บทที่ 15

เจ้าหญิงห้วยหยางมีสีหน้าแข็งทื่อเล็กน้อย ในใจคิดกู้หนานไม่ยอมรับง่ายๆ อย่างที่คิด

"แต่ทำไม? เด็กดี เจ้ามีเงื่อนไขอะไรพูดมาเถอะ"

กู้หนานรอคำพูดนี้จากนาง

"แต่งให้นางเข้ามาเป็นภรรยาก็ได้ แต่ข้ากังวล......"

"กังวลอะไร?"

กู้หนานแสดงสีหน้าดูน่าสงสาร

"เมื่อวานนี้ที่เรือนของข้ามีขนมสองจานที่ส่งมา ขนมฟู่หลิงถูกวางยา

อีกจานคือถั่วลิสง ข้าได้ยินมาว่าเฉียวหยู่ให้คนใช้ส่งมา

คนที่รู้คงบอกว่าคนรับใช้ไม่มีมารยาท คนที่ไม่รู้ยังคิดว่าเฉียวหยู่ต้องการทำร้ายพี่สะใภ้อย่างข้า

ถ้าภรรยาเท่าเทียบแต่งเข้าบ้าน ก็จะมีเจ้านายเพิ่มอีกคนหนึ่ง คนในบ้านมีคนเยอะ ข้าล่ะกลัวจริงๆ อาหารในบ้านก็ไม่กล้ากินแล้ว"

เซี่ยเฉียวหยู่เป็นลูกคนเล็กที่เจ้าหญิงห้วยหยางรักเอามาก

เซี่ยเฉียวหยู่อยากได้เครื่องประดับที่นางเตรียมไว้ในวันเข้าเรือนหอ

ในขณะนั้นนางที่เต็มไปด้วยความดีใจที่จะได้เข้าห้องหอกับเซี่ยเหิง ก็ไม่ได้ตอลงกับคำขอไร้เหตุผลที่เซี่ยเฉียวหยู่ขอ

เซี่ยเฉียวหยู่ก็ได้ไม่พอใจ ก็จงใจสั่งให้สาวใช้ได้เปลี่ยนของว่างที่ส่งมาที่ห้องนางเป็นถั่วลิสง อยากที่จะทำให้นางที่เข้าเรือนหอถูกเซี่ยเหิงรังเกียจ

แม้ว่ามันได้ช่วยนางหลุดรอดจากสถานการณ์โกลาหล แต่ไม่ได้หมายความว่านางจะไม่เอาผิดกับเรื่องที่เซี่ยเฉียวหยู่ที่ต้องการทำร้ายนาง

เจ้าหญิงห้วยหยางเข้าใจความหมายของกู้หนาน นี่คือการบังคับให้นางลงโทษลูกสาวคนเล็กเฉียวหยู่

เรื่องนี้นางได้ถามให้ชัดเจนเมื่อวานแล้ว เห็นกู้หนานไม่พูดถึง นางจึงแกล้งทำเป็นไม่รู้

ไม่คิดว่ากู้หนานรอนางอยู่ที่นี่

เจ้าหญิงห้วยหยางไม่อยากลงโทษลูกสาวคนเล็ก แต่เมื่อเห็นท่าทางน่าน้อยใจของกู้หนาน ก็ต้องกัดฟันตัดสินใจ

"เฉียวหยู่ไม่รู้ว่าเจ้ากินถั่วลิสงไม่ได้ เลยทำผิดไป ข้าลงโทษให้นางมาขอโทษเจ้า แล้วปิดประตูคิดทบทวนความผิด คัดบทเรียนสตรีสิบครั้ง

สำหรับอาหาร......"

กู้หนานก็ได้พูดออกไป"ข้าต้องการสร้างครัวเล็ก ๆ ในเรือนซงเสวี่ยถัง เรือนหลักส่งมาเงินตามกำหนดมาที่เรือนซงเสวี่ยถัง"

หัวใจของเจ้าหญิงห้วยหยางหยุดเต้นชั่วขณะหนึ่ง

เรือนของนางเองยังไม่มีครัวเล็กเลย กู้หนานอยากสร้างครัวเล็ก?

"จำเป็นต้องสร้างครัวเล็กเหรอ? ผู้จัดการครัวใหญ่ก็ได้ถูกลงโทษแล้ว คิดว่าต่อไปคงไม่กล้าแล้ว"

กู้หนานก้มตา"ไม่ใช่ว่าข้าต้องการทำให้ท่านแม่ยายลำบาก แต่ข้ากลัวจริงๆ

ภรรยาเท่าเทียบเข้ามา ใครจะรู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร? ถ้าต้องเจออีกครั้ง ข้าก็ไม่รู้ว่าจะโชคดีเหมือนเมื่อวานหรือเปล่า"

กู้หนานกัดไม่ปล่อย

เจ้าหญิงห้วยหยางก็ได้เกลียดกู้หนานที่เรื่องมาก แต่ก็ต้องกัดฟันตกลง

"ต่อไปข้าจะส่งเงินไปที่เรือนซงเสวี่ยถังทุกเดือน"

กู้หนานยิ้มออกมา

ดังนั้นเรื่องที่นางสร้างครัวเล็ก ๆ ก็ได้รับรู้กันแล้ว ไม่มีใครสามารถหาข้อผิดพลาดได้

"ขอบคุณท่านแม่ยายที่เข้าใจ ถ้าเช่นนั้น ข้าคิดว่าสิบวันหลังจากนี้ วันที่หกของเดือนแปด เป็นวันที่ดี ให้ท่านผู้สืบทอดสู่ขอภรรยาเท่าเทียบในวันนั้นเถอะ"

เจ้าหญิงห้วยหยางเห็นนางเข้าใจง่ายขนาดนี้ ในที่สุดก็ถอนหายใจออกมาได้

ในที่สุดก็ทำตามความปรารถนาของลูกชายได้สำเร็จ

เจ้าหญิงห้วยหยางเลียริมฝีปากที่แห้ง รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย

ก่อนหน้านี้ กู้หนานเป็นคนที่ควบคุมได้ง่ายมาก แต่ตั้งแต่เมื่อวานนี้กลับดูเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

มองตามเจ้าหญิงห้วยหยางที่จากไป หรูอี้เดินเข้ามาด้วยตาที่แดง

"คุณหนูคิดน้อยไปนะเจ้าค่ะ ทำไมถึงตอบตกลงให้ท่านผู้สืบทอดแต่งเอาภรรยาเท่าเทียบ?

ลูกสาวของเพื่อนอะไรกัน? บางทีอาจจะเป็นผู้หญิงที่ที่ท่านผู้สืบทอดไปยุ่งด้วยข้างนอก เข้ามาก็เป็นภรรยาเท่าเทียบ นี่มันตบหน้าคุณหนูชัดๆ"

กู้หนานไม่สามารถบอกได้ว่ารู้สึกอย่างไรในใจ มีทั้งความโกรธและความขมขื่น

แม้แต่หรูอี้ก็ยังมองออกว่านี่เป็นข้ออ้าง แม่สามีไม่ได้แคร์ชื่อเสียงนางเลย ถึงจะพูดโกหกถูกเปิดโปงได้ง่ายเช่นนี้

ในชาติก่อนนางก็เคยสงสัยเหมือนกัน เพียงแต่ถูกความรู้สึกผิดและไม่สบายใจปิดบัง ไม่ยอมสืบหาความจริง

เมื่อนึกถึงตัวเองในชาติก่อน กู้หนานหลับตาลงเพื่อกดความขมขื่นที่ผุดขึ้นมา

"ท่านผู้สืบทอดและแม่สามียืนกรานที่จะแต่งเอาภรรยาเท่าเทียบเข้าบ้าน เจ้าคิดว่าข้าคัดค้านมีประโยชน์ไหม?"

ดวงตาของหรูอี้แดงขึ้น

"พวกเขารังแกเพราะท่านไม่มีพ่อและพี่ชาย ไม่มีใครยืนหยัดเพื่อท่าน

แต่ถึงอย่างนั้น คุณหนูก็ไม่ควรตอบตกลงเรื่องนี้ และยังเลือกวันที่มงคลในอีกสิบวันข้างหน้าให้อีก"

กู้หนานยิ้มมุมปาก

นั่นเป็นเพราะนางต้องการเวลาสิบวันพอดี

"อย่าร้องไห้เลย เจ้าไปเรียกเฉินลี่มาหน่อย ข้ามีเรื่องจะสั่งให้เขาทำ"

ในพริบตาก็ถึงสิบวันต่อมา ฝนที่ตกติดต่อกันหลายวันก็หยุดลงอย่างกะทันหัน

อากาศแจ่มใส สีได้ฟ้าใสเหมือนพึ่งล้างมา

ที่เรือนเหวินชางโฮวมีการประดับโคมไฟ ครึกครื้นมาก

กู้หนานนั่งอยู่หน้ากระจกแต่งหน้า ยกมือห้ามไม่ให้หรูอี้ปักปิ่นทองอันที่สองบนหัว

"ไม่ต้องเยอะขนาดนั้น มันหนัก แค่ปักปิ่นหยกอีกอันก็พอแล้ว"

นางรู้ความคิดของหรูอี้ อยากจะสวมเครื่องประดับอันมีค่าทั้งหมดบนหัวของนาง กลัวว่านางจะถูกเมิ่งหยุนซางที่จะเข้าประตูได้หน้า

หรูอี้ก็ได้เปลี่ยนเป็นปิ่นหยกตามที่นางว่า มองดูสักครู่ พยักหน้าแล้วยิ้ม

"คุณหนูตาถึงจริงๆเจ้าค่ะ เปลี่ยนเป็นปิ่นหยกยิ่งทำให้ผิวของคุณหนูดูดีขึ้น ปิ่นกำไลไม่พูดก็ได้ แต่เสื้อผ้าต้องเป็นสีแดงสด"

หรูอี้ก็ได้เอาชุดสีแดงออกมาให้กู้หนานสวม

"นี่คือชุดที่คุณนายทำให้คุณหนูก่อนแต่งงานน่าเสียดายที่คุณหนูแต่งงานเข้าตระกูลเซี่ยแล้วก็เริ่มไว้ทุกข์ ไม่เคยสวมใส่เลย"

กู้หนานจับลวดลายเส้นทองที่ซับซ้อนและประณีตบนพื้นผ้า ความนุ่มนวลทำให้นางรู้สึกเหม่อ

ในชาติก่อน เซี่ยเหิงชอบสีที่เรียบง่าย นางจึงทิ้งสีสันสดใสที่นางชอบเพื่อเอาใจเซี่ยเหิง และสวมใส่เสื้อผ้าสีเรียบง่ายเช่นสีเขียวบัวและสีม่วงอ่อน

แม้ว่านางจะอายุเพียงยี่สิบกว่าๆ แต่มักจะแต่งตัวเหมือนคนแก่ และถูกคนเยาะเย้ยลับหลังอยู่บ่อยๆ

"ตอนนั้นที่ทำชุดนี้ คุณนายบอกว่าคุณหนูผิวขาวสูง ใส่แล้วต้องดูดีมากแน่ๆ

นี่มันไม่ใช่แค่สวยนะ แต่มันน่าทึ่งมาก

คุณหนูสวมชุดนี้จะต้องทำให้เมิ่งซือดูจืดชืดไปเลย"

กู้หนานส่องกระจกดูตัวเอง เห็นตัวเองในกระจก หน้าตาที่เหมือนภาพวาด ผิวเหมือนหยก

ผมสีดำขลับถูกม้วนเป็นมวยสูง ปิ่นปักผมรูปผีเสื้อประดับด้วยทองและอัญมณีด้านซ้าย ด้านขวามีปิ่นปักผมทำจากหยกขาว ซึ่งทั้งดูเรียบร้อยและสง่างาม

นางได้ดูสดใสกว่าปกติในชุดแดงที่นางสวมใส่ ทำให้คนที่เห็นต้องตะลึง

รูปลักษณ์นี้แตกต่างกับชาติที่แล้วที่ต้องนอนป่วยหน้าซีดบนเตียงหลังจากแท้งลูกอย่างสิ้นเชิง

ดีจัง ที่ได้เห็นตัวเองที่สดใสแบบนี้อีกครั้ง

กู้หนานก็ได้ยิ้มออกมา"ไปเถอะ ไปเรือนหลัง"

เพิ่งออกจากลานบ้าน ก็ได้ยินเสียงทะเลาะกันดังมาจากข้างหน้า

หรูฮวากำลังถลกแขนเสื้อ ยืนเท้าสะเอว กำลังด่ากับกลุ่มผู้หญิงและลูกสะใภ้

"ถ้าพวกเจ้าแต่ละคนกล้าพูดถึงคุณหนูของข้าอีกครั้ง ข้าจะฉีกปากของพวกเจ้า"

บรรดาแม่บ้านและลูกสะใภ้ต่างแสดงสีหน้าหัวเราะเยาะ

"วันนี้นายหญิงคนใหม่จะแต่งเข้าบ้าน คุณหนูของเจ้าจะไม่ได้รับความโปรดปรานอีกต่อไป ยังอวดดีอะไร"

"ฝนตกติดต่อกันหลายวัน แต่วันที่นายหญิงใหม่เข้าบ้าน อากาศก็ดีขึ้น เห็นได้ชัดว่านายหญิงใหม่เป็นคนที่นำโชคดีมาให้สามี ในอนาคตจะต้องได้รับเอ็นดูจากนายหญิงชราและท่านผู้สืบทอดแน่"

"แม้ว่าทั้งสองภรรยาเหมือนกัน แต่ท่านผู้สืบทอดรักใคร ใครต่างหากที่เป็นภรรยาที่แท้จริง และเป็นนายหญิงที่แท้จริงของเรือนโฮวฝูนี้"

"ทุกคนควรเปิดตาให้กว้าง มองให้ชัดเจนว่าใครคือเจ้านายที่แท้จริง"

หรูฮวาโกรธจนหน้าแดงก่ำ กระโดดขึ้นต่อจะลงมือกับแม่บ้านพวกนั้น

"ปากเหม็นเหมือนขี้ ข้าจัดการแกตายแน่"

"หรูฮวา"

กู้หนานส่งสัญญาณให้หรูอี้จับหรูฮวาไว้ ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว สายตากวาดมองกลุ่มคนรับใช้

นางรู็จัก หญิงชราที่เป็นหัวหน้าคือแม่บ้านที่ดูแลเซี่ยเฉียวหยู่

นางอาศัยเรื่องการแต่งงานกับภรรยาเท่าเทียบ ทำให้แม่สามีลงโทษเซี่ยเฉียวหยู่ ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเรื่องวันนี้เซี่ยเฉียวหยู่จงใจให้คนรับใช้มาเหยียบหยามนาง

"นินทาเจ้านายตามใจชอบ ตบปากคนละยี่สิบครั้ง"

สีหน้าของหัวหน้าแม่บ้านก็ได้เปลี่ยนไป

"นายหญิงผู้สืบทอด ข้าคือแม่บ้านของคุณหนูรอง ท่านไม่สามารถลงโทษข้าได้"

กู้หนานมองไปอย่างเย็นชา

"เหรอ? ข้าไม่สามารถจัดการเรื่องนี้ได้?"

นางได้จัดการดูแลเรือนโฮวฝูมาสามปี ก็ได้มองไปอย่างเย็นชา แม่บ้านก็ได้ตกใจจนหน้าซีด ไม่กล้าพูด

กู้หนานหัวเราะ"หรูฮวา ตบปาก"

หรูฮวารีบพับแขนเสื้อขึ้น ถูกมือเดินไปข้างหน้า

"ช้าก่อน"