บทที่ 10

กู้หนานตัวแข็งทื่อ

พวกเขาตอนนี้เป็นสามีภรรยากัน ถ้าเซี่ยเหิงยืนกรานที่จะเข้าเรือนหอ นางก็ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธโดยตรง

แต่นางรู้สึกคลื่นไส้จริงๆ

เซี่ยเหิงทำเรื่องไวางแผนทำร้ายนาง จากนั้นส่งนางขึ้นเตียงของคนอื่น แล้วก็ปลอบนางอย่างรักไคร่ จะเข้าเรือนหอกับนางได้ไง?

ในขณะที่มือของเซี่ยเหิงกำลังจะสัมผัสปลายนิ้วของนาง กู้หนานก็ทนไม่ไหว

แหวะ อ้วกออกมา

อ้วกสีเหลืองอ่อนพุ่งไปที่มือของเซี่ยเหิงที่ยื่นออกมา

ยังมีอีกสองสามหยดที่กระเด็นไปโดนใบหน้าและเสื้อผ้าของเซี่ยเหิง ยังพอมองเห็นถั่วลิสงสีขาวอมชมพูปนอยู่ข้างใน

"กู้หนาน"

เสียงคำรามของเซี่ยเหิงแทบจะพลิกหลังคาได้

แหวะ

กู้หนานขมวดคิ้วเล็กน้อย เอามือกุมหน้าอกแล้วอ้วกออกมาอีกครั้ง

เซี่ยเหิงก็ได้ตกใจจนกระโดดออกไป ก็ได้ลืมว่าในมือเป็นเศษถั่วลิสงที่กู้หนานอ้วกออกมา

พอกระโดดและถอยหลังแบบนี้ ทำให้ถั่วลิสงในมือทั้งหมดกระเด็นไปที่ตัวเขาเอง

สีหน้าของเซี่ยเหิงก็ไม่ดีเอามาก

"คุณหนู ท่านเป็นไงบ้าง?"หรูอี้มองด้วยสีหน้าเป็นกังวล เดินไปข้างหน้าและตบหลังของกู้หนานเบาๆ"

หรูฮวารีบเทน้ำอุ่นหนึ่งแก้วส่งมาให้

"คุณหนูคงจะรู้สึกแย่กับเรื่องวันนี้ ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ อ้วกออกมาก็จะดีขึ้นแล้ว รีบล้างปากเร็วๆ"

กู้หนานบ้วนปาก ใช้ผ้าเช็ดมุมปาก สีหน้านิ่งเรียบ

"อืม คลื้นไส้จริงๆ"

สีหน้าของเซี่ยเหิงดูไม่ดี รู้สึกเหมือนว่ากู้หนานพูดว่าเขาขยะแขยง

ในห้องมีสาวใช้ใหญ่สองคนแต่ต่างก็ได้ล้อมกู้หนาน ไม่มีใครดูแลเจ้านายที่เต็มไปด้วยอ้วกคนนี้อย่างเขา

"เรือนหอนี้ ไม่เข้าก็ได้"

เขาพูดด้วยเสียงเย็นชาทิ้งคำพูดนี้ไว้ หันหลังเดินจากไป

หรูฮวาก็ได้ถ่มน้ำลายขณะมองแผ่นหลังของเขา

"ถุย ไม่เข้าก็ไม่เข้า ทำอย่างว่าคุณหนูของเราอยาก"

"หรูฮวา"หรูอี้จ้องหรูฮวาเขม่ง

หรูฮวาเบะปาก ก้มหัวเก็บกวาดอ้วกที่เซี่ยเหิงสะบัดไว้บนโต๊ะ

หรูอี้ประคองกู้หนานนั้งที่ที่นั่งข้างหน้าต่าง สีหน้าเป็นห่วง

"วันนี้ถึงว่าหลบไปได้ แต่ถ้าพรุ่งนี้ท่านผู้สืบทอดยังมาอีกล่ะ? คุณหนูคงใช้วิธีนี้ตลอดไปไม่ได้หรอกนะคะ?

ภรรยาปฏิเสธสามี มันไม่ถูกกฏ หากเรื่องนี้แพร่ออกไป อาจส่งผลต่อชื่อเสียงของคุณหนู"

กู้หนานที่ได้อ้วกออกมา ก็รู้สึกสบายตัวขึ้นมาก

นางพิงหัวเตียงคิดถึงท่าทางที่เซี่ยเหิงออกไป มุมปากยิ้มอย่างได้ใจ

"ครั้งต่อไปที่ถ้าเขามาขอนอนอีก ก็ใส่ปาโต้วในชาของเขา ใส่ยาสลบ หรือยาทำให้กล้ามเนื้ออ่อนแรงก็ได้"

นิ่งไปสักพัก ก็ได้กัดฟันแล้วพูดไปว่า

"ถ้าไม่ได้ก็ปล่อยหมาก็ได้ วันพรุ่งนี้เจ้าไปหาหมามาเลี้ยงในเรือน พอถึงตอนนั้นพวกเราก็ปล่อยหมากัดเขา"

หรูอี้ก็ได้ขำออกมาเบาๆ

หรูฮวายิ้มและปรบมืออย่างมีความสุข

"ถ้าจะให้บ่าวพูด ควรวางยาพิษจะดีกว่า"

กู้หนานก็อยากจะวางยาพิษไปเลย

แต่ถ้าปล่อยให้เซี่ยเหิงตายแบบนี้ มันง่ายเกินไป

ยิ่งไปกว่านั้นการฆ่าสามีต้องถูกตัดหัว และเซี่ยเหิงไม่คุ้มที่นางจะเอาชีวิตตัวเองไปแลก

นวดท้องแล้วสั่งหรูฮวา

"ไปทำบะหมี่ให้ข้าหน่อย ข้ารู้สึกหิวแล้ว"

"หรูอี้ พรุ่งนี้เจ้าไปที่ร้านหน่อย บอกผู้ดูแลคนว่า ตั้งแต่เดือนนี้เป็นต้นไป กำไรของร้านให้ส่งมาที่ข้า ไม่ต้องเอาเข้าบัญชีของเรือนโฮวฝู"

หรูอี้ลากหรูฮวาออกไป แล้วกระซิบเตือนนางเบาๆ

"ท่านผู้สืบทอดไม่ว่าจะยังไงก็เป็นเจ้านายของเรือนโฮวฝู เจ้าควรระวังคำพูดและการกระทำของเจ้าน้อย อย่าพูดจาไม่สุภาพ"

หรูฮวาโกรธจนตาเบิกกว้าง

"ท่านพี่หรูอี้หมายความว่าไง? เขารังแกคุณหนูของพวกเราขนาดนี้ ยังจะให้ข้าเคารพเขาอีกเหรอ?

หรือให้ข้าต้องยิ้มให้เขาทุกวัน? ข้าไม่ด่าเขาต่อหน้าก็ดีมากแล้ว"

หรูอี้ถอนหายใจ"ข้าไม่ได้หมายความว่างั้น ข้าอยากบอกว่าเจ้าต้องคิดถึงคุณหนูด้วย ไม่ว่ายังไงพวกเราเป็นแค่บ่าว

ต้องอย่าให้เขาจับผิดได้ ไม่งั้นเขาจะมาทำให้คุณหนูลำบาก

ก็พูดเมื่อกี้ ถ้าท่านผู้สืบทอดอยากจะเอาเรื่องที่เจ้าไม่เคารพเขามาต่อว่า เจ้าให้คุณหนูทำไง?

หรูฮวาไม่พอใจ แต่ก็รู้ว่าหรูอี้ทำเพื่อคุณหนู เพื่อให้นางอยู่สบาย

"ก็ได้ อย่างมากข้าหลีกเลี่ยงเขาหน่อย พยายามไม่พูดสุ่มสี่สุ่มห้าก็ได้"

สองสาวใช้ที่พูดคุยกัน กู้หนานก็ได้ยินคร่าวๆ ในห้อง

นางยิ้มเล็กน้อย หรูอี้เป็นคนที่มั่นคงและใจเย็นเสมอ หรูฮวาเป็นคนตรงไปตรงมาและกล้าหาญ ทั้งสองคนซื่อสัตย์ต่อนางอย่างจริงใจ

ชาตินีนางจะพยายามปกป้องพวกเขาให้ดีที่สุด ไม่ยอมให้พวกเขาทั้งสองคนต้องเผชิญกับอันตรายอีกต่อไป

กินหมี่น้ำหนึ่งชาม ตอนนี้ก็ดึกแล้ว กู้หนานรู้สึกเหนื่อยและง่วงนอนมาก จึงล้มตัวลงนอน

นางหลับลึกมาก แม้แต่ลมที่พัดผ่านหน้าต่าง ทำให้หน้าต่างดัง ก็ไม่ทำให้นางตื่น

จนกระทั่งเสียงที่ร้อนรนของหรูอี้ดังขึ้นที่ข้างหู

"คุณหนูตื่นเร็ว"

กู้หนานลืมตาขึ้นอย่างงุนงง มองเห็นสีหน้าตกใจเล็กน้อยของหรูอี้

นางตื่นขึ้นมาทันที

"เกิดอะไรขึ้น?"

หรูอี้นั่งลงแล้วก็สวมรอยเท้าให้นาง"ที่ห้องฝืนไฟไหมแล้วเจ้าเจ้าค่ะ ไฟลุกหนักมาก"

ห้องเก็บฟืน?

กู้หนานลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วด้วยความกังวล

"ภรรยาของฉางชุนล่ะ?"

"หรูฮวาไปดูเหตุการณ์แล้วเจ้าค่ะ ตอนนี้ยังไม่รู้เหมือนกัน"

กู้หนานดึงเสื้อคลุมแล้วรีบเดินออกไปข้างนอก

โรงเก็บฟืนอยู่ใกล้ประตูมุมที่ค่อนข้างเปลี่ยว

ตอนนั้นที่ขังภรรยาของฉางชุนไว้ที่นั่น ก็เพื่อให้เฉินลี่ส่งคนออกไปในตอนกลางคืนสะดวก

ยังไม่ทันได้เดินไปถึงที่หมาย กู้หนานก็เห็นแสงไฟที่พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า

ทั้งห้องเก็บฟืนตกอยู่ในทะเลเพลิง เปลวไฟลุกโชนในท้องฟ้ายามค่ำคืน ควันลอยฟุ้งไปทั่ว แม้แต่ลมก็พัดพาความร้อนระอุเข้ามา

มีคนรับใช้จำนวนมากล้อมรอบอยู่ พยายามยกถังน้ำเพื่อดับไฟ

กู้หนานเห็นเฉินลี่ที่อยู่ในนั้นทันที

หรูฮวามีรอยถ่ายบนใบหน้า วิ่งเข้ามาตะโกนว่า:"ภรรยาของฉางชุนยังอยู่ข้างในเจ้าค่ะ"

กู้หนานกำหมัดแน่น

ไฟไหม้ใหญ่ขนาดนี้ ในห้องเก็บฟืนก็มีแต่ฟืน ภรรยาของฉางชุนไม่มีโอกาสรอดชีวิตเลย

เสียงฝีเท้าที่รีบเร่งดังขึ้นจากด้านหลัง ตามมาด้วยเสียงตะโกนด้วยความไม่พอใจของเซี่ยเหิง

"เกิดอะไรขึ้น? ทำไมห้องเก็บฟืนถึงเกิดไฟไหม้ขึ้นมาอย่างกะทันหัน?"

กู้หนานหันกลับมา เห็นเซี่ยเหิงแต่งตัวเรียบร้อย เดินก้าวใหญ่เข้ามา

เขาไม่รีบร้อน แม้ในช่วงเวลาที่เร่งรีบเช่นนี้ เสื้อผ้าบนตัวเขาก็ไม่มีรอยยับเลย

"ไปสืบว่าใครเป็นคนจุดไฟ"

คนใช้คนหนึ่งคุกเข่าลงกับพื้น

"ท่านผู้สืบทอด คือฉางชุน คืนนี้ตอนทานข้าว ข้าเห็นฉางชุนไปขโมยน้ำมันหนึ่งถังจากครัวใหญ่

เขาดื่มเหล้า ร้องไห้ไปด่าภรรยาไป ว่าภรรยาหาเรื่องใส่ตัว และยังบอกว่าท่านผู้สืบทอดดีต่อพวกเขามาก

ภรรยาของเขาหน้ามืดตามัว และใส่ร้ายท่านผู้สืบทอด เขารู้สึกผิดกับท่านผู้สืบทอด

ไฟนี้ต้องเป็นฉางชุนที่จุดขึ้นแน่ เขานี่แหละที่จัดการกับภรรยาของเขาเองเพื่อขอโทษท่านผู้สืบทอด"

เซี่ยเหิงใบหน้านิ่งเรียบ"ฉางชุนทำไมถึงได้โง่แบบนี้?ฆ่าเมียตัวเองต้องโดนตัดหัวนะ เขาล่ะ?"

"ข้าน้อยก็ไม่รู้ คาดว่าอาจจะไม่มีหน้าไปมาเจอท่านผู้สืบทอด เลยหนีไปแล้วล่ะ?"

"รีบไปลากเขากลับมา"

กู้หนานมองเซี่ยเหิงและคนรับใช้ที่แสดงละครด้วยกันอย่างไร้ความรู้สึก ในใจรู้สึกเสียใจและหงุดหงิด

ลมไม่รู้ว่าหยุดเมื่อไหร่ แต่นางกลับรู้สึกหนาวเย็นไปทั้งตัวในพริบตา

เป็นเซี่ยเหิง

ต้องเป็นเซี่ยเหิงให้คนวางเพลิงฆ่าภรรยาฉางชุนเพื่อปิดปากแน่

นางตั้งใจจะส่งคนไปเงียบๆ ตอนดึก แต่ก็ช้าไปก้าว

เล็บยาวจิกเข้าไปในฝ่ามือ ความเจ็บปวดทำให้นางรู้สึกตัวมากขึ้นสองเท่า และทำให้นางตระหนักว่าเซี่ยเหิงโหดเหี้ยมและไร้ความปรานียิ่งกว่าที่นางคิด

ไม่รู้ว่ายืนอยู่นานแค่ไหน เมื่อขอบฟ้าเริ่มมีแสงสว่าง ไฟก็ถูกดับลงในที่สุด

ในกองเถ้าถ่านพบเพียงกระดูกไม่กี่ชิ้นที่มีกลิ่นไหม้

กู้หนานหลับตาลงและกดความเจ็บปวดในใจลง

เสียงของเซี่ยเหิงดังขึ้นข้างหู

"ภรรยาของฉางชุนใส่ร้ายเจ้านาย ตามกฎควรจะถูกเฆี่ยนจนตาย ตอนนี้ถูกฉางชุนเผาตาย ก็ถือว่าเป็นผลกรรมของนางเอง

เรื่องนี้ก็จบลงเพียงเท่านี้ นายหญิงต่อไปอย่าพูดเรื่องนี้ต่อ"

กู้หนานลืมตา"จบแค่นี้?"