่านแม่ยายมีอะไรจะสั่งหรือเจ้าค่ะ?"

เจ้าหญิงห้วยหยางเห็นกู้หนานไม่ลุกขึ้นทำความเคารพนางจริงๆ รอยยิ้มก็ชะงักเล็กน้อย

แต่ไม่นานก็ปรับสีหน้า และพูดถึงเรื่องการแต่งงานกับภรรยาเท่าเทียบของเซี่ยเหิง