บทที่ 9

กู้หนานน้ำตาไหลเต็มหน้า ยกมือจับหรูอี้

"ไม่ ไม่เอา"

หรูอี้เห็นนางร้องไห้อย่างเศร้าใจ ก็ย่อตัวลงและปลอบนางอย่างอ่อนโยน"เจ้าค่ะ ไม่ต้องมีลูกแล้ว ดื่มยานี้แล้วจะไม่มีลูกอีก"

กู้หนานส่ายหัวไม่หยุด เสียงแหบแห้ง

"ไม่ดื่มยา เก็บลูกไว้"

หรูอี้ตะลึง

กู้หนานสูดน้ำมูก ล้างหน้า และค่อยๆ สงบอารมณ์ลง แล้วบอกกับหรูอี้อีกครั้ง

"ไม่ดื่มยาคุมกำเนิดข้าต้องการลูกคนนี้"

หรูอี้มีสีหน้าแปลก ๆ"คุณหนูพูดเหมือนมั่นใจว่าจะมีลูกแน่"

กู้หนานหยุดไป มือสัมผัสหน้าท้องโดยไม่รู้ตัว

นางรู้ว่าจะต้องมีลูกอย่างแน่นอน

คราวนี้นางจะปกป้องลูกให้ได้แม้จะต้องแลกด้วยชีวิต

ตอนนั้นลูกก็ได้มีใจเต้น เตะนางและตอบสนองกับนาง

รอหย่ากับเซี่ยเหิงแล้ว นางพาลูกไปด้วยกัน มีลูกเป็นเพื่อน ชีวิตที่เหลือก็เพียงพอแล้ว

หรูอี้รู้สึกว่าคุณหนูของตัวเองดูไม่เหมือนเดิม แต่ไม่รู้ว่าแตกต่างกันตรงไหน

บางทีอาจจะถูกเรื่องในวันนี้ทำให้ตกใจจนได้กระจ่างทุกอย่าง

เมื่อคิดเช่นนี้ หรูอี้ก็รู้สึกปวดใจมากขึ้น

"น้ำเย็นแล้วเจ้าค่ะ คุณหนูลุกขึ้นเถอะ"

กู้หนานลุกขึ้นมาสวมเสื้อ แล้วก็สั่งนางว่า:"ปิดเรื่องนี้อย่าให้หรูฮวารู้ นางเป็นคนใจร้อน จะได้ไม่เป็นเรื่องใหญ่"

หรูอี้พยักหน้าจำไว้

กู้หนานนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา"เมื่อครู่ที่หน้าประตูมีคนรับใช้ที่ปกป้องพวกเราออกไป ชื่ออะไร?"

"ที่คุณหนูพูดถึงน่าจะเป็นเฉินลี่ใช่ไหมเจ้าค่ะ เขาเป็นผู้ลี้ภัยที่นายท่านช่วยไว้เมื่อไม่กี่ปีที่แล้วตอนที่ไปทำค้าขายที่ถงกวน

ต่อมาเห็นว่าเขาเป็นคนซื่อสัตย์ และมีฝีมือในการต่อสู้บ้าง จึงให้เขาอยู่ที่บ้านตระกูลกู้ ต่อมาเขาได้ติดตามคุณหนูตอนที่แต่งเข้าเรือนโฮวฝู

เพียงแต่คุณหนูไม่ชอบคนที่ใช้แต่กำลัง และแรงเยอะ ดังนั้นเขามักจะทำงานเล็กๆ น้อยๆ ในลานเรือน"

เฉินลี่?

ชื่อนี้ดูคุ้นๆ

กู้หนานนวดหว่างคิ้วเบา ๆ ความทรงจำบางอย่างที่นานมากก็ผุดขึ้นมาในหัว

ในชาติก่อนนางอยู่ในหมู่บ้านแล้วจู่ๆ ก็มีเลือดออกมาก เลือดก็ย้อมกระโปรงของนางเป็นสีแดง

หรูอี้และหรูฮวาตกใจมาก ก็ได้รีบเรียกให้ใครมาช่วย

ต่อมาชายคนหนึ่งที่ดูพลังกำลังเยอะพุ่งเข้ามา อุ้มนางกลับไปที่เตียงอย่างระมัดระวัง

จากนั้นเขาก็วิ่งออกไปหาหมอ หมอแก่ถูกเขาแบกมาอย่างรวดเร็ว

เมื่อวางหมอแก่ลงกับพื้น ใบหน้าของหมอแก่ก็ซีดเผือด

แม้ว่าสุดท้ายลูกของนางไม่รอด แต่เพราะหมอมาทันเวลา จึงช่วยชีวิตของนางไว้ได้

เพียงแต่นางจมอยู่ในความโศกเศร้าจากการสูญเสียลูก นอนป่วยอยู่บนเตียงสองเดือน พอหายดีแล้วนึกถึงคนใช้ที่ช่วยนางไว้ แต่ก็หาไม่เจอแล้ว

หรูอี้บอกว่าชื่อของเขาคือเฉินลี่ เพราะเขามีเรื่องกับเซี่ยเหิง จึงถูกตีจนตาย

เพราะเรื่องนี้นางก็ได้ทะเลาะกับเซี่ยเหิง

ตอนนี้คิดดูแล้ว มีเรื่องกับเซี่ยเหิงอะไรกัน อาจเป็นเพราะเฉินลี่ช่วยตัวเองไว้และถูกเซี่ยเหิงเกลียดเข้า จึงหาข้ออ้างฆ่าเขา

ในชาตินี้ นางจะไม่ยอมให้เซี่ยเหิงทำร้ายคนรอบข้างอีกแน่

กู้หนานบอกกับหรูอี้ว่า"วันนี้โชคดีที่มีเขาอยู่ นางไปเอาเงินห้าสิบตำลึงให้เฉินลี่ ให้เขาเอาไปดื่มเหล้า พรุ่งนี้ค่อยหาช่วงเวลาให้เขามาเจอข้าอีกที"

"ใช่"หรูอี้พยักหน้าจำไว้

"ภรรยาของฉางชุนถูกขังอยู่ที่ไหน?"

"อยู่ในห้องเก็บฟืนเจ้าค่ะ"

กู้หนานคิดอยู่ครู่หนึ่ง"ไปเรียกเฉินลี่ให้เฝ้าไว้ให้ดี รอจนถึงกลางดึก แล้วค่อยๆ แอบพานางไปที่หมู่บ้านและขังไว้ ภรรยาของฉางชุนยังมีประโยชน์อยู่"

ในอนาคตนางสามารถใช้คนนี้เป็นหลักฐานในการหย่ากับเซี่ยเหิง

หรูอี้นึกถึงคำพูดของกู้หนานที่พูดกับภรรยาของฉางชุนก่อนหน้านี้ ก็ได้มองกู้หนานด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชม

"มีการใส่ยาลงในขนมฟู่หลิงเป็นความจริง เรื่องนี้ได้เกิดขึ้นแล้ว ท่านผู้สืบทอดไม่มีวันยอมรับแน่ว่าได้สั่งพวกเจ้าวางยา

งั้นก็ต้องเป็นเจ้าที่เป็นคนวางยา การวางยาทำร้ายเจ้านายจะถูกเฆี่ยนจนตาย

เจ้าตายแล้ว ผู้ชายของเจ้าอย่างมากก็โดนตีไม่กี่ครั้ง ร้องไห้ไม่กี่ทีแล้วก็ลืมเจ้าไปอย่างรวดเร็ว

ไม่นานเขาก็จะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ผู้หญิงคนอื่นใช้เงินที่เจ้าเก็บสะสมไว้และเลี้ยงลูกของเจ้า

ถ้าเจอคนใจร้ายที่ มีลูกของตัวเองแล้ว พวกเขาอาจฆ่าลูกของเจ้าด้วยการตีหรือวางยาพิษได้"

หรูอี้พูด"คุณหนู เก่งจริงๆ พูดเพียงไม่กี่คำ ก็ทำให้ภรรยาของฉางชุนร้องไห้โฮและสารภาพทุกอย่าง"

กู้หนานยิ้มมุมปาก"ข้าก็แค่พูดความจริงที่นางกลัวที่สุดท่านั้นเอง"

โจมตีจิตใจเป็นสิ่งสำคัญที่สุด

พูดตามตรง ผู้ชายในโลกนี้เชื่ใจไม่ได้

ภรรยาของฉางชุนกลัวว่าตัวเองจะถูกตีจนตาย ทิ้งลูกชายและลูกสาวไว้ในโลกนี้อย่างโดดเดี่ยวและไม่มีที่พึ่ง

ก็ได้รับสารภาพ อย่างน้อยกู้หนานจะไว้ชีวิตนางชั่วคราว และยังสัญญาว่าจะดูแลลูกๆ ของนาง

ในขณะนั้น เสียงของหรูฮวาดังขึ้นจากข้างนอก

"คุณหนูของพวกข้าจะพักผ่อนแล้ว ท่านผู้สืบทอดกรุณากลับไปเถอะ"

"บังอาจ เจ้ากล้าขวางข้าที่เป็นผู้สืบทอด?"เสียงของเซี่ยเหิงดังขึ้นตามมา

หรูฮวาดึงม่านเข้ามาอย่างหงุดหงิด

"คุณหนู ท่านผู้สืบทอดมาแล้วเจ้าค่ะ"

ทันทีที่พูดจบ เซี่ยเหิงก็เปิดม่านเข้ามาด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจ

"สาวใช้ของเจ้าไม่ทำความเคารพตอนที่เจอเจ้านายไม่ว่า แม้แต่ม่านก็ไม่เปิดให้ ไร้มารยาทมากขึ้นทุกวัน"

หรูฮวากลอกตาและก็ได้ส่งเสียงหึออกมาจากจมูก

กู้หนานหันข้างใช้ผ้าเช็ดผมที่เปียกชื้น โดยไม่มองเซี่ยเหิงแม้แต่น้อย ตอบอย่างเย็นช้า

"เมื่อเทียบกับคนรับใช้ในเรือนโฮวฝูที่กล้าผสมยาในอาหารของเจ้านาย ข้าคิดว่าคนใช้ของข้าดีมากแล้ว"

สายตาของเซี่ยเหิงก็ได้มีความหงุดหงิด แต่ไม่นานก็สงบลง

"วันนี้ทำให้เจ้าต้องรู้สึกน้อยใจแล้ว ที่ข้ามาก็เพื่อขอโทษเจ้า"

เขานั่งลงตรงข้ามกับกู้หนาน รินชาให้หนึ่งถ้วย แล้วใช้สองมือยื่นให้กู้หนาน

กู้หนานเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ไม่ยื่นมือไปรับ

"ข้าไม่มีนิสัยดื่มชาตอนเย็นดังนั้นไม่ลำบากผู้สืบทอดแล้ว"

เซี่ยเหิงก็ได้ค่อยๆ วางถ้วยชาลง

กู้หนานไม่สนใจเซี่ยเหิง หันไปหวีผม

นางมีผมยาวสีดำเหมือนหยกหมึก นุ่มลื่นสลวย ส่องประกายเงางามภายใต้แสงไฟ ราวกับผ้าไหม

เงาของคนที่นั่งหันข้างสะท้อนลงบนหน้าต่าง สงบอ่อนโยน

เพิ่งอาบน้ำเสร็จไม่นาน ใบหน้าของนางยังมีความชื้นเล็กน้อย ทำให้หน้าตาของนางดูสวยงามยิ่งขึ้น ผิวขาวเนียน ดูเหมือนภาพวาด

ราวดอกบัวที่เบ่งบานเหนือน้ำใส สะอาดบริสุทธิ์

เซี่ยเหิงหลงใหลในสิ่งที่เขามองโดยไม่รู้ตัว

ตอนที่กู้หนานเพิ่งแต่งเข้ามาในเรือนเหวินชางโฮว นางยังเป็นเด็กสาวที่เพิ่งบรรลุนิติภาวะ และเติบโตไม่เต็มที่

นางได้โตมาอย่างงดงามตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

"ฟ้ามืดแล้ว ท่านผู้สืบทอดกรุณากลับไปเถอะ ข้าต้องดูบัญชีต่อ"

หญิงสาวที่สวยงามและสดใสพูดขึ้นมา ทำให้เซี่ยเหิงรู้สึกผิดหวังอย่างไม่ทราบสาเหตุ

น่าเสียดายที่หญิงสาวที่สวยงามและสดใสเช่นนี้ พูดถึงแต่เรื่องเงินทอง

เขาชอบผู้หญิงที่อ่อนโยนเหมือนดอกไม้และเข้าใจเขา เหมือนกับหยุนซางที่เขารัก

เมื่อนึกถึงเมิ่งหยุนซาง เซี่ยเหิงรู้สึกสงบเล็กน้อย

เรื่องวันนี้ทำให้กู้หนานโกรธ ท่านแม่พูดถูก คืนนี้เขาต้องปลอบนางก่อน

"เจ้าให้ข้ากลับไปที่ไหน? วันนี้เป็นวันที่ดีของเราสองคน นายหญิงคงยังไม่ลืมใช่ไหม?"

สีหน้าของกู้หนานแข็งทื่อเล็กน้อย

เซี่ยเหิงต้องการเข้าห้องหอกับนาง?

ความรู้สึกคลื่นไส้พุ่งขึ้นมาจากกระเพาะ นางเกือบจะอ้วกใส่เซี่ยเหิง

เซี่ยเหิงมองไปด้วยสีหน้าอ่อนโยน

"ทำไม?หรือว่านายหญิงไม่อยากจะเข้าห้องหอกับข้าหรือ?"

แน่นอนว่าไม่อยาก

เซี่ยเหิงพูดต่อ:"เรื่องระหว่างสามีภรรยาเป็นเรื่องปกติ และก็เป็นเรื่องใหญ่เมื่อกัน เวลาก็ดึกแล้ว พวกเราเข้านอนเถอะ"

เขาพูดพร้อมกับยื่นมือไปจับมือของกู้หนาน